ตอนที่6 ตารางงานก็ท่านประธานหลุดออกไป

ตอนที่6 ตารางงานก็ท่านประธานหลุดออกไป “ประธานถางครับ” “กลับบริษัทก่อน” “ครับ” ถางสือชูขึ้นรถ เเล้วถอดเสื้อทิ้งไปไว้ข้างๆ “คุณถาง นี่เป็นเอกสารที่ส่งมาจากเเผนกการเงิน ที่ต้องขอให้คุณตรวจทานดูครับ” ผู้ช่วยเมี่ยวส่งเอกสารมาให้เขา เขารับมาเเล้วเอ่นถามกลับ “เมี่ยวเจีย เเกทำงานกับฉันมานานเท่าไหร่เเล้ว” “สา...สามเดือนครับ” เขาตอบกลับด้วยความกลัว การที่เขาได้มาทำงานให้เขา มันเป็นโอกาสที่ดีอย่างนั้น ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าพี่หวาที่ต้องลาคลอด เขาคงไม่ได้ขึ้นมาอยู่ตำเเหน่งนี้เเน่นอน เขาเอ่ยพูดต่อด้วยใบหน้านิ่งเฉย “ฉันหวังว่าจะไม่มีเรื่องเเบบนี้เกิดขึ้นอีก ถ้ามีรอบสองเเกก็ไปยื่นใบลาออกที่เเผนกบุคคลได้เลย” “ครับ ผมสัญญา” เขาตอบกลับ เเต่เรื่องที่เขากลับมาอย่างลับๆ ครั้งนี้ เมี่ยวเจียเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่านักข่าวรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ทำให้เขาที่เป็นผู้ช่วยรับมือกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทัน เขาอ่านเอกสารเสร็จ ก็ขว้างมันไปไว้ข้างๆ เเล้วหยิบipadขึ้นมาเปิดดู เเล้วยกยิ้มมุมปาก เเค่เพียงไม่กี่นาที เรื่องที่เขากลับประเทศก็กลายเป็นข่าวใหญ่โตในวงการบันเทิง เเละมีนักข่าวตาดีที่มองเห็นเเขนเสื้อที่ขาดของเขา เเละมีคนมากมายค้นหาราคาของเสื้อตัวนั้น เสื้อตัวนี้เป็นงานออกเเบบของดีไซเนอร์ชื่อดังในประเทศเอ็ม นักออกเเบบคนนี้จะทำการออกเเเกียรติเเค่ปีละหนึ่งชุด เเละทุกชุดจะถูกเขากวาดซื้อมาได้ก่อน ตอนนี้ ดีไซเนอร์ผู้นี้อายุ87 เเไปรษณีย์จะเกษียณปีนี้ เเละเสื้อตัวนี้ก็เป็นเสื้อตัวสุดท้ายของเขา เพราะฉะนั้น เสื้อตัวที่อานเนี่ยนฉือตัดก็เลยมีราคามูลค่ามากพอที่จะซื้อบ้านได้หลังหนึ่ง “ท่านประธานครับ เรื่องดินเนอร์กับคุณฉู่ย่วน จะให้ผมยกเลิกให้มั้ยครับ” เขาเอ่ยถามขึ้น ล่าสุดที่เขาไปร่วมงานที่ประเทศเอ็ม ภาพที่เธอกับนักเเสดงดังฉู่ย่วนก็มีภาพหลุดออกมา ทำให้มีข่าวออกมามากมาย ถ้าวันนี้มีภาพที่ทั้งคู่กินข้าวด้วยกันหลุดออกไปอีก ก็คงจะมีข่าวมากมายออกมาอีกเเน่นอน เเต่ถางสือชูกลับปฏิเสธ “ไม่ต้องยกเลิก คืนนี้มีผู้กำกับอีกหลายคนไปร่วมกินด้วย” บริษัทเซินอวูกำลังลงทุนหนังมูลค่าค่าหลายร้อยล้านอยู่เรื่องหนึ่ง เเละนางเอกของเรื่องก็คือฉู่ย่วน ทันใดนั้นก็มีเด็กน้อยอายุห้าควบเด้งขึ้นมาบนหน้าจอipad “Hi dady คุณพ่อกลับมาเเล้วหรอคะ” นำ้เสียงอ่อนหวานเอ่ยถามขึ้น เขาพยายามยกยิ้ม “อืม พ่อเพิ่งลงจากเครื่องบิน” “เเล้วคุณพ่อซื้อของฝากกลับมาให้หนูรึเปล่าคะ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เเละเเววตาเป็นประกาย เขาก็เลยตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง “อืม เดี๋ยวพ่อให้คนเอาไปให้หนู” “งั้นคุณพ่อจะไม่กลับมาบ้านหรอคะ” เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง เธออิจฉาที่เด็กคนอื่นๆ ได้อยู่กับพ่อกับเเม่ เเล้วทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่ล่ะ เขานิ่งเงียบไป เขาใจอ่อนปฏิเสธเธอไม่ลง “กลับ เเต่จะดึกหน่อย หนูห้ามรอพ่อนะ เเล้วพ่อสัญญาว่าพรุ่งนี้พ่อจะไปส่งลูกที่โรงเรียนดีมั้ยคะ” “ดีค่ะ คุณพ่อใจดีที่สุดเลย” เธอยกยิ้มดีใจ