บทที่ 4 ฉันต้องการเงิน

บทที่ 4 ฉันต้องการเงิน “ผู้จัดการคะ ฉันร้องเพลงได้นะ” พนักงานต้อนรับพาเธอมาหาผู้จัดการฝ่ายบริกร ใบหน้าเล็กๆของเฉียวอันอันส่องประกายภายใต้แสงไฟที่สาดส่องไปที่เธอ ยิ่งทำให้เธอดูขาวผ่องขึ้นไปอีก “ฉันเล่นเปียโนเป็นด้วยนะคะ ขอแค่.......ไม่ให้ฉันไปนั่งเป็นเด็กดริ้งก็พอค่ะ” “คุณหนูเฉียววางใจเถอะครับ”ผู้จัดการทำท่าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม“คุณหนูเฉียวยอมลดตัวมาหาพวกเราถึงที่นี่ แค่นี้ก็นับว่าเป็นเกียรติกับพวกเรามากแล้วครับ” คำพูดเสียดสีของเขา เฉียวอันอันรับรู้ได้อยู่แล้ว แต่เพื่อที่จะหาเงิน เธอจะต้องอดทนเข้าไว้ ก้มหัวลง เฉียวอันอันพูดอย่างนุ่มนวลว่า“ขอบคุณผู้จัดการหลี่มากค่ะ” “ครับ”เขาตอบกลับอย่างเหยียดหยาม จากนั้นผู้จัดการหลี่ก็จัดแจงงานที่ต้องทำในวันนี้ ไม่ทันไร หัวหน้าบริกรก็พาเฉียวอันอันไปที่ห้องวีไอพี และเตือนเธออย่างทะนงตนว่า “ที่นี่ล่ะ แขกของเราต้องการคนที่เล่นเปียโนได้ เธออย่าทำพลาดนะ” “โอเคค่ะ เข้าใจแล้ว” ท่าทางที่ไม่นอบน้อมของเฉียวอันอันทำให้หัวหน้าบริกรพอใจมาก เธอหันหลังเดินจากไป หลังจากเห็นเธอเดินไปแล้ว เฉียวอันอันก็ถอดหายใจออกมา แล้วเปิดประตูเดินเข้าห้องวีไอพีไป ในห้องวีไอพี แต่งด้วยแสงไฟสลัวสลัว กลิ่นเหล้าและบุหรี่ลอยอยู่เต็มอากาศ เธอขมวดคิ้ว เธอเดินหลบขวดเหล้าที่อยู่บนพื้นอย่างระมัดระวัง แล้วตรงไปที่เปียโน แล้วนั่งลง เปิดฝาที่ปิดเปียโนเอาไว้ แล้วเพลง《Castle in the sky》ก็ผุดขึ้นมาระหว่างนิ้วของเธอ ทันใดนั้นก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้น “จิ้นเฉิน ได้ข่าวว่าเมื่อคืนนายนอนกับคุณหนูตระกูลเฉียวเหรอ？” จิ้นเฉินอยู่ที่นี่！ เฉียวอันอันสะดุ้งตกใจ จู่ๆมือของเธอก็ไม่มีแรงจนทำเสียงดัง“ติ้ง！” เสียงท่วงทำนองที่กำลังบรรเลง ทันใดนั้นก็เพี้ยนไป “ทำอะไรของเธอ？”ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ เขาลุกขึ้นเปิดขวดเหล้าแล้วก็เดินมาข้างๆเฉียวอันอัน เฉียวอันอันลุกขึ้นจะเดินหนี แต่มือของเธอถูกชายคนนั้นจับเอาไว้ ก่อนจะหัวเราะร่าออกมา“โว้ว Golden Age มีของดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย” พูดไป ก็เอามือมาลูบที่หน้าของเฉียวอันอันไป ตอนแรกจิ้นเฉินก็นั่งดื่มอยู่ปกติ แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นว่าคนที่กำลังเล่นเปียโนนั้นคือเฉียวอันอัน เขาก็นั่งตัวแข็งทื่อ รอบตัวของเขามีไอเย็นยะเยือกแผ่ออกมา ชายหนุ่มทั้งหลายเงียบลงทันที จิ้นเฉินลุกขึ้น แล้วเดินตรงมาที่เฉียวอันอัน ก่อนจะยืนหยุดห่างจากเธอประมาณหนึ่งเมตร เงาที่เพรียวบางตรงหน้าเขา เขาเคยเห็นมาในความฝันนับไม่ถ้วน แต่มาวันนี้ เธอมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว รอยยิ้มที่ประจบสอพลอ ในตอนนี้ ในสายตาของเขาเหมือนกับกำลังกระโดดร่มลงไปกลางพายุฝน เห็นเธอถูกจับมือเอาไว้ เขาพูดกับชายคนนั้นออกมาอย่างเยือกเย็นว่า“เสิ่นยี่ ปล่อยเธอ” “อื้ม”เสิ่นยี่ปล่อยมือออก แล้วเอามาลูบที่จมูก ก่อนจะเดินกลับไปที่นั่งของตัวเอง แต่ยังคงกวาดสายตาสอดส่องทั้งคู่ตลอดเวลา จิ้นเฉินทำตัวผิดปกติแบบนี้ แสดงว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ หน้าเปียโน ในขณะที่เฉียวอันอันกำลังลังเลที่จะพูดออกมา ทันใดนั้นคางของเธอก็ถูกฟาดอย่างแรง เธอโซเซไปสองสามก้าว หลังของเธอชนเข้ากับกำแพง “โอ้ย......”เธอทนไม่ไหวจึงร้องออกมาเบาๆ น้ำตาในนัยน์ตาของเธอเป็นประกาย เต็มใบหน้าเพราะความเจ็บปวดมารวมกัน ดวงตาของจิ้นเฉินแสดงออกถึงความไม่พอใจ แต่พอสายตาของเขามองเห็นชุดยูนิฟอร์มของ Golden Age ที่เธอสวมอยู่นั้น ไฟโกรธที่อยู่ในตัวของเขาก็พลุ่งพล่านขึ้นมา เขาเกลียดผู้หญิงตรงหน้าของเขาจริงๆ！ “เฉียวอันอัน！เธออธิบายมา ร่างกายของเธอที่ตระกูลจิ้นของฉันซื้อมาเพื่อเป็นเมียเก็บ เธอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้？” พอได้ยิน“เฉียวอันอัน”สามคำนี้ เสิ่นยี่ก็ลูบคางอย่างเข้าใจได้ทันที ถึงว่าจิ้นเฉินถึงมีอาการแปลกๆ ที่แท้ผู้หญิงคนนี้ก็คือเฉียวอันอัน เฉียวอันอันก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าสบตามองสายตาที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟคู่นั้น เธอพูดในลำคอ“ฉันต้องการเงิน” “เงินอีกแล้ว！”คำนี้คำเดียว ความเป็นเหตุเป็นผลของจิ้นเฉินก็สลายหายไปในทันที เขาขึ้นเสียงใส่ แล้วมองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามเธอ“เฉียวอันอัน เธอต้องการเงินอีกเท่าไหร่กันแน่！เพื่อเงินเธอถึงทำได้ขนาดนี้！” ขายให้กับเขาก็ยังพอรับได้ แต่กับสถานที่แบบ Golden Age นี้？ ภายนอกของ Golden Age ดูผิวเผินก็เป็นแค่สถานบันเทิงที่เอาไว้เจรจาธุรกิจกัน แต่คนวงในต่างรู้กันดีว่า แท้จริงแล้วเบื้องหลังของที่นี่มีการค้าประเวณีเกิดขึ้นมากมาย จิ้นเฉินในตอนนี้ โกรธถึงขีดสุด