บทที่16 กุญแจอยู่ไหน

บทที่16 กุญแจอยู่ไหน การจราจรช่วงค่ำคืนนั้นเบาบาง หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอก็ขับไปถึงอพาร์ทเมนท์หลานย่วนที่ใจกลางเมือง อพาร์ทเมนท์หลานย่วนเป็นคอนโดหรูคุณภาพชั้นสูงในเมืองB ที่นี่ไม่ใช่ว่าคนมีเงินธรรมดาจะหาซื้อได้ และไม่ใช่สถานที่ที่คนมีอำนาจจะหามาครอบครองได้เช่นกัน ได้ยินว่าตระกูลห้อได้พัฒนาขึ้นเมื่อสองปีก่อน ตอนที่อยู่ในช่วงวางแผนโครงการ ก็ขายหมดแล้ว ตอนนั้นหยางฉิงก็คิดที่จะซื้อไว้ให้เธอและหชู่ซ่าวเหยนเป็นเรือนหอ แต่ที่น่าเสียดาย ที่หมดโควตาไปเสียก่อน ซ่งเมียวนึกถึงว่าเมื่อครู่เธอตัดสายหชู่ซ่าวเหยนทิ้งไป เขาก็ไม่ได้โทรมาอีกเลย เธอจึงยิ้มเยาะที่มุมปาก เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเห็นรถที่ซ่งเมียวขับมา ก็รีบเปิดรั้วกั้นอย่างรวดเร็ว รถเข้าไปในที่จอดรถได้ดินได้โดยไม่ถูกปิดกั้นใดๆทั้งสิ้น หลังจากที่จอดรถแล้ว ซ่งเมียวก็กังวลอยู่บ้าง รูปร่างห้อเทียนชินสูงใหญ่ร้อยแปดสิบกว่าเซนได้ ถึงจะไม่ได้ดูกำยำแบบนักกล้าม แต่สำรวจด้วยสายตาที่ใส่เสื้อเข้ารูปถึงแม้จะผอมบาง ผู้ชายซ่อนรูป ไม่ต้องพูดถึง ว่าตอนนี้เขาเมาไม่น้อย เธอคงไม่มีเรี่ยวแรงจะไปป้องกันตัว ลานจอดรถล้วนมีแต่รถหรู แต่กลับมองไม่เห็นใครเลยสักคน ซ่งเมียวไม่กล้าทิ้งเขาไว้คนเดียวแล้วไปเรียกคนมาช่วย เธอได้แต่เปิดประตูหลังรถออก และกัดฟัน ไปพยุงห้อเทียนชินลงจากรถ โชคดีที่ถึงแม้ห้อเทียนชินจะเมาจนจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร แต่เขาก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง ตอนที่ซ่งเมียวไปพยุง เขาก็รู้ตัวว่าต้องลงจากรถ พอสองเท้าเหยียบถึงพื้น ทั้งคู่ก็เหมือนจะเซไป มือหนึ่งของซ่งเมียวรีบคว้าจับรถเอาไว้ ถึงจะสามารถยืนได้อย่างมั่นคง “ความลำบากยากเข็ญของฉันในครั้งนี้ จงช่วยให้ฉันได้ทำโครงการเทียนฉิงด้วยเถอะ ช่วยตระกูลหชู่ให้เป็นต่อสักหน่อยก็ยังดี” รู้ว่าห้อเทียนชินคงได้ยินไม่ชัด ซ่งเมียวจึงตั้งใจกระซิบสักหลายคำ เธอใช้เท้าเกี่ยวขอบประตูเอาไว้ ก่อนที่จะปิดมัน เธอยังไม่รู้ตัว ผู้ชายซึ่งหลับตาอยู่และไม่ควรที่จะแสดงออกใดๆทั้งสิ้น มุมปากเขากำลังยกขึ้นอย่างไม่มีใครเห็น “หนักชิบ…” ซ่งเมียวพยุงห้อเทียนชินเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็ล็อครถ และเดินต่อไปที่ลิฟต์ ก่อนหน้านี้เธอเคยสัมผัสทางกายแค่เพียงกับหชู่ซ่าวเหยนเท่านั้น ตอนนี้ต้องมาพยุงผู้ชายที่ไม่ได้สนิทสนม ซ่งเมียวรู้สึกเขินๆ โชคดีที่ว่าเขาก็ไม่ค่อยได้สติเท่าไหร่นัก มันก็เลยไม่ค่อยเคอะเขินเท่าไหร่ ตอนที่ผ่านขั้นบันได ซ่งเมียวขาอ่อนโดยไม่รู้ตัว แค่เธอวางเท้าลง อยู่ๆก็รู้สึกเวียนศีรษะกระทันหัน “โอ๊ะ--” เท้าเธอเหยียบพลาด ทั้งเธอและห้อเทียนชินพาล้มไปด้วยกัน ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่า ตอนที่ล้มลง เหมือนจะมีมือมาป้องศีรษะเธอเอาไว้ เธอได้ยินแค่เสียงบ่นพึมพำเท่านั้น ก่อนที่จะล้มลงบนตัวห้อเทียนชิน ริมฝีปากได้รสสัมผัสอันนุ่มนวล สดชื่นชุ่มฉ่ำ ได้กลิ่นบุหรี่และมิ้นต์ สายตาซ่งเมียวเบิกกว้าง เธอคาดไม่ถึง การล้มครั้งนี้ ทำให้เธอจูบปากกับผู้ชายตรงหน้า… ตัวเขามีกลิ่นหอม ซ่งเมียวไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร แต่ท่าทางเช่นนี้ทำให้เธอตระหนกและเขินอาย เธอรีบลุกขึ้นจากร่างของห้อเทียนชิน และมองไปยังผู้ชายที่ยังนอนอยู่ตรงหน้า ดูท่าเขาจะไม่ค่อยดี หน้าซีดขาวลงมากภายใต้แสงไฟจากลานจอดรถ ล้มตั้งแรง เขาก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมาอีก มีแต่ขมวดคิ้วเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าเขาน่าจะเจ็บอยู่ไม่น้อย ซ่งเมียวเอามือลูบริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้เป็นเพราะไข้หรือเป็นเพราะอาย หน้าเธอแดงแจ๋ หัวสมองเธอว้าวุ่น แต่นั่นก็โทษใครไม่ได้ เมื่อครู่ถ้าหากไม่ใช่ห้อเทียนชินที่ล้มอยู่ข้างล่าง เธอคิดว่าไม่น่าจะลุกขึ้นไหวแน่ กัดฟัน ซ่งเมียวโค้งตัว พยุงห้อเทียนชินขึ้นมาอีกครั้ง เธอเข้าไปในลิฟต์ กดปุ่มชั้น และออกจากลิฟต์ อพาร์ทเมนท์หลานย่วนแต่ละชั้นมีเพียงห้องเดียว พอออกมา ซ่งเมียวก็ต้องมึนอีกครั้ง เฉินเหล่นไม่ได้ให้กุญแจบ้านห้อเทียนชินไว้กับเธอ หรือจะบอกว่า กุญแจอยู่ในตัวห้อเทียนชิน...รึ ซ่งเมียวมองไปที่กระเป๋ากางเกงชายหนุ่ม ใบหน้าเธอแผดร้อนขึ้นทันที เธอพิงกำแพง และจับห้อเทียนชินพิงกำแพงด้วย เพื่อที่จะได้มีหนึ่งมือว่าง การสัมผัสใกล้ชิดเช่นนี้ แม้แต่กับหชู่ซ่าวเหยนก็ยังไม่เคย แต่เมื่อเห็นว่าห้อเทียนชินไม่ได้รู้สึกตัว ฟื้นขึ้นมาก็คงจำไม่ได้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น เธอก็เลยช่างมัน เอามือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงห้อเทียนชิน