บทที่17 เอาตัวเข้าแลก

บทที่17 เอาตัวเข้าแลก “ปล่อยตัวอันซู่เหรอ ได้! ขอเพียงแต่คุณทำให้ผมพอใจผมก็จะปล่อยตัวเขาทันที” พูดจบเขาก็ปล่อยมือออกจากคางเธอ แล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟา สำหรับข้อเรียกร้องของจิ้นเฉินนี้ เฉียวอันอันไม่แปลกใจเลย นี่อาจเป็นวิธีการการแก้แค้นของเขา “ได้ ฉันรับปากคุณ! ” เมื่อพูดจบเธอก็จับราวจับรถเข็นเพื่อประคองให้ตัวเองยืนขึ้น ขณะที่เธอพยายามทรงตัวยืนขึ้นนั้น เธอไม่ทันระวังมือเธอไปโดนกับบาดแผล เธอเจ็บแผลจนหายใจไม่สะดวก แต่เธอยังอดทนกับความเจ็บนั้น เธอเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้น จิ้นเฉินมองเธอที่เจ็บแผลอยู่นั้นด้วยความเฉยชา เมื่อเธอถอดเสื้อผ้าออกหมด เธอไปยืนอยู่ตรงหน้าจิ้นเฉิน สายตาของจิ้นเฉินมองไปที่หน้าอกของเธอ ด้านบนพันรอบด้วยผ้าพันแผล แต่ผ้าพันแผลเปื้อนไปด้วยเลือดสดสีแดง เมื่อมองดูแล้วน่ากลัวมาก เฉียวอันอันเห็นจิ้นเฉินจ้องหน้าอกของตนด้วยสีหน้าที่เฉยชา เธอคิดว่าจิ้นเฉินไม่พอใจกับผ้าพันแผลที่อยู่บนตัว เธอยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดว่า “ขอโทษ ฉันลืมไป ฉันจะแกะมันออกเดี๋ยวนี้” จากนั้นเธอก็เอามือไปแกะผ้าพันแผลออก จิ้นเฉินตกใจขึ้น “พอสักที! ” เมื่อได้ยินเสียงของจิ้นเฉินเธอชะงักขึ้นทันที สีหน้าของจิ้นเฉินเต็มไปด้วยความรังเกียจ “สภาพแบบนี้เธอจะทำอะไรได้ รีบกลับไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลให้หายดี แล้วค่อยกลับมาเอาอกเอาใจผม” “ฉันขอร้องล่ะ ให้ฉันเจอหน้าอันซู่หน่อยเถอะนะ” เฉียวอันอันยื่นมือไปจับแขนเสื้อของเขาเพื่อขอร้อง “ขอแค่ฉันได้เห็นหน้าน้องชายฉัน ฉันขอร้อง! ” จุดประสงค์ของการมาเจอจิ้นเฉินในครั้งนี้ก็คือเรื่องอันซู่ ตอนนี้อันซู่จะเป็นอันตรายหรือปลอดภัยก็ยังไม่รู้ เธอจะออกไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน? แต่เธอไม่ทันสังเกตเห็นว่าในขณะที่เธอขยับตัวนั้นบาดแผลของเธอฉีกทำให้เลือดซึมออกมาอย่างน่ากลัว จิ้นเฉินเห็นบาดแผลเธอแล้วตกใจขึ้น ผู้หญิงคนนี้ต้องการวางแผนทรมานตัวเองเพื่อหลอกให้เขาตายใจเหรอ? จิ้นเฉินสะบัดมือเธอออก มองดูแขนเสื้อที่เธอจับด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็พูดออกมาด้วยความเย็นชาว่า “ถ้าคุณยังไม่กลับไป ผมจะไม่ให้คุณได้เจอหน้าน้องชายคุณตลอดชีวิต! ” “……”เฉียวอันอันอ้าปากค้างพูดจาไม่ออก เฉียวอันอันเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นเขาทำจริง ก็เหมือนกับตอนที่เธอบอกเลิกเขา เขาบอกกับเธอว่า ‘แล้วคุณจะเสียใจทีหลัง’ และตอนนี้เธอก็รู้สึกเสียใจทีหลังจริงๆ ด้วย เฉียวอันอันค่อยๆ หยิบเสื้อผ้ามาใส่ เดินเซไปเซมาเพื่อจะกลับไปนั่งบนรถเข็น แต่เดินไปไม่ถึงสองเก้าเธอก็หน้ามืดและล้มลงบนพื้น “เฉียวอันอัน! ” เมื่อเห็นหญิงสาวล้มลงไป จิ้นเฉินก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นรีบเข้าไปพยุงตัวเธอไว้ บาดแผลของเธอมีเลือดไหลซึมออกมาอย่างต่อเนื่อง สีหน้าของจิ้นเฉินเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เขาอุ้มเฉียวอันอันออกไปจากห้องแล้วตะโกนบอกลู่ซานว่า “ลู่ซาน เตรียมรถไปโรงพยาบาลด่วน! ” “ครับ!” เมื่อได้ยินคำสั่ง ลู่ซานรีบไปเตรียมรถทันที เฉียวอันอันถูกนำตัวไปส่งโรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ระเบียงทางเดิน จิ้นเฉินทำความสะอาดคราบเลือดที่เปื้อนบนมือของตัวเองด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์และความรู้สึก คราบเลือดนี้เปื้อนมือเขาในขณะที่อุ้มเฉียวอันอันมาส่งที่โรงพยาบาล เลือดซึมผ่านทะลุเสื้อสองชั้น แสดงให้เห็นว่าอาการของเธอนั้นสาหัสมาก “คุณชายจิ้น” ลุงหวางเดินมาอยู่ตรงหน้าจิ้นเฉิน มองเขาด้วยสีหน้าสับสน แล้วพูดขึ้นว่า “ขอบคุณนะครับ! ” ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ค่อยชอบพอคุณชายจิ้นคนนี้สักเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่คุณหนูเข้าโรงพยาบาลเขาก็เป็นคนพามาทุกครั้ง การขอบคุณเขาก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ควรจะทำ เมื่อจิ้นเฉินได้ยินลุงหวางขอบคุณ เขาก็ตอบกลับไปด้วยความเย็นชาว่า “ผมแค่ไม่อยากให้เธอมาตายในห้องทำงานของผมก็เท่านั้นเอง” “คุณ!” ลุงหวางคิดอยากจะตอบโต้กลับไป แต่ในใจนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้น จากนั้นก็ทำได้แค่เก็บเอาไว้ในใจ มองเขาเดินไปด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก คิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูจะรักคนชั่วนี้ได้! “คุณชายจิ้น” ลู่ซานเพิ่งจะคุยโทรศัพท์เสร็จ เดินกลับเข้ามาจากข้างนอก “เรียบร้อยดีไหม?” จิ้นเฉินเช็ดมือ แล้วเอากระดาษทิชชู่ทิ้งลงถังขยะ “ครับ โครงการนี้ได้ตกลงกับผู้ร่วมลงทุนเรียบร้อยแล้วครับ พวกเขานัดท่านไปทานข้าวเพื่อคุยรายละเอียดเพิ่มเติมครับ” “ต้องพาผู้หญิงไปด้วยไหม?” จิ้นเฉินมองไปยังประตูห้องฉุกเฉินด้วยสายตาเย็นชา ลู่ซานพยักหน้าตอบ “ต้องพาไปครับ” คุณชายจิ้นจะพาคุณหนูเฉียวไปเหรอ? “ติดต่อเฉียวหยู่โม่ ให้เธอเตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวฉันจะไปรับ” สั่งลู่ซานเสร็จ จิ้นเฉินก็มองไปที่ลุงหวาง “ถ้าเฉียวอันอันฟื้นแล้ว ฝากบอกเธอด้วยว่า ถ้าอยากเห็นเฉียวอันซู่กลับมาอย่างปลอดภัย ก็ให้เธอรักษาตัวให้หายดีแล้วค่อยมาหาฉัน” พูดจบจิ้นเฉินก็หันหลังเดินออกไป “ไอ้คนชั่วนี่!” ลุงหวางโมโหพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมื่อเห็นเขาเดินออกไปแล้ว ลุงหวางก็เดินกลับมาที่ห้องผู้ป่วย ตอนนี้คนที่สำคัญที่สุดคือคุณหนู ภายในห้องผู้ป่วย คุณหมอกู้หยิบเครื่องฟังตรวจขึ้นมา “การเต้นของหัวใจปกติ ความดันโลหิตปกติ ปลอดภัยแล้วครับ” เสียงดัง…… เฉียวอันอันฟื้นขึ้นมาสังเกตเห็นว่ามีคนกำลังแกว่งไกวอยู่ข้างๆ ตัวเธอ ความรู้สึกเหมือนกำลังตรวจอยู่ “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ลุงหวางถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ลุงหวาง?” เฉียวอันอันลืมตาขึ้นมา สายตาพร่ามัวมองเห็นไม่ค่อยชัด ลุงหวางร้องไห้ด้วยความดีใจที่เห็นเธอฟื้นขึ้นมา “คุณหนู คุณหนูฟื้นแล้ว ผมตกใจหมดเลย! ” เฉียวอันอันนึกขึ้นมาได้ว่า เธออยู่ในห้องทำงานของจิ้นเฉิน แล้วบาดแผลก็ฉีกขาด หลังจากนั้นก็หมดสติลง “หนูขอโทษนะคะลุงหวาง ครั้งต่อไปจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” เฉียวอันอันสำนึกได้ด้วยตนเองและยอมรับผิด ลุงหวางตกใจ แล้วขึ้นมาว่า “นี่คุณหนูยังจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอครับ? ” “หนูขอโทษนะคะลุง……” เฉียวอันอันพูดอ้อน ประเดี๋ยวเดียวลุงหวางก็ใจอ่อน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะพร่ำรำพัน “โตขนาดนี้แล้วไม่ระวังตัวเองเลย เอาเถอะๆ คุณหนูพักผ่อนได้แล้ว” “ค่ะลุง” ครั้งนี้เธอเชื่อฟังและยอมรักษาตัวเองให้หายดี ไม่เพียงแต่เพื่อให้จิ้นเฉินปล่อยตัวอันซู่ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือเธอต้องรักษาตัวเองให้หายดี เพื่อที่จะมีแรงไปชดใช้ความผิดที่เคยทำไว้กับจิ้นเฉิน ที่เขาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะนิสัยเขา แต่เป็นเพราะเธอต่างหาก สุดท้ายแล้วไม่ว่าเขาจะให้อภัยเธอหรือไม่ อย่างน้อยเธอก็ได้ตั้งใจทำมันเต็มที่ “คุณหนู คุณหนูกำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ?” ลุงหวางถามขัดขึ้นมา เฉียวอันอันยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ อ้อ ลุงหวางคะ ลุงหวางเป็นคนพาหนูมาส่งที่โรงพยาบาลใช่ไหมคะ? ” เธอจำได้ว่าเธอหมดสติไปเมื่อตอนที่อยู่ในห้องทำงานของจิ้นเฉิน เมื่อได้ยินเฉียวอันอันถามขึ้นมาอย่างนี้แล้ว สีหน้าของลุงหวางก็เปลี่ยนไปไม่ค่อยดีนัก แต่ลุงหวางก็ตอบตามความเป็นจริง “คนที่พาคุณหนูมาส่งที่โรงพยาบาลก็คือจิ้นเฉิน! ” เฉียวอันอันงงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเขา เดิมทีเธอคิดว่ามากสุดเขาก็เรียกให้ลู่ซานเป็นคนพาเธอมา คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนมาส่งเธอที่โรงพยาบาลด้วยตนเอง “เขายังฝากผมบอกคุณหนูด้วยนะครับ” “ฝากบอกอะไรคะ?” เฉียวอันอันถามลุงหวางด้วยความสงสัย “เขาบอกว่าถ้าอยากเห็นคุณชายกลับมาอย่างปลอดภัย ก็ให้คุณหนูรักษาตัวให้หายดีแล้วค่อยไปพบเขา คุณหนูดูสิคำพูดพวกนี้มันสมควรที่จะพูดออกมาไหม?” ลุงหวางพูดพร้อมถูมือไปมา เฉียวอันอันนวดคิ้วด้วยความเหนื่อยล้า สายตาร่วงโรย “หนูรู้แล้วค่ะลุง” “คุณหนูจะไปอีกจริงๆ เหรอครับ?” ลุงหวางถามด้วยความสงสัย เฉียวอันอันยิ้มด้วยความขมขื่น “ถึงอย่างไรก็ต้องช่วยอันซู่ออกมาให้ได้” ลุงหวางไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เฉียวอันอันหันมองไปที่ประตู สีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ “เลขาหยิน? ” เลขาหยินเป็นหัวหน้าเลขาของคุณพ่อ ในช่วงที่คุณพ่อรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล บริษัทเฉียวซื่อก็มีเขาที่คอยจัดการทุกอย่างให้ เขามาหาฉันทำไม? หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่บริษัท? …… ภายในรถแท็กซี่ เฉียวอันอันครุ่นคิดอย่างวิตก ฟังจากที่เลขาหยินเล่ามานั้น เธอได้ทราบถึงสาเหตุการหมั้นของจิ้นเฉินกับเฉียวหยู่โม่ คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ถือหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทจะเข้าข้างฉินเหลียน และเตรียมพร้อมที่จะเลือกตั้งประธานคณะกรรมการบริหารกับผู้อำนวยการบริษัทคนใหม่ ถ้าหากบริษัทต้องตกไปอยู่ในมือของพวกเขา เธอจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพ่อกับแม่เธอที่ตายไปแล้วล่ะ? ขอเพียงแต่ได้พินัยกรรมจากคุณพ่อ และได้คุมสิทธิเด็ดขาดของผู้ถือหุ้นทั้งหมด เธอถึงจะควบคุมสถานการณ์ทุกอย่างเอาไว้ได้ ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดนั้น รถก็ได้จอดลง เฉียวอันอันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หยิบเงินจ่ายให้คนขับแท็กซี่จากนั้นลงจากรถ เธอกดกริ่งหน้าประตู ไม่นานพ่อบ้านหวนก็ออกมาเปิดประตู เมื่อพ่อบ้านหวนเห็นเธอก็ยิ้ม “คุณหนูเฉียว” “สวัสดีค่ะลุงหวน” เฉียวอันอันทักทายพ่อบ้านหวน เธอมองไปยังประตูทาวน์เฮาส์แล้วถามว่า “คุณชายจิ้นเขา……”