บทที่ 4 บรรณาการเผ่าหนาน

ท้องพระโรงแคว้น จ้าว \"ชินอ๋อง เสด็จจจจจจจจจ\" ร่างสูงใหญ่กำยำ ในชุดเกราะอ่อนสีดำเงาวับที่เอวห้อยหยกสีดำลวดลายพยัคฆ์เหยียบเมฆา บ่งบอกตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ผู้กุมอำนาจทางการทหารทั้งแคว้นไว้อย่างแท้จริง พระพักตร์หล่อเหลา คล้ายไปทางพระมารดากว่า 7 ส่วน ทำให้พระพักตร์ของชินอ๋องนั้นมีความหวานละมุนกว่า ฮ่องเต้ผู้เป็นเชษฐา ใบหน้าได้รูปคิ้วคมพาดเฉียงรับกับดวงตา คมกริบ จมูกโด่งเป็นสันได้รูป ปากกระจับสีชมพู รับกับสันกรามอย่างพอเหมาะพอดี หากแต่ความเย็นชา และทรงทำหน้านิ่งอยู่ตลอดเวลาทำให้ลดทอนความหวานละมุนของพระพักตร์ลงไปมาก แต่ถึงกระนั้นตำแหน่งบุรุษ อันดับหนึ่งแห่งแคว้นนั้นเป็นของจริง \"ถวายพระพรฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปี\" \"ลุกขึ้นเสวี่ยเออร์ อย่าได้มากพิธี\" \"ขอบพระทัย พะยะค่ะ\" \"ถวายพระพรเสด็จอา พะยะค่ะ\" เหล่าองค์ชายลุกขึ้นถวายพระพรแก่ชินอ๋องผู้เป็นอา \"ถวายพระพรชินอ๋อง พะยะค่ะ\" เสียงขุนนางถวายพระพรอย่างพร้อมเพรียง \"เป็นเช่นไรบ้าง การศึกทำให้เจ้าเหน็ดเหนื่อยรึไม่ การเดินทางเรียบร้อยดีหรือไม่เสวี่ยเออร์\" \"พะยะค่ะ\" คำตอบที่แสนสั้นนั้น คนอื่นอาจคิดว่าอนุชาของพระองค์นั้นเป็นคนเย่อหยิ่ง ทรนงตนไม่สนใจผู้ใด แต่สำหรับพระองค์นั้นชินเสียแล้วกับนิสัยพูดน้อยของน้องชายคนนี้ \"ทูลฝ่าบาท กระหม่อม เนี่ยฟง ขอถวายรายงายแทนชินอ๋อง พะยะค่ะ\" ฮ่องเต้พยักพระพักตร์เป็นการอนุญาต เมื่อถวายรายงานเสร็จ ก็กลับมายืนอยู่ข้างหลังชินอ๋องผู้เป็นนายดังเดิม \"หลานได้ยินมาว่า เสด็จอาได้ม้าเหงื่อโลหิตกลับมาด้วยหลายตัว หลานขอเข้าไปดูที่วังเหมันต์ได้หรือไม่ พะยะค่ะ\" องค์ไท่จื่อ จ้าว หมิงหลง ถามอย่างกระตือรือล้น ตาเป็นประกาย \"ได้\" \"หากพวกเราอยากได้ม้าเหงื่อโลหิตเล่าเสด็จอาจะประทานให้ได้หรือไม่\" องค์ชายรอง จ้าว ไห่หลงลองทูลขอ \"แจ้ง หลิวกงกง\" (หลิวกงกงคือกงกงที่คอยดูแลชินอ๋องตั้งแต่ยังเยาว์ ตอนนี้จึงรับหน้าที่ดูแลวังเหมันต์ทุกเรื่องต้องผ่านหลิวกงกงก่อน) ขุนนางในท้องพระโรงต่างตกใจกันถ้วนหน้าที่ชินอ๋องทรงประทานม้าเหงื่อโลหิตให้แก่เหล่าองค์ชาย ง่ายๆ เนื่องจากม้าสายพันธ์ุนี้เป็นม้าพันธ์ุดี วิ่งได้เร็ว เเละพละกำลังเยอะ และแน่นอนว่าราคาย่อมสูงมากเช่นกัน นับว่าชินอ๋องช่างใจกว้างเสียจริง ห้องทรงพระอักษร ตำหนักเฉียนชิง จ้าว เทียนหลง ฮ่องเต้ ประทับนั่งอยู่ที่โต๊ะ นำ้ชาร้อนหอมกรุ่น ถูกเทโดย จิ้นกงกง กงกงคนสนิทของฮ่องเต้โดยมีพระอนุชาประทับอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนเข้าเรื่องสนทนา \"เสวี่ยเออร์ เจ้ารู้หรือยัง เรื่องเครื่องบรรณาการจากเผ่าหนาน ใกล้เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้ว\" \"พะยะค่ะ\" \"เจ้ามีความคิดเห็นว่าอย่างไร กับการที่ ลู่ อันอ๋องส่งธิดามาเป็นบรรณาการ\" \"ไม่มีความเห็นพะยะค่ะ หากมาสร้างปัญหาก็ยกทัพไปกำจัดเสีย\" \"เฮ้อออ เจ้านี่นะ ไม่รู้จักรักหยก ถนอมบุปผาเสียจริงข้าได้ยินมาว่า องค์หญิง ลู่ หย่าหลิวนั้น งดงามเป็นที่เลื่องลือ ปีนี้เจ้าก็อายุ 25 แล้วไม่คิดแต่งหวางเฟยหรืออย่างไร\" \"ข้าว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วพี่ใหญ่\" \"ไฮ่...เสวี่ยเออร์ข้าแค่ถามเจ้า ไม่รับก็แล้วไปเถิด ดื่มชาก่อนๆ \" ฮ่องเต้รีบเปลี่ยนเรื่องแล้วรินชาเอาใจอนุชาอย่างรวดเร็ว เพราะเมื่อใดที่อนุชาเรียกพระองค์ว่าพี่ใหญ่นั้นคือกำลังอารมณ์ไม่ดีแล้ว พระองค์จำต้องถอยก่อน ด้วยชินอ๋องนั้นมีราชโองการจากฮ่องเต้พระองค์ก่อนหรือพระบิดานั่นเอง ราชโองการนั้นระบุไว้ว่าให้ชินอ๋องหรือองค์ชายรอง ในตอนนั้น สามารถเลือกคู่ครองเองได้ ซึ่งที่ผ่านมาไม่ใช่พระองค์ไม่เจ้ากี้เจ้าการจะส่งสตรีเข้าวังเหมันต์ของน้องชาย แต่ทุกครั้งจะโดนจับได้เสียก่อน แล้วพระอนุชาก็จะหนีออกไปใช้ชีวิตอยู่ชายแดนเป็นเวลานับปี จึงทำให้พระองค์ไม่กล้าเสี่ยงอีก ปวดใจเสียจริง ทรงอยากรู้นักว่าสตรีที่น้องชายเลือกนั้นจะเป็นสตรีแบบใดกัน