บทที่10 ปฏิบัติแตกต่างกัน

บทที่10 ปฏิบัติแตกต่างกัน “คุณเป็นหัวหน้าของกลุ่มA ฉันเป็นหัวหน้าของกลุ่มB ตำแหน่งในบริษัทของเราเหมือนกัน! ซ่งเมียวเธอไม่ให้เกียรติการจัดลำดับชั้นในบริษัท เธอมีข้อตกลงอะไรที่ไม่สามารถบอกกล่าวให้กับทางตระกูลห้อรู้รึเปล่า ถึงได้รีบร้อนไปไม่รอฉัน!” เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมงานรอบๆยิ่งพากันมามุงมากขึ้นเรื่อยๆ แววตาฟางซินก็สาดประกายความอิจฉา “อ้อฉันรู้แล้ว ฉันจะบอกว่าทำไมตระกูลห้อถึงได้ตกลงยอมรับโครงการนี้ง่ายดายนัก ไม่น่าจะใช่เพราะว่าเธอซ่งเมียวกับผู้รับผิดชอบโครงการของตระกูลห้อผู้จัดการผู้จัดการหลิวนั่น….” เธอคงยังพูดต่อไปไม่หยุด พอเห็นสายตาเพื่อนร่วมงานพากันดูถูกซ่งเมียว หล่อนก็ได้ใจ “ซ่งเมียว ผู้จัดการหลิวนั่นน่าจะเป็นพ่อเธอได้แล้วนะ ทั้งแก่ทั้งอัปลักษณ์ น่าสงสารเธอนะเพื่อบริษัทถึงกับยอมเสียสละตัวเอง แล้วถ้าเกิดว่าสุดท้ายแล้วตระกูลห้อไม่ได้ถูกเลือกขึ้นมา ไม่กลายเป็นว่าเธอเสียหายหนักเลยหรอ ใช่แล้ว ฉันจำได้ว่าคนที่เธอชอบก็คือประธานหชู่ของพวกเรานี่นา ยั่วยวนประธานหชู่ไม่สำเร็จ ก็ไม่น่าจะเปลี่ยนไปไร้รสนิยมอย่างนี้นะ...อ้า--! “พูดจบรึยัง!” ซ่งเมียวยกแก้วกาแฟขึ้นมา มองผู้หญิงตรงหน้าถูกกาแฟร้อนๆลวกจนดิ้นพล่าน ใจเธอเดือดพล่านจนคลื่นไส้ ผู้หญิงตรงหน้า ช่างเป็นรสนิยมของหชู่ซ่าวเหยน ทั้งหยิ่งและโง่และยังปากเสียอีก หชู่ซ่าวเหยนยังอุตส่าห์จะเอาหล่อน ไม่ใช่เธอ เขาเกลียดเธอมากแค่ไหนกันนะ! ถึงได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอเช่นนี้! “อ๊ะ! ซ่งเมียว เธอนี่มัน...เธอนี่มันนางสารเลว!” วันนี้ฟางซินใส่ชุดแชนแนลที่หชู่ซ่าวเหยนซื้อให้หล่อน ราคาชุดหนึ่งเท่ากับเงินเดือนของเธอทั้งปี สีน้ำตาลของกาแฟราดรดลงบนชุดตั้งแต่หน้าอกถึงชายเสื้อ เห็นเป็นลายด่างน่าเกลียด หล่อนแทบจะคลุ้มคลั่ง! “ล้างปากตัวเองซะหน่อยนะ” ซ่งเมียวทนต่ออาการวิงเวียนศีรษะ มือข้างที่ไม่ได้ถือแก้ว กำแน่นอยู่ที่ข้างลำตัว “แบบร่างขั้นต้นได้รับเลือก ฉันเองก็ประหลาดใจ แต่เมื่อวานเย็นที่นัดทานข้าว คือประธานห้อที่เป็นคนพูดคุยเรื่องแบบร่างกับฉัน เธอลองไปอ่อยประธานห้อให้ฉันดูหน่อยสิ เธอบอกว่าเธอเป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบกลุ่มB เธอเคยออกแบบอะไรเป็นชิ้นเป็นอันรึยัง ไม่มีความสามารถในการออกแบบ ก็ไปทำเรื่องที่เธอมีความสามารถซะ! ไปมีใครเขาไปขัดขวางเธอหรอก” ในบริษัทตอนนี้มีใครไม่รู้บ้างว่าฟางซินอาศัยบารมีของประธานหชู่ถึงได้นั่งในตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายออกแบบกลุ่มBได้ คำพูดพวกนั้นของซ่งเมียว “ไม่มีความสามารถในการออกแบบ ก็ไปทำเรื่องที่เธอมีความสามารถซะ!” ก็เหมือนกับการตบหน้าฟาดลงไปบนหน้าเธอเต็มๆ หน้าหล่อนบูดเบี้ยวขึ้นสุด “ซ่งเมียว แก แก…” “มาสุมหัวอะไรอยู่กันตรงนี้ งานการไม่มีทำรึยังไง” ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มต่ำว่ากล่าวขึ้นมาอย่างดุดัน ทำลายบรรยากาศของวงล้อมนี้ ไม่รู้ว่าหชู่ซ่าวเหยนมาถึงแผนกออกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ร่างเขาแข็งแกร่ง ใบหน้าจริงจัง ท่าทางน่ายำเกรง ก้าวย่างอยู่ในแผนกออกแบบ ทุกคนทยอยกันกลับไปประจำตำแหน่งของตัวเอง เหลือเพียงแค่ซ่งเมียวและฟางซินสองคนเท่านั้น ฟางซินพอเห็นหชู่ซ่าวเหยน ตาหล่อนก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตาแห่งความเศร้าโศก หล่อนวิ่งเหยาะๆไปตรงหน้าหชู่ซ่าวเหยน และดึงมือข้างหนึ่งของเขาออกมา “ซ่าว...ประธานหชู่ คุณมาจัดการทีค่ะ ฉันแค่สอบถามซ่งเมียวถึงเรื่องที่เมื่อวานไปตระกูลห้อคุยเรื่องโครงการเทียนฉิง ว่าทำไมถึงไม่บอกฉัน ใครจะไปคิดว่าหล่อนจะด่าว่าฉันไม่มีความสามารถ ไม่เหมาะจะนั่งตำแหน่งหัวหน้ากลุ่มB และยังเทกาแฟรดฉันอีก ชุดนี้คุณซื้อให้ฉันแท้ๆ เป็นชุดที่ฉันชอบที่สุด…” หล่อนกัดริมฝีปาก ขอบตาแดงเรื่อ อิงแอบอยู่ข้างเขาอย่างเสียขวัญ ทำท่าทำทางน่าสมเพช ซ่งเมียวเอามือแตะหน้าผาก ดูเหมือนว่าจะยิ่งร้อนขึ้นกว่าเมื่อครู่อีก เธอไม่รอให้หชู่ซ่าวเหยนพูดอะไร ไม่ว่ายังไงเขาก็คงไม่ช่วยพูดคำที่ดีต่อเธอ เธอแค่นั่งกลับลงไป ทำการคำนวณต่อ “เลิกงานแล้วผมไปซื้อเป็นเพื่อนคุณใหม่อีกชุด” ต่ำอันลุ่มลึกของหชู่ซ่าวเหยนพูดขึ้นอย่างนุ่มนวล ซ่งเมียวซึ่งกำลังคิดคำนวณแบบร่างอยู่ ถือปากกาอยู่ เธอจรดปากกาลงแน่น นัยน์ตาเริ่มร้อนผ่าว ที่จริง ถึงจะรู้ว่ามันจะจบลงเช่นไร แต่เมื่อได้ยินเขาปลอบใจฟางซินกับหู มันก็ยังเจ็บแปลบใจอยู่ ฟางซินไม่ค่อยมีความสุขที่จะปล่อยซ่งเมียวไปอย่างนั้น แต่หชู่ซ่าวเหยนก็กระซิบปลอบใจเธออีกสองสามคำ บางอย่างก็กลับกลาย พร้อมกับเกลี้ยกล่อมให้หล่อนออกไปจากที่ตรงนั้น รอกระทั่งฟางซินเดินไป หชู่ซ่าวเหยนจึงเดินสู่เบื้องหน้าซ่งเมียว นิ้วของเขาเคาะลงบนโต๊ะเธอสองสามที น้ำเสียงที่เพิ่งจะอบอุ่น กลับกลายเป็นไม่แคร์ “เย็นนี้แม่บอกว่าให้เรากลับไปด้วยกัน คุณเลิกงานแล้วก็อย่าเพิ่งออกไปล่ะ” “ตอนเย็นฉันมีธุระ” ซ่งเมียวปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด “มีธุระอะไร” หชู่ซ่าวเหยนขมวดคิ้ว