ตอนที่13 ไปประกันตัวที่โรงพัก

ตอนที่13 ไปประกันตัวที่โรงพัก “เห้ย........” “กรี๊ด......” เสียงกรีดของทั้งคู่ดังขึ้น “ปัง.....” เสียงคนถีบประตูเข้ามา ถางสือชูอยู่หน้าประตู มองดูทั้งคู่ด้วยสายตานิ่งเฉย ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก กว่าทั้งคู่จะตั้งสติได้ “ไอ่บ้า.....ไอ่โรคจิต” เธอตะโกนด่าเขา “เธอซิโรคจิต” เขารีบดึงกางเกงขึ้น “นี่มันห้องน้ำผู้ชาย เธอต่างหากที่โรคจิต” “คุณนะเเหละโรคจิต ไอ่โรคจิตๆๆ โรคจิตกันทั้งบ้าน” ทะเลาะกันไม่หยุด เขาเอามือกุมหัว เดินเข้าไปดึงเธอออกมา เเล้วออกคำสั่งกับเธอ “ยืนนิ่งๆ” เธอยืนตรง ก้มหน้าไม่กล้ามองหน้าเขา สีหน้าท่าทางของเขามันน่ากลัวจริงๆ นั่นเเหละ เเต่ท่าทางเธอเหมือนเด็กที่ทำผิดไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เเละเขาเองก็ไม่รู้เป็นอะไรที่อยู่ๆ ก็เริ่มรู้สึกเเปลก เขายื่นมือ เเล้วเอ่ยถามขึ้น “เอามือถือมา” “ทำไม” เธอเงยหน้าถามกลับด้วยความไม่พอใจ เเต่พอสบตาเข้ากับสายตาดุๆ ของเขา เธอรู้สึกกลัวก็เลยก้มหน้าลง นี่มันเรื่องบ้าอะไร ซวยซำ้ซวยซ้อนจริงๆ เจอใครไม่เจอ เจอไอ่หน้าบูดนี้ได้ไง ผู้จัดการของดาราคนนั้นกำลังปลอบเขาอยู่ เเต่เขากลับไม่ยอม “ฉันจะฟ้องเธอ เธอละเมิดสิทธิ์ของฉัน” ว่าไงนะ จะฟ้องเธองั้นหรอ “เขาต่างหากที่ทำเรื่องไม่ดี” เธอบ่นอุบอิบ ดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัวผู้ชายคนนั้นคือกู่เยว่เกอ เขาเห็นเธอยังนิ่งเฉยอยู่ เขาจึงก้าวเข้าไปหาเธอ เธอตกใจเอ่ยถาม “คุ...คุณจะทำบ้าไร” “ฉันจะทำอะไรงั้นหรอ” เขาเอื้อมมือไปหยิบมือถือจากกระเป๋ากางเกงของเธอ “เดี๋ยวเธอก็รู้” ซูเมี่ยวอีได้รับสายบอกให้เธอไปประกันตัวอานเนี่ยนฉือที่โรงพัก ใช่ อานเนี่ยนฉือถูกเขาเเจ้งจับ ตอนนี้เธอกำลังนั่งดื่มชาของตำรวจ เขาเอ่ยถามเธอ “พูดมาซะดีๆ เธอเข้าไปในงานของเขาได้ยังไง” “ฉัน....ฉัน....” “ฉันอะไรฉัน ถึงกับพูดไม่ออกเลยหรอ” “ฉันไม่รู้” เเละมันเป็นความผิดของเธอจริงๆ เธอก้มหน้าลง หน้าตารู้สึกผิด หน้าตาน่าเอ็นดู ถางสือชูยืนมองอยู่ข้างนอก ตำรวจเปลี่ยนเป็นนำ้เสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม “เธอจะไม่รู้ได้ไง เงยหน้าขึ้น บอกมาซะดีๆ” “คุณถางบอกว่าจะไม่ฟ้องเธอข้อหาที่ผู้หญิงเธอไปถอดกางเกงนักเเสดงของเขา เเต่เธอตอบมาดีๆ ว่าเเอบเข้าไปในงานนั้นมีเป้าหมายอะไรเเอบเเฝงกันเเน่” โรคจิตงั้นหรอ เธอเงยหน้าเถียงกลับ “ใครโรคจิต เขาต่างหากที่.....” เขากระเเอมเรียกสติเธอ “อย่าพูดมาก ยอมรับมาดีๆ” เธอทำได้เพียงยอมรับความผิด “ก็ได้ ฉันบอกก็ได้” ถางสือชูที่ยืนฟังข้างนอก เห็นท่าทางที่ยอมเล่าทุกอย่างออกมาด้วยใบหน้าน่าสงสารของเธอ เขาก็ยกยิ้มมุมปาก รู้สึกอารมณ์ดีเเปลกๆ การกระทำของเขาทำให้ผู้ช่วยเมี่ยวเเปลกใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขามาก่อน “ไปกันเถอะ” เขาหันหลังกลับ “ครับ ท่านประธาน” เขารีบเดินตามออกไป