ตอนที่ 480 ความจริงก็คือเขาตามตอแยกนกอร

ตอนที่ 480 ความจริงก็คือเขาตามตอแยกนกอร “ฉันคิดว่าจิดาภาเป็นนักแสดงที่นิสัยดีมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าน้องชายเธอจะเป็นเลวได้ถึงขนาดนี้ใช้อำนาจและฐานะในการแทรกแซงความสัมพันธ์ของคนอื่น” “ตอนออกงานธวลย์ก็ดูนอบน้อมเป็นกันเองกับแฟนคลับทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้” “เธอจะเข้าใจอะไร? คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรอก ถ้าเขาไม่ได้ทำจริงๆคู่สามีภรรยาจะออกมาเปิดเผยความสัมพันธ์ของตัวเองเพื่อใส่ร้ายเขาหรือ?” ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของบรรดานักข่าวโรศนีก็จ้องมองกนกอรและนิเวศน์อย่างเอือมระอา คนเราจะไร้ยางอายได้ขนาดนี้เลยหรือ! “วันนี้ธวลย์มาหรือเปล่า?” “ควรให้เขาออกมาพูดด้วยตัวเองดีกว่า!” “เขาจะแต่งเรื่องอะไรมาหลอกทุกคนอีก? ความจริงก็คือธวลย์ตามตอแย สะกดรอยตามคู่หมั้นของผม!” นิเวศน์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจากนั้นก็ลากตัวกนกอรกำลังจะออกไป เรื่องราวบานปลายมาถึงจุดนี้ตอนนี้เขาต้องทำเพียงแค่พากนกอรออกจากงานเท่านั้น แต่ในขณะที่กำลังจะหมุนตัวจากไปก็พบว่าประตูห้องโถงถูกคนผลักเข้ามา บรรดานักข่าวทุกคนก็มองตามด้วยความสงสัย... ปรากฏบอดี้การ์ดสวมชุดดำจำนวนแปดคนกำลังคุ้มกันสามีภรรยาคู่หนึ่ง นอกจากพวกเขาแล้วจะมีใครที่มีออร่าน่าเกรงขามแบบนี้! “จิรภาสและจิดาภานี่!” จิดาภาผู้ซึ่งเพิ่งประกาศพักการแสดงกลับปรากฏตัวต่อหน้านักข่าวในรูปแบบนี้! เธอสวมชุดสีเขียวอ่อนราคาแพงเข้าชุดกับรองเท้าบูทหนังสีดำทำให้เธอดูน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก เธอเดินควงแขนจิรภาสเข้ามาในงาน นี่คือออร่าของซุปเปอร์สตาร์! ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหนก็สามารถปรากฏตัวอย่างโดดเด่น... “จิดาภา!” บรรดานักข่าวต่างก็กรูกันไปจนแทบจะไม่เหลือทางเดิน จิรภาสคอยดูแลจิดาภาอย่างใกล้ชิด บอดี้การ์ดก็ปกป้องพวกเขาอย่างสุดความสามารถ ถึงแม้จะพบเจอกับสถานการณ์วุ่นวายแบบนี้สีหน้าของจิดาภาก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด “ฉันคิดว่าฉันควรจะมาดูด้วยตัวเองว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ไหนๆก็มีคนเอ่ยถึงชื่อฉันแล้วฉันก็ไม่ควรปล่อยให้พวกเขาทำตามใจชอบต่อไป” พอได้ยินคำพูดของจิดาภา กนกอรก็อดที่จะตัวสั่นไม่ได้... เธอรู้ดีว่าจิดาภาเป็นคนยังไง! เธอรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดหรือเปล่าที่ให้นิเวศน์เปิดโปงตัวตนที่แท้จริงของธวลย์ รู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของเธอ นิเวศน์จับแขนเธอไว้พลางเอ่ยกับจิดาภาเสียงแข็ง “ผมแค่พูดความจริง น้องชายคุณทำเรื่องชั่วๆถึงคุณจะออกหน้าแทนเขาก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้!” จิดาภายอมรับพลางตอบกลับเสียงเรียบ “ธวลย์เป็นน้องชายฉันจริงๆเขาคือพรยศคุณชายสี่ของตระกูลวีรภัทรเมธี” เสียงของเธอดังผ่านไมโครโฟนของนักข่าวจึงได้ยินกันชัดเจนถ้วนหน้า “แต่ความสัมพันธ์ของเขาและกนกอรไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด เขาเป็นน้องชายฉันหมายความว่าเขาจะตามตอแยผู้หญิงที่มีเจ้าของแล้วงั้นเหรอ? ตรรกะของคุณช่างน่าขำเสียจริง!” “พรยศตามตอแยคู่หมั้นของผมจริงๆ!” “เอาหลักฐานของคุณมาสิ” จิดาภาย้อนถามเสียงเย็น “คุณเห็นกับตาหรือเปล่าว่าพวกเขาจูบกัน?” “ผมไม่เห็นแต่ว่า...” “ถ้าคุณไม่เห็นแล้วคุณใช้อะไรมาตัดสินว่าน้องชายของฉันตามตอแยคู่หมั้นคุณ? รีบร้อนเปิดโปงเรื่องที่ตัวคุณเองถูกสวมเขาแบบนี้ คุณมีจุดประสงค์อื่นหรือเปล่า?” “ผมไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำกับคุณ ผมเถียงสู้คุณไม่ไหวหรอก ยังไงความจริงก็เป็นความจริงอยู่ดี” นิเวศน์ตะคอกอย่างโมโห “แล้วที่ฉันพูดไม่ใช่ความจริงหรือไง? คุณรู้ดีว่าพรยศเป็นน้องชายของฉันคุณยังกล้าใส่ร้ายเขา คุณได้ทำเรื่องโง่ๆลงไปแล้วล่ะ” “ที่ฉันมาวันนี้ก็เพื่อปกป้องน้องชายของฉัน ถึงคุณจะกล่าวหาว่าฉันใช้อำนาจก็ไม่เป็นไร” จิดาภามองพวกเขาสองคนด้วยสายตาเยือกเย็น “เขาเกิดในตระกูลตระกูลวีรภัทรเมธีก็หมายความว่าเขาจะทำชั่วยังไงก็ได้งั้นเหรอ? เขาเป็นนักร้องดังได้เพราะเขาใช้เส้นสายงั้นเหรอ? แค่ยอมรับว่าคนอื่นมีความสามารถมีพรสวรรค์มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ถึงกับต้องใช้ความคิดคับแคบของคนอย่างพวกคุณมาเป็นข้ออ้างแก้ต่างให้ตัวเองเลยเหรอ?” “จิดาภา คุณไม่ต้อง...” “คนที่ไม่สิทธิ์มาห้ามฉันที่สุดก็คือเธอ” จิดาภาขัดจังหวะการพูดของกนกอร “ถ้าเธอยังมีความเป็นคนอยู่ วันนี้ก็คงไม่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้” กนกอรชะงักค้างไป เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธแค้นของจิดาภาอย่างลึกซึ้ง ในวินาทีนั้นเองที่เธอรู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไปก็คงไม่มีประโยชน์แล้วเพราะจิดาภาโมโหแล้วจริงๆ... “ทุกคนเห็นแล้วใช่ไหม! นี่คือภรรยาของประธานบริหารเค.เอฟใช้อำนาจและฐานะในการรังแกพวกเราต่อหน้าทุกคน!” “ถ้าไม่ใช่เพราะน้องชายฉัน เห็นพวกคุณแค่หางตาฉันยังรู้สึกสะอิดสะเอียน” จิดาภาดึงสายตากลับมาพลางเดินตรงไปยังโพเดียม... เห็นเธอก้าวเดินไปกนกอรก็รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองจะหยุดเต้น จิดาภาไม่เคยแพ้มาก่อน... จิดาภาไม่ใช่คนที่ยอมให้ตัวเองถูกกลั่นแกล้งหรือใส่ร้าย วันนี้เธอมาถึงนี่เพื่อช่วยพรยศเธอไม่มีทางยอมหยุดง่ายๆแน่! “นิเวศน์เราจะทำยังไงดี?” ตอนนี้กนกอรจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างตน ตัวเธอสั่นเบาๆ “กลัวอะไร? จิดาภายังสามารถลบล้างคำพูดของเราได้เหรอ? ไม่มีทาง! ถึงจะเป็นจิดาภาก็ไม่มีทางช่วยน้องชายของเธอได้” นิเวศน์เอ่ยขึ้นเสียงเย็น เขามั่นใจว่าจิดาภาไม่มีหลักฐานแน่นอน จิดาไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาจนถึงโพเดียมจึงเอ่ยกับโรศนีสั้นๆ “ลำบากเธอแล้วล่ะ ที่เหลือฉันจัดการเอง” “พี่จิดาภา!” “วางใจเถอะ” จิดาภายิ้มให้โรศนีอย่างอ่อนโยน โรศนีเดินไปยืนอีกด้านแล้วจ้องมองคู่รักมหาปะลัยนั่นด้วยสายตาเยือกเย็น บรรดานักข่าวถ่ายภาพจิดาภาไม่หยุด วันนี้จิดาภาสวมเสื้อผ้าค่อนข้างหลวม เธอยืนอยู่หลังโพเดียมพลางก้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้ใกล้ไมโครโฟนมากขึ้นเธอใช้ท่าทางนี้ในการปกปิดช่วงท้องของตัวเองอย่างแนบเนียน ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่เงียบสงบนักข่าวทั้งห้องต่างก็กลั้นหายใจเพื่อรอเธอเอ่ยปากพูด “กนกอร ฉันเคยให้โอกาสเธอพูดความจริงแล้วแต่เธอไม่รักษาโอกาสนั้นไว้เอง เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ขอให้รู้ไว้ว่ามันล้วนเป็นสิ่งที่เธอเลือกเอง” กนกอรไม่รู้ว่าในมือจิดาภามีหลักฐานอะไร เธอตื่นเต้นจนพูดไม่ออก “ฉันจะเล่าเรื่องเมื่อสิบปีที่แล้วให้ทุกคนฟัง” จิดาภาเอ่ยขึ้นทีละคำอย่างชัดเจน “ไม่!” กนกอรเบิกตาโพลงพลางตะโกนห้ามจิดาภา “ไม่นะ!” “นิทานเรื่องนี้สนุกมาก ฉันเชื่อว่าทุกคนจะชอบ” “ไม่นะ!” กนกอรตัวสั่นพลางพุ่งตัวออกไปข้างหน้าอย่างน่าสมเพช “ฉันยอมรับ ฉันเคยคบหากับธวลย์” “แบบนี้คุณพอใจหรือยัง? ฉันขอร้องอย่าพูดมันออกมา” “เธอมาห้ามฉันแบบนี้ทุกคนจะคิดว่าฉันข่มขู่เธอน่ะสิ” จิดาภายิ้มออกมาอย่างใจเย็น “เธอจะขึ้นมาพูดความจริงด้วยตัวเองหรือว่าจะให้ฉันเล่าต่อไป?” กนกอรตัวแข็งค้าง เธอคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าจิดาภาจะสามารถสืบเจอเรื่องที่เธอเคยพลั้งมือฆ่าคนมาก่อน ที่สำคัญที่สุดก็คือคนที่เธอฆ่าเป็นน้องชายของนิเวศน์ “พอได้แล้ว” นิเวศน์เอ่ยขึ้นเสียงเย็นพลางจับแขนกนกอรไว้