ตอนที่15 เเฟนเก่าทั้งโต๊ะ

ตอนที่15 เเฟนเก่าทั้งโต๊ะ เธอนิ่งเงียบไปสักพัก ปิดหน้าจอลง เเล้วพูดทิ้งท้ายว่า “เรื่องมันก็นานถึงหกปีมาเเล้ว ฉันไปนอนก่อนนะ” เเละเจ้าสาวก็คือผู้หญิงที่เป็นมือที่สามระหว่างพวกเขา ซุนจื่อเมียว เธอนิ่งเงียบไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เธอเอามือขยี้หัวด้วยความเซ็ง จะว่าไปนี่มันปีชงของเธอหรอ ทำไมมีเเต่เรื่องไม่ดี ตั้งเเต่ที่ถูกขโมยงานเขียนเเล้วยังถูกคนเข้าใจผิดว่าเธอนั่นเเหละที่เป็นคนขโมยเอง จนมาถึงตอนนี้ไม่มีใครที่ไหนยอมรับเธอเข้าทำงานอีก เเล้วยังไปสร้างปัญหาติดหนี้หลายเเสนอีก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย เธอเดินตามเธอเข้ามา “อย่าเซ้งไปเลย เราก็เเค่ไม่ไแร่วมงานก็เเค่นั้น มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก” เเต่เธอกลับเเย้งขึ้น “ไปซิ ทำไมจะไม่ไป” ในเมื่อไอ่ชั่วนั้นกล้าส่งบัตรเชิญมาให้เธอ เธอก็กล้าไป เธอตกใจเอื้อมมือไปเเตะหน้าผากเธอ “เเกไม่ได้ไม่สบายใช่มั้ย นี่มันงานเเต่งนะ เเกจะบ้าหรอ เเกไปทำไม” “ใครบ้าเดี่ยวก็รู้” พูดจบเธอก็เดินหันหลังเข้าห้องไป “เห้อ ฉันว่า......” ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ก็ถูกเธอปิดประตูห้องใส่ เอาไงเอากัน ในเมื่อเธอจะไป เธอเองก็คงต้องไปด้วย เที่ยงคืน เธอนอนห่มผ้า ลืมตา นอนไม่หลับ ในใจรู้สึกเเปลกๆ เขาเป็นรักเเรกของเธอ ทั้งสองเป็นเพื่อนกันตั้งเเต่มัธยมต้น ต่างคนต่างเเอบชอบกัน จนกระทั่งทั้งคู่สอบเข้ามหาลัยได้ก็เลยตกลงเป็นเเฟนกัน เเละซุนจื่อเมียวเป็นนักเรียนที่สอบข้ามชั้นขึ้นมาตอนมอห้า ได้ยินมาว่าเธอตกหลุมรักเขาตั้งเเต่เเรกพบ เเละเธอก็สาบานว่าเธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อเเย่งเขามาจากอานเนี่ยนฉือให้ได้ สุดท้ายเธอก็ทำสำเร็จ เพราะตอนปีหนึ่งเธอประสบอุบัติเหตุนอนโคม่าไปครึ่งปี พอเธอตื่นมา เธอก็เพิ่งรู้ความจริงว่าเธอถูกเขาสวมเขา เธอจำภาพวันนั้นได้ บนเตียง มีชายหญิงคู่หนึ่งนอนกอดกันเเน่น เป็นภาพที่ทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจ เเล้วหลังจากนั้น เธอก็ลาออกไปเรียนต่อที่เมืองนอกคนเดียวเงียบๆ หลายปีมานี้เธอไม่เคยได้รับจดหมายขอโทษจากเขาสักฉบับ จนกระทั่งเธอกลับมา เธอก็ได้รับการ์ดเชิญเเต่งงานของเขา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน นอกหน้าต่าง มีดวงดาวมากมายส่องเเสง เธอเอ่ยบอกกับตัวเอง “ไปเถอะ นี่อาจจะเป็นโอกาสในการลืมเขาจริงๆ ก็ได้” ความรุ้สึกที่เธอมีต่อเขามันมากจนไม่สามารถลืมได้ง่ายๆ เพราะฉะนั้นงานเเต่งครั้งนี้เธอต้องไปร่วมให้ได้ วันงาน เธอเเต่งตัวจัดเต็ม มาอยู่ในงานของเขา เธอกับน้ำตาไหลมี่ยวอีถูกจัดให้มานั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนสมัยเรียน โต๊ะอยู่ค่อนข้างหน้าๆ ก็เลยทำให้เห็นคู่บ่าวสาวได้อย่างชัดเจน มีเพื่อนเก่ามากมายเข้ามาทักทายเธอ เเละพวกเขาค่อนข้างจะดี เลยไม่ได้ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาสามคน สักพักซูเมี่ยวอีก็เดินกลับมาจากห้องนำ้ เธอกระซิบเอ่ยถามเธอ “นี่ๆ เเกรู้ป่ะ ผู้ชายพวกที่นั่งอยู่โต๊ะนั้นเป็นใคร” เธอส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ เเกรู้หรอ” “เเฟนเก่าของซุนจื่อเมียว” “โห บ้าไปเเล้ว” อานเนี่ยนฉือร้องออกมาด้วยความตกใจ “เกือบจะเต้มโต๊ะเเล้วนะนั่นนะ”