已经是第一章了
บทที่ 3 จุดเริ่มต้น II
\"จ่างกงจู่ เสด็จจจจจจจจจจจ\"!!!
เสียงถอนหายใจโล่งอกจากเหล่าขุนนางในท้องพระโรงนั้น บ่งบอกถึงน้ำหนักในพระทัยของเจ้าชีวิตที่มีต่อองค์หญิงพระองค์นี้ นั่นหมายความว่าหากจ่างกงจู่ประทับอยู่ที่นี่ หนทางรอดของพวกเขายังพอมีอยู่
\"ถวายพระพรฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปีเพคะ\"
\"เฟิ่งเออร์ ไม่ต้องมากพิธีน้องพี่\"
พระวรกายสูงรีบถลามาประครองร่างบอบบางของน้องสาวให้ลุกขึ้นทันที ก่อนพาไปประทับอยู่ข้างพระวรกาย
\"ถวายพระพร จ่างกงจู่ พะยะค่ะ\"
\"เจ้าเข้ามาที่นี่ มีกิจอันใดหรือน้องพี่\"
\"เสด็จพี่ มีอันใดจะบอกน้องหรือไม่เพคะ\"
\"ไม่ ไม่มีน้องรัก\"
พระพักตร์คมกล่าวปฏิเสธแต่มิกล้าสบตากับน้องสาว กิริยาของผู้เป็นพี่ชายนั้นทำให้นางถอนหายใจอย่างระอา
\"หม่อมฉันรู้เรื่องที่ใต้เท้ากัวกราบทูลหมดแล้วเพคะ\"
\"เจ้าพวกสมควรตาย ถ้าน้องมิพอใจพี่จะสั่งประหารพวกน่าตายนี่ให้หมดดีหรือไม่\"
\"เสด็จพี่เพคะ น้องเป็นองค์หญิง เป็นราชนิกูลคนหนึ่งน้องต้องทำทุกอย่างที่องค์หญิง จะทำเพื่อแคว้นเพื่อประชาชนได้เพคะ\"
หลังจากได้ยินคำตรัสจากน้องน้อย พระพักตร์ของฮ่องเต้ทรงเศร้าหมอง พระเนตรฉายแววเจ็บปวดอย่างลึกซึ้ง เมื่อเห็นพระพักตร์เช่นนั้นของพี่ชาย จึงเอื้อมมื้อไปกุมพระหัตถ์หนานั้นไว้แล้วบีบเบาๆ
\"เสด็จพี่อย่าทรงกังวลไปเลยนะเพคะ หม่อมฉันเต็มใจ
แบ่งเบาภาระของเสด็จพี่ ถ้าสิ่งที่น้องจะทำ จะทำให้แคว้นของเรา ประชาชนของเรามีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นน้องก็รู้สึกดีใจนักเพคะ เสด็จพี่อย่าทรงห้ามน้องเลย\"
\"เจ้าาา..\"
ขุนนางในท้องพระโรงต่างได้ยินทุกถ้อยคำที่องค์หญิงทรงตรัส ต่างก็น้ำตาซึมซาบซึ้งในน้ำพระทัยอันยิ่งใหญ่ของพระองค์ที่ทรงเสียสละให้แก่แคว้น ต่างร้องขอบพระทัยกันก้องท้องพระโรง
\"ขอบพระทัยจ่างกงจู่ ทรงพระเจริญๆๆๆๆ \"
ตำหนักเฟิ่งหวง
\"เฟิ่งเออร์ เจ้าเปลี่ยนใจเถิดนะน้องพี่ เราต้องมีทางออกที่ดีกว่านี้\"
\"เสด็จพี่เพคะ เรารอไม่ได้แล้วเพคะ เสด็จพี่รู้แก่พระทัยดี มีแค่วิธีนี้เท่านั้น น้องเต็มใจ เสด็จพี่ไม่เชื่อใจน้องหรือเพคะ\"
พระเนตรคมฉายแววอบอุ่นกว่าทุกครั้งจ้องมองใบหน้างดงามของน้องสาวคนเดียวนิ่ง แววตาสะท้อนความปวดใจออกมา
\"มิใช่พี่ไม่เชื่อใจเจ้า แต่พี่เป็นห่วงเจ้า แคว้นจ้าวเป็นแคว้นใหญ่ ไม่รู้น้องพี่จะต้องเจอกับสิ่งใดบ้าง
พี่มีเจ้าเป็นน้องสาวแค่คนเดียว ตอนนี้พี่เหลือเจ้าแค่คนเดียวจะให้พี่ตัดใจส่งตัวเจ้าที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพี่ไป เจ้าจักให้พี่ทำใจได้เช่นใดกัน\"
นางจ้องพระพักตร์ของพี่ชายเนิ่นนาน น้ำตาที่เก็บเอาไว้ไม่อยากให้พี่ชายต้องทุกข์ใจไหลออกมาราวทำนบแตก ทำให้คนที่เห็นยิ่งปวดใจยิ่งนัก นางกำนัล ขันที ต่างก้มหน้ากลั้นสะอื้นกันถ้วนหน้า
\"น้องอกตัญญูนัก มิได้อยู่ดูแลปรนนิบัติเสด็จพี่ มิได้อยู่เลี้ยงหลานอย่างที่เคยสัญญากับเสด็จพี่แล้ว\"
\"เฟิ่งเออร์\" เสียงทุ้มเบาเปล่งออกมาอย่างยากเย็น
\"เป็นพี่ที่ผิดต่อเจ้า หากพี่แข็งแกร่งกว่านี้ หากพี่มีความสามารถกว่านี้ เจ้าคงไม่ต้องเจ็บปวด เจ้าคงไม่ต้องห่างพี่ไปแบบนี้ พี่ผิดต่อเจ้าจริงๆ \"
\"อย่าทรงตรัสอย่างนั้นเพคะ เสด็จพี่ของหม่อมฉันทรงปรีชาที่สุดสำหรับหม่อมฉัน\"
\"พี่เพียงหวังให้เจ้ามีความสุข ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน\"
สองพี่น้องต่างโอบกอดปลอบใจกันให้คลายจากความทุกข์หัตถ์หนาลูบหัวลูบหลังน้องน้อยเหมือนยามที่เคยทำตอนนางยังเด็ก เพียงเพื่อหวังว่าเจ้าตัวเล็กจะคลายใจลงได้บ้าง
已经是最新一章了
加载中
