ตอนที่14 ยอมรับโทษหนักจะได้เป็นเบา

ตอนที่14 ยอมรับโทษหนักจะได้เป็นเบา อานเนี่ยนฉือถูกปล่อยตัวเเล้ว เธอเสียเงอนประกันตัวเธอออกมา เเต่เธอมาช้าไป เห็นเพียงรถคันหนึ่งกำลังขับออกไป “นั่นมันเป็นรถที่ถูกอานเนี่ยนฉือขับขนท้ายไม่ใช่หรอ” ทางกลับบ้าน เธอต่อว่าเธอ “อานเนี่ยนฉือ เเกนี่นะตัวปัญหา วันหลังอย่าออกไปไหนล่ะ” เธอไม่สนใจคำพูดของเธอ เเต่กลับเอ่ยถามขึ้น “เเต่ว่าเมี่ยวอี เเกไม่คิดว่ามันเเปลกหรอ ที่เด็กจบนอกอย่างฉัน จะไม่มีเเต่บริษัทที่ไหนจะรับ ถึงจะเป็นเเค่เพียงตำเเหน่งเล็กธรรมดา เเกไม่คิดว่ามันจะเเปลกไปหน่อยหรอ” “เรื่องนี้ จะพูดว่าไงดีล่ะ.....” เธอเงียบไปสักพักไม่รู้จะอธิบายยังไงดี บอกไปตรงๆ ว่าเธอถูกเเบนก็คงไม่ได้ ยัยบ๊องนี่ไปตัดเสื้อเขาขาด ขับรถชนท้ายรภของเขา สร้างปัญหาให้เขาไม่หยุด ไม่เเปลกหรอกที่เขาจะทำเเบบนี้กับเธอ เพราะฉะนั้นเรื่องที่เธอถูกบริษัทเซินอวู่เเบน ถ้าบอกเธอไปตรงๆ ก็คงจะทำร้ายจิตใจเธอมากเกินไป เเละอีกอย่างดูจากนิสัยของเธอเเล้ว ถ้าเธอรู้เรื่องนี้ก็คงจะไม่ยอมอยู่เฉยเเน่ๆ “เนี่ยนฉือ ฉันว่าเราเปลี่ยนงานเถอะ ไปทำงานอย่างอื่นเเทน.....” เธอเอ่ยบอกเขา เเต่กลับถูกเธอพูดขัดขั้น “ไม่มีทาง” เธอตอบกลับด้วยนำ้เสียงเเละเเววตามุ่งมั่น “ฉันจะต้องทำงานนี้ให้ได้” พูดจบจุ่ๆ เธอก็วางสมุดนิตยสารลง เเล้วหันหน้าไปมองวิวนอกหน้าต่าง เธอเหล่มองนิตยสาร ก็เข้าใจอะไรขึ้นมา ที่เเท้มันเป็นปกของผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รางวัลนักเขียนหน้าใหม่ ผู้หญิงคนนั้นก็คือมู่ถิงถิง ผู้หญิงคนที่ที่ขโมยงานเขียนของอานเนี่ยนฉือตอนที่เรียนอยู่มหาลัยงั้นหรอ “อ่อ เเกยังโกรธเธออยู่หรอ” เขาหันมาดูถนนต่อ “เเกอย่าโกรธไปเลย คนเลวมันไม่มีวันได้ดีหรอก” เรื่องที่มู่ถิงถิงขโมยงานของเธอ เธอไปฟ้องกลับทางมหาลัย เเต่กลับถูกมองว่าเธอต่างหากที่เป็นคนขโมยงานของคนอื่น นี่เป็นเหตุผลที่เธอยอมไม่ได้ ถึงจะยอมไม่ได้ก็คงจะทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน ตกดึก หลังจากที่เธออาบน้ำเสร็จ เธอเปิดอีเมลดูเล่นๆ เเต่ก็ต้องตกใจเหมือนเจอระเบิด ตกใจจนเกือบจะหงายตกเก้าอี้ “มีเรื่องอะไรทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น” เธอเอ่ยถามเธอ เดินเข้าไปหาเธอ เเต่สักพักก็หันหน้าจะเดินหนี “เดี๋ยว เเกจะไปไหน” เธอถูกดุงเอาไว้ “เเกดูดิ หลินเหวินซิวไอ่ชั่วนั้นส่งการ์ดเเต่งงานมาเชิญฉันอ่ะ เเล้วเขารู้ได้ไงว่าฉันกลับมาเเล้ว” “ใช่ หลินเหวินซิว ไอ่ชั่ว” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง เลี่ยงตอบคำถามเธอ “เห้ ฉันไม่ได้ถามเเกเรื่องนี้” เธอรู้สึกว่าเธอมีท่าทีเเปลกๆ “ฉัน.......” “สารภาพมาโทษหนักจะได้กลายเป็นเบา” เธอยิ้มเเห้ง “เเหะๆ ฉันบอกเอง วันก่อนฉันเผลอหลุดปากบอกไปในกลุ่มเรื่องที่เเกกลับมา” “เเต่ไอ่ชั่วนั่นกลับกล้าส่งการ์ดเเต่งงานเชิญเเกงั้นหรอ หน้าด้านจริงๆ เเกทำหน้าเเบบนั้นหมายความว่าไง อย่าบอกนะเเกยังลืมมันไม่ได้อ่ะ”