บทที่ 2 จุดเริ่มต้น

แคว้นจิน ในห้องทรงพระอักษร บุรุษหน้าตาคมคายหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่ ฉลองพระองค์สีน้ำเงินเข้มปักลายมังกรห้าเล็บด้วยด้ายสีเงิน ดูดุดัน น่าเกรงขาม ทรงประทับอยู่หลังโต๊ะทรงงานตัวใหญ่ ที่มีฎีกามากมายกองสูงทั้งสองฝั่ง พระพักตร์หล่อเหลานั้นดูอิดโรยยิ่งนัก ทำให้ ว่านกงกง กงกงคนสนิทที่รับใช้ใกล้ชิดอดเป็นห่วงไม่ได้ จนถึงตอนนี้นายเหนือหัวยังไม่เสวยอะไรเลยนอกจากน้ำชา \"ฝ่าบาท ทรงเสวยก่อนดีหรือไม่ พะยะค่ะ\" \"นี่ยามใดแล้ว\" เสียงทุ้มตรัสถามทั้งที่ไม่เงยพระพักตร์ขึ้นมาจากการอ่านฎีกา พระหัตถ์ก็เขียนฎีกาที่ตรวจแล้วไม่ได้หยุดพัก \"ยามซวี (19.00-20.59) แล้ว พะยะค่ะ\" \"เรายังไม่หิว\" \"ถ้าองค์หญิงทรงรู้เข้าว่า...\" เสียงถอนหายใจของกงกงคนสนิทตามมาด้วยถ้อยคำที่พระองค์ไม่สามารถขัดได้ \"ไปตั้งโต๊ะให้เจิ้นเร็วเข้า\" ท้องพระโรง แคว้นจิน ปั้งงงง!!!! เสียงตบพระหัตถ์กับโต๊ะอย่างเต็มแรงนั้น บ่งบอกถึงอารมณ์ของผู้กระทำได้เป็นอย่างดี ขุนนางในท้องพระโรง ต่างก้มหมอบไปกับพื้นด้วยเกรงกลัวในโทสะของเจ้าชีวิต \"ฝ่าบาท ที่กระหม่อมทูลไปนั้นเป็นทางออกเดียวของแคว้นจินแล้ว ขอพระองค์ทรงพิจารณาด้วย พะยะค่ะ\" พระพักตร์หล่อเหลาแดงกล่ำด้วยโทสะ เนตรคมกริบพร้อมจะสังหารคนได้ทันที \"ใต้เท้ากัว นี่ท่านเห็นเจิ้นสิ้นไร้ถึงกับต้องขายน้องกินเช่นนั้นรึ!!!! \" สุรเสียงตวาดลั่นท้องพระโรง ใต้เท้ากัวในยามนี้แม้จะหวาดกลัวโทสะของฮ่องเต้จนตัวสั่น แต่เพื่อปากท้องประชาชน เขาจำต้องกราบทูล กัว อวิ้นเจียง เสนาบดีกรมพระคลัง หวนคิดไปถึงสาเหตุที่เขาต้องกราบทูล แคว้นจินนั้น แต่ไหนแต่ไรมาก็ทำการเพราะปลูกได้ผลผลิตน้อย จะปลูกสิ่งใดก็ไม่งอกงาม ประชาชนในแคว้นก็ได้แต่หาปลา หาอาหารทะเลในการยังชีพ ยิ่งปีนี้นั้นแย่กว่าทุกปีที่ผ่านมา แม่น้ำสายหลักสายเดียว ที่พอหล่อเลี้ยงชาวแคว้นจินนั้นแห้งขอดลงมาก ทำให้พืชพรรณต่างๆ ที่พอปลูกได้เหี่ยวเฉาแห้งตายหมด เมื่อความต้องการข้าวสารอาหารแห้งมีมาก พวกพ่อค้าหัวใสก็กดราคาเพิ่มจากเดิมถึงสามเท่าตัว ปัญหาเรื่องกำลังในการซื้อนั้น ลำพังขุนนางไม่มีปัญหาแต่อย่างใด เพราะต่างร่ำรวย แล้วสำหรับประชาชนธรรมดาหาเช้ากินค่ำเล่าจะหาจากที่ใดไปซื้อมาประทังชีวิต ยังไม่นับทางใต้ของแคว้น ที่กำลังมีเผ่าต่างๆ เข้ามารุกราน การจะนำทหารไปทำศึกนั้น จำเป็นต้องมีเสบียง ซึ้งต้องใช้มากโขคิดถึงตรงนี้จำต้องกล่าวทูลสำทับอีกครา \"ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย พะยะค่ะ\" \"ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย พะยะค่ะ\" เสียงขุนนางที่สนับสนุนใต้เท้ากัวกล่าวอย่างพร้อมเพรียง \".......\" พระพักตร์คมเครียดขึง ขุนนางน่าตายพวกนี้เสนอให้เขาส่งตัวน้องสาวคนเดียวของเขา ไปเจริญสัมพันธไมตรีกับแคว้นจ้าว เพื่อขอความช่วยเหลือวัตถุดิบพืชพรรณต่างๆ ที่สำหรับชาวแคว้นจินนั้นมีค่ายิ่งกว่าทอง แต่สำหรับแคว้นจ้าวนั้นมีเยอะเสียจนใช้เท่าใดก็ไม่หมด! มิใช่พระองค์ไม่คิดถึงประชาชน แต่สำหรับน้องสาวคนเดียว มันช่างเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะตัดใจส่งนางไป ราชวงค์จิน เหลือเพียงเขาสองพี่น้องเท่านั้น เขาจะมีหน้าไปพบเสด็จพ่อเสด็จแม่ที่ปรโลกได้อย่างไรถ้าแค่น้องสาวคนเดียวยังดูแลไม่ได้ พระองค์ไม่มีทางยอม!! \"ทหาร!!! \" เสียงตรัสเกรี้ยวกราดดังขึ้นทั่วท้องพระโรง แต่ก่อนที่คำสั่งตายจะออกจากโอษฐ์พระหมื่นปี \"จ่างกงจู่ เสด็จจจจจจจจจ\"!!!!!!