บทที่15 ส่งผู้ชายเมากลับบ้าน

บทที่15 ส่งผู้ชายเมากลับบ้าน “อย่างนี้ครับ คือว่าเดิมทีผมต้องไปรับประธานห้อกลับคอนโดเขา แต่ว่าเมื่อครู่นี้โรงพยาบาลโทรมา บอกว่าแฟนผมประสบอุบัติเหตุรถชนอยู่ที่โรงพยาบาล ผมติดต่อใครไม่ได้เลย เมื่อกี๊ตอนที่ผมกำลังจะเข้าไปกวนดิ่งบังเอิญเห็นคุณเข้า ผมจะขอรบกวนให้คุณช่วยไปส่งประธานห้อแทนผมทีได้ไหมครับ ตอนนี้เขาเมามาก ขับรถไม่ไหว คนอื่นผมก็ไม่ไว้ใจ” “....” ซ่งเมียวสูดหายใจเข้าลึก เธอเอามือแตะหน้าผากตัวเอง และรู้สึกลำบากใจ “แต่ว่า…” “ขอร้องล่ะครับ คุณหนูส้ง ที่โรงพยาบาลน่าจะหนักมาก ผมอยากจะรีบไปดู รบกวนคุณสักครั้งนะครับ ผมกลัวว่าแฟนผมจะเป็นอะไรไป!” ไม่รู้อาการบาดเจ็บของแฟนเฉินเหล่นร้ายแรงแค่ไหน ซ่งเมียวไม่กล้าเอ่ยปากปฏิเสธเฉินเหล่นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพราะว่าเรื่องโครงการเทียนฉิง เธอไม่ต้องการมอบความประทับใจอันไม่ดีให้แก่เฉินเหล่น “...โอเค พวกคุณอยู่ตรงไหนกันคะ” “ตรงลานจอดรถโซนAเสาหมายเลขXXX ทะเบียนรถหมายเลขXXXXXครับ” พอพูดจบ เฉินเหล่นก็วางสายเลยทันที กลัวว่าถ้าพูดต่อไป ตัวเองจะซวยเอาได้! ซ่งเมียวเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง พร้อมถอนหายใจ เธอพยายามฝืนลากสองขาของตนเองไปยังตำแหน่งที่เลขาเฉินบอก เมื่อเดินไปถึงที่ที่เฉินเหล่นบอก เธอก็เห็นว่าในมือเฉินเหล่นกำมือถือเอาไว้ เขาเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายใจอยู่ด้านหน้ารถเบนท์ลี่ย์ มูซาน สีเทาเงิน พอเห็นเธอ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพุ่งตรงไปหาเธอ “คุณหนูส้ง ขอบคุณคุณมากจริงๆครับ วันหลังถ้าหากว่าคุณหนูส้งต้องการความช่วยเหลือใดๆจากผมก็ตาม ผมจะช่วยเหลือเต็มที่เลยครับ! กุญแจอยู่ในรถ ที่อยู่บ้านของประธานห้อคือXXXXX คุณหนูส้ง ประธานห้อดื่มเข้าไปมาก หลังจากที่คุณส่งเขาแล้ว ช่วยทำซุปแก้เมาค้างให้เขาสักชามนะครับ ขอบคุณคุณมากๆเลยครับ!” พอพูดจบ เขาก็ไม่รอให้ซ่งเมียวพูดอะไร เขารีบวิ่งออกไปจากลานจอดรถเลยในทันที “...” ซ่งเมียวเห็นเงาร่างของเฉินเหล่นที่เหมือนหายวับไป เธอรู้สึกแปลกๆ เธอหันกลับไปมอง ที่ด้านหลังที่นั่งของเบนท์ลี่ย์ มูซาน ร่างของห้อเทียนชินนอนซมอยู่ เห็นแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นเขา เอานั่งเอนพิงเบาะหนังอยู่ มือขวาก่ายหน้าผาก หัวเอนหลับอยู่ มองไม่เห็นใบหน้า เส้นเลือดบนมือขวาปูดออกมาเล็กน้อย ท่าทางตอนนี้คงจะอึดอัดน่าดู พอเดินเข้าไปใกล้ เห็นหน้าต่างซึ่งไม่ได้ปิดอยู่ เธอได้กลิ่นแอลกอฮอลล์แรงคละคลุ้งไปทั่ว ซ่งเมียวขมวดคิ้ว นี่ดื่มไปเยอะแค่ไหนเนี่ย… เธอสลัดหัวแรงๆเพื่อให้ตัวเองตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่ซ่งเมียวจะเดินขึ้นรถไป เธอปรับกระจกรถขึ้นเพียงเล็กน้อย ลมเย็นจะได้ไม่พัดโดนตัวชายหนุ่ม และจะได้ไม่อุดอู้ และสตาร์ทเครื่องยนต์ ก่อนนั้นเธอยังหันไปพูดกับชายทางด้านหลังว่า “ประธานห้อ เลขาเฉินไปแล้วนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณที่บ้าน ถ้าหากว่าระหว่างทางคุณอึดอัดยังไง ก็บอกฉันนะคะ” ผู้ชายทางด้านหลังไม่ได้ตอบ ซ่งเมียวรู้ว่าเขาเมาไม่น้อย จึงได้แต่สตาร์ทรถ และขับออกจากลานจอดรถไป … ทางเข้ากวนดิ่ง หชู่ซ่าวเหยนเพิ่งจะหลุดจากดราม่าเล็กๆไป ในห้องส่วนตัวเสียงอังอึกทึก ที่จริงแล้วเขาไม่ชอบบรรยากาศเช่นนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เขากลับต้องการบรรยากาศเช่นนั้น มาเพื่อทรมานตัวเองแท้ๆ พอเดินไปถึงประตูทางเข้า เขาก็เห็นเบนท์ลี่ย์ มูซาน สีเทาเงินขับผ่านไปต่อหน้า --แต่ที่เขาให้ความสนใจกลับไม่ใช่รถคันนั้น แต่กลับเป็นคนที่ขับรถคันนั้น ถ้าเขาจำไม่ผิด ตระกูลส้ง รวมถึงซ่งเมียวเอง ไม่มีใครมีเบนท์ลี่ย์ มูซาน ถ้าอย่างนั้นซ่งเมียวขับรถใครกันนะ สายตาเขาหรี่ลง จ้องมองไปที่เบาะหลังรถ เพราะว่าหน้าต่างถูกปิดขึ้นไปแล้ว เขาจึงเห็นไม่ชัดว่าเป็นใคร แต่ดูจากเค้าโครงคร่าวๆก็เห็นว่า---เป็นผู้ชาย! มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวของหชู่ซ่าวเหยนกำแน่น เขารีบโทรหาซ่งเมียว พอดังสองทีเท่านั้น ทางนั้นก็ตัดสายทิ้ง สีหน้าเขาบูดเบี้ยวขั้นรุนแรง เขายังไม่ทันได้โทรกลับไปอีก อยู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอเขาเห็น เป็นสายจากฟางซิน เขารับสายด้วยความคิดวุ่นวายสับสน …. ซ่งเมียวก็รู้ว่าตัวเองเป็นไข้ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าที่จะขับเร็ว และยังต้องคอยประคองสติเอาไว้ให้มั่นตลอดเวลา ขับไปนานสักพัก นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้ชายที่ไม่ได้คุ้นเคยกันมานั่งร่วมรถ และยิ่งเป็นผู้ชายที่ต้องปฏิบัติด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างมาก เธอเหลือบมองผู้ชายคนนั้นในกระจกมองหลัง ตอนนี้ห้อเทียนชินเปลี่ยนท่าแล้ว เขาเอนตัวลงบนเบาะ ร่างกายเขาคงจะอึดอัดน่าดู มือขวาถึงได้ปิดป้องดวงตาเอาไว้ ริมฝีปากบางนั้น สบกันแน่นมาก ตัวเธอเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ แต่จิตวิญญาณกลับไม่กล้าประมาทเลินเล่อ