ตอนที่ 483 เกิดเรื่องกับคุณรุจาภาแล้ว

ตอนที่ 483 เกิดเรื่องกับคุณรุจาภาแล้ว รุจาภาแกล้งดื่มน้ำอึกหนึ่งแล้วหลับตาลงทำทีเป็นหลับ ผ่านไปสิบนาทีเลขาก็ลองขานเรียกเธอพอเห็นว่ารุจาภาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองก็โล่งอกพลางมองรถที่ขับไปเรื่อยๆด้วยความตระหนก จนกระทั่งรถจอดลงที่ประตูหลังของโรงแรมแห่งหนึ่ง คนขับรถแบกรุจาภาลงจากรถพลางย้ำเตือนกับเลขา “ตอนแจ้งตำรวจระวังคำพูดด้วยล่ะ” “…อืม” เลขามองรุจาภาถูกพาตัวไปพลางกำหมัดแน่น “พอตำรวจได้ฟังคำให้การของคุณก็จะเริ่มสืบคดีคนหายและพวกเราจะจัดการเรื่องนี้อย่างสะอาดหมดจดไร้ร่องรอย” ประธานบริหารของบริษัทLGDหายตัวไปขณะเดินทางไปสัมมนา... …… เลขาคิดว่ารุจาภาถูกจับตัวไปแล้วบริเวณด้านหลังโรงแรมบริเวณที่ไม่มีกล้องวงจรปิด เธอถูกพาตัวขึ้นรถตู้ไปกับคนขับรถที่มารับ จากนั้นเลขาและคนขับรถก็เดินเข้าโรงแรมโดยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทว่ารถตู้คันนั้นเพิ่งขับไปถึงบริเวณทางแยกก็ถูกรถอีกสามคันขวางไว้ บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่สิบกว่าคนก็มารับตัวรุจาภาไป ส่วนคนร้ายที่อยู่บนรถก็ถูกพวกเขาจับตัวส่งตำรวจ “คุณรุจาภาบาดเจ็บตรงไหนไหมครับ?” รุจาภาส่ายหัวพลางรับน้ำดื่มที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ “ไม่เป็นไร” “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะกล้าหาญขนาดนี้ถึงกับแสดงละครหลอกพวกมันให้ตายใจได้” หัวหน้าบอดี้การ์ดเอ่ยขึ้นด้วยความนับถือในตัวเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะการวางแผนอย่างรัดกุม รุจาภาอาจจะถูกคนร้ายที่อยู่บนรถทำร้ายร่างกายได้ “ฉันเชื่อใจลูกเขยฉัน” รุจาภาเผยยิ้มออกมา ความจริงแล้วเธอตื่นเต้นมาก หากตอนอยู่บนรถเธอเผยพิรุธให้เลขาและคนขับรถจับได้ล่ะก็เมื่อคนของจิรภาสปรากฏตัวเธอคงกลายเป็นศพไปแล้ว “เราได้รายงานความคืบหน้าให้คุณจิรภาสทราบแล้ว ตอนนี้เราจะพาคุณไปส่งในที่ปลอดภัย” “อืม” รุจาภารู้ว่าเธอทำในส่วนของเธอเสร็จแล้วที่เหลือต้องรอดูพวกเขาแล้วล่ะ แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าเลขานั่นจะเชื่อฟังญาณิดาขนาดนี้! แม้แต่ชีวิตของคนๆหนึ่งก็ไม่อยู่ในสายตา เธออุตส่าเชื่อใจเลขานั่นมาโดยตลอด ญาณิดาวางแผนจะทำร้ายหลานของเธอก่อน ยังไม่สำนึกผิดตอนนี้ก็มาลงมือกับเธออย่างโหดเหี้ยมอีก รุจาภามาถึงโรงแรมที่จิรภาสจัดไว้ให้ หลังจากอารมณ์กลับมาเป็นปกติเธอก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ท่านจิรชยาได้รับรู้อย่างละเอียด “อะไรนะ!” ท่านจิรชยาฟังจบก็โมโหจนเผลอเตะโต๊ะน้ำชาล้ม “เดรัจฉาน! มันยังเห็นปู่คนนี้อยู่ในสายตาไหม?” เสียงโครมดังขึ้นทุกคนในบ้านก็ได้ยินกันหมด พรยศที่กลับถึงบ้านพอดีได้ยินเสียงนั้นก็รีบวิ่งมาหาท่านจิรชยา เขากลัวว่าท่านจิรชยาจะล้มป่วยจึงพังประตูเข้าไป “คุณปู่เป็นอะไรไปครับ?” พอเห็นว่าท่านจิรชยาไม่เป็นอะไรก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก “เมื่อกี้ผมได้ยินเสียง...” “ฉันไม่เป็นไร!” ท่านจิรชยาโบกมือให้เขา ปรับอารมณ์ให้เย็นลงพลางสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ “รุจาภาเรื่องนี้ฉันยกให้เธอเป็นคนจัดการทั้งหมด โชคดีที่เธอปลอดภัย!ไม่งั้นล่ะก็ฉันคงไม่รู้จะ...ตระกูลวีรภัทรเมธีติดค้างเธอมากมายเหลือเกิน ” “พ่อคะเราก็คนในครอบครัวเดียวกัน ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นค่ะ” พรยศยืนขมวดคิ้วอยู่ด้านข้าง จากบทสนทนาของของท่านจิรชยาพรยศก็พอจับประเด็นได้บ้าง ณ เวลานี้ในบ้านหลังนี้คนที่ไม่เห็นคนในครอบครัวอยู่ในสายตาจะเป็นใครได้อีก? หลังท่านจิรชยาวางสายพรยศก็เข้าไปประคองท่านไว้ รุจาภาไม่ได้อยู่ต่อหน้าท่านจิรชยาจึงไม่เห็นว่าท่านจิรชยามีอาการใจสั่นกำเริบเนื่องจากบันดานโทสะ ตอนนี้ใบหน้าท่านซีดเป็นอย่างมาก “คุณปู่โอเคไหมครับ?” ในแววตาของท่านจิรชยามีแต่ความผิดหวัง “ฉันไม่เคยคาดหวังว่าหล่อนจะปรับตัวให้ดีขึ้นในทันทีแต่อย่างน้อยก็ไม่ควรจะทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้อีก แต่หล่อนก็ยัง...” พรยศพยุงท่านจิรชยาให้นั่งลง เขาได้รับรู้จากปากท่านจิรชยาว่าระหว่างการไปสัมมนาครั้งนี้รุจาภาตกอยู่ในอันตราย! “คุณปู่วางใจเถอะครับ พี่สามและพี่เขยไม่มีทางปล่อยให้คุณน้าได้รับบาดเจ็บและยิ่งไม่มีทางปล่อยยัยคนชั่วไปแน่!” “ฉันเป็นห่วงเด็กในท้องหล่อนน่ะสิ” ท่านจิรชยาถอนหายใจออกมา เขาจะไม่คาดหวังอะไรกับญาณิดาอีกแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหล่อนกำลังท้องอยู่เขาคงชำระความกับหล่อนไปนานแล้ว! …… ผ่านไปไม่นานตระกูลวีรภัทรเมธีก็ได้รับข่าวที่รุจาภาหายตัวไป หลังจากเลขาแจ้งตำรวจแล้วก็โทรกลับมาที่บ้าน หลังรับสายคุณพ่อบ้านก็ตกใจจนหน้าซีด และในขณะนั้นเองญาณิดาก็อยู่ในห้องรับแขกด้วย เธอเห็นท่าทีของคุณพ่อบ้านจึงเดินเข้าไปถาม “เกิดอะไรขึ้น?” “เอ่อ...คุณผู้หญิง...คุณผู้หญิงถูกลักพาตัว!” “ห๊ะ?” ญาณิดายกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ เธอแกล้งแสดงความห่วงใย “ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้? แจ้งตำรวจหรือยัง?” “แจ้งแล้วครับ” คุณพ่อบ้านตอบกลับ ญาณิดาได้ยินเสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังก็รู้ทันทีว่าท่านจิรชยามาเธอจึงรีบเอ่ยขึ้น “ทำยังไงดี? ฉันจะรีบจองตั๋วเครื่องบินตามไป ฉันมีเพื่อนอยู่ที่นั่นอาจจะช่วยเหลืออะไรได้บ้าง เรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกคุณปู่ดีกว่า ฉันเกรงว่าคุณปู่จะรับไม่ได้” ท่านจิรชยาที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอมองเธอทำตัวเสแสร้งในใจก็รู้สึกเกลียดเหลือเกิน สมมุติว่าเขาไม่ได้รู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วเกรงว่าคงจะถูกหลานสาวใจดำนี่หลอกจนหัวหมุนแน่ เขาอยากไล่เธอออกไปจริงๆแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา... ท่านจิรชยาจับไม้เท้าแน่นพลางกระแอมออกมา “เกิดอะไรขึ้น?” “คุณปู่ทำไมลงมาข้างล่างล่ะคะ!” ญาณิดาหันหลังพลางทำท่าทีอึกอัก “บอกมา! เกิดอะไรขึ้น!” คุณพ่อบ้านกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ก็ถูกญาณิดาเอ่ยแทรกขึ้นก่อน “ไม่มีอะไรค่ะ แค่คุณน้าเพิ่งไปอยู่นู่นยังไม่ชินกับสภาพแวดล้อมเลยไม่สบายนิดหน่อย” ท่านจิรชยาจ้องหน้าญาณิดาสักพักก็หันไปถามคุณพ่อบ้าน “แกเป็นคนเล่า!” คุณพ่อบ้านถอนหายใจพลางบอกข่าวที่ได้รับมาอีกรอบ “คนที่โทรมาคือเลขาของคุณผู้หญิง เธอได้แจ้งตำรวจแล้วตอนนี้ตำรวจกำลังตรวจสอบอยู่ เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมากเลยยังไม่ได้ข่าวคราวของคุณผู้หญิง” ท่านจิรชยานั่งลงบนโซฟาพลางเคาะไม้เท้าอย่างเจ็บปวด “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้!” “คุณปู่ใจเย็นๆก่อนนะคะ อาจจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดก็ได้” ญาณิดาเอ่ยปลอบเสียงเบา “รีบติดต่อกับตำรวจทางนั้น ถ้าได้ข่าวเมื่อไหร่รีบบอกฉันทันที แล้วก็เรื่องนี้อย่าเพิ่งให้คนนอกรู้!” ท่านจิรชยาลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปยังห้องหนังสือ ญาณิดาคิดว่าท่านจิรชยาเป็นห่วงความปลอดภัยของรุจาภาจึงต้องการฝากเพื่อนที่อยู่ประเทศนั้นช่วยตามหา แผนการของเธอรัดกุมมากไม่มีทางเกิดความผิดพลาดแน่ ครั้งนี้รุจาภาไม่มีทางได้กลับมาอย่างแน่นอน ไม่นานข่าวเรื่องรุจาภาหายตัวไประหว่างทางไปสัมมนาก็แพร่กระจายไปทั่วบริษัท เธอไม่ต้องลงมือเลยด้วยซ้ำแค่นั่งรอฟังข่าวดีอยู่บ้านก็พอ