บทที่ 2 ขาย

บทที่ 2 ขาย หลังจากนั้น เฉียวอันอันก็ถูกเขาโยนขึ้นมาบนเตียง จิ้นเฉินก็ขึ้นคร่อมเธอ จับมือทั้งสองข้างที่ขัดขืนของเธอเอาไว้ ก่อนจะเข้าจู่โจมร่างกายของเธอ ความเจ็บปวดที่เหมือนถูกฉีกกระชากจากล่างถึงบน จิตสำนึกของเฉียวอันอันดำดิ่งลึก ราวกับว่าเขาต้องการที่จะให้เธออับอายขายขี้หน้าอยู่บนเตียงนอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการระทนทุกข์จากการเข้าเรือนหอคืนแรก จนกระทั่งกลางดึกจึงหยุดลง ............. จิ้นเฉินที่ได้ระบายอารมณ์ออกมาอย่างเต็มที่แล้วก็ลุกออกมาจากตัวเฉียวอันอัน คนรับใช้สองคนเดินเข้ามา ในมือถือชุดสูทตัวใหม่เข้ามา จิ้นเฉินสวมเสื้อเชิ๊ต ผูกเน็คไท เขาทำราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน เขาก้าวขาเตรียมจะออกไป เขากวาดสายตาไปรอบๆห้อง แต่มองผ่านเรื่องเละเทะที่เกิดขึ้นบนเตียง และร่างกายที่เปลือยเปล่าครึ่งท่อนของเฉียวอันอันนั้นอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวก่อน” เสียงนุ่มต่ำของเธอดังขึ้นมาทันใด เฉียวอันอันฝืนร่างกายที่ถูกกระทำชำเราอย่างเจ็บปวดนั้น ค่อยๆพยุงตัวขึ้นมานั่งบนเตียง หน้าตาซีดเผือดของเธอฝืนยิ้มออกมา จิ้นเฉินหยุดเดิน และหันกลับมา“เธอต้องการอะไรอีก？” “คุณชายจิ้น ในสัญญาบอกว่าอีกหนึ่งอาทิตย์เงินจะถูกโอนเข้าบัญชี แต่ตอนนี้ฉันเดือดร้อนเรื่องเงินจริงๆ คุณพอจะโอนให้ฉันก่อนได้มั้ย？” ทันใดนั้นสายตาของจิ้นเฉินก็ขึงขังขึ้นมาทันที เงิน！เงินอีกแล้ว！ หรือว่าในสายตาของผู้หญิงคนนี้ จะมีแต่เรื่องเงิน อำนาจและอิทธิพล！ ตอนแรกดูถูกดูแคลนว่าเขาจนก็ทิ้งเขาไปง่ายๆ แต่พอมาวันนี้เพื่อเงินแล้ว กลับยอมเป็นเมียเก็บของเขาอย่างง่ายดาย！ ตาดำของเขาลุกเป็นไฟ เขาเดินไปที่กระเป๋าเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆและหยิบสมุดเช็คออกมาด้วยความโมโห ใส่จำนวนเสร็จแล้ว ก็ฟาดไปที่หน้าของเฉียวอันอันอย่างแรง “เฉียวอันอัน เธออยากได้เงินไม่เหรอ！ได้สิ นี่ไงฉันให้！” น้ำเสียงอันเย็นชาของเขาเหมือนกระแทกไปที่หัวใจของเธอเต็มๆ เฉียวอันอันกัดริมฝีปากแน่น เธอไม่สนผ้าห่มที่ปกคลุมหน้าอกอันสวยงามของเธอแม้แต่น้อย เธอรีบคว้าใบเช็คด้วยความรวดเร็ว “ขอบคุณคุณชายจิ้นมากค่ะ” เห็นสภาพของเธอแล้ว จิ้นเฉินที่โกรธอยู่นั้นกลับหัวเราะออกมา “เฉียวอันอัน เธอมันนางแพศยา！” พูดจบ เขามองไปที่เธอด้วยความรู้สึกขยะแขยง ก่อนจะก้าวขาเดินตรงออกจากห้องไป แต่เฉียวอันอัน รอจนได้ยินเสียงปิดประตูดัง‘ปัง’ ถึงค่อยเงยหน้าที่ขาวซีดของเธอขึ้นมา “แค่กแค่ก！”เธอไออย่างแรงออกมา แม้แต่ใบเช็คที่หล่นลงบนพื้น ก็ยังอดใจไม่ได้ ไม่รู้ว่าไอมานานเท่าไหร่ เธอค่อยๆเงียบลงอย่างช้าๆ รสหวานที่คุ้นเคยในปาก ทำให้สายตาของเธอว่างเปล่า หยิบใบเช็คขึ้นมา ค่อยๆวางลงใต้หมอนอย่างบรรจง เฉียวอันอันเข้าไปผ้าห่มยังคงมีกลิ่นลมหายใจของผู้ชายคนนั้นหลับตาลงอย่างช้าๆ จิ้นเฉิน ฉันดีใจมาก ที่ช่วงสุดท้ายของชีวิตฉันได้มาเจอกับนายอีกครั้ง .......... วันต่อมา เฉียวอันอันฝืนร่างกายของเธอ หลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็กลับไปที่บ้านตระกูลเฉียว “เสี่ยวซู่(เฉียวอันซู่)”เพิ่งจะเดินมาถึงห้องรับแขก เธอก็รีบส่งใบเช็คให้กับน้องชายของเธอเฉียวอันซู่“นายรีบเอาเงินไปที่บริษัท” ทว่าเฉียวอันซู่ถือใบเช็คอยู่อย่างนั้น ถืออยู่นานไม่ขยับ ขอบตาของเขาแดงก่ำ ราวกับกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง “พี่ครับ......พี่ตัดสินใจแล้วว่าจะไปเป็นเมียเก็บของคุณชายตระกูลจิ้นจริงๆเหรอครับ？ผมได้ยินมาว่า ข้างนอกเขามี......” มีแฟนหลายคนมาก ในวันแบบนี้ พี่คงผ่านมันไปได้ไม่ง่าย ต้องโทษที่เขามันไร้ค่า เกิดเรื่องใหญ่ในบ้านขนาดนี้ ได้แต่หวังพี่งพี่สาว เขาช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว เฉียวอันอันวางกระเป๋าลง เธอรู้ดีว่าเฉียวอันซู่อยากจะพูดอะไร เธอยิ้มออกมา“พี่ไม่เป็นไร ขอแค่ช่วยบริษัทเฉียวซื่อได้ เรื่องอะไรพี่ก็ยอมได้ทั้งนั้น” เธอเงยหน้ามองนาฬิกาตรงผนัง ใกล้จะได้เวลากลับไปที่ทาวเฮ้าส์อีกแล้ว เฉียวอันอันยืนขึ้น “เอาล่ะ เสี่ยวซู่ พี่ต้องกลับก่อนแล้ว อย่าลืมเรื่องบริษัทล่ะ” พูดเสร็จ เธอหันหลังเตรียมตัวจะเดินออกไป ทันใดนั้นก็มีเสียงที่หนึ่งดังขึ้นมาข้างหลังเธอ—— “เฉียวอันอัน ใครบอกให้เธอไป？” ตอนที่ได้ยินเสียงนั้น เฉียวอันอันหยุดเดินทันที ร่างกายของเธอแข็งทื่อขึ้นมา