บทที่ 11 เพื่อนรักท้องแล้ว

บทที่ 11 เพื่อนรักท้องแล้ว “โอเค” เซิ่งหวั่นซิงกลับไปพร้อมกับช่างกล้องสองคนนี้ ใบหน้าตึงๆที่มีรอยยิ้มอยู่เล็กน้อย ทั้งชวนมองและดูน่าสงสัย คนในห้องประชุมต่างก็จ้องมองไปที่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง ทุกคนต่างก็ไม่เข้าใจ ทำไมผ่านมาครึ่งวันแล้ว ประธานลู่ก็ยังไม่เริ่มประชุมสักที สายตาที่เอาแต่จ้องไปที่เดิมกว่า10นาที การประชุมครั้งนี้...ยังจะประชุมกันอยู่ไหม? ในที่สุด ทุกคนก็เห็นประธานลู่หันหลังกลับมา รีบตั้งสติแล้วนั่งตัวตรง ไม่เหมือนกับลู่ซื่นสิงที่หันมาหยิบมือถือบนโต๊ะ แล้วพูดว่า “พักเบรค 10 นาที” หลังจากนั้นก็กลับไปยืนที่หน้าต่าง แล้วกดโทรออกหาเบอร์เบอร์หนึ่ง ทุกคน: “...” รอไปประมาณ10วินาที ก็มีคนรับสาย ลู่ซื่นสิงพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆว่า “ไปบอกให้ผู้จัดการถัน งานแบรนด์ต่างประเทศของโจวน่าน่าให้ยกไปให้นักแสดงคนอื่นๆ ส่วนเธอก็ให้แค่งานธรรมดาก็พอ” “ครับ ท่านประธาน” … ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่กลับไปนั่งตากแอร์ที่สถานีของตัวเอง เซิ่งหวั่นซิงรู้สึกเหมือนว่าตัวเองได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง “เธอนี่ก็น่า ทุ่มเกินไปหรือเปล่าเนี่ยะ?” ร่างที่สูงบาง ผู้หญิงผมยาวเดินเข้ามา ยื่นชาเขียวของเธอให้เซิ่งหวั่นซิงพร้อมกับคิ้วขมวดที่กำลังบ่นพึมพำ “โจวน่าน่านี้อยู่ได้ก็เพราะมีชื่อเสียง และนางก็ไม่มองพิธีกรอย่างพวกเราอยู่ในสายตาหรอกนะ แล้วนี่เธอยังไปลำบากรอสัมภาษณ์นางมาครึ่งชั่วโมง โอ้มายก้อด นี่เธอไม่กลัวตากแดดจนผิวไหม้หรือไงกัน?” “มีชื่อเสียง ถึงจะทำให้ช่องเรามียอดวิวเพิ่มขึ้นไง!” เซิ่งหวั่นซิงแลบลิ้นแบร่ มีแต่ต่อหน้าเพื่อนรักของเธอสวี่โน่หย่า เธอถึงจะยังสามารถเป็นตัวของตัวเองได้หน่อย แต่เป็นเพราะว่าช่วงนี้สวี่โน่หย่าลาบ่อย วันปกติก็มักจะมีแค่เมยเมยกับเธอสลับจ้องตากันอยู่ในออฟฟิศสองคน “หวั่นซิง พวกเธอไม่ไปกินข้าวกันหรอ?” เพื่อนฝ่ายการเงินหยิบกล่องข้าวเดินผ่านไป “เดี๋ยวฉันกำลังจะไปร้านอาหาร จะกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวฉันซื้อมาเผื่อพวกเธอ?” “อุ๊บ-แหวะ” เซิ่งหวั่นซิงกำลังจะยิ้มบอกว่าไม่ต้อง สวี่โน่หย่าที่ยืนอยู่ข้างๆก็ยกมือขึ้นมาปิดปากทันที แล้ววิ่งไปที่ถังขยะไปอ้วก เธอตกใจไปสักพัก แล้วรีบวิ่งตามไป ตบหลังให้สวี่โน่หย่าเบาๆ “ไม่เป็นไรใช่ไหม?” สวี่โน่หย่าโบกมือ ช่วงที่เงยหน้าขึ้น สีหน้าดูซีดๆ: “ไม่เป็นไร คงเป็นเพราะยังไม่ได้กินข้าวหล่ะมั้ง” “แต่ฉันว่าไม่ใช่นะ?” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งเดินเข้ามา มองสวี่โน่หย่า สีหน้าสงสัย: “ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เห็นเธออยากอ้วกนิ แต่พอฉันยกถ้วยน้ำซุปปลานี้มาแล้วเธอก็ดันอยากอ้วกพอดี” นิ่งไปสักพัก มีคนเอ่ยออกมาด้วยความไม่แน่ใจว่า “หรือว่า...ท้อง?” “หา เป็นไปไม่ได้?”​ เซิ่งหวั่นซิงหัวเราะ “แม้แต่แฟน เสี่ยวหย่าก็ยังไม่มี แล้วจะ...” “ขอโทษนะ หวั่นซิง” สวี่โน่หย่ากุมมือของเซิ่งหวั่นซิงไว้ พูดจาอ้ำๆอึ้งๆ: “ฉันมีแฟนแล้วแหละ แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่ด้วยกันหรือเปล่า ฉันก็เลยไม่ได้บอกให้เธอฟังสักที” เซิ่งหวั่นซิง：“……” “หวั่นซิง ฉันรู้ว่าพวกเราสัญญากันแล้ว ว่าถ้ามีแฟนจะต้องบอกให้กัน แต่ฉันกะว่าหลังจากคบกันได้ซะสองสามเดือนแล้วจะบอกเธอ เธออย่าโกรธฉันเลยนะ นะ? “นี่ยังบอกว่าลองคบกันอีกสองสามเดือนก่อน?” โกรธก็ส่วนโกรธ แต่ตอนนี้เซิ่งหวั่นซิงเป็นห่วงเธอมากกว่า “เดี๋ยวเรื่องนี้ค่อยคิดบัญชีกับเธอทีหลัง มา ฉันพาเธอไปซื้อเครื่องตรวจครรภ์ ดูสิว่าท้องจริงหรือเปล่า” “ไม่ต้องไปซื้อให้ยุ่งยากขนาดนั้นหรอก ฉันมี!” เพื่อนร่วมงานพูด หลังจากรอให้เพื่อนเอาเครื่องตรวจครรภ์มา เซิ่งหวั่นซิงก็เข้าไปในห้องน้ำกับสวี่โน่หย่า รอที่หน้าประตูอยู่หลายนาที พอเซิ่งหวั่นซิงเห็นสวี่โน่หย่าเดินออกมา สีหน้าดูมีความสุข มืออีกข้างจับไปที่ท้องน้อยของเธอ เธอตาโต “ ไม่ใช่มั้ง อย่าบอกนะว่าท้องจริงอ่ะ?” สวี่โน่หย่าพยักหน้าอย่างมีความสุข “อืม ท้องจริงๆ”