บทที่ 12 แก เล่นผิดคนแล้ว

บทที่ 12 แก เล่นผิดคนแล้ว นอกห้องฝนตกลมพัดเย็น แต่ในห้องกลับร้อนแรงดั่งไฟเผา “จิ้นเฉิน อื้ออ เบาๆหน่อยสิคะ......”เฉียวหยู่โม่นอนทอดกายอยู่บนเตียง หน้าตาแดง เหมือนกับผลลูกท้อยังไงอย่างงั้น เสียงเธอชวนให้หลงใหล จิ้นเฉินนั่งอยู่ที่โซฟาข้างๆ สีหน้าของเขามองไปข้างหน้าอย่างไร้อารมณ์ ทันใดนั้นเฉียวหยู่โม่ก็หยุดคราง เธอมองไปที่จิ้นเฉิน สายตาเธอบอกถึงความไม่พอใจ：“จิ้นเฉิน......” “เรียกต่อสิ”สายตาของจิ้นเฉินเต็มไปด้วยความเย็นชา เล็บของเธอค่อยๆเก็บเข้าไปในกำมือ เฉียวหยู่โม่น้อยใจ“จิ้นเฉิน พวกเราหมั้นกันแล้วนะ！” เขาเลือกที่จะไม่แตะต้องตัวเธอ แต่ทำไมเขาต้องให้เธอมาทำอะไรแบบนี้ด้วย？ ·จิ้นเฉินขมวดคิ้วของเขาเป็นปม สายตาของเขาไม่แยแสใดๆ“แล้วยังไงล่ะ？” คำตอบของเขา ทำเอาเฉียวหยู่โม่ถึงกับตัวชาไปครึ่งซีก เธอหันหน้ามา พูดเสียงแหลม“เป็นเพราะเฉียวอันอันเหรอคะ？งั้นที่คุณหมั้นกับฉัน ก็เพื่อที่จะแก้เผ็ดเธอเหรอ？” จิ้นเฉินแผ่ไอเย็นยะเยือกออกมารอบๆตัว เขาลุกขึ้น แล้วเดินมาที่เตียง มองเธอจากมุมบนลงมา“คำพูดบางคำ เก็บเอาไว้จะดีกับตัว แต่ถ้าพูดออกมา อาจจะหมายถึงชีวิตของเธอ” เฉียวหยู่โม่ถูกเขามองด้วยสายตาที่โหดเหี้ยมอำมหิต ทำเอาเธอนั่งตัวแข็งทื่อ เธอเกือบจะลืมไปแล้วว่า ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ เป็นทายาทของบริษัทจิ้นซื่อ การที่เขาจะกำจัด จะขยี้เธอ มันง่ายซะยิ่งกว่าขยี้มดหนึ่งตัวให้ตายซะอีก เธอรีบเก็บสายตาที่น้อยใจนั้นทันที เธอพยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย ตราบใดที่เธอยังมีชื่อเป็นคู่หมั้นของจิ้นเฉิน เฉียวอันอันก็จะถูกเธอเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้าอย่างนั้นตลอดไป！ “ดีมาก”จิ้นเฉินหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โซฟาข้างๆต่อ หยิบแก้วไวน์ในมือขึ้นมาจิบ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า“ครางต่อสิ” เฉียวหยู่โม่หลับตา ปากของเธออ้าออกเล็กน้อย แล้วครางเสียงกระเส่าที่จะทำให้เลือดลมสูบฉีดออกมาอีกครั้ง จิ้นเฉินเขย่าแก้วไวน์ในมือ มองดูของเหลวที่อยู่ภายในแก้ว จิตใจล่องลอยออกไป ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเฉียวอันอัน ยังวนเวียนไม่จบไม่สิ้นอยู่ในหัวของเขา แต่ก็มีความรู้สึกอยู่ครู่หนึ่ง ที่จู่ๆจิตใจของเขาก็อ่อนระทวยขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะเขารู้ว่าเธอเป็นคนที่หยิ่งยโสในลาภยศ เขาคิดว่าคงต้องถูกหลอกด้วยน้ำตานั่นแน่ๆ จิ้นเฉินหรี่สายตา ร่างกายของเขาเย็นชา ลมหายใจของเขา ทำให้เฉียวหยู่โม่ตกใจ เธอนึกว่าเธอร้องออกมาเสียงเบาเกินไป จึงเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น ตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูรัวๆก็ดังขึ้น เสียงครางของเฉียวหยู่โม่หยุดลงทันใด จิ้นเฉินเหลือบมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะพูดออกมาเรียบๆว่า“เข้ามา” ประตูห้องถูกเปิดออก ลุงหวนเดินเข้ามาด้วยความเคอะเขิน เขาเห็นจิ้นเฉินนั่งยืดตัวตรงอยู่ที่โซฟา ก็เอะใจอยู่พักหนึ่ง เขามั่นใจว่าเขาได้ยินเสียงครางของเฉียวหยู่โม่ แต่สถานการณ์ในห้องนี้มันยังไงกัน？ “ลุงหวน มีเรื่องอะไรด่วน？”การที่เขายืนตะลึงนั้น ทำให้จิ้นเฉินไม่ค่อยพอใจ หันหน้ากลับมา ลุงหวนรีบเดินเข้าไปหา น้ำเสียงของเขาฟังดูร้อนรน“คุณหนูเฉียวเป็นลมอยู่ที่หน้าประตูครับ！” หลังจากที่เขาเดินกลับห้องไปก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จึงแอบมองดูเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆเฉียวอันอันก็ล้มลงไปนอนอยู่ท่ามกลางสายฝน จิ้นเฉินได้ยินแบบนั้น ใจของเขาก็เต้นระรัว เขารีบลุกขึ้นยืน แล้วเดินออกห้องไป เขาเดินไวมาก ลุงหวนต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งจึงจะตามเขาทัน ด้านนอกประตู เฉียวอันอันนอนอยู่กับพื้น แทบจะไม่หายใจ ราวกับร่างไร้วิญญาณ ทีแรกจิ้นเฉินยังรู้สึกสงสัยอยู่เล็กน้อย แต่พอมาเจอเธอ ความสงสัยทั้งหมดก็หายไปแปรเปลี่ยนมาเป็นความเจ็บปวด เขารอรับร่มจากลุงหวนไม่ไหว เขาจ้ำอ้าวไปข้างหน้าแล้วพยุงร่างของเฉียวอันอันขึ้นมา ตอนที่เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนนั้น เขารู้สึกได้ว่าตัวเธอเย็นเฉียบจนน่าตกใจ ความวิตกกังวลเพิ่มขึ้นในจิตใจของเขา จิ้นเฉินกึ่งวิ่งกึ่งเดิน พาเฉียวอันอันกลับไปที่ห้องรับแขก ลุงหวนหยิบผ้านวมมาผืนหนึ่ง แล้วปูที่โซฟา จากนั้นวางคนที่อยู่ในอ้อมแขนลงไปอย่างแผ่วเบา จิ้นเฉินเพิ่งจะรู้ว่า เฉียวอันอันตัวเบามาก ท่อนแขนที่บอบบางราวกับใช้แรงของเขาเพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้มันหักได้ เขาขมวดคิ้ว และพูดกับลุงหวนว่า“ไปตามหมอมาเร็ว！” ลุงหวนได้ยินดังนั้น ก็รีบโทรศัพท์หาหมอประจำตระกูล จิ้นเฉินปัดผมที่ตกอยู่บนหน้าของเฉียวอันอัน หน้าของเธอซีดมาก ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะหัวใจของเธอเต้นอย่างแผ่วเบา เขาก็คิดว่าเธอตายไปแล้ว จิ้นเฉินมองเธออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งหมอมาถึง หลังจากทำการตรวจเบื้องต้น หมอก็ถอนหายใจออกมา “เป็นยังไงบ้างหมอ？”เขาสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก อยู่ๆเสียงของจิ้นเฉินก็แหบขึ้นมา “คุณผู้หญิงคนนี้มีเสียงผิดปกติในการเต้นของหัวใจ จากการวินิจฉัยของผม กล้ามเนื้อหัวใจได้ตายไปแล้ว บวกกับการไปตากฝนมา ความหนาวแล่นเข้าสู่ร่างกาย เกรงว่าจะอยู่ได้ไม่พ้นคืนนี้หรอกครับ......” อยู่ได้ไม่เกินคืนนี้....... จิ้นเฉินกำหมัดทั้งสองข้างแน่น ไม่จริง เมื่อวันก่อน เธอยังเป็นเหมือนนกสีเหลือง ที่มาบินอยู่รอบๆตัวเขาอยู่เลย แต่มาวันนี้ทำไมถึงตายได้...... “ไปเอารถ ฉันจะไปโรงพยาบาล！”มันบีบขั้วหัวใจของจิ้นเฉิน เขาอุ้มเฉียวอันอัน แล้วเดินออกไปนอกประตู นอกห้องอีอาร์ของโรงพยาบาล ใบหน้าอันหล่อเหลาของจิ้นเฉินตอนนี้กำลังตึงเครียด สายตาของเขาจับจ้องไปที่ประตูห้องอีอาร์ ในตอนนั้นเอง เฉียวอันซู่พอได้ข่าวก็รีบมาทันที พอเห็นจิ้นเฉิน เขายืนตะลึง จากนั้นก็คิดอะไรบางอย่างออก หมัดของเขาเหวี่ยงเข้าไปที่หน้าของจิ้นเฉิน “ลู่จิ่นเชิน！แกมันไอ่สารเลว！” สี่ปีที่แล้ว เฉียวอันซู่เคยเจอกับลู่จิ่นเชินมาก่อน แต่ก็หวนให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นภายในบ้านช่วงนี้ และเขาก็เข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่า เรื่องทั้งหมดมันเป็นการแก้แค้นของจิ่นเชิน เส้นเลือดที่อยู่บนมือของเขาแทบจะระเบิดออกมา เฉียวอันซู่อยากจะซัดหน้าของเขาอีกสักหมัดสองหมัด แต่กลับถูกลุงหวนห้ามเอาไว้ก่อน นิ้วปาดไปที่บาดแผล จิ้นเฉินหัวเราะเยาะออกมา“นายน้อยเฉียวจำคิดผิดแล้วล่ะครับ ผมคือจิ้นเฉิน ไม่ใช่ลู่จิ่นเชินบ้าอะไรนั่น！” “คุณยังมีความเป็นคนอยู่มั้ย？”เฉียวอันซู่ถาม เขาโกรธ“พี่รักคุณมากขนาดไหน แต่คุณกลับทำร้ายเธอซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า！” “นายพูดเรื่องอะไร？”จิ้นเฉินขมวดคิ้วเป็นปม “ฉันบอกว่า นายแกแค้นผิดคนแล้ว！”เฉียวอันซู่สงบลง สายตาของเขามองไปที่ห้องอีอาร์อย่างเจ็บปวด ถ้าไม่ใช่เพราะลุงหวางหาตัวพี่ไม่เจอ เลยไปหาเขา เขาก็คงไม่มีทางรู้ได้เลยว่าอาการป่วยของพี่มันรุนแรงขนาดนี้ พอคิดถึงช่วงชีวิตสุดท้ายของพี่ อยากจะเจอคนที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เฉียวอันซู่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา“เกรงว่าคุณชายจิ้นคงจะไม่รู้ ว่าสี่ปีที่แล้วเป็นเพราะแม่ของพี่เสียชีวิตลง หัวใจของเธอได้รับความเจ็บปวดเกินขีดจำกัด ตั้งแต่นั้นเธอก็เป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตาย เธอไม่อยากทำให้คุณต้องลำบาก ดังนั้นเธอจึงบอกเลิกคุณ” “ใช่เหรอ？”จิ้นเฉินหรี่ตา สายตาของเขาค่อยๆดำดิ่ง“ถ้าอย่างนั้นนายน้อยเฉียวช่วยอธิบายให้ผมที เธอยอมขายตัวเองเพื่อเงิน เธอทำเพื่อใคร！” “นั่นก็เพื่อบริษัทเฉียวซื่อ และเพื่อรักษาอาการป่วยของคุณพ่อ！” “ในเมื่อเป็นแบบนี้ นายก็ปกป้องบริษัทเฉียวซื่อและพ่อของนายให้ดีๆ”หัวใจของจิ้นเฉินหนักอึ้ง แต่ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย เขาหยิบเสื้อแจ็คเก็ตสีเทาขึ้นมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ในเมื่อนายน้อยเฉียวมาแล้ว ผมขอตัวกลับก่อน” พูดจบ เขาก็เดินจากไป ลุงหวนปล่อยเฉียวหยู่โม่แล้วเดินตามไป หลังจากขึ้นรถ สายตาของจิ้นเฉินก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เขาหยิบมือถือ แล้วกดโทรออก “ลู่ซาน เอาข้อมูลทุกอย่างของเฉียวอันอันตลอดสี่ปี เรียบเรียงใหม่อีกครั้ง แล้วอีกครึ่งชั่วโมง รายงานฉันมา” เพราะเหตุใด คำพูดของเฉียวอันซู่ กับข้อมูลทุกอย่างที่เขาหามาก่อนหน้านี้ ถึงไม่ตรงกันเลย？ “ได้ครับ คุณชายจิ้น”ลู่ซานตอบรับอย่างทันที หลังจากวางสาย นิ้วของจิ้นเฉินลูบไล้ไปบนหน้าจอโทรศัพท์ เขานึกถึงใบหน้าอันอ่อนเยาว์และนุ่มนวลของเฉียวอันอัน