ตอนที่ 472 เมื่อเผชิญกับความสัมพันธ์ใครก็ต้องลังเล

ตอนที่ 472 เมื่อเผชิญกับความสัมพันธ์ใครก็ต้องลังเล จิรภาสก็คิดแบบเดียวกันแต่เขาก็อดเป็นห่วงจิดาภาไม่ได้ เขากุมมือจิดาภาเอาไว้พลางบอกข่าวที่ได้มาจากตฤณ “ดาราเหล่านี้มีบางส่วนที่ถูกซื้อตัวอย่างลับๆ ตฤณพบว่าช่วงนี้พวกเขามีเบอร์ติดต่อกับคนนอกวงการคนเดียวกันอีกทั้งยังมีการเคลื่อนไหวของเงินและจากการตรวจสอบพบว่าคนๆนั้นคือญาณิดา” “เพื่อต้องการให้ฉันบาดเจ็บ เธอถึงกับวางแผนซ้อนแผนแล้วยังตั้งใจวางหมากในวงการอีกด้วย” “เมื่อก่อนฉันไม่มีเวลาสนใจเธอ ตอนนี้ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ ฉันจะดูแลตัวเองและลูกของเราให้ดีไม่ให้ถูกญาณิดากลั่นแกล้งได้อีก” “คุณอยากทำก็ไปทำเถอะแต่ผมมีข้อแม้เพียงข้อเดียว คุณอย่าหักโหมมันจะส่งผลเสียต่อสุขภาพ” จิรภาสคอยสนับสนุนการตัดสินใจของเธออยู่เสมอและเป็นคนที่ห่วงใยสุขภาพเธอที่สุด ถึงแม้อำนาจส่วนใหญ่ของตระกูลวีรภัทรเมธีและบริษัทLGDจะอยู่ในมือของรุจาภาแต่ยังไงญาณิดาก็ถือว่าเป็นหลานสาวของท่านจิรชยาตามกฎหมายเธอจึงถือว่าเป็นทายาทคนหนึ่ง ถ้ายังปล่อยให้เธอทำเรื่องไม่ดีต่อไปสักวันจะเป็นผลร้ายต่อตระกูลแน่นอน “ฉันรู้ว่าคุณสามีรักฉันที่สุดแล้วแต่วางใจเถอะฉันจะดูแลตัวเองให้ดี” พวกเขาไม่เคยทำให้อีกฝ่ายผิดหวัง จิดาภาอิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของจิรภาส เธอเงยหน้าขึ้นพลางจูบลงบนริมฝีปากของเขา …… ตอนที่พรยศกลับไปยังบริษัทเพื่อฝึกซ้อมก็คิดว่าจะบอกเรื่องที่ไปเจอคุณปู่วันนี้ให้กนกอรได้รับรู้ พอกลับถึงบริษัทเขาจึงโทรหาเธอแต่เธอไม่รับสาย พอดีกับที่เขาเจอศิลปินรุ่นเดียวกันจึงเอ่ยถามขึ้น “เห็นกนกอรไหมครับ?” พวกเขาเป็นศิลปินรุ่นเดียวกันจึงค่อนข้างสนิทสนมกันดังนั้นเขาเรียกเธออย่างสนิทสนมก็ไม่มีใครสงสัยในความสัมพันธ์ของพวกเขา “เหมือนจะเห็นกนกอรขึ้นไปที่ห้องซ้อมชั้นสองนะ” “อ๋อครับ ขอบคุณครับ” พอดีกับที่พรยศได้รับสายจากโรศนี “ฮัลโหล ผมถึงบริษัทแล้วครับ” ทางด้านโรศนีเกิดความลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยังเอ่ยขึ้น “รบกวนคุณลงมาชั้นล่างก่อน ฉันมีเรื่องตารางงานจะชี้แจงให้ทราบ” “ตอนนี้ผมมีธุระนิดหน่อย คุณ…”พูดยังไม่ทันจบพรยศก็เห็นว่าห้องซ้อมของชั้นสองเปิดไฟอยู่และมีคนสองคนเดินออกมาคนหนึ่งคือกนกอรแต่คนที่อยู่ข้างเธอเป็นผู้ชายซึ่งไม่ใช่คนในบริษัท! พรยศยืนอยู่ตรงมุมพอดีพวกเธอจึงไม่เห็นเขา เหมือนว่ากนกอรจะเกรงกลัวผู้ชายคนนั้นมาก ไม่รู้ว่าทำไมพรยศถึงรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเธอแปลกมาก เขาไม่ได้แสดงตัวในทันทีแต่ยืนแอบดูอยู่ตรงมุมนั้น “คุณรีบไปเถอะแล้วไม่ต้องมาหาฉันที่บริษัทอีก ถ้ามีคนเห็นเข้าจะเป็นเรื่องได้” กนกอรผลักตัวอีกฝ่าย “เดี๋ยวเขาก็จะมาหาฉันแล้ว” “ตอนนี้รู้สึกกลัวแล้วเหรอ? ตอนที่คุณขอคบกับผมคุณไม่ได้มีท่าทีแบบนี้นี่!” ฝ่ายชายเดินหน้าสองก้าวแล้วกักตัวกนกอรไว้ในมุมอับ “ผมรู้แล้ว ตอนนี้คุณเป็นดาราดังแล้วนี่แถมยังมีลูกเศรษฐีคนนั้นคอยสนับสนุนวันๆคงนั่งรอแต่งเข้าบ้านเศรษฐี! คุณคงไม่อยากจะสนใจผมอีกแล้ว” “แต่คุณอย่าลืมล่ะว่าข่าวคาวๆของคุณอยู่ในมือผม คุณไม่มีทางหนีผมพ้น!” “ไม่ต้องมาถูกตัวฉัน บอกมาว่าครั้งนี้คุณต้องการเท่าไหร่?” “ห้าแสนถ้าขาดไปแม้แต่บาทเดียวคุณรอดูข่าวหน้าหนึ่งได้เลย!” ฝ่ายชายพูดจบก็หันหลังเดินจากไป กนกอรยืนถอนหายใจอยู่ที่เดิมจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาพลางเดินมุ่งมาทางนี้จึงเจอกับพรยศที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเข้าพอดี “ทำไมคุณ…” กนกอรกลัวว่าเขาจะได้ยินอะไรเข้าจึงรีบอธิบาย “คนเมื่อกี้คือนักข่าวที่มาสัมภาษณ์ ไม่รู้ว่าเขาจำผิดชั้นหรือเปล่าฉันเลยบอกทางเขา” “เหรอครับ?” พรยศกระแอมออกมาครั้งหนึ่ง เขามีคำตอบที่เลวร้ายอยู่ในใจแล้วแต่เขาไม่อยากจะเชื่อว่ากนกอรจะมีอีกด้านที่เขาไม่รู้จัก! “เมื่อกี้คุณบอกว่ามีข่าวดีจะบอกฉันไม่ใช่เหรอ? มีเรื่องอะไรคะ?” กนกอรกอดแขนเขาไว้พลางถามขึ้นอย่างออดอ้อน “ไม่มีอะไรแค่… ผมไปเจอร้านอาหารร้านใหม่เลยอยากพาคุณไป” “ก็ได้ค่ะ เราจะไปตอนนี้เลยเหรอคะ?” ส่วนลึกในใจเขามีเสียงหนึ่งที่คอยควบคุมอารมณ์ของเขาอยู่ เขาจะไม่เอ่ยถามเลยก็ทนไม่ได้แต่ถ้าถามออกไปแล้วผลมันจะออกมาเป็นยังไง? ตอนนี้เขาค่อนข้างลำบากใจ ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีโรศนีก็เดินเข้ามา “ทำไมโทรหาไม่ติดเลยคะ? พอดีท่านรองต้องการพบคุณค่ะ ” พรยศเหมือนยกภูเขาออกจากอก “ห๊ะ ช่วงนี้เหมือนโทรศัพท์มือถือผมจะมีปัญหาสัญญาณไม่ค่อยดีเลย” เขาจึงหันไปบอกกนกอร “ผมต้องขึ้นไปชั้นบนหน่อย คุณกลับก่อนเถอะ” “ก็ได้ค่ะ” กนกอรยืนมองพวกเขาเดินจากไป ในใจก็เหมือนมีหินหนักถ่วงเอาไว้ พรยศไม่เห็นอะไรใช่ไหม? โรศนีและพรยศเดินเข้าลิฟต์พร้อมกันทั้งสองไม่ได้กดลิฟต์ชั้นผู้บริหารแต่กลับกดชั้นใต้ดิน “ความจริงแล้วทางบริษัทเคยเห็นผู้ชายคนนั้นและกนกอรเดินด้วยกันเพียงแต่พวกเขาไม่ทราบความสัมพันธ์ของคุณกับกนกอรจึงไม่ได้บอกคุณ” “ที่ฉันโทรหาคุณเมื่อกี้ก็เพราะกลัวว่าคุณจะไปเจอเข้า” พรยศก้มหน้าลงเขาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ “ตอนนี้ผมควรทำยังไงดี?” “ไม่ทราบค่ะ” โรศนีตอบตามตรงเพียงสามคำ “เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณฉันเป็นแค่ผู้ช่วยของคุณคงไม่สะดวกจะเข้าไปยุ่ง” “ผมอยากถามเธอมากแต่ผมก็ไม่กล้า ผมกลัวว่ายิ่งรู้เรื่องมากจะยิ่งรับไม่ได้ แต่อีกด้านหนึ่งก็กลัวว่าไม่มีหลักฐานแล้วไปสงสัยเธอจะเป็นการทำร้ายเธอ” “นี่เป็นสิ่งที่คุณและคุณจิดาภาไม่เหมือนกัน เธอไม่เคยลังเลในเรื่องที่เธอตัดสินใจแล้วและเธอจะทำให้ถึงที่สุด” โรศนีมองตรงไปยังเบื้องหน้า “ท่านรองไม่ได้อยากพบคุณหรอกค่ะ คุณกลับไปพักเถอะ” “คุณคิดว่าเธอ…” “ฉันบอกแล้วว่าฉันเป็นแค่ผู้ช่วย ฉันไม่ควรออกความเห็นในความสัมพันธ์ของพวกคุณแต่ถ้ามองในมุมของคนนอกบางทีพวกคุณอาจจะไม่เหมาะสมกัน” “ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วยอะไรคุณสามารถติดต่อฉันได้ตลอด” พรยศพยักหน้ารับ “ขอบคุณครับ” จากนั้นเขาก็ขับรถออกจากเค.เอฟ อากาศของที่นี่ทำเขาหายใจไม่ออก ระหว่างขับรถก็คิดถึงภาพเหตุการณ์และบทสนทนาของพวกเธอเมื่อสักครู่ ถ้าระหว่างพวกเธอไม่มีอะไรพรยศคงจะไม่ดึงดันแบบนี้ แต่นี่เขาเห็นกับตาแต่กลับไม่กล้าถาม เขาขับรถอย่างใจลอยไม่รู้ว่าขับยังไงถึงมาหยุดอยู่หน้าวิลล่ากรีนเฮ้าส์ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและเคาะลงบนประตูบ้านของจิรภาส จิรภาสเปิดประตูมาก็พบว่าเป็นเขาซึ่งแววตาที่เคยสดใสนั่นหม่นแสงลงไปมากแต่จิรภาสก็ไม่ได้พูดอะไรหันข้างแล้วให้เขาเดินเข้าไป ช่วงนี้จิดาภาพักผ่อนอยู่บ้านช่วงท้องก็เริ่มนูนขึ้นจนเห็นได้ชัด เธอสวมชุดสบายๆนั่งอ่านนิตยสารอยู่บนโซฟา ใครมาเห็นก็ดูออกว่าเธอกำลังท้อง ดังนั้นพรยศจึงตกตะลึง “นี่พี่…” “อืม ฉันท้อง”