บทที่7 ทำให้เขาโกรธ

บทที่7 ทำให้เขาโกรธ “เอ่อ…” ซ่งเมียวยังตั้งสติไม่ได้ เธอนิ่งอึ้งไป ชายคนนั้นเอาก้นบุหรี่ฝังลงในที่เขี่ยบุหรี่ การเคลื่อนไหวอันสง่างาม เห็นถึงนิ้วมืออันเรียวงาม ข้อต่ออันงดงาม โดยไม่ได้ตั้งใจ ซ่งเมียวนึกถึงว่ามือที่ช่วยเหลือเธอในลิฟต์วันนี้ ก็คือมือข้างนั้น มันเพิ่งจะวางอยู่บนเอวของเธอ เธอพยักหน้าอย่างเชื่องช้า “แต่งงานมาสองปีแล้วค่ะ” เมื่อคิดถึงการแต่งงานของตัวเอง หัวใจซ่งเมียวก็เย็นยะเยือกขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่เห็นสีหน้าอันเย็นชาของเธอ จึงพูดขึ้นอย่างไม่เห็นใจ “คุณหนูส้งออกมาจากตระกูลอันโด่งดัง คาดว่าครอบครัวของสามีคงจะคู่ควรกับคุณหนูส้งนะ สามีของคุณหนูส้งคงจะรักถนุถนอมคุณหนูส้งเอามากๆ” ซ่งเมียวไม่รู้ว่าทำไมห้อเทียนชินต้องพูดคำพูดพวกนี้ด้วย แต่เห็นได้ชัดว่าคำพูดนี้มันกวนประสาทเธอเข้าเต็มๆ สีหน้าเธอบูดเบี้ยวในทันที ก่อนจะเบ้ปาก “ประธานห้อ ฉันมาในวันนี้ เพื่อคุยกับคุณในเรื่องโครงการเทียนฉิง” ห้อเทียนชินสูบบุหรี่เพิ่มอีก พอได้ยินคำพูดของเธอ ไฟบุหรี่ก็หยุดนิ่งลง ไฟแช็กถูกเขาเปิดๆปิดๆ ชั่วระยะหนึ่ง บรรยากาศในห้องส่วนตัวก็ให้สัมผัสแปลกๆ “ถ้าไม่อย่างนั้นคุณหนูส้งคิดว่าผมแค่อยากจะรู้เรื่องส่วนตัวของคุณหนูส้งอย่างนั้นรึ” มุมปากของห้อเทียนชินเม้มขึ้นเล็กน้อย ขนคิ้วอันงดงามขมวดขึ้น แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจของเขา ณ ขณะนี้ “ในเมื่อคุณหนูส้งอดใจรอไม่ไหวที่จะเข้าเรื่องซะที ถ้าอย่างนั้นเราก็มาคุยเรื่องวิธีคิดที่จะทำให้โครงการเทียนฉิงโดดเด่นกัน” ไฟแช็กถูกโยนลงบนโต๊ะ “ปัง” เสียงหนึ่ง นั่นทำให้ซ่งเมียวรู้สึกอาย ที่เธอพูดเมื่อครู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นการไม่สุภาพต่อชายตรงหน้า เป็นไปได้ว่า เขาอาจจะถามคำถามพวกนั้น ก็เพื่อที่จะสร้างบรรยากาศการพูดคุยเฉยๆ เธอกระแอมขึ้นหนึ่งเสียง “ประธานห้อ ครั้งนี้เป็นแบบเบื้องต้นของโครงการเทียนฉิง ฉันได้เพิ่มความชอบส่วนบุคคลของแต่ละท่านไว้ด้านใน ยกตัวอย่างเช่น…” หัวข้อที่พูดคุยเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ โชคดีที่ห้อเทียนชินไม่ได้ตั้งใจจะเล่นหนัก เพราะฉะนั้น นิ้วชี้และนิ้วกลางข้างขวาเขาเคาะลงบนโต๊ะอยู่เรื่อย แรงกดดันเช่นนั้นไม่ได้ทำให้ซ่งเมียวรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลย “รายละเอียดต่างๆคุณหนูส้งจัดการได้ไม่เลว” พูดจบ ห้อเทียนชินก็ให้คำตอบในเชิงบวก สายตาเขาไม่ได้แสดงออกอะไรมากนัก น้ำเสียงยังคงเนิบๆ “โครงการเทียนฉิงในครั้งนี้ ตระกูลห้อจะเลือกแบบจากบริษัทออกแบบสามแห่ง คุณหนูส้งได้นำเสนอสำเร็จในฐานะของตระกูลหชู่แล้ว” หลังจากพูดจบ เขาก็ลุกขึ้นยืน ร่างของเขาสูงใหญ่ พอลุกขึ้นมา ทำให้ซ่งเมียวต้องเงยหน้ามองชายตรงหน้า เธอตกใจ รีบลุกขึ้นยืนตาม “ขอบคุณค่ะ ประธานห้อ ฉัน…” พูดยังไม่ทันจบ สายตรงหน้าก็ไม่แยแส เขาหยิบเสื้อสูทขึ้นมาจากด้านข้าง และหมุนตัวเดินออกจากห้องส่วนตัวไป หน้าซ่งเมียวร้อนผ่าว ถึงจะรู้ว่าคำพูดและการกระทำของตนเองเมื่อครู่นั้นกวนประสาทเขา แต่ว่าปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ทุกอย่างชัดเจนและเป็นมืออาชีพ เมื่อได้ยินเสียงเปิดปิดประตูดังมา เธอก็มองไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนที่เธอจะมา อาหารก็มากมายเต็มโต๊ะ แต่ว่าพวกเขา สักคำก็ยังไม่ได้ทานเลย เธอหิ้วกระเป๋าตัวเองออกมาจากหาวถิง ตอนจะขึ้นรถ เธอไม่เห็นว่าที่ด้านข้างห้องโถงไม้ไผ่ของหาวถิง มีเงาร่างคนถือบุหรี่ กำลังมองดูเธออยู่เงียบๆ ผู้จัดการหลิวมองอยู่ที่อีกข้างหนึ่ง เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในใจของตัวเองตอนนี้ออกมาได้ยังไง ตั้งแต่เลขาเฉินให้เขาติดต่อนัดคุณหนูส้งที่ดูแลโครงการเทียนฉิง กระทั่งท่าทีที่ประธานห้อมีต่อคุณหนูส้ง...ในสมองก็มีแค่คำคำเดียวเท่านั้น: ว่าจะต้องปฏิบัติต่อคุณหนูส้งคนนี้เป็นอย่างดี! “ผู้จัดการหลิว” เสียงอันเย็นยะเยือกแว่วมา ผู้จัดการหลิวหันไปมองอย่างแข็งทื่อ “ประธานห้อ” “ดูพอรึยัง” เสียงนั้น ฟังดูสงบเหมือนกับไม่มีคลื่นลมอะไร แต่ว่าหน้าผากของผู้จัดการหลิวกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น เขายิ้มเจื่อนๆและหันไปมองพร้อมหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมา “เสี่ยวฉิน โทรหาผมหรอ ตรงนี้สัญญาณไม่ค่อยดี รอผมแป๊บ….” เขาพูดแล้วก็เดินออกจากที่ตรงนั้นไป เห็นรถBMWสีขาวคันนั้นยิ่งขับไกลออกไป ห้อเทียนชินก็ดับบุหรี่ในมือลงกับที่เขี่ยบุหรี่ กระพริบตาขึ้นลง