ตอนที่ 482 ให้โอกาสศัตรูอีกสักครั้ง

ตอนที่ 482 ให้โอกาสศัตรูอีกสักครั้ง พรยศคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวจะออกมาเป็นแบบนี้ หลังกลับถึงห้องในหัวของเขาก็มีแต่คำพูดของโรศนีที่ออกมาปกป้องเขา... เขาอยากจะใช้วิธีของตัวเองในการตอบแทนเธอ เวลาเดียวกันในห้องรับแขกที่เงียบสงบของตระกูลวีรภัทรเมธี ญาณิดากำลังชงชาให้ท่านจิรชยาพลางเอ่ยขึ้น “คุณปู่คะ พรุ่งนี้คุณน้าก็จะไปสัมมนาแล้วใช่ไหมคะ” ท่านจิรชยาละสายตาจากหนังสือพิมพ์พลางหันไปมองญาณิดาแวบหนึ่งแล้วตอบรับเสียงเรียบ “เรื่องในบริษัทยังไงก็ต้องมีคนไปจัดการ” ญาณิดาเผยรอยยิ้มออกมาพลางวางแก้วชาตรงหน้าท่านจิรชยา “ครั้งนี้โชคดีนะคะที่มีจิดาภาไม่งั้นพรยศต้องเดือดร้อนแน่” พอได้ยินเธอเอ่ยถึงจิดาภาสีหน้าของท่านจิรชยาก็เปลี่ยนเล็กน้อย ในใจก็รู้สึกสังเวชเป็นอย่างมาก เมื่อก่อนญาณิดามักจะทำตัวเป็นพี่ใหญ่ของบ้านคอยซื้อของให้น้องๆ แต่ตอนนี้มาคิดดูแล้วสิ่งที่เธอให้มีแต่เงินเท่านั้น ทุกครั้งที่มีปัญหาเธอไม่เคยปรากฏตัวเลยสักครั้ง เรื่องของพรยศครั้งนี้ก็เช่นกัน เธอรอจนกว่าจิดาภาจะจัดการเสร็จถึงมาแสดงความห่วงใย เพียงแต่เรื่องพวกนี้เมื่อก่อนเขามองไม่ออกก็เท่านั้น “อืม ” ญาณิดาเหลือบตามองพื้นเพื่อปกปิดแววตาโหดเหี้ยมนั่น เธอแค่ลองเปรยขึ้นมาเธอก็ได้รู้ถึงความห่วงใยที่ท่านจิรชยามีต่อจิดาภา! บ้านตระกูลวีรภัทรเมธียังเป็นบ้านของเธออยู่ไหม? ทั้งๆที่เธอกำลังตั้งครรภ์! ทำไมท่านจิรชยาถึงมองไม่เห็นความพยายามของเธอ! ช่างเถอะ ปล่อยให้สองแม่ลูกนั่นโอหังอีกสักสองสามวัน อีกไม่นานเธอจะเรียกทุกอย่างที่เป็นของเธอคืน ถึงตอนนั้นเธอจะจัดการพวกหล่อนแน่... “ใช่สิ วันก่อนฉันได้ข่าวว่าบริษัทเคเคของแม่สามีเธอมีปัญหาเหมือนว่าจะเป็นเรื่องหนี้สินกับหลายธนาคารใหญ่นะ ต้องการความช่วยเหลือจากทางบ้านไหม?” ท่านจิรชยาพับหนังสือพิมพ์เก็บพลางสังเกตสีหน้าของญาณิดา ที่จู่ๆเขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพราะว่าต้องการจะเตือนสติเธอให้เธอรู้ตัวสักทีว่าบ้านแม่สามีเธอต้องการหลอกใช้เธอเท่านั้น! ให้เธอกลับมาบ้านวีรภัทรเมธีเพื่อมาเอาเงินของวีรภัทรเมธีไปอุดรอยรั่วของบริษัทเคเคของพวกเขา แต่ทว่า... ญาณิดายิ้มอย่างอ่อนหวาน “หนูถามแล้วค่ะ ไม่มีปัญหาอะไร” “เหรอ? งั้นก็ดี” ท่านจิรชยาหนักใจ เขาให้โอกาสญาณิดาหลายครั้งแล้ว อีกทั้งเรื่องที่ญาณิดาวางแผนจัดการจิดาภาซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่ความคิดของเธอเพียงคนเดียว จิรภาสรักจิดาภาขนานั้นเขาไม่มีทางปล่อยบริษัทเคเคไปแน่ ปัญหาเรื่องหนี้สินพวกนี้จะจัดการได้ง่ายดายขนาดนั้นเลยหรือ? พวกเขาคิดน้อยเกินไปจริงๆ “ดึกแล้ว ฉันจะไปพักแล้ว แกมีเวลาก็กลับไปเยี่ยมบ้านแม่สามีบ้างถึงพวกเขาจะไม่ได้ดีกับแกเท่าเมื่อก่อนแต่แกก็ต้องทำหน้าที่ลูกสะใภ้ที่ดี” “คุณปู่วางใจเถอะค่ะ ” ญาณิดาลุกขึ้นยืนมองตามท่านจิรชยาเดินจากไป ฉับพลันสายตาเธอก็เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมทันที ถึงเวลาต้องวางแผนจัดการรุจาภาให้หายไปตลอดกาล กลางดึก รุจาภามาถึงวิลล่ากรีนเฮ้าส์ เธอรู้ดีว่าแผนการของวันพรุ่งนี้จะผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาดดังนั้นเธอจึงตั้งใจมาหาลูกสาวและหลานรักของเธอ “จิดาภา เรื่องของพรยศครั้งนี้โชคดีที่มีแกคอยช่วย ฉันไม่เคยคิดเลยว่าคนในวงการบันเทิงจะน่ากลัวกันขนาดนี้” รุจาภารู้เรื่องจากข่าว เธอลองคิดถึงผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นหากจัดการไม่ทันท่วงทีก็เกิดความกลัวขึ้นมา “สังคมมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะแม่ เราต้องเรียนรู้ที่จะเผชิญกับมัน” จิดาภายิ้มออกมา รอยยิ้มของเธอแสดงออกถึงความโล่งอก “จากประสบการณ์ครั้งนี้คงทำให้พรยศเติบโตขึ้นมาก” “แล้วแกล่ะ? ตอนนี้กำลังท้องอยู่ยังหักโหมแบบนี้...” รุจาภาเป็นห่วงจิดาภาและหลานของเธอมากกว่า “หนูดูแลตัวเองและลูกเป็นอย่างดีแม่ไม่ต้องเป็นห่วงแต่วันพรุ่งนี้เป็นวันที่แม่ต้องไปสัมมนาแล้วนี่ ระวังตัวให้ดีนะคะ!” จิดาภาลูบหน้าท้องตัวเองพลางยิ้มออกมาโดยอัตโนมัติ นี่เป็นลูกของเธอและจิรภาส ลูกเธอต้องคลอดออกมาอย่างปลอดภัยแน่นอน รุจาภากุมมือลูกสาวตัวเองพลางเอ่ยสัญญา “แม่จะไม่เป็นไร วางใจเถอะ” “จิรภาสให้คนไปรอรับแม่ที่สนามบินแล้วพวกเขาจะทำหน้าที่ดูแลแม่เอง” “จ่ะ” ถ้าญาณิดาอยากทำให้เรื่องมันจบก็จัดมาเลย! หลังจากรุจาภากลับไป จิรภาสก็ยกแก้วนมเดินเข้ามาพลางโอบไหล่จิดาภาเอาไว้ “ทุกอย่างเตรียมการพร้อมหมดแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วง” “มีคุณอยู่ ฉันไม่ห่วงเลย!” “แต่จากสีหน้าคุณบอกผมว่าคุณกำลังมีเรื่องไม่สบายใจ” เขามองเธอออกเสมอ จิดาภารับแก้วนมมาพลางส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันแค่คิดว่าญาณิดาสมควรได้รับในสิ่งที่เธอก่อแต่เด็กในท้องเธอไม่รู้เรื่องด้วย” ท่านจิรชยาอดทนที่จะไม่จัดการญาณิดาตั้งแต่แรกก็เพราะอยากรักษาเด็กในท้องไว้ แต่ถ้าเด็กคลอดออกมาแล้วไม่มีแม่ก็เป็นเรื่องที่น่าสงสารเช่นกัน “ถ้าเด็กเกิดมาแล้วมีแม่ที่โหดเหี้ยมอย่างญาณิดาคอยเลี้ยงดู เกรงว่าจะเป็นโชคร้ายของเด็กเสียมากกว่า” …… รุจาภาและเลขามาถึงสถานที่สัมมนาในช่วงบ่ายของวันถัดมา พอออกจากสนามบินรุจาภาก็ถอดแว่นกันแดดออกแล้วให้เลขาไปซื้อน้ำผลไม้มาให้เธอ จากนั้นเธอก็ถือโอกาสเดินสำรวจบริเวณสนามบิน ชายสวมเสื้อโค้ทยาวสองสามคนคอยตามอยู่ห่างๆ ในมือถือขวดน้ำแร่เอาไว้ นี่เป็นโค้ดลับที่จิดาภาบอกเธอ คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่จิรภาสส่งมาดูแลเธอ พอเห็นคนเหล่านั้น รุจาภาก็โล่งอก เลขาไปซื้อน้ำผลไม้มาถึงก็เอ่ยบอกรุจาภา “คุณรุจาภาคะ รถมารับเราแล้วค่ะตอนนี้รออยู่ด้านนอก” “มั่นใจใช่ไหมว่าเป็นคนที่มารับเรา? ฉันไม่คุ้นเคยกับภาษาของที่นี่” รุจาภาตั้งใจพูดแบบนี้เพื่อให้เลขาชะล่าใจ เธอเคยมาที่ประเทศนี้เมื่อนานมาแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้พูดคล่องเหมือนคนในท้องที่แต่การสื่อสารง่ายๆก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอ ได้ยินดังนั้นเลขาก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม “คุณวางใจได้ ฉันจัดการไว้หมดแล้ว เราไปกันเถอะค่ะ!” “ก็ดี งานสัมมนาครั้งนี้ต้องพึ่งเธอแล้วล่ะ” รุจาภาลุกขึ้นเดินตามเลขาออกไปนอกสนามบิน ส่วนชายเหล่านั้นก็ตามเธอไปโดยเว้นระยะห่างพอสมควร หลังจากรุจาภาขึ้นรถพวกเขาก็ขึ้นรถอีกคันแล้วขับตามไป ระหว่างทางรุจาภาแสดงท่าทีเหนื่อยล้ามาก เลขาก็ยกยิ้มอย่างได้ใจ “คุณพักผ่อนเถอะค่ะ อีกประมาณชั่วโมงกว่าจะถึงโรงแรม” รุจาภายิ้มจางๆพลางพยักหน้าแล้วหลับตาลง เธอรู้ว่าคนที่ถูกส่งมาคุ้มครองเธอขับรถตามมาด้านหลัง ผ่านไปสิบกว่านาที เธอได้ยินบทสนทนาของเลขาและคนขับรถดังขึ้นอย่างชัดเจน “ลงมือด้านหลังโรงแรมนะ ตรงนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดแล้วก็คนของเราจะจัดการกำจัดร่องรอยของเธอเอง หลังจากจบเรื่องแกจะได้ในส่วนของแก” “คุณเอายานี่ใส่ลงไปในน้ำเธอ เธอคงจะหลับไปอีกวัน” “แล้วจากนั้นล่ะ?” เลขาเอ่ยถามขึ้นอย่างกระวนกระวาย “พวกแกจะฆ่าเธอหรือ?” “มีแต่คนตายเท่านั้นแหละที่พูดไม่ได้” เลขารีบหุบปากด้วยความกลัว ระหว่างทางรุจาภาก็แกล้งตื่นขึ้นมาทำทีว่ากระหายน้ำ เลขายื่นขวดน้ำที่ใส่ยาให้กับเธอด้วยท่าทีอึกอัก “คุณดื่มน้ำเปล่าดีกว่าค่ะ น้ำผลไม้ไม่สามารถแก้กระหายได้” “อืม ขอบคุณมาก”