ตอนที่ 487 เจรจาใหม่อีกครั้ง

ตอนที่ 487 เจรจาใหม่อีกครั้ง ข่าวที่รุจาภากลับเข้ามาในประเทศยังคงถูกปิดเป็นความลับ เช้าวันรุ่งขึ้นทั้งสามคนลงมาทานอาหารเช้าด้านล่างร่วมกันและรุจาภาก็ได้เรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกเขยตัวเอง “แกต้องทำตัวเป็นภรรยาที่ดีดูแลจิรภาสดีๆล่ะ ดูสิเมื่อคืนจิรภาสช่วยแกโทรศัพท์จนดึกดื่น” จิดาภากระพริบตาปริบๆพลางเผยรอยยิ้มออกมา “แม่ครับ ผมไม่เป็นไร” จิรภาสกุมมือจิดาภาใต้โต๊ะทานข้าวก่อนจะเอ่ยขึ้น “ผู้อำนวยการของจะDKกรุ๊ปจะมาถึงสนามบินตอนสิบโมงเช้าแต่การประชุมของทางบริษัทLGDเริ่มตอนบ่ายสามโมง พอมีเวลาอยู่” “คุณหมายความว่าจะเจรจากับผู้อำนวยการของทางนั้นก่อนเพื่อเอาสัญญากลับมาให้ได้แล้วค่อยไปที่LGDเหรอ!” “อืม แล้วตอนบ่ายจะให้เลขาไปออกหน้าแทนคุณ” “ฉันเข้าใจแล้ว” จิดาภาพยักหน้ารับแต่เธอก็คิดอะไรขึ้นได้จึงกุมมือเขาไว้ “เมื่อคืนฉันลืมดูเวลาว่ามันดึกแล้ว ครั้งหน้าคุณต้องเตือนฉันนะคะ ฉันไม่อยากให้คุณเหนื่อยเพราะฉัน” “ถ้ามีเรื่องอะไรโทรหาผมทันทีนะ” พอรู้ว่าเขาเป็นห่วงมุมปากเธอก็ยกยิ้ม “วางใจเถอะ ฉันจัดการได้อยู่แล้ว” ความจริงDKกรุ๊ปเอาแบบแผนสัญญาที่ทำร่วมกับLGDกลับไปแล้วและเตรียมที่จะปฏิเสธการเซ็นสัญญาครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะความพยายามของจิรภาสและจิดาภาพวกเขาคงไม่ยอมมาอีกครั้ง นอกจากผู้อำนวยการของDKกรุ๊ปแล้วยังมีพนักงานอีกสี่คนที่เดินทางมาด้วย พวกเขาไม่พอใจเป็นอย่างมากกับการเดินทางมาครั้งนี้ “แบบแผนสัญญาฉบับนั้นเอาคืนไปแล้วนี่ ทำไมต้องมาอีกรอบ? บริษัทพวกเขาไม่เห็นความร่วมมือครั้งนี้อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ!” “ผู้รับผิดชอบของทางบริษัทนั้นถูกลักพาตัวที่ต่างประเทศตอนนี้ยังหาตัวไม่พบแล้วเรียกเรากับมาเจรจากับใคร?” “ช่างเถอะ อดทนอีกหน่อย เมื่อได้พบตัวแทนของฝ่ายนั้นงานเราก็ถือว่าเสร็จแล้ว ” เพียงแต่พวกเขาไม่เห็นผู้รับผิดชอบของทางLGDที่สนามบินและก็ไม่เห็นทั้งจิรภาสและจิดาภาจึงเกิดความไม่พอใจเล็กน้อย พอถูกพาตัวมาถึงโรงแรมก็ยังไม่เห็นพวกเขามาต้อนรับ “นี่มันอะไรกัน?” “พวกเขาไม่เห็นให้ความสำคัญกับเราเลย! ผมว่าสัญญาครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องเจรจาแล้วล่ะ!” “พวกเขาผิดนัดครั้งแล้วครั้งเล่าคิดว่าบริษัทเราหลอกง่ายงั้นหรือ?” บางคนที่ไม่พอใจอยู่แล้วตอนนี้ก็ยิ่งโมโหขึ้นไปอีกจนอยากจะบินกลับให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอพวกเขาขึ้นมาชั้นบนแล้วเดินเข้าห้องที่จิรภาสจัดไว้ให้ก็พบว่าผู้จัดการโรงแรมกำลังเดินนำจิดาภาเข้ามา เธอสวมเสื้อคลุมสีดำดูสุภาพและใช้ภาษาอังกฤษในการทักทายพวกเขาอย่างมีมารยาท แต่ในกลุ่มนั้นมีเพียงแค่สองคนเท่านั้นที่พยักหน้ารับคำทักทายของจิดาภา ส่วนคนอื่นๆก็ทำหน้าเชิดใส่เธอ “บริษัทคุณทำแบบนี้ใช้วิธีการแบบนี้ ทางเรารับไม่ได้!” “เรื่องสัญญายังไม่รีบ ทุกท่านเดินทางมาเหนื่อยๆเชิญรับประทานอาหารกันก่อน” จิดาภาพยักหน้าให้กับผู้จัดการโรงแรรมทีหนึ่งเป็นสัญญาณบอกให้เสิร์ฟอาหารได้ ผู้อำนวยการของDKกรุ๊ปกระแอมออกมาครั้งหนึ่ง พนักงานที่ติดตามมาจึงลุกขึ้นแล้วย้ายไปยังโต๊ะรับประทานอาหาร เมื่อเห็นอาหารที่ถูกยกมาเสิร์ฟทีละอย่าง ใบหน้าเย็นชาของพวกเขาก็เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง อาหารบนโต๊ะถึงแม้จะไม่ใช่อาหารชั้นเลิศแต่เป็นอาหารที่พวกเขาชอบที่สุดแม้แต่เครื่องดื่มก็ถูกปากพวกเขาเป็นอย่างมาก! ดูจากท่าทีแล้วคุณจิดาภานี่คงทำการบ้านมาพอสมควร ไม่อย่างนั้นคงไม่ใช้วิธีแบบนี้ในการกระชับความสัมพันธ์ “เชิญทุกท่านเลยค่ะ” ผู้อำนวยการของDKกรุ๊ปมีสีหน้าดีขึ้นก่อนจะนั่งลงประจำที่ “ดูแล้วคุณคงทำการบ้านหนักพอสมควร เพราะข้อมูลของเราแต่ละคนไม่ใช่หาได้ง่ายๆ” “บนโลกนี้ไม่มีอะไรยาก กลัวก็แต่คนมีความพยายาม และฉันก็เชื่อว่าความเป็นมืออาชีพของทุกท่านคงไม่เกี่ยวกับสิ่งที่ฉันเตรียมไว้ให้ นี่เป็นเพียงสิ่งที่แทนคำขอโทษจากทางบริษัทเราเท่านั้น เชิญชิมก่อนค่ะ” จิดาภาไม่ได้เริ่มต้นด้วยการเอ่ยปากพูดถึงเรื่องสัญญาแต่กลับให้แขกจากแดนไกลนั่งดื่มด่ำกับอาหารอันเลิศรสก่อน ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางของพวกเขาก็จะค่อยๆผ่อนคลายลงในตอนนี้นี่เอง ระหว่างรับประทานอาหารจิดาภาก็นั่งสังเกตพวกเขาเงียบๆ ตรงหน้าเธอมีเพียงน้ำเปล่าแก้วเดียวเท่านั้น หลังจากผู้อำนวยการของDKกรุ๊ปรับประทานอาหารเสร็จก็วางมีดและส้อมลงอย่างมีมารยาทก่อนจะเอ่ยกับจิดาภา “ทางเรารับรู้ถึงความใส่ใจของคุณแต่DKกรุ๊ปตัดสินใจจะไม่ทำสัญญาร่วมกับทางบริษัทคุณแล้ว ที่เรามาในวันนี้เพราะเห็นแก่บริษัทเค.เอฟ” “ไหนๆท่านก็พูดถึงประเด็นนี้แล้ว ฉันขออนุญาตชี้แจงหน่อยนะคะ ทางเราผิดเองที่เลื่อนการเซ็นสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันต้องขอโทษอีกครั้งนะคะแต่ก่อนที่ทางDKกรุ๊ปจะปฏิเสธการเซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการ ฉันมีตารางสรุปสถิติอยากให้ทุกท่านดูก่อน” โรศนีที่ยืนอยู่ด้านหลังของจิดาภาจึงรีบเอาเอกสารที่เตรียมไว้ไปแจกให้กับทุกคน “ข้อมูลสถิติฉบับนี้เป็นตัวเลขแสดงเครื่องประดับที่ขายดีที่สุดรวมถึงสถานที่จำหน่ายของDKในช่วงสามปีมานี้ จากสถิตินี้จะเห็นได้ว่าความร่วมมือของเรากับโซนยุโรปสามารถเติบโตได้อีกมาก อีกทั้งตั้งแต่ปีที่แล้วเป็นต้นมาพบว่าความต้องการของตลาดทางยุโรปที่มีต่อดีไซน์เนอร์ทางเอเชียนั้นมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และทางเราบริษัทLGDในฐานะที่เป็นผู้ผลิตเครื่องประดับอันดับต้นๆของประเทศถือว่าเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในการทำความร่วมมือด้วยแน่นอน ” “หากDKกรุ๊ปเลือกที่จะทำความร่วมมือกับLGD ตลาดเครื่องประดับโซนยุโรปในอนาคตจะทำให้อันดับของทั้งสองบริษัทสูงขึ้นแน่นอน” ผู้อำนวยการของDKกรุ๊ปมองเอกสารในมืออีกครั้งก่อนจะปรึกษากับพนักงานคนอื่นสั้นๆแต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าแล้ววางเอกสารลง “คุณจิดาภาครับ เกรงว่าแค่สถิติพวกนี้คงไม่เพียงพอที่จะบอกอะไรได้ เพราะในตอนนี้เครื่องประดับที่สามารถดึงดูดคนมาซื้อจริงๆนั้นมีน้อยมาก เราจะมั่นใจได้ยังไงว่าเครื่องประดับเหล่านี้จะขายดีในตลาดยุโรป?” “ก็จริงค่ะ แต่ฉันสามารถบอกได้แค่ว่าหากเราสามารถหาแบรนด์แอมบาสเดอร์ที่เหมาะสมกับเครื่องประดับเหล่านี้อาจจะได้ผลลัพธ์เกินคาด หากทุกท่านตกลงที่จะทำความร่วมมือกับLGD ฉันยินยอมเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้กับDKกรุ๊ปโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย” จิดาภายิ้มบางๆ “ในฐานะนักแสดงหญิงชาวเอเชีย ฉันก็ถือว่าพอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง” พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ฉับพลันหนึ่งในพนักกงานก็เอ่ยขึ้น “คุณคือนักแสดงหญิงคนนั้นที่เคยทำงานกับแดนนี่! แล้วยังเคยเดินแบบในงานแฟชั่นโชว์ของทางยุโรป...” “ชุดที่คุณเคยใส่ตอนนี้กลายเป็นของสะสมของนางแบบชื่อดังไปแล้ว” “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณคือผู้รับผิดชอบของบริษัท LGD น่าเหลือเชื่อจริงๆ” ท่ามกลางเสียงตกใจของพวกเขา จิดาภาก็แสดงท่าทีนอบน้อมเป็นอย่างมาก “ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ” “คุณเป็นผู้รับผิดชอบของบริษัท LGDแล้วคุณมีความเข้าใจเรื่องเพชรไหม?” “พูดตามความจริงก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอกค่ะแต่สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ก็คือเอาตัวเองไปอยู่ในมุมมองของDKกรุ๊ปในการคิดถึงปัญหาและเลือกทางที่เอื้อประโยชน์ให้กับDKกรุ๊ปที่สุด” “เพราะว่าการทำสัญญาร่วมกับDKกรุ๊ปนั้นสำคัญกับLGDเป็นอย่างมาก” เมื่อเธอพูดจบ ผู้อำนวยการของDKกรุ๊ปก็ยิ้มออกมา “คุณจิดาภา คุณเป็นนักธุรกิจที่จริงใจที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ! เทียบกับคนที่ร่างสัญญาออกมาได้สวยงามแต่ใช้จริงไม่ได้ ผมประทับใจข้อเสนอของคุณมากกว่า”