บทที่ 13 การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ

บทที่ 13 การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ นี่คือเธอเมื่อสี่ปีที่แล้ว จ้องมองรอยยิ้มของเธอในวันวาน ดวงตาของจิ้นเฉินหยั่งลึกลงไป เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ผ่านไปสักพัก เขาก็พูดออกมา“กลับไปที่ทาวเฮ้าส์” รถแล่นอยู่ท่ามกลางสายฝนด้วยความเร็ว เพียงเวลาไม่นาน ก็กลับมาถึงทาวเฮ้าส์ จิ้นเฉินเดินเข้าไปในห้องรับแขก ก็พบว่าเฉียวหยู่โม่ยังอยู่ ทันใดนั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมา “ลุงหวน เอาเธอออกไปจากที่นี่！” “คุณชายเฉินคุณ......” เฉียวหยู่โม่ทำตาโตเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จิ้นเฉินก็กวาดสายตาส่งมาที่เธอด้วยความเย็นชา“ไสหัวไป！” พอเห็นเขาโมโหอย่างนั้น เฉียวหยู่โม่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอกัดริมฝีปากแน่นและมองไปที่ลุงหวนที่ผายมือเชิญออก จากนั้นเธอก็เดินออกไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “เอาเตียง พรมและทุกอย่างในห้องไปเปลี่ยนใหม่ให้หมด” หลังจากออกคำสั่งกับลุงหวนเสร็จ จิ้นเฉินก็เดินขึ้นไปที่ห้องหนังสือ เปิดคอมและดูอีเมลที่ลู่ซานส่งมาให้เขา เขาไล่ดูไปทีละหน้า ดวงตาของเขามืดลง และเย็นยะเยือก ความอำมหิตและดำมืดจากข้างในมันพร้อมที่จะปะทุออกมา...... “คุณชายจิ้น！”ลู่ซานรับสายอย่างไว ราวกับว่าเขากำลังรอสายจากจิ้นเฉินมาตลอด “ข้อมูลเป็นของจริงใช่มั้ย？”จิ้นเฉินถาม ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ฟังไม่ออกเลยว่าอารมณ์ตอนนี้เป็นยังไง แต่นี่แหละคือจิ้นเฉิน สิ่งนี้ทำให้ลู่ซานยิ่งเคารพในตัวเขามากยิ่งขึ้น “ของจริงครับคุณชายจิ้น ข้อมูลทุกอย่างเป็นความจริง และผมได้ให้ตระกูลHill ช่วยยืนยันแล้ว ความจริงคือเพราะคุณหนูเฉียวป่วยเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจ จึงถูกยกเลิกงานหมั้นและส่งตัวกลับครับ” “เข้าใจแล้ว” บทสนทนาจบลง หนังตาของจิ้นเฉินรั้งไว้ครึ่ง ทำให้ไม่อาจรู้ได้ว่าในตาของเขาตอนนี้ต้องเจอกับคลื่นที่ซัดโหมกระหน่ำเข้ามาขนาดไหน จนเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง อยู่ๆเขาก็เอามืดกวาดของที่อยู่บนโต๊ะทำงานทิ้งลงไปกองกับพื้นทั้งหมด เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาอัดแน่นไปด้วยความโกรธแค้นที่ไม่อาจจะควบคุมได้ เขาคำรามออกมาด้วยสายตาที่โหดเหี้ยม “เฉียวอันอัน หลอกฉันแบบนี้มันสนุกมากนักเหรอ？” ป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจบ้างล่ะ ไม่อยากให้ฉันเหนื่อยบ้างล่ะ ดังนั้นเลยเลิกกับฉัน ทำไปเพื่อบริษัทเฉียวซื่อบ้างล่ะ เพื่อรักษาอาการป่วยของพ่อเลยยอมเอาชีวิตตัวเองเข้าแลก ทั้งหมดนี้มันแค่คำหลอกลวง！มันก็แค่ข้ออ้าง！ “สองพี่น้องคู่นี้เก่งจริงๆ！” ในเมื่อไม่เสียดายชีวิตและยังคิดร้ายกับเขา ถ้างั้นเขาก็จะทำให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ ใช้ชีวิตให้ดี ใช้ชีวิตในรูปแบบของการแบกรับชีวิตของคนที่เธอรักเอาไว้！ ·การแก้แค้นของเขา มันเพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น！ ริมฝีปากอันเย็นยะเยือกของจิ้นเฉิน ดวงตาที่เย็นชาทำให้คนต้องตกใจกลัว ทำให้คนที่จ้องมองต้องตัวเย็นไปทั้งร่าง ...... “คุณหนู ตื่นแล้วเหรอครับ？” เฉียวอันอันลืมตาขึ้น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตรงหน้าคือลุงหวาง “ลุงหวาง นี่ฉัน......โอ้ย......”เฉียวอันอันขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บปวดที่รุนแรงตรงหน้าอกทำให้เธอหายใจไม่ออก เหงื่อเธอเริ่มซึมออกมา ลุงหวางตกใจจนหน้าซีด รีบยื่นมือออกไปห้ามเธอเอาไว้：“คุณหนูอย่าเพิ่งขยับตัวครับ คุณเพิ่งจะทำการผ่าตัดมา ห้ามขยับสุ่มสี่สุ่มห้านะครับ” “ผ่าตัด？”เฉียวอันอันงงเล็กน้อย“ผ่าตัดอะไรคะ？” “ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจครับ！” เปลี่ยนหัวใจ...... เฉียวอันอันไม่กล้าแม้แต่จะเอามือไปสัมผัสบริเวณหัวใจของเธอ แต่ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าหัวใจของเธอเต้นแรงมากกว่าเดิม นี่แสดงว่าหัวใจดวงนี้แข็งแรงมาก ถ้าเป็นอย่างนี้ เธอก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว แต่เฉียวอันอันกลับดีใจไม่ออก คุณหมอกู้เคยบอกเอาไว้ว่า หลอดเลือดแดงของหัวใจของเธอนั้นบางและเล็กกว่าคนปกติ ฉะนั้นจึงต้องหาหัวใจที่จะเข้ากับเธอได้ แต่เปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้นั้นคือหนึ่งในสิบล้าน เท่ากับว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย นี่คงเป็นเหตุผลว่าทำไมสี่ปีมานี้เธอถึงเลือกที่จะไม่ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ แต่ตอนนี้เธอไม่ค่อยเข้าใจในสถานการณ์ว่าเธอได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ แล้วหัวใจดวงนี้มาจากไหน？ พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเฉียวอันอันก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นมา เธอจับแขนเสื้อของลุงหวาง ยอมทนกับความเจ็บของหน้าอกแล้วถามออกไป “ลุงหวาง ลุงบอกความจริงหนูมา ว่าหัวใจดวงนี้เป็นของใคร？” ลุงหวางเบือนหน้าหนี หลบตา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปหาเธอ“คุณหนูอย่าถามเลยครับ พักผ่อนก่อนดีกว่านะครับ ไม่ดื้อนะครับ เดี๋ยวผมไปเรียกหมอมาดูอาการให้” พูดเสร็จ เขาก็เก็บแขนเสื้อ เตรียมเดินออกไป แต่เฉียวอันอันก็ถามขึ้นมาอย่างร้อนใจ“ลุงหวาง ขอร้องล่ะบอกหนูมาเถอะค่ะ！” ลุงหวางหยุด และหันกลับไปหาเธอ รอยย่นบนใบหน้าของลุงหวางเต็มไปด้วยความอัดอั้น เฉียวอันอันเหมือนจะเข้าใจอะไรแล้ว เธอหน้ามืด จนแทบจะเป็นลม“เป็นหัวใจของ......พ่อใช่มั้ยคะ？” “เป็นของนายท่านครับ”ดวงตาของลุงหวางเริ่มมีน้ำตาคลอ เขาถอนหายใจออกมาและยอมรับแต่โดยดี เฉียวอันอันไม่พูดอะไร และนอนไปบนเตียงเฉยๆราวกับถูกสูบวิญญาณออกไป เธอมองไปที่เพดานห้องด้วยสายตาที่ว่างเปล่า น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ลมหายใจที่เจ็บปวดรวดร้าวแผ่ออกมาทั่วร่าง เธอน่าจะรู้ได้แต่แรกแล้วว่า หลอดเลือดแดงของหัวใจเธอที่เล็กแบบนี้ มันส่งต่อมาจากพ่อของเธอเอง หัวใจที่หามาสี่ปีก็หาไม่ได้ แต่อยู่ๆก็ถูกเอามาใส่ไว้ในร่างกายของเธอ ไม่ต้องถามถึงประวัติว่าเป็นของใคร ดูจากท่าทางที่ราวกับตายทั้งเป็นของเฉียวอันอัน ลุงหวางก็อดเป็นห่วงไม่ได้“คุณหนู คุณหนูอย่าเศร้าไปเลยนะครับ หัวใจของคุณเพิ่งจะถูกเปลี่ยน มันไม่อาจทนรับความเจ็บปวดได้นะครับ” “ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ？”อยู่ๆเฉียวอันอันก็ถามขึ้นมา ลุงหวางไม่ได้ตอบ เฉียวอันอันจึงถามใหม่อีกครั้ง“คุณพ่อ......เสียตั้งแต่เมื่อไหร่คะ？” “เมื่อสามวันก่อน อาการจริงๆเป็นยังไงผมก็ไม่มั่นใจ แต่ฟังจากคุณหมอกู้ที่บอกว่าอยู่ๆอาการของนายท่านก็ไม่ดี ก่อนที่นายท่านจะเสียหมอก็เข้าไปไปพบท่านเป็นการส่วนตัว หลังจากที่นายท่านออกมาก็สั่งให้คุณหมอกู้ทำการผ่าตัดคุณหนู คุณหมอบอกว่านี่เป็นความต้องการของนายท่านครับ” “พ่อ......”เฉียวอันอันน้ำตาไหลออกมาดั่งสายน้ำ เธอปล่อยโฮออกมา ลุงหวางเห็นอย่างนั้นแล้วใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวด “นายท่านอาจจะไม่ใช่สามีที่ดี แต่นายท่านเป็นพ่อที่ดีนะครับ นี่เป็นการตัดสินใจของนายท่านเอง สำหรับนายท่านแล้ว นี่อาจจะเป็นการไถ่โทษก็ได้นะครับ” ปลอบเฉียวอันอันเสร็จ ลุงหวางก็ไปตามหาหมอกู้ เธอเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา ฉะนั้นต้องทำการตรวจร่างกายทั้งหมดก่อน การตรวจผ่านไป สีหน้าของหมอกู้เผยให้เห็นถึงรอยยิ้มแห่งความภูมิใจ“สภาพของหัวใจดีมากครับ ตอนนี้ไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ คุณหนูเฉียว ดีใจด้วยนะครับกับชีวิตใหม่！” “แต่ราคาของชีวิตใหม่ที่ต้องจ่ายนี้แพงเหลือเกิน”เฉียวอันอันตอบกลับอย่างเรียบนิ่ง และหันหน้าไปอีกทาง ก่อนจะปิดตาลงเพื่อละความสนใจ คุณหมอกู้ไม่ได้ว่าอะไร หลังจากพูดเตือนเรื่องที่ต้องระวังกับลุงหวางเสร็จ ก็เดินออกจากห้องไป “คุณหนูอยากกินโจ๊กมั้ยครับ？”ลุงหวางถามเฉียวอันอันด้วยความเป็นห่วง เฉียวอันอันส่ายหัว ตอนนี้เธอกินอะไรไม่ลงทั้งนั้น ตอนนี้สิ่งที่เธอกังวลที่สุดคือบริษัทเฉียวซื่อ “บริษัทเฉียวซื่อตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ？เสี่ยวซู่อยู่ที่บริษัทมั้ยคะตอนนี้？” พ่ออันอันเสียแล้ว หุ้นของบริษัทเฉียวซื่อคงต้องตกลงอย่างมากแน่ บอร์ดบริหารตอนนี้คงจะเละเป็นโจ๊กแล้วแน่ๆ แถมยังมียัยสองแม่ลูกฉินเหลียนที่ติดมาอย่างกับก้อนอึ ไม่รู้ว่าเสี่ยวซู่จะทำให้บริษัทสงบลงได้มั้ย เฉียวอันอันค่อนข้างเป็นห่วง ลุงหวางรู้ว่าเธอเป็นห่วงอะไร จึงรีบพูดขึ้นมา：“คุณหนูวางใจเถอะครับ บริษัทจะไม่เป็นอะไรแน่นอน ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดของคุณหนูคือต้องพักฟื้นร่างกายให้หายดีซะก่อน อย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องอื่นเลยครับ” “หนูเข้าใจค่ะ แต่หนูก็วางใจไม่ได้......”เฉียวอันอันมองออกไปนอกหน้าต่าง ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล “ถ้าหากว่ามีอะไรที่ไม่สบายใจ ก็ขอให้คุณหนูเชื่อมั่นในตัวของนายท่านนะครับ” ด้านนอก สายตาของชายที่ท่าทางเคร่งขรึมมองเข้ามาในห้องผ่านกระจกใส เขาเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง รูปร่างของเขาสูงใหญ่ เขาแผ่รังสีความกดดันมากมายออกมาจากตัว ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ในตอนนั้นเอง มุมปากของเขาก็เผยอขึ้นมาเล็กน้อย อารมณ์ของเขาดูปกติ และสายตาที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวล “อัฐิของผู้อาวุโสตระกูลเฉียวจะถูกฝังเมื่อไหร่？”อยู่ๆจิ้นเฉินก็ถามขึ้นมา ลู่ซานที่อยู่ข้างหลัง ตอบกลับอย่างนอบน้อม：“สามวันหลังจากนี้ครับ” นัยน์ตาของจิ้นเฉินเปล่งประกายเล็กน้อย จากนั้นก็กลับมาปกติ“พอถึงตอนนั้นนายหาแพทย์มาหนึ่งคนปลอมตัวไปเป็นแขกไปร่วมงานศพ” วันที่ฝังศพพ่อของอันอัน เฉียวอันอันจะต้องมาร่วมงานแน่นอน เขาไม่อยากให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอ ไม่งั้นเขาจะทำให้เธอต้องเสียใจได้ยังไง ก็เธอคิดร้ายกับเขาก่อน？ จิ้นเฉินละสายตา ความละมุนของดวงตานั้นหายไปโดยพลัน และถูกแทนที่ด้วยความเย็นชาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด “กลับไปที่บริษัท” “ครับ”ลู่ซานเดินตามไปในทันที เฉียวอันอันเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง เธอจึงหันหน้ามองไปทางประตู