บทที่ 9 ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่

บทที่ 9 ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ เฉียวอันอันเคยร้องไห้เหมือนกับคนเจ้าน้ำตาทุกคืน เอาแต่โทษโชคชะตาที่ไม่เป็นใจ แต่พอนึกถึงพ่อกับน้องชาย เธอจึงเลือกที่จะเข้มแข็งและยืนหยัดที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป รวมไปถึง การยอม“ละทิ้ง”เด็กผู้ชายที่น่าสงสารนั่น ตอนนั้นเขาภูมิใจในการเป็นจิ้นเฉิน แต่กลับต้องมานั่งคิดคำถามกับเธออย่างขาดใจว่าทำไม เพราะเธอรู้ว่า การโดนทรยศตั้งแต่เริ่มยันจบมันจะทำให้ลืมได้เร็วกว่าการแพ้ เขาเก่งขนาดนั้น อีกไม่นานก็คงได้ทุนไปเรียนต่อต่างประเทศ จนกระทั่งประสบความสำเร็จ และได้เจอกับอีกครึ่งหนึ่งของชีวิต แล้วมีลูกตัวน้อยๆด้วยกัน...... เรื่องพวกนี้ สำหรับเธอเฉียวอันอันมันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝันไปเท่านั้น ฉะนั้นเธอจึงพูดดูถูกเหยียดหยามด้วยคำว่า เพราะนายไม่แหมาะกับคนอย่างฉัน ถึงตอนนี้ เธอไม่เคยนึกเสียใจเลย แค่หวังว่าหลังจากที่เธอตายแล้ว เขาจะพูดถึงเธอได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น：ยัยผู้หญิงที่หลงระเริงในอำนาจนั่น สุดท้ายก็ได้รับกรรมที่สาสม แต่เหมือนเธอจะลืมอะไรไป แต่ของที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาแล้วนั้น มักจะถูกทำลายได้โดยง่าย “แต่ว่า......”แต่ถึงอย่างนั้น คุณหมอกู้ก็ไม่ยอมให้เธอทำตามใจชอบ “คุณหมอกู้คะ คุณเป็นคุณหมอมาตั้งหลายปี คุณน่าจะเข้าใจง่ายกว่าฉันนะคะ ว่าลำดับความสำคัญของอะไรต้องมาก่อน” น้ำเสียงของเฉียวอันอันตอนนี้ขึงขังแน่วแน่ เธอเงยหน้าขึ้นมา ไม่อาจทำให้คนละสายตาขากเธอได้เลย “คุณหมอกู้ ให้ฉันเซ็นในใบยินยอมการบริจาคเลือดก็ได้นะคะ ฉันหวังว่าคุณจะเคารพการตัดสินใจของฉัน” สุดท้ายคุณหมอกู้ ก็ยอมรับคำร้องขอของเฉียวอันอัน พยาบาลพาเฉียวอันอันไปที่ห้องบริจาคเลือด เดิมทีตามกฎแล้วสามารถบริจาคเลือดได้มากสุดเพียง สี่ร้อยซีซีเท่านั้น แต่เฉียวอันอันยังยืนยันที่จะบริจาค แปดร้อยซีซี！ หลังจากออกมาจากห้องถ่ายเลือด เฉียวอันอันรู้สึกได้เพียงว่าหัวหนักอึ้งเท้าไม่มีแรง เท้าของเขาโซเซ จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ ยังดีที่ลุงหวางพยุงเธอไว้ได้ทัน “คุณหนู ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ？”ลุงหวางมองไปที่เธออย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรค่ะ”เฉียวอันอันส่ายหัว เธอกุมไหล่ของเขาแน่น“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ？” “เลือดถูกส่งเข้าไปแล้ว นายท่านไม่เป็นไรแล้วครับ” “ค่อยยังชั่ว”เฉียวอันอันพูดไม่ทันขาดคำ สายตาเธอก็ดับวูบไป ตื่นขึ้นมาอีกที นอกหน้าต่างก็มืดแล้ว เฉียวอันอันออกแรงพยุงตัวเองขึ้นมา ในห้องไม่มีใคร เธอค่อยๆเดินไปหาห้องของพ่อ คุณหมอกู้กำลังตรวจร่างกายของพ่ออันอัน ก็เห็นสีหน้าดูไม่ดีของเธอเดินมาแต่ไกล “ยัยเด็กคนนี้......” เฉียวอันอันไม่มีอารมณ์จะต่อล้อต่อเถียงกับคุณหมอกู้ สิ่งแรกที่เธอทำคือไปเช็คอาการของพ่อเธอ พอเห็นว่าใบหน้าของพ่อเริ่มเลือดหล่อเลี้ยง เธอโล่งใจในที่สุด “อาการของคุณเฉียวตอนนี้ดีขึ้นแล้วครับ ขอแค่ได้รับการรักษาอย่างถูกต้องก็เพียงพอแล้ว”ใบหน้าของคุณหมอกู้เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แต่คุณไม่ฟังที่ผมเตือนเลย แถมยังบริจาคเลือดไปแปดร้อยซีซี เมื่อวานผมทำการตรวจให้คุณ พบว่ากล้ามเนื้อหัวใจของคุณตาย......” “คุณหมอกู้คะ”เฉียวอันอันสายตานิ่งเฉย“หมอบอกหนูมาตรงๆเลยว่า หนูจะมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน？” ถอนหายใจ คุณหมอกู้พูดอย่างเรียบเฉยว่า“นานสุดครึ่งเดือน น้อยที่สุดก็วันถึงสองวันครับ” “จริงเหรอคะหมอ？”เฉียวอันอันยิ้มออกมาอย่างสลด“ต่างจากที่ฉันคิดเอาไว้เยอะเลยนะคะ” “คุณหนูเฉียว ถ้าเกิดทำการผ่าตัด ก็พอจะมีความเป็นไปได้สักสิบเปอร์เซ็น......” เธอส่ายหัวเบาๆ เฉียวอันอันหยุดความคิดของคุณหมอกู้ไว้แค่นั้น เธอเคยเข้ารับการผ่าตัดมาก่อน แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมแพ้ไป ในวันนี้บริษัทเฉียวซื่อก็กำลังเจอวิกฤตที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย อาการป่วยของพ่อก็ต้องใช้เงินในการรักษา เธอไม่อาจทนรับปัญหาที่ประดังประเดเข้ามาทั้งหมดไว้ได้อีกแล้ว สิ่งที่เธอพอจะทำได้ในตอนนี้ก็คือ ลดภาระให้กับน้องชายให้ได้มากที่สุด