ตอนที่7 ขับรถชนท้าย

ตอนที่7 ขับรถชนท้าย เพราะเธอรู้ว่าพ่องานยุ่ง เธอจึงเอ่ยถามด้วยนำ้เสียงกลัวๆ “งั้นหลังจากที่คุณพ่อกลับมา ถึงเเม้ว่าหนูจะหลับไปเเล้ว คุณพ่อก็ต้องมาบอกฝันดีกับหนู ได้มั้ยคะ” “ได้ค่ะ คุณพ่องานเยอะ เเค่นี้ก่อนนะ” เขาก็กดสายทิ้ง เเหงนหน้ายกมือกุมขมับ เเล้วถอดหายใจ ถางสือชูรู้สึกแปลกๆ ที่ห้าปีก่อนมีลูกสาวที่ไหนโผล่มาก็ไม่รู้ เห็นได้ชัดเจน เขาไม่ได้รู้สึกดีใจหรือเสียใจใดๆ เเต่เรื่องของเรื่อง เขารู้สึกไม่ดีเพราะตัวเเม่ของเด็ก กู้ซือฉีต่างหาก ห้าปีที่เเล้ว กู้ซือฉีที่หายไปหนึ่งปี จู่ๆ ก็กลับมาหาเขาพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เเละป่าวประกาศว่าเด็กคนนี้เป็นลูกสาวของเขา หลังจากนั้นเธอก็ทิ้งเด็กคนนี้เเล้วหายจากไป ไม่มีข่าวเคราใดๆ อีกเลย ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าเขาตรวจดีเอ็นเอเเล้วพบว่าเด็กคนนี้เป็นลูกสาวของเธอจริงๆ เขาคงส่งตัวเด็กกลับไปนานเเล้ว เเต่เลือดข้นกว่าน้ำ เเละเด็กเองก็ไม่มีความผิดอะไร เขาไม่สนใจลูกไม่ได้ จึงพยายามทำหน้าที่พ่อให้ดีที่สุด “ปัง” เสียงดังมาก ถูกคนขับรถชนท้ายงั้นหรอ “ท่านประธาน ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ” เขายกมือจับคอตัวเอง เเล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ “เกิดอะไรขึ้น” “ถูกคนขับรถชนท้ายครับ” เขาเปิดประตูลงจากรถ เเล้วตะโกนถาม “เห้ย พวกคุณขับรถยังไงเนี่ย” ผู้หญิงทั้งสองคนในรถตกใจอึ้ง ซูเมี่ยวอีตั้งสติได้ก่อน เธอจึงเอื้อมมือไปดันหัวของอานเนี่ยนฉือ “อานเนี่ยนฉือ ไหนเเกบอกว่าเเกสอบใบขับขี่ผ่านเเล้วไง” เธอเอ่ยต่อว่าเธอ “นั่งบื้ออยู่ทำไม ไม่รีบลงไปอีก” เธอลากเธอลงจากรถเพื่อไปขอโทษ อานเนี่ยนฉือตกใจ รีบพูดขอโทษ “ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ นะคะ พวกคุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ เรื่องรถฉันจะรับผิดชอบเอง รถของคุณเองหรือเป็นของรัฐหรอคะ” “นางบ้า ของรัฐบ้านเเกซิ” เธอถูกเธอกระชาก เเล้วส่งสายตาบอกเธอ รถเเพงขนาดนนี้จะเป็นของรัฐได้ไง เธอตกใจตาโต รถคันนี้คงมีมูลค่าหลายสิบล้านเเน่ๆ เธอต่อว่าเธอ “เเกไม่แหกตาดูรถของเขาเป็นรถอะไร รถเเพงขนาดนี้ ค่าซ่อมก็คงหลักเเสน” เธอตกใจตาโต “เเล้วจะทำยังไงดีล่ะเเก ฉันจนขนาดนี้ จะเอาเงินที่ไหนไปคืนเขา” เธอมองดูรอยบุบของรถ เธอเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง คงไม่มีทางมีเงินมากมายขนาดนั้นมาคืนเเน่นอน เเละดูเหมือนว่าในรถยังมีคนนั่งอยู่ข้างในด้วย เเต่ทำมั้ยเธอรู้สึกคุ้นๆ คนในรถขมวดคิ้วอารมณ์เสีย เขามองดูผ่านกระจกหลัง ก็เห็นใบหน้าของอานเนี่ยนฉือ เขายกยิ้ม เเล้วเอ่ยพูดขึ้น “เพื่อให้ฉันสนใจ ถึงกับต้องใช้วิธีนี้เลยหรอ” พูดจบเขาก็ก้มมองนาฬิกาในมือ เย็นนี้เขามีประชุมสำคัญ ถ้าจะรอให้ตำรวจมาเคลีย์ก็คงไม่ทัน เขาก็เลยเอ่ยบอกคนขับ “ลุงหวัง ไปส่งฉันที่บริษัทก่อน เรื่องนี้ค่อยกลับมาจัดการ” เขาคงต้องปล่อยให้เมี่ยวเจียอยู่จัดการต่อ “เห้ย ยังไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้เลย จะรีบไปไหนล่ะ ถ้าไปเเบบนี้ ฉันไม่รับผิดชอบนะคุณ” อานเนี่ยนฉือตะโกนไล่ตามหลัง