บทที่18 ทำต่อสิ

บทที่18 ทำต่อสิ “อยู่ครับ” พ่อบ้านหวนรู้ว่าเธอจะถามอะไร และยังบอกเธออีกว่า “คุณเฉียวหยู่โม่ก็อยู่ครับ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะลุงหวน” เฉียวอันอันอยู่ในอารมณ์ที่สับสน ครั้งที่แล้วจากกันด้วยความรู้สึกที่ไม่ดี ความทรงจำนั้นเธอยังจำได้ดี แต่เรื่องภายในบริษัททำให้เธอต้องมาที่นี่ หากจะเอาพินัยกรรม ก็ต้องเอากุญแจตู้เซฟมาให้ได้ก่อน คืนนั้นเธอทำกุญแจหายในบ้านตระกูลจิ้น เธอเดินตามพ่อบ้านหวนเข้าไปในทาวน์เฮาส์ เมื่อถึงห้องรับแขก เฉียวอันอันได้ยินเสียงเฉียวหยู่โม่ที่กำลังออดอ้อนอยู่ เธอเดินไปมองตามเสียงที่ได้ยิน เห็นเฉียวหยู่โม่นั่งอยู่ข้างๆ จิ้นเฉิน เธอกำลังป้อนองุ่นให้จิ้นเฉินอยู่ นิสัยรักความสะอาดของจิ้นเฉินนั้นเฉียวอันอันเข้าใจดี เดิมทีคิดว่าเขาไม่กิน แต่นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะตบหน้าฉันด้วยการทำแบบนี้ จิ้นเฉินแค่ขมวดคิ้วขึ้นครู่หนึ่ง จากนั้นก็กินองุ่นเข้าไป เมื่อเฉียวอันอันเห็นเธอตกใจถึงกับหน้าซีดเซียว แม้กระทั่งเฉียวหยู่โม่ก็ไม่อยากจะเชื่อ เมื่อสักครู่นี้เฉียวหยู่โม่ก็ป้อนองุ่นให้ แต่ก็โดนจิ้นเฉินปฏิเสธ และตอนนี้เมื่อเขาเห็นเฉียวอันอันเดินเข้ามา เขากลับกินองุ่นเข้าไปซ่ะงั้น เฉียวหยู่โม่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเอาเธอเป็นเป้าเพื่อตั้งใจจะทำร้ายจิตใจของเฉียวอันอัน! เฉียวหยู่โม่มองไปที่เฉียวอันอันด้วยความเคียดแค้น ผู้หญิงคนนี้ชอบมาเป็นก้างขวางคอเธอกับจิ้นเฉินอยู่เรื่อยเลย ขวางหูขวางตาจริงๆ คอยดูนะสักวัน เธอจะทำให้ก้างที่มันขวางคอนี้หายไปจนกลับมาไม่ได้เลยคอยดู! “คุณชายจิ้น คุณหนูเฉียวมาถึงแล้วครับ” พ่อบ้านหวนบอกจิ้นเฉินเบาๆ จิ้นเฉินปิดโน๊ตบุ้คแล้วแหงนตาขึ้นมา แววตาอันแหลมคมจ้องไปที่เฉียวอันอันทำให้เธอรู้สึกตัวสั่น “ลุงหวน พาหยู่โม่ออกไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ก่อน ฉันกับคุณหนูเฉียวคนนี้มีเรื่องส่วนตัวต้องคุยกัน! ” คำว่าคุยกันสองคำนี้ของจิ้นเฉินเป็นเสียงที่หนักแน่น เมื่อเฉียวอันอันได้ยินทำให้เธอรู้สึกใจสั่นแปลกๆ “เฉิน ฉันไม่ไปสวนดอกไม้นะ ฉันอยากจะอยู่เป็นเพื่อนคุณตรงนี้นะ” เฉียวหยู่โม่พูดออดอ้อน ฟังแล้วเลี่ยนจนทำให้คนรู้สึกขนลุก ก่อนหน้านี้เธอเคยโดนจิ้นเฉินเรียกด้วยเสียงที่น่ากลัว เสียงนั้นมันฝังอยู่ในหัวของเธอ ตอนนี้เธอคงจะลืมไปแล้วว่าจิ้นเฉินเป็นคนที่ไม่ชอบพูดจาซ้ำซากหลายครั้ง คำไหนคำนั้น นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะกล้าแข็งข้ออีก สุดท้ายจิ้นเฉินก็หันไปจ้องหน้าเธอด้วยสายตาอันแหลมคม ทำให้เธอรู้สึกว่าควรที่จะหุบปากได้แล้ว จากนั้นเธอก็ออกจากห้องไปกับพ่อบ้านหวน เมื่อพวกเขาเดินออกจากห้องไป บรรยากาศในห้องก็อึดอัดเป็นพิเศษ เฉียวอันอันใช้เวลาไม่กี่วินาทีเพื่อปรับสภาพจิตใจ จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “คุณชายจิ้น ที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อที่จะมาเอากุญแจที่ทำหล่นไว้ที่ทาวน์เฮาส์ของคุณ ฉันจะ……” “ทำหล่นไว้ตรงไหนเหรอ?” จิ้นเฉินตวัดสายตาจ้องเธอ พูดตัดบทเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา “น่าจะหล่นที่ใต้เตียงในห้องนอน” “งั้นก็ไปหาเถอะ” จิ้นเฉินลุกขึ้น แล้วเดินนำขึ้นไปด้านบน เฉียวอันอันงงงวย นึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดดีด้วย จากนั้นก็เดินตามหลังเขาขึ้นไปบนห้อง เธอเดินตามจิ้นเฉินเข้าไปในห้อง “ปัง!” เสียงจิ้นเฉินปิดประตูห้องดังขึ้น เธอตกใจขึ้น และนึกถึงความทรงจำที่แสนเจ็บปวดในคืนนั้น เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย “ไม่……” ‘ปิดประตูไม่ได้เหรอ’ อีกสามคำไม่ทันพูดจบ เธอหันไปเห็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์และความรู้สึกของจิ้นเฉิน ทำให้เธอพูดไม่ออก เฉียวอันอันพยายามข่มความลุกลี้ลุกลนเอาไว้ จากนั้นก็ก้มลงหากุญแจใต้เตียงนอน เตียงนอนใหญ่มาก จะหากุญแจเล็กๆ ก็คงต้องใช้เวลาหน่อย จิ้นเฉินยืนพิงประตูอยู่นั้น หยิบไฟแช็คจุดสูบบุหรี่ เขามองเธอที่กำลังก้มหากุญแจอยู่ด้วยแววตาเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ไม่ได้ ท่าทางของเธอตอนนี้ทำให้จิ้นเฉินหวนคิดถึงเรื่องราวในค่ำคืนนั้น เธอนั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงนอน จิ้นเฉินเข้าสวมกอดเธอมาทางด้านหลัง อิริยาบถนั้นทำให้ร่างของทั้งสองแนบชิดติดกัน คิดไปแล้วก็คิดถึงความรู้สึกแบบนั้นขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาอยากจะจับเธอโยนลงบนเตียง สั่งสอนเธอสักครั้งสองครั้ง…… จิ้นเฉินกลืนน้ำลายอึกหนึ่ง รู้สึกว่าตนเองคอแห้ง เข้าเดินที่วางน้ำชา เขี่ยบุหรี่ทิ้ง จากนั้นรินน้ำชาใส่แก้วดื่ม “ตกลงคุณหาเจอหรือยัง?” จิ้นเฉินถามด้วยความหงุดหงิดอีกครั้ง เฉียวอันอันเห็นว่าเขาเร่งแล้ว สุดท้ายใต้เตียงนอนก็ไม่เจอกุญแจ “ขอโทษด้วย ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ” เธอยืนขึ้นแล้วก้มศีรษะจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ตกลงกุญแจหายไปไหน? ใช่แล้ว! เฉียวอันอันนึกขึ้นได้ว่ายังมีกุญแจอีกดอกอยู่ที่อันซู่ “คุณชายจิ้น ฉันขอเจออันซู่หน่อยได้ไหม? แค่พูดคุยกันคำสองคำเท่านั้น……” ทันใดนั้นเสียงก็ขาดหายไปอย่างฉับพลัน เฉียวอันอันหันไปเห็นโละสีทองแหลมๆ ที่อยู่ในมือของจิ้นเฉิน นั่นเป็นกุญแจที่เธอกำลังตามหานิ เขาตั้งใจ เขาตั้งใจที่จะไม่บอกเธอว่ากุญแจอยู่ที่เขา ปล่อยให้เธอหาอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาเจตนาจะหลอกเธอ ถึงแม้เฉียวอันอันจะเป็นคนที่โกรธคนยากแค่ไหน แต่ครั้งนี้เธออดไม่ได้ที่จะโกรธเขาจริงๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะแสดงออกต่อหน้าจิ้นเฉิน ทำได้แค่เก็บอารมณ์ และอดทนต่อไป “คุณชายจิ้น คืนกุญแจมาให้ฉัน……” เธอชี้ไปที่กุญแจที่อยู่ในมือของจิ้นเฉิน จิ้นเฉินแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน “เมื่อกี้นี้เธอบอกว่าจะขอเจอหน้าอันซู่ใช่ไหม? ” “ใช่” เฉียวอันอันตอบ “ผมไม่อนุญาตให้คุณเจอเขา” จิ้นเฉินยิ้มมุมปาก และพูดออกมาด้วยความโหดร้าย เฉียวอันอันเม้มปาก “ถ้าอย่างนั้นคุณบอกฉันหน่อยว่าอันซู่เป็นยังไงบ้าง เขาสบายดีไหม? ” “เขายังไม่ตาย” จิ้นเฉินพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์และความรู้สึก เขาเดินไปนั่งที่ขอบเตียง ในมือแกว่งกุญแจไปมา “ต้องการมันใช่ไหม? ” เฉียวอันอันพยักหน้า เพราะกุญแจดอกนี้ เธอถึงมาที่นี่ “ถ้าเธออยากได้ ก็ต้องมีอะไรมาแลก” จิ้นเฉินมองหน้าเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ใคร่ครวญ เฉียวอันอันขมวดปมคิ้วขึ้น “ฉันเข้าใจแล้ว” เธอเอามือไปจับที่กระดุมเสื้อ กิริยาท่าทางของเธอหนีไม่พ้นสายตาของจิ้นเฉิน ดวงตาเปล่งประกาย พูดเย้ยหยันขึ้นว่า “เธออยากพลีกายจนอดใจรอไม่ไหวขนาดนี้เลยเหรอ เต็มใจจะยอมเป็นเมียเก็บจริงๆ เหรอ” “นี่มันเป็นสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่เหรอ?” เฉียวอันอันกัดฟันพูดขึ้นมา คำว่าเมียเก็บสองคำนี้ แม้ว่าจะเคยฟังมาหลายครั้ง แต่ก็ยังคงรุนแรงอยู่ดี “ที่เธอพูดมาก็ถูก เธออยู่กับฉันมันทำให้เธอดูมีค่ามาก” จิ้นเฉินหน้าตาเคร่งขรึม น้ำเสียงโมโห “ฉันไม่เคยลืมว่าตัวเองเป็นใคร” เฉียวอันอันเอานิ้วชี้ที่เสื้อตนเอง “ให้ฉันถอดเลยไหม? ” จิ้นเฉินมองเธอด้วยสายตาอันตราย และถามด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นว่า “ถอดเหรอ? คุณคิดว่าร่างกายของคุณจะทำให้ผมมีอารมณ์อย่างนั้นเหรอ?” เขามองเธอด้วยความเมินเฉย โดนเขามองด้วยสายตาแบบนี้ เฉียวอันอันไม่ใช่ว่าจะไม่น้อยใจ แต่เธอต้องอดทนเอาไว้ “แล้วตกลงคุณจะเอายังไง? ” “ง่ายนิดเดียว ร่างกายของคุณทำให้ผมไม่มีอารมณ์ คุณหาวิธีให้ผมสนใจคุณสิ คุณจะใช้มือ หรือจะใช้……” สายตาของจิ้นเฉินจ้องไปที่ปากของเธอ “ใช้ปาก ถ้าคุณทำได้ ผมจะคืนกุญแจให้คุณ” เป็นข้อเสนอที่สิ้นคิดจริงๆ ! เฉียวอันอันโมโหจนตัวสั่น น้ำตาไหลพราก “คุณไม่ยินยอม? หรือว่าคุณทำไม่เป็น?” จิ้นเฉินเห็นเธอนิ่ง และไม่พูดจา แววตาที่อันตรายก็ค่อยๆ จางไป “หยุดพูดได้แล้ว!” เฉียวอันอันพูดตัดบทเขา เธอหลับตาไปครู่หนึ่ง จากนั้นลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “ฉันทำได้ ขอแค่คุณคืนกุญแจมาให้ฉัน! ” ในระหว่างที่พูดนั้น เธอก็เดินไปหาจิ้นเฉิน จิ้นเฉินยิ้มเยอะเย้ย “เฉียวอันอัน คุณนี่มันต่ำช้าจริงๆ! ” “……” เฉียวอันอันรู้สึกเจ็บใจ แต่ไม่ได้โต้แย้งอะไร เธอเดินไปอยู่ตรงหน้าของจิ้นเฉิน เธอชะงักครู่หนึ่ง จากนั้นก็นั่งบนขาของจิ้นเฉิน อุณหภูมิในร่างกายของเขาร้อนขึ้นมาทันใด ทำให้เฉียวอันอันไม่กล้าขยับตัว เมื่อเห็นเธอนิ่ง จิ้นเฉินก็ขมวดคิ้วขึ้น แล้วพูดด้วยความเย็นชาว่า “ทำต่อสิ! ” จะทำต่อยังไง? ช่วงล่างควรจะทำยังไง? ในสมองของเฉียวอันอันสับสนไปหมด เธอไม่รู้ว่าจะกระตุ้นยังไงให้ผู้ชายตอบสนอง เธอทำตามสัญชาตญาณ เอามือทั้งสองเล้าโลมที่คอเขา ร่างของทั้งสองแนบชิดติดกัน จากนั้นเธอก็จูบลงที่ปากของเขา