บทที่ 8 ใช้เลือดฉันสิ

บทที่ 8 ใช้เลือดฉันสิ เธอก้าวขาจากห้องคนไข้แล้วเดินไป พอเห็นเฉียวอันอัน สายตาอันแหล่มคม เต็มไปด้วยความดูหมิ่นเหยียดหยาม “อันอัน เธอคิดว่าจะเป็นยังไงถ้าหากว่านายท่านรู้ว่าเงินที่ช่วยชีวิตของท่าน เป็นเงินที่ลูกสาวยอมเสียตัวเพื่อแลกมันมา นายท่านคงจะช้ำใจตายตั้งแต่ได้ยินเลยล่ะ” “คุณน้าฉิน คุณพ่อกำลังพักฟื้นอยู่ค่ะ！ช่วยเบาเสียงด้วย！”เฉียวอันอันขมวดคิ้ว กลัวว่าจะทำให้พ่อตกใจ ฉินเหลียนไม่แคร์ เธอยกกระติกเก็บความร้อนในมือขึ้นมา แล้วหัวเราะ“ไม่ต้องเป็นห่วง สามีภรรยาจะรักกันจนแก่เฒ่า ฉันจะเป็นคนดูแลนายท่านเอง” เฉียวอันอันเงยหน้าขึ้นมามองออกไปนอกหน้าต่างสีดำ เธอเม้มริมฝีปาก เธอยังต้องไปที่ทาวเฮ้าส์ของตระกูลจิ้น ตามสัญญามีข้อกำหนดไว้ชัดเจนว่า เธอจะต้องอยู่ที่ทาวเฮ้าส์ทุกคืนเพื่อรอ“Fortunate”คุณชายจิ้น！ แต่ว่าฉินเหลียนอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว เธอยิ่งไม่ไว้ใจ หลังจากออกห้องไป เธอโทรหาลุงหวาง ให้ลุงหวางมาช่วยดูแลอีกทาง ถึงทาวเฮ้าส์ตระกูลจิ้น เธอรีบอาบน้ำ และเข้าไปรอบนเตียง รอการมาถึงของคุณชายจิ้น เวลาค่อยๆผ่านไป ในขณะที่เฉียวอันอันกึ่งหลับกึ่งตื่นนั้น เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้นมา เธองัวเงีย เฉียวอันอันควานหาโทรศัพท์ ชื่อในจอที่โทรมาคือลุงหวาง เธอได้สติขึ้นมาทันที “สวัสดีค่ะ？” “คุณหนูครับ！”น้ำเสียงที่ร้อนรนของปลายสาย เฉียวอันอันลุกขึ้นนั่งทันที มือที่จับโทรศัพท์ไว้แน่นเริ่มสั่น เธอถามกลับไปว่า“เกิดอะไรขึ้นคะ ลุงหวาง？” “คุณหนู รีบมาที่โรงพยาบาลด่วนเลยครับ เกิดเรื่องกับนายท่านแล้วครับ......” เฉียวอันอันรู้สึกว่าหัวใจของเธอวิ้งไป เธอรีบลุกจากเตียง แต่งตัวแบบลวกๆแล้วรีบเร่งไปที่โรงพยาบาลทันที นอกห้องอีอาร์ ลุงหวางเดินวนไปวนมาไม่หยุด พอเห็นเฉียวอันอันมาถึง เขาเดินไปหาอย่างทุกข์ใจ “ลุงขอโทษ คุณหนู เป็นเพราะลุงไม่ดูแลนายท่านให้ดีๆ” “ลุงหวางคะ เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ？มีเรื่องอะไรกันแน่？”เป็นเพราะเพิ่งวิ่งมา เฉียวอันอันเอามือวางที่หน้าอกและหายใจหอบ สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดี “ตอนที่ผมรีบไปที่ห้อง ในนั้นไม่มีใครอยู่ แต่ไม่นานนายท่านก็ไอออกมาเป็นเลือดไม่หยุด จากนั้นก็รีบส่งตัวไปที่ห้องผ่าตัดเลยครับ” เฉียวอันอันคิดว่า เรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าฉินเหลียนอาจมีส่วนเกี่ยวข้องก็เป็นได้ แต่เรื่องตรงหน้าสำคัญที่สุด นั่นคือความปลอดภัยของคุณพ่อ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ประตูห้องผ่าตัดเปิดออก หน้าตาร้อนรนของคุณหมอกู้เดินจ้ำอ้าวออกมา เฉียวอันอันรีบลุกขึ้นไปขวาง “คุณหมอกู้คะ คุณพ่ออาการเป็นยังไงบ้างคะ？” “สถานการณ์ตอนนี้แย่มากครับ เขาต้องการเลือดจำนวนมาก แต่เมื่อกี้มีหญิงท้องแก่เพิ่งคลอดลูกเธอเสียเลือดไปมาก ทำให้เลือดที่เก็บเอาไว้ตอนนี้ถูกใช้ไปหมดแล้ว......” มือของเฉียวอันอันจับชายเสื้อแน่น เธอเงยหน้าขึ้นมา สายตาของเธอมุ่งมั่น “กรุ๊ปเลือดของหนูกับพ่อเหมือนกัน ใช้เลือดของหนูเถอะค่ะ” คุณหมอกู้ไม่อาจมองข้ามหน้าตาอันซีดเซียวของเธอไปได้ จึงตอบกลับไป“ไม่ได้ครับ จากสภาพร่างกายของคุณในตอนนี้ ถ้าเราทำแบบนั้น ก็เท่ากับพาคุณไปตายเลยนะครับ！” “คุณหมอกู้คะ หนูตัดสินใจแล้วค่ะ”เฉียวอันอันก้มหน้าต่ำ ยังไงซะเธอก็คงอยู่ได้อีกไม่นาน ลุงหวางที่อยู่ข้างๆรีบพูดขึ้นมา“คุณหนูครับ ให้ผมลองหาวิธีอื่นดูก่อน......” ลุงหวางรู้ดีว่าเฉียวอันอันป่วยออดๆแอดๆมาหลายครั้ง เขาไม่อาจทำเมินแล้วปล่อยให้เธอไปเผชิญอันตรายได้ “แต่พ่อหนูรอไม่ได้หรอกนะคะ ในเมื่อหนูตัดสินใจแล้วว่าอาจจะต้องเสี่ยงชีวิต หนูก็จะทำเท่าที่ทำได้”เฉียวอันอันยิ้มออกมาอย่างเรียบเฉย “คุณหนู ......”คนที่อายุมากว่าครึ่งค่อนชีวิตอย่างลุงหวาง ทันใดนั้นตาก็เริ่มแดงก่ำ สี่ปีที่แล้ว เพราะเห็นแม่ฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตา เฉียวอันอันได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างสาหัส กล้ามเนื้อหัวใจของเธอตายฉับพลัน แต่ก็ยังสามารถต่อชีวิตมาได้ในขณะเดียวกัน แต่เธอก็ถูกเตือนว่า เธอจะมีชีวิตเหลืออีกเพียงห้าปีเท่านั้น หลังจากนั้นไม่นาน พ่อของเธอก็เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ครอบครัวที่มีแต่ความสุขสันต์ เพียงเวลาไม่นานก็ต้องล้มหายตายจากกันไป