บทที่ 15 เธอต้องหาเฉียวอันซู่ให้เจอ

บทที่ 15 เธอต้องหาเฉียวอันซู่ให้เจอ ตอนนี้ได้แต่หวังว่าเฉียวอันซู่จะไม่เป็นอะไร “คุณหนูครับ เป็นไปได้มั้ยว่าอาจจะเป็นฝีมือของสองแม่ลูกนั่น？”อยู่ๆลุงหวางก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัย พ่อได้ทำพินัยกรรมเอาไว้ก่อนตายว่า บริษัทเฉียวซื่อจะตกเป็นของเฉียวอันอันและน้องชาย ฉินเหลียนและลูกสาวหวังจะฮุบบริษัทเฉียวซื่อ เพื่อการนั้นจึงทำการลักพาตัวเฉียวอันซู่ก็เป็นได้ “ลุงหวาง ไปค่ะ ไปหาฉินเหลียน！” เธออยากรู้ความจริงจากปากฉินเหลียน ลุงหวางรีบเอารถวีลแชร์เข็นมา พยุงเฉียวอันอันให้นั่งลง และเข็นพาเธอไป ทั้งสองเพิ่งจะออกจากห้องพักรับรอง ก็มาเจอเข้ากับฉินเหลียนที่เพิ่งจะส่งแขกเสร็จและกำลังจะมาที่ห้องพักรับรองพอดี เฉียวอันอันมองเธออย่างเฉยชา ฉินเหลียนทำชี้นิ้วอย่างไม่สบอารมณ์：“แหม่ๆ คุณหนูเฉียวของพวกเรา เจอผู้หลักผู้ใหญ่แต่กลับไม่รู้จักทักทาย ใครสั่งใครสอนกันเนี่ย？” “พูดจาให้เกียรติกันหน่อยครับ！”ลุงหวางโมโห อยากจะเดินเข้าไปหา แล้วตบเธอสักฉากสองฉาก ฉินเหลียนมองเขาด้วยความตกใจ ใจหายลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เฉียวอันอันห้ามลุงหวาง ไม่ให้ลงไม้ลงมือ แล้วมองไปที่เธออย่างไม่ไว้ใจ เฉียวอันอันส่ายหัว แล้วพูดออกมาเบาๆว่า“ลุงหวางคะ อย่าลืมสิคะว่าเรามาทำอะไร ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะสั่งสอนเธอ” ลุงหวางสูดหายใจเข้าลึก และข่มความโกรธไว้ในใจ เขาทำเสียงไม่พอใจใส่ฉินเหลียน ก่อนจะเงียบไป ฉินเหลียนโล่งอกไป จากนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยความยโสโอหังต่อว่า“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็หลีกไป！ฉันอยากพักผ่อน！” พูดจบ เตรียมจะเดินอ้อมพวกเขาเข้าห้องไปพัก แต่เฉียวอันอันก็เลื่อนวีลแชร์ เข้าไปขวางเธอเอาไว้“วันนี้เฉียวอันซู่ไม่ได้มาร่วมงานศพคุณพ่อ คุณรู้มั้ยว่าเพราะอะไร？”เธอมองไปที่ดวงตาของฉินเหลียนด้วยสายตาที่เรียบเฉย ราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง แต่ฉินเหลียนกลับตอบมาด้วยสีหน้าปกติ“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง แต่ฉันได้ยินมาว่าเฉียวอันซู่ไม่ได้เข้าบริษัทมาสามวันแล้ว ไม่แน่ว่าเขาอาจจะหอบเงินหนีไปแล้วก็ได้” “น้าฉินอย่าพูดให้ขำหน่อยเลยค่ะ”เฉียวอันอันไม่ยอมถูกยั่วยุง่ายๆ เธอตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า“ต่อให้บริษัทเฉียวซื่อล้มละลาย ต่างคนต่างพากันหนีหัวซุกหัวซุน แต่เฉียวอันซู่ไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกค่ะ กลับกันถ้าเป็นคุณ พอรู้ว่าบริษัทจะล้มละลาย คุณคงเป็นคนแรกที่จะชวดเงินและหนีไปจากพวกเรามากกว่า” ฉินเหลียนยืนแข็งทื่อ ก่อนจะหัวเราะออกมา“คิดไม่ถึงเลยว่าตายไปแล้วรอบหนึ่ง เธอจะกลายเป็นคนปากคอเราะรายได้ เธอถามฉันว่าทำไมเฉียวอันซู่ถึงไม่มา เลยสงสัยว่าฉันเอาเขาไปกักขังไว้งั้นเหรอ？” “ใช่！”เฉียวอันอันพูดออกมาอย่างมั่นใจ“คุณวางแผนจะกำจัดพวกเรา เพราะฉันกับเฉียวอันซู่เป็นอุปสรรคที่ขวางทางของคุณ ฉันขอแนะนำให้คุณรีบปล่อยตัวเฉียวอันซู่ซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาหลักฐานไปส่งให้ตำรวจ” “หลักฐาน？”สีหน้าของฉินเหลียนดูมึนงง เฉียวอันอันส่งสัญญาณบอกให้ลุงหวางเอาเทปวิดีโอให้เธอดู ลุงหวางทำหน้าตาเฉยเมยเลื่อนเทปบันทึกภาพไปช่วงที่เฉียวอันซู่โดนคนพาตัวไป ก่อนจะยื่นไปให้ฉินเหลียน ดูจบ ฉินเหลียนก็หัวเราะออกมาอย่างซะใจ “ศัตรูของพวกเธอนี่เยอะจริงๆเลยนะ” “หมายความว่ายังไง？”เฉียวอันอันขมวดคิ้ว หรือว่าเฉียวอันซู่ไม่ได้ถูกเธอจับไป？ ซึ่งก็เป็นไปตามคาด ฉินเหลียนยืนยันสิ่งที่เฉียวอันอันคาดการณ์เอาไว้“เฉียวอันซู่ถูกคนลักพาตัวตรงประตูบริษัทเฉียวซื่อ คนอย่างฉันไม่โง่พอที่จะลงมือหน้าประตูบริษัทเฉียวซื่อหรอกนะ เธอไปคิดใหม่ให้ดีๆนะว่าใครเป็นคนทำ พอคิดออกแล้วมาบอกฉันด้วย ฉันจะไปขอบคุณเขาด้วยตัวเองเลยล่ะ” “ไม่ใช่ฝีมือคุณจริงเหรอ？”เฉียวอันอันไม่อาจจะสงบสติได้อีกต่อไป เห็นได้ชัดว่าเธอร้อนรนใจ ถ้าไม่ใช่ฉินเหลียน แล้วใครกันที่ลักพาตัวเขาไป？ ฉินเหลียนเบะปาก และพูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า：“เธอคิดว่าฉันจะถูกจัดการง่ายๆแบบนั้น และตกไปอยู่ใต้อาณัติของเธอ？” เฉียวอันอันได้แต่เม้มปาก และนั่งเงียบ อันที่จริง ฉินเหลียนก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น ตอนนี้ ฉินเหลียนกลอกสายตาไปมา “ฉันพอให้เบาะแสกับเธอได้นะ” แน่นอนว่าเฉียวอันอันไม่มีทางเชื่อ เธอก้มหน้าก้มตา คิดถึงความเป็นไปได้อื่น ฉินเหลียนทำเสียงไม่พอใจออกมา และไม่สนใจ“วันนั้นที่ฉันได้ข่าวว่าเธอเข้าโรงพยาบาล เฉียวอันซู่ไปต่อยหน้าคุณชายจิ้น ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคุณชายจิ้นที่ส่งคนไปลักพาตัวเฉียวอันซู่ก็ได้” “ไม่จริง！”เฉียวอันอันเงยหน้าขึ้นมาทันที เธอตอบออกมาอย่างไม่ต้องคิด เขาไม่ใช่คนแบบนั้น “จะเชื่อหรือไม่ก็เรื่องของเธอ ฉันก็แค่บอกไว้ให้รู้ก็เท่านั้น อย่างไรก็ตาม ทั้งเจียงเฉิงคนที่กล้ามาลักพาตัวเฉียวอันซู่ที่หน้าบริษัทอย่างประเจิดประเจ้อขนาดนี้ ก็คงมีแต่จิ้นเฉินล่ะนะ” ประโยคสุดท้ายที่เธอทิ้งไว้ ยิ่งทำให้เธออดที่จะสงสัยไม่ได้ ฉินเหลียนเดินอ้อมเฉียวอันอันเข้าห้องพักรับรองไป “คุณหนูครับ คุณหนูเชื่อที่เธอพูดเหรอครับ？”ลุงหวางถาม เฉียวอันอันส่ายหัว เธอไม่เชื่อ แต่ก็ไม่กล้าที่จะยอมรับว่า ที่ฉินเหลียนพูดมามันก็มีความเป็นไปได้อยู่เหมือนกัน ถ้าเกิดว่าเป็นจิ้นเฉินจริงๆล่ะ？ “ไปกันค่ะ ไปที่บริษัทจิ้นซื่อ！” เธอจะต้องหาเฉียวอันซู่ให้เจอให้ได้！ .......... ตึกสำนักงานของบริษัทเฉียวซื่อสูงใหญ่กว่าห้าสิบชั้น ความสูงของตึกประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดเมตร ไม่เพียงแต่เป็นตึกใหญ่ที่ตั้งตระหง่านของเจียงเฉิง แต่ยังเป็นตึกที่เป็นที่รู้จักของโลกอีกด้วย เฉียวอันอันแหงนหน้ามองไปที่ด้านบนของตัวอาคารที่มีตัวหนังสือทั้งสี่ ‘บริษัทจิ้นซื่อ’เธอรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่ถาโถมเข้ามา ทำเอาเธอไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะก้าวขาเข้าไปในตึกแห่งนี้ เห็นว่าเฉียวอันอันไม่พูดว่าจะเข้าไป ลุงหวางจึงคิดว่าเธอคงกลัว เพราะลุงก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของคุณหนูตระกูลเฉียวกับคุณชายใหญ่ตระกูลจิ้นนั้นมีความสัมพันธ์ยังไงต่อกัน “คุณหนูครับ ให้ผมเข้าไปแทนมั้ยครับ？” “ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราเข้าไปกันเถอะ”เฉียวอันอันส่ายหัว และดึงสติกลับมา สายตาของเธอแน่วแน่ขึ้นกว่าเดิม เพื่อเฉียวอันซู่แล้ว เธอต้องไปเจอจิ้นเฉินด้วยตัวเองให้ได้ ลุงหวางเข็นเฉียวอันอันเข้าไปในตึก ที่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ เธอบอกชื่อเสียงเรียงนามของตัวเองไป พนักงานต้อนรับโทรขึ้นไปหาเลขาของจิ้นเฉิน ตอนนี้เธอได้แต่รอ และหวังว่าจิ้นเฉินจะยอมเจอเธอ เฉียวอันอันนั่งกุมมือ มือของเธอขยับไปมาไม่หยุด เห็นได้ชัดเลยว่าในใจเธอตอนนี้ร้อนรนถึงขีดสุด “ผู้ช่วยลู่ มีผู้หญิงคนหนึ่งอ้างว่าเป็นคุณหนูจากบริษัทเฉียวซื่อต้องการมาพบท่านประธานจิ้น”เลขาคนที่รับสายเดินไปหาลู่ซาน ลู่ซานอึ้งไปสักพัก ก่อนจะยืนยันกับเลขาว่า“เธอบอกว่าคุณหนูจากบริษัทเฉียวซื่อ เฉียวอันอันน่ะเหรอ？” “ใช่ค่ะ” ลู่ซานเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง“เข้าใจ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” พูดจบเขาก็เดินเข้าไปที่ห้องของประธาน พอได้รับอนุญาตให้เข้าไป ลู่ซานก็ดันประตู และเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของจิ้นเฉิน “มีเรื่องอะไร？”จิ้นเฉินกำลังตรวจทานเอกสารที่แต่ละแผนกส่งขึ้นมา เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา น้ำเสียงของเขาฟังดูยุ่งๆ และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยพอใจที่ลู่ซานเดินเข้ามารบกวนเวลาทำงานของเขา ลู่ซานจึงตอบไปอย่างระมัดระวังว่า“คุณชายจิ้นครับ คุณหนูจากตระกูลเฉียวต้องการขอเข้าพบ ตอนนี้เธออยู่ที่ชั้นหนึ่ง คุณชายต้องการพบเธอมั้ยครับ？” ปากกาในมือของจิ้นเฉินหยุดชะงัก คิ้วของเขาขมวดขึ้นมา“เฉียวอันอัน？” ลู่ซานพยักหน้า สายตาอันเฉียบแหลมของจิ้นเฉินบ่งบอกถึงความไม่ชัดเจน เฉียวอันอันอยากจะพบเขาด้วยตัวเอง ถึงกับถ่อมาที่บริษัทจิ้นซื่อ น่าสนใจจริงๆ！ “พาเธอมาพบฉัน” เขาเองก็อยากจะรู้ว่า เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ลู่ซานรับคำสั่ง เขาหันหลังแล้วเดิน เดินจนถึงประตู แต่ก็ถูกจิ้นเฉินเรียกซะก่อน “เฉียวหยู่โม่เธอออกไปรึยัง？” ลู่ซานไม่ค่อยเข้าใจว่าตอนนี้จิ้นเฉินจะถามถึงเฉียวหยู่โม่ไปทำไมกัน แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป ทำได้แต่ตอบกลับไปอย่างนอบน้อมว่า“คุณหนูเฉียวหยู่โม่ยังรอท่านอยู่ที่ห้องพักรับรองครับ” เธอรอจนจะชั่วโมงนึงแล้ว แต่ก็ยังไม่ไป ในสายตาของเขาก็ไม่ได้บอกว่าขอให้เธออยู่ นี่หรือว่าเธอไม่รู้เลยว่าเขาไม่อยากจะเจอเธอ？ รอยยิ้มที่มุมปากของจิ้นเฉินยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัย “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเรียกเธอมา จากนั้นนายก็ไปตามเฉียวอันอันให้มาพบฉัน” “ได้ครับ”ลู่ซานออกจากห้องทำงานไปอย่างไว และเดินไปที่ประตูลิฟต์ทันที ลู่ซานเดินไวมาก เพียงไม่นานก็มาถึงห้องโถงใหญ่ เขาเดินไปหยุดที่ด้านหน้าของเฉียวอันอัน เขากล่าวสวัสดีก่อน จากนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยความสุภาพว่า：“คุณหนูเฉียวครับ ผมมาพาคุณหนูไปพบคุณชายจิ้นครับ” “รบกวนด้วย” “ด้วยความยินดีครับ！” ทักทายกันเสร็จสรรพ ทั้งสามก็เดินเข้าลิฟต์ไป ในลิฟต์ เฉียวอันอันจิตใจกระสับกระส่าย ไม่รู้ว่าจะเริ่มถามจิ้นเฉินว่ายังไง ถึงเรื่องของเฉียวอันซู่