ตอนที่ 481 ดูไม่ออก

ตอนที่ 481 ดูไม่ออก “ฉันต้องห้ามเธอ” กนกอรเอ่ยกับนิเวศน์เสียงเบาจากนั้นก็ผลักเขาออกอย่างแรงพลางร้องตะโกนขึ้นมา “ตอนนี้ฉันรู้ตัวแล้ว ฉันไม่ควรปิดบังความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน ฉันตกลงแต่งงานกับคุณร่วมมือกับคุณในการแสดงละครฉากนี้เพราะไม่อยากเห็นคุณทำร้ายธวลย์! ฉัน...ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้!” กนกอรพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย นักข่าวที่อยู่ล่างเวทีต่างก็อึ้งกับเหตุการณ์นี้ นี่มันจุดพลิกผันอะไรเนี่ย? “ฉัน...ฉันทำร้ายธวลย์ลงไปแต่ฉันไม่ได้ตั้งใจนะเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ เขาข่มขู่ฉัน! บังคับให้ฉันแต่งงานกับเขา แถมยังให้ฉันแต่งเรื่องพวกนี้ขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายธวลย์!” กนกอรชี้ตัวนิเวศน์พลางตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “เขาข่มขู่อะไรเธอล่ะ? ให้เธอมาพูดเรื่องโหกชั้นต่ำแบบนี้น่ะหรอ!” จิดาภาเอ่ยถามแกมบังคับ “เอ่อ...” “ที่เธอต้องทำตามคำสั่งเขามีเพียงสาเหตุเดียวเท่านั้นคือเมื่อสิบปีก่อนเธอทำให้น้องชายแท้ๆของเขาต้องตาย” จิดาภาเอ่ยขึ้น กองทัพนักข่าวยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพกนกอรรัวๆ เรื่องนี้มีเบื้องหลังแบบนี้เองหรือ? “เธอต้องทำตามคำสั่งเขาครั้งแล้วครั้งเล่าก็เพราะสาเหตุนี้ ส่วนเรื่องเมื่อสิบปีที่แล้วเค.เอฟจะให้ความร่วมมือกับตำรวจเพื่อสืบหาความจริงต่อไป ส่วนนิเวศน์คู่หมั้นของเธอเคยทำอะไรไว้ก็ปล่อยให้เป็นไปตามกฏหมาย” “เหอะ! พวกดาราอย่างคุณต่างก็ปากดีแบบนี้เหรอ? ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมไม่กลัวคุณหรอก!” นิเวศน์ยังคงตะโกนออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ เขาคิดว่าอีกฝ่ายไม่มีหลักฐานมาเอาผิดตนได้ “หลังจากเกิดเรื่องกับกนกอร คุณก็ยอมรับโทษทั้งหมดแทนเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกคุณ...แต่ตอนหลังคุณมีเรื่องทะเลาะวิวาทและมีส่วนร่วมกับขบวนการลักลอบขนส่งสินค้า เรื่องพวกนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกฏหมายงั้นเหรอ?” ในตอนนั้นเองหน้าของนิเวศน์ก็เปลี่ยนสีทันที! บริษัทเค.เอฟสามารถขุดคุ้ยประวัติด้านมืดของเขาออกมาได้... จิดาภาสังเกตสีหน้าของเขาพลางเอ่ยกับนักข่าวทุกคนอีกครั้ง “ฉันอยู่ในวงการมานานหลายปีผ่านอุปสรรคมามากมาย ความจริงวันนี้ฉันตั้งใจว่าจะไม่ออกหน้าแต่ฉันก็ไม่สามารถทนดูพวกเขาทำร้ายคนของตระกูลตระกูลวีรภัทรเมธีครั้งแล้วครั้งเล่า น้องชายของฉันอาจจะมีเรื่องที่ทำไม่ถูกแต่ฉันผู้ซึ่งเป็นคนในครอบครัวจะเป็นคนคอยตักเตือนเขาเอง! เรื่องในตระกูลวีรภัทรเมธีไม่จำเป็นต้องให้คนนอกมายุ่งวุ่นวาย!” “มีคนต้องการใส่ร้ายน้องชายฉัน แต่ขอโทษที เขาไม่ใช่คนที่พวกคุณจะแตะต้องได้” จิดาภาพูดจบก็ลงจากเวทีแล้วมอบหน้าที่ให้โรศนีเป็นคนจัดการที่เหลือต่อ นี่คือความเด็ดขาดของจิดาภา! คนทั้งวงการบันเทิงใครจะกล้าสู้กับจิดาภา? “ว้าว ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าจิดาภาจะมา!” “ฉากเมื่อกี้ถ่ายรูปไว้หรือยัง? นี่คือข่าวใหญ่ของวันพรุ่งนี้เลยนะ!” “พวกเราเกือบถูกคู่รักมหาปะลัยนั่นหลอกแล้ว! โชคดีที่จิดาภามาเปิดโปงพวกคนโกหก!” จิดาภาออกจากงานแถลงข่าวภายใต้การดูแลของบอดี้การ์ด เธอยังไม่อยากเปิดเผยเรื่องที่เธอตั้งท้องในตอนนี้ กล้องของบรรดานักข่าวตามถ่ายรูปจิดาภาไปตลอดทาง เห็นเธอจากไปบรรดานักข่าวต่างก็เสียดาย “นี่คือเสน่ห์ของจิดาภา ถึงว่าฉันรู้สึกว่าธวลย์เหมือนคนได้รับการอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เขาดีกับแฟนคลับมาก ที่แท้ก็เป็นน้องชายของจิดาภา!” “ตระกูลพวกเขาล้วนถ่อมตนแบบนี้หรือ? ทั้งๆที่มีตระกูลคอยหนุนหลังแต่ก็พึ่งความสามารถตัวเองจนประสบความสำเร็จไม่เคยใช้ประโยชน์จากอำนาจของตระกูล” โรศนีกลับไปยืนหลังโพเดียมอีกครั้ง หนึ่งนาทีผ่านไปตำรวจก็บุกเข้ามา กนกอรตกใจจนเดินถอยหลังพลางมองนิเวศน์ที่ถูกตำรวจจับตัวไป เนื่องจากเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีลักลอบขนส่งสินค้าและยังมีคดีฆาตกรรมที่เคยรับโทษแทนกนกอร... หลักฐานมากองตรงหน้าขนาดนี้ นิเวศน์หนีบทลงโทษทางกฏหมายไม่พ้นแน่! กนกอรเข่าอ่อนจนแทบยืนไม่อยู่ถึงกับต้องใช้กำแพงด้านข้างช่วยพยุงตัวไว้ ในตอนนั้นเองธวลย์ก็เดินเข้ามา พอเขาปรากฏตัวกนกอรก็รีบวิ่งเข้าไปจับแขนเขาไว้แน่น “ฉันขอร้อง ช่วยฉันด้วย...” ทว่าในแววตาของเขาไร้ความรู้สึก พรยศปรายตามองเธอแวบหนึ่ง “ปล่อยมือ” “ไม่ปล่อย ฉันรักคุณนะคะ!” “เราเลิกกันแล้ว” ตอนที่เขาถูกคนทั้งโลกประนามคนที่ยืนเคียงข้างเขาไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ พรยศเหลือบตาขึ้นมองโรศนีที่ยืนอยู่บนโพเดียม “ธวลย์ ฉันรักคุณนะคะ ฉันขอร้อง คุณให้อภัยฉันเถอะ!” “ไม่มีทาง” เขาพูดออกมาเพียงสามคำพลางผลักตัวกนกอรออก ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปผู้หญิงคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาอีก แม้แต่การมองเธอแวบหนึ่งก็ทำให้เขารู้สึกว่าเสียเวลา โรศนีจัดการงานที่เหลือได้อย่างเรียบร้อย เรื่องข่าวฉาวของธวลย์ก็จบลงแต่เพียงเท่านี้ เชื่อว่าพรุ่งนี้จะมีข่าวใหญ่ที่น่าสนใจแน่นอน หลังจากจบเรื่องโรศนีและพรยศก็เดินไปยังห้องทำงานของประธานบริหารเค.เอฟ จิรภาสและจิดาภากำลังรอพวกเขาอยู่ ภายในลิฟต์ไม่มีใครเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อนจนกระทั่งถึงห้องทำงาน หลังจากโรศนีรายงานสถานการณ์ที่เหลือให้แก่จิดาภารับทราบ จิดาภาก็พบว่าตั้งแต่พวกเขาเดินเข้าประตูมาสายตาของพรยศยังไม่ละจากตัวโรศนีเลยแม้แต่นิด อีกทั้งบรรยากาศแปลกๆนี้ราวกับว่า... จิดาภาจึงเอ่ยถามโรศนีตรงๆ “เมื่อกี้เรื่องที่เธอบอกว่าชอบพรยศ...” “มันเป็นแค่เรื่องงานค่ะ ฉันแค่อยากปกป้องเขาเท่านั้น” โรศนีก็ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน “แบบนี้นี่เอง” จิดาภายักไหล่เบาๆพลางส่งสายตาให้แก่พรยศเป็นนัยๆว่ามีผู้หญิงที่ดีขนาดนี้อยู่ข้างตัวกลับมองไม่เห็น! พรยศหันหน้าไปอีกทางพลางกระแอมขึ้นมา เขาไม่อยากให้พี่สาวสุดที่รักของเขาทำให้บรรยากาศอึดอัดไปมากกว่านี้ โรศนีตอบคำถามจบก็เดินไปยืนอีกมุมอย่างเงียบเชียบ ด้านจิรภาสกำลังจัดการเอกสารของบริษัท เขายกเรื่องนี้ให้จิดาภาเป็นคนจัดการทั้งหมด ขอเพียงเธอมีความสุขจะให้เขาทำอะไรก็ได้ “ผม...” “แกทำไม? เมื่อกี้โรศนีสารภาพความในใจต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้นแล้วและเธอทำแบบนั้นก็เพื่อปกป้องแก อนาคตจะเลือกเดินทางไหนก็แล้วแต่แก” “ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไม่ทำให้คนที่เป็นห่วงผมผิดหวังอีกแล้ว” พรยศกำหมัดแน่น “ผมได้รับบทเรียนราคาแพงแล้ว ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมต้องการอะไร!” ดูท่าทีแล้วเรื่องนี้ส่งผลต่อจิตใจเขาไม่เบาเลย “โรศนี รบกวนเธอไปส่งเขาหน่อย” “ได้ค่ะ” โรศนีพยักหน้ารับด้วยท่าทางของคนเป็นผู้ช่วยอย่างแท้จริง แต่ทว่าคำพูดของพรยศเมื่อสักครู่กลับตกตะกอนอยู่ในใจเธอ เขาบอกว่าเขาจะไม่ทำให้คนที่เป็นห่วงเขาต้องผิดหวังอีก พรยศเดินออกจากห้องทำงานโดยมีโรศนีเดินตามอยู่ด้านหลัง “โรศนี วันนี้....ผมจะไม่มีทางลืม” โรศนีกระพริบตาปริบๆ เธอมองเห็นพัฒนาการของพรยศ แต่พรยศกลับเติมประโยคที่ขาดหายอยู่ในใจ ผมจะจดจำทุกสิ่งที่คุณทำเพื่อผม หลังจากนั้นโรศนีก็ส่งพรยศกลับบ้าน ท่านจิรชยานั่งรอเขาอยู่ในห้องรับแขกก่อนแล้วพอเห็นเขาเดินเข้ามาท่านจิรชยาก็เคาะไม่เท้าสองสามที “วัยหนุ่มสาวมักจะยังมองคนไม่ออกแต่ต้องรู้จักน้อมรับคำสั่งสอน” “คุณปู่พูดถูกครับ” “เอาล่ะไปคิดดูดีๆว่าจะทำยังไงต่อไป ฝ่ายหญิงยอมช่วยแกขนาดนี้แล้วอย่าลืมไปเลือกของขวัญดีๆสักชิ้นเพื่อเป็นการขอบคุณเธอล่ะ”