บทที่ 2 ใช้มือของผู้อื่นจัดการนางชั้นต่ำ

บทที่ 2 ใช้มือของผู้อื่นจัดการนางชั้นต่ำ ซูเฉียวหดนิ้ว แล้วล็อคมีดผ่าตัดไว้ แนบไปที่เอวของซูซือ แล้วขยับเข้าไปที่หูของนาง “พี่สาวคนดีของข้า ดีที่สุดส่งข้าออกจากจวนรัชทายาทดีๆ ไม่เช่นนั้น........” พูดจบ ก็ถือมีดผ่าตัด แล้วออกแรงเล็กน้อย! ตามด้วยประตูถูกเปิดออก เซียวจิ๋นยวนเดินเข้ามาก้าวใหญ่ เห็นซูเฉียวกอดซูซือไว้ สีหน้าก็เปลี่ยน! จิ๋วหลินที่ยืนอยู่ข้างๆเมื่อกี้ก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย “ของล่ะ?” เซียวจิ๋นยวนไม่ได้ปิดบังอะไร ถามตามตรงเลย ทำให้ซูเฉียวรู้สึกหวิวในใจ สามีภรรยาคู่นี้ต่ำช้าเหมือนกันเลย เสือนี้ยังไม่ได้ส่งออกไป ก็ต้องมาเผชิญหน้ากับหม่าป่า “องค์รัชทายาท.....” ซูซือพึ่งเอ่ยปาก มีดผ่าตัดของซูเฉียวก็แทงเข้าไปในหนังของนาง เจ็บจนนางกัดฟัน แต่ไม่กล้าร้องออกมา เหงื่อที่อยู่บนหน้าผากออกมาเต็มไปหมด นางรู้ ตอนนี้ซูเฉียวสามารถเอาชีวิตของนางได้ แต่องค์รัชทายาทกลับไม่สามารถเอาชีวิตของซูเฉียวได้! นางเข้าใจองค์รัชทายาท เพียงแค่ซูเฉียวมอบสิ่งที่เขาต้องการให้เขา เขาก็สามารถแต่งตั้งให้นางเป็นสนมได้ “น้องบอกว่า ตอนนี้พาข้ากลับไปเอาที่ตำหนัก!” ซูซือพูดด้วยความระมัดระวัง “น้องบอกว่า แค่เป็นผลดีกับข้า นางยอมมอบของให้ท่านเพคะ” นางพูดอ้อมค้อม และพยายามควบคุมโทนเสียง “เป็นพี่น้องที่รักกันเลยจริงๆ” เซียวจิ๋นยวนกระพริบตาเล็กน้อย แล้วมองซูเฉียวหัวจรดเท้า เห็นบนร่างกายของนางเต็มไปด้วยคราบเลือด และบนหัวไหล่ก็มีมีดแทงอยู่ เลยขยับมุมปากเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ประชด “ดี ข้าไม่ทำร้ายตระกูลซูแน่นอน!” ความหมายที่เขาพูดนั้น เขาสามารถยอมรับซูเฉียวมาเป็นชายาได้ ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคิดเรื่องซูเฉียว แต่เป็นเพราะว่าในอดีตไท่ซือซู(ไท่ซือเป็นชื่อตำแหน่ง  มหาราชาจารย์)เคยให้ข้อมูลวันเดือนปีเกิดของลูกสาวตระกูลซูให้เขา เขาเคยจ้างคนมาดู ถึงซูเฉียวจะไม่มีชะตาเป็นหงส์ แต่เป็นคนที่มีบุญเบอะมาก สามารถช่วยเขารับเคราะห์ได้ เพราะเช่นนั้น เขาจึงมีใจนี้ขึ้นมา แต่ว่า ซูเฉียวนั้นไม่รักดี กลับพูดว่าจะแต่งงานกับอ๋องหันคนเดียวเท่านั้น ยิ่งเอาป้ายดำที่แม่ของเธอเหลือไว้ให้ ไปขอร้องฮ่องเต้ให้การสมรสกับนาง แน่นอน ซูเฉียวเองก็กลายเป็นตัวตลกในราชวังด้วย และยิ่งกลายเป็นคนที่พวกคุณผู้หญิงชั้นสูงเกลียดชัง ซูเฉียวส่งเสียงเล็กน้อย ความทรงจำเศษเสี้ยวในสมองของนางนั้นก็มีเงาของเซียวจิ๋นยวน เพียงแต่ว่าคนนี้บ้าอำนาจเกินไป ไม่ว่าทำอะไร ก็เพื่อความมั่นคงของศักดิ์องค์รัชทายาทของเขา ไม่ว่าใครก็ตามที่อยู่ในมือของเขา ล้วนเป็นได้แค่หมาก สำหรับคนนี้ ซูเฉียวไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย “ขอบพระคุณเพคะ!” ซูซือไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้ว ในตอนนี้นางแค่อยากรักษาชีวิตของตนเองเท่านั้น ในตอนแรกนางก็เป็นพระชายารองที่สูงส่งอยู่แล้ว อยากจะทำให้ซูเฉียวตาย แค่ขาดเหตุผลที่เหมาะสมเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าโชคนั้นหมุนเวียนเร็วขนาดนี้ รู้สึกไม่ยอมในใจ ยิ่งคิดกันใหญ่ว่าหลังจากพ้นอันตรายแล้ว จะจัดการซูเฉียวอย่างไรดี “รีบไปรีบกลับ” เซียวจิ๋นยวนโบกมือเบาๆ หน้าตาของเขาได้รูป แต่กลับให้คนอื่นรู้สึกแย่ เป็นเพราะว่าในแววตาของเขามีแต่เล่ห์เหลี่ยม เล่ห์เหลี่ยมนั้นไม่มีการปิดบังใดๆ หลังจากที่ออกจากจวนรัชทายาท ขึ้นรถม้า ซูเฉียวยังคงโอบซูซือจากด้านหลัง ท่าทางเหมือนพี่น้องที่รักกันมาก “เจ้าไปไกลๆ!” ซูซือกัดฟันแล้วพูด “ดีที่สุดอย่าตกอยู่ในเงื้อมมือของข้าอีก! ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น” โดนซูเฉียวโอบไว้ เลยไม่กล้าขยับ ในใจยิ่งวุ่นวายไปหมด นางยังต้องคิดหาวิธีเพื่อไปพูดกับเซียวจิ๋นยวน ให้เขามาจัดการซูเฉียวให้ตาย “ลาก่อน! ขอให้ไม่พบกันอีก!” ซูเฉียวผลักซูซือลงจากรถม้าไปเลย..... หลังจากนั้น ตนเองก็นั่งรถม้ากลับไปที่ตำหนักซูอย่างผ่าเผย! ไม่รอให้ถึงตำหนักซู ก็มีสาวน้อยคนหนึ่งมาขวางทางรถม้า แล้วตะโกนเสียงดัง “คุณหนูรองเจ้าคะ เมื่อคืนท่านหายไปไหน? ทำไมไม่กลับทั้งคืนเลยเจ้าคะ?” ผู้หญิงหนึ่งคนไม่กลับทั้งคืน ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ชื่อเสียงก็เสียไปหมดแล้ว ซูเฉียวรู้จักสาวน้อยคนนี้ คือสาวใช้ส่วนตัวของนางหลันซิน นางกำเชือกรถม้าแน่น แล้วจ้องไปทางหลันซินด้วยความเย็นชา “ข้าก็กำลังจะถามเจ้าพอดี เจ้าไม่กลับทั้งคืน หายไปไหนหรือ? จวนไท่ซือ(จวนซู)รับสาวใช้อย่างเจ้าไว้ไม่ได้ ข้าได้บอกพ่อบ้านไปแล้วว่าให้ขายเจ้าไปเสีย” นางนั่งอยู่บนรถม้า แล้วจ้องหลันซินจากที่สูง ถึงบนร่างกายจะเต็มไปด้วยคราบเลือด แต่กลับมีพลังที่ใหญ่ที่ไม่สามารถต้านทานได้ แววตาคู่นั้นคมกริบ เย็นชามาก ทำให้หลันซินหดตัวเล็กน้อย กลับไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี นี่เป็นสิ่งที่นายหญิงใหญ่สอนนาง เพื่อที่จะทำลายซูเฉียว ในตอนแรกนั้นทุกอย่างราบรื่นดี ซูเฉียวไม่ควรมีชีวิตออกจากจวนรัชทายาท และเวลานี้ซูเฉียวกลับมาแล้ว ก็แสดงว่าซูซือทำพลาดแล้ว ตอนนี้แค่ประโยคเดียวของซูเฉียว ก็สามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้ “มีนายเช่นไร ก็มีบ่าวเช่นนั้น นางไม่กลับทั้งคืน ก็เพื่อที่จะเฝ้ารอเจ้า!” มีหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยขี่ม้าวิ่งเข้ามา แล้วจ้องซูเฉียวด้วยความไม่ใส่ใจ “พฤติกรรมเช่นนี้ จะสามารถแต่งงานกับอ๋องหันได้อย่างไร? ไม่รู้จักความเป็นความตายเลยจริงๆ!” หญิงสาวท่านนี้คือหมิงจูจิ้วจู๋แห่งราชวงศ์ปัจจุบัน เป็นหลานสาวที่ถูกเลี้ยงดูโดยฮองเฮา เป็นทายาทของผู้ที่ซื่อสัตย์ หลันซินที่ไปต่อไม่ถูก จึงคล้อยตามคำพูดของหมิงจูจิ้วจู๋ พูดด้วยสีหน้าที่แย่ “คุณหนูรองเจ้าคะ คุณไปนัดพบกับคุณชายโจว ข้าน้อยถึงต้องทนตากลมเย็นอยู่ด้านนอกทั้งคืน ไม่มีความดีอย่างน้อยก็ได้ออกแรงงาน คุณหนูอย่าผลัดความรับผิดชอบทั้งหมดมาที่ข้าน้อยคนเดียวสิคะ......” การโดนสาดด้วยน้ำสกปรกในครั้งนี้ สามารถทำให้ซูเฉียวไม่มีที่ยืนในราชวังนี้อีกแน่นอน ถึงขั้นไม่มีหน้ามีชีวิตต่อไปเลยล่ะ ซูเฉียวรู้สึกมีความโมโหเกิดขึ้นในสมอง รอบๆตัวมีคนรุมกันไม่น้อย ต่างก็วิจารณ์นางกันใหญ่ และภายในหมู่คน นางเห็นเงาที่คุ้นเคยผ่านไป เป็นเซียวยี่หันที่เจ้าของร่างเดิมนี้คิดถึงตลอดเวลา ท่านอ๋องหัน! สวมชุดสีดำ ใบหน้างดงามราวกับหยก แต่กลับให้ความรู้สึกที่เย็นชาและห่างเหิน เหมือนเขาจะผ่านทางนี้ และข้างๆเขาก็คือเพื่อนสนิทของเขาโจวไป๋มู่! แต่ว่าสำหรับนางที่เป็นว่าที่พระชายา แต่กลับโดนปฏิบัติราวกับว่าล่องหน แค่เข้ามาดูความสนุกสนานยังรู้สึกว่าเสียเวลาด้วยซ้ำ ไม่ได้หยุด แต่เดินไปเลย นางพยายามอดกลั้นความโมโห แล้วหันไปมองหมิงจูจิ้วจู๋ที่อยู่บนหลังม้า แล้วหันไปมอหลันซินต่อ “โจวไป๋มู่ให้อะไรที่ดีกับเจ้า? เจ้าถึงมาใส่ร้ายนายของเจ้าเช่นนี้” “คุณชายโจวไม่ได้ให้ข้อดีอะไรกับข้าน้อยเจ้าค่ะ!” หลันซินรีบส่ายหน้า “การเฝ้าคุณหนู เป็นสิ่งที่ข้าน้อยสมควรทำอยู่แล้ว” หลังจากที่นางพูดจบ ก็รู้สึกว่าผิดปกติ เหมือนชื่อโจวไป๋มู่นี้คุ้นๆนะ แต่ว่า จะมีคุณชายโจวที่ไหนล่ะ? เพราะว่า..... โจวไป๋มู่ที่เดินออกไปพร้อมกับเซียวยี่หันหน้าเขียวไปหมดเลย เงยหน้าขึ้นมองเซียวยี่หันที่ขมวดคิ้ว แล้วหยุดเดิน พูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “สาวใช้บ้านไหนกัน กล้ามาใส่ร้ายข้า! ส่งนางไปที่ส่วนราชการ!” คนที่ทุกคนเห็นนั้นเป็นคุณชายเล็กของบ้านโจว และเป็นนายใหญ่ในอนาคตของบ้านโจวด้วย ทุกคนต่างก็ถอยหลังกันไปหมด แม้แต่หมิงจูจิ้วจู๋ยังอึ้งเล็กน้อย “คุณชายโจว！” โจวไป๋มู่ไม่ได้สนใจหมิงจูจิ้วจู๋ เพียงแค่มองหน้าซูเฉียวด้วยความเย็นชา “เจ้าไม่คู่ควรได้นัดเจอกับข้าหรอก!” ซูเฉียวนั่งอยู่บนรถม้า แล้วยิ้มที่มุมปาก ไม่ใส่ใจ จนกระทั่งนางเห็นหลันซินโดนคนของโจวไป๋มู่ปิดปากลัวพาตัวไป สายตาของนางจึงหันไปมองโจวไป๋มู่ที่ไม่อยากใส่ใจนางเลยแม้แต่น้อย คุณชายโจวคนนี้ที่ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลย นางก็แค่ฉวยโอกาสเอาชีวิตของหลันซิน สาวใช้แบบนี้นางไม่อยากเก็บไว้ แต่ถ้าหากนางลงมือฆ่าคน ก็จะทำให้ทุกคนรู้สึกว่านางไปทำความผิดมาเลยรู้สึกผิด เพราะเช่นนั้น ต้องยืมมือของโจวไป๋มู่ หลันซินโดนคนของโจวไป๋มู่จับไปแล้ว ที่เหลือ ก็คงจะมีคนมาช่วยนางจัดการชีวิตของหลันซินเอง มีคนอยากทำแทน ก็จะได้ไม่ต้องเปื้อนมือตนเอง และในเมื่อคนถูกส่งไปให้โจวไป๋มู่แล้ว ภาระที่เหลืออีกมากมาย ก็คงจะมีคนออกหน้ามาจัดการให้ นางก็แค่พักรักษาตัวดีๆก็พอ! สำหรับซูเฉียวแล้ว ยิงปืนนัดเดียว ได้นกสองตัว ซูเฉียวยิ้มที่มุมปาก แล้วค่อยๆละสายตา ตีรถบ้าแล้วไปเลย โจวไป๋มู่ดูทิศทางที่ซูเฉียวไปนั้น รู้สึกแปลกๆ! “เจ้าโดนหลอกใช้แล้ว” เซียวยี่หันพูดเตือนสติโจวไป๋มู่ เสียงไม่ได้สูง ไม่มีโทนเสียงใดๆ แต่ที่มุมปากกลับมีความประชดเล็กน้อย เหมือนบุตรสาวรองของซูไท่ซือคนนี้ จะไม่ได้เหมือนที่ลือกัน แต่ว่า น่าสนใจ!