บทที่ 3 ที่แท้คนที่หนีออกจากบ้านไปคือคุณหนูสาม

บทที่ 3 ที่แท้คนที่หนีออกจากบ้านไปคือคุณหนูสาม การแสดงครั้งนี้ ทำให้ทุกคนอึ้งกันไปหมด และจบเร็วมาก หมิงจูจิ้วจู๋ยังไม่ทันได้เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น สุนัขที่นางปล่อยออกมาก็โดนจัดการไปแล้ว ตามความทรงจำนางมาถึงหน้าประตูจวนไท่ซือ แต่ประตูกลับปิดมิดชิด ซูเฉียวรู้ วันนี่นางคงจะยากที่จะต้องเข้าบ้านแล้วล่ะ ถึงนางอยากจะหลุดพ้นจากซูซือ แต่หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นกลับจวนรัชทายาทแล้ว ต้องพยายามหลอกเซียวจิ๋นยวน และเชื่อว่าไม่นานมาก เซียวจิ๋นยวนคงจะมาปรากฏพร้อมกับซูซือ และในจวนไท่ซือนั้นยังมีนายหญิงซูและนายหญิงชิวกำลังรอตนเองอยู่ ถึงเวลา หนีเสือปะจระเข้ ถ้านางจะรับมือ คงต้องคิดหนักแล้วล่ะ เพราะเช่นนั้น ต้องหาวิธี ต้องรีบจัดการนายหญิงซูและนายหญิงชิวสองปัญหาใหญ่นี้ก่อน อดทนกับความเจ็บปวดบนร่างกาย ซูเฉียวรีบลงจากรถม้า แล้วคุกเข่าอยู่หน้าประตูจวนซู นางคุกเข่าและก้มหน้า ทำสีหน้าเหมือนกลัว เพื่อที่จะใส่ร้ายซูเฉียว นายหญิงซูให้คนไปแพร่ข่าวลือที่นางหนีออกจากบ้านไปกับชายหนุ่มตั้งแต่แรกแล้ว ถึงเมื่อครู่นี้โจวไป๋มู่จะจับหลันซินไปแล้ว แต่ทางนี้ยังคงไม่ได้รับข่าว เพราะเช่นนั้น ตอนนี้ก็มีคนมาวิจารณ์ซูเฉียวอยู่ตรงนี้แล้ว “ได้ข่าวว่าคุณหนูรองของบ้านซูหนีออกไปกับผู้ชาย น่าอาบอายนัก!” “ใช่สิ ยังมีหน้ากลับมาอีก ต้องเป็นเพราะว่าโดนทิ้งแน่ๆ!” “คนที่ตามหลักธรรมเนียมนั้นเป็นภรรยาหลัก คนที่หนีไปกับผู้อื่นนั้นเป็นรอง เป็นถึงบุตรสาวจวนไท่ซือ แต่ทำไมถึงคิดไม่ได้นะ” “นางเคยสาบานไม่ใช่หรือ ว่าถ้าไม่ได้แต่งงานกับอ๋องหัน นางจะตายตาไม่หลับ.....” ทุกคนต่างวิจารณ์กันใหญ่ และผู้คนก็มารุมมากขึ้น ซูเฉียวยังคงคุกเข่า แล้วก้มหน้า ราวกับว่าทำอะไรผิด ในจวนไท่ซือ ซูซื่อชังจ้องนายหญิงซู “เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ดี ปล่อยให้มีชีวิตกลับมาได้อย่างไร!” นายหญิงซูสีหน้าแย่ “ทางด้านซือเอ่อ....ไม่ได้ส่งข่าวมา ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” “ไป ไปเอากลับมา แล้วหาวิธีกำจัดซะ” ซูไท่ซือพูดด้วยความเย็นชาและสีหน้าที่แย่ เขาอยู่ฝ่ายองค์รัชทายาทมาโดยตลอด และส่งบุตรสาวคนโตไปที่จวนรัชทายาทด้วย ตอนแรกคิดว่าจะส่งซูเฉียวไปด้วย แต่นางกลับไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ยังไงก็ไม่ยอมไปจวนรัชทายาท แล้วยังเอาป้ายดำไปขอสมรสกับอ๋องหันต่อฮ่องเต้อีกด้วย นี่เป็นการเอาเขาไปปิ้งย่างกับไฟชัดๆ ตอนนี้ ซูซืออยากเลื่อนตำแหน่งเป็นพระชายาหลวง อยากใช้แผนที่สมบัติที่แม่ของซูเฉียวเหลือไว้ให้นางไปทำดีกับองค์รัชทายาท ซูซื่อชังเลยฉวยโอกาสช่วย และถือโอกาสนี้กำจัดบุตรสาวซูเฉียวคนนี้ทิ้ง เพื่ออนาคตของบ้านซู เขาต้องโหดเหี้ยม ประตูเปิดออก นายหญิงซูและนายหญิงชิวต่างก็เดินออกมา นายหญิงชิวเดินออกมาก่อน แล้วทำสีหน้าเย็นชา “ไร้ยางอาย!” ซูเฉียวหันไปมอง แล้วรีบลุกขึ้น ท่าทางของนางเร็วมาก รีบพุ่งเข้าไปในอ้อมของนายหญิงชิว “ท่านแม่ ลูกไม่มีหน้าไปพบคนแล้ว ท่านพ่อรักท่านแม่ ท่านแม่ไปขอร้องท่านพ่อทีนะ ให้ลูกกลับจวนเถอะ!” นายหญิงจวนที่มาเป็นผู้ช่วยให้นายหญิงซูอึ้งไปหมดแล้ว ถึงขั้นลืมไปว่าจะต้องผลักซูเชียวออก ภาพเปลี่ยนไปในทันที คนทั้งเมืองต่างก็รู้ว่าแม่ของซูเฉียวเสียไปแล้ว ถึงจะเรียกแม่ ก็ควรจะเรียกนายหญิงซู แต่ไม่ใช่นายหญิงชิว ถ้างั้น คนนี้คือคุณหนูสามหรือ? คนที่ไม่เข้าใจต่างก็งงไปหมดแล้ว “ที่แท้คนที่หนีไปกับคนอื่นคือคุณหนูสามหรือ! ดูจากท่าทางแล้ว น่าจะเป็นเพราะว่าหนีไปไม่สำเร็จสินะ.....” “บุตรที่ถือกำเนิดโดยนายหญิงรองนั้นไม่ให้หน้าเลยจริงๆ” เพียงแค่สักพัก ข่าวลือที่คุณหนูรองหนีออกจากบ้านก็กลายเป็นคุณหนูสาม! นายหญิงซูไหวตัวทัน กำลังจะเอ่ยปากด่า ซูเฉียวก็ปล่อยนายหญิงชิวออก “ไม่ทันระวัง” ล้มไปอยู่ตรงหน้านายหญิงซู มือทั้งสองจับที่ชายเสื้อของนายหญิงซู “ท่านแม่ ให้อภัยชิงเอ๋อเถอะ ชิงเอ๋อไม่รู้เรื่องอะไร ชิงเอ๋อไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ!” เสียงดังมาก ตั้งใจทำให้คนรอบๆได้ยินชัดเจน พร้อมกับเสียงสะอึ้น ราวกับว่าจะเป็นจะตายเพราะถูกคนรักทอดทิ้ง ระหว่างที่พูดอยู่นั้น มีดผ่าตัดที่อยู่ตรงนิ้วก็หมุน แล้วตัดเสื้อคลุมของนายหญิงซูขาด นายหญิงซูทำสีหน้ารังเกียจ อยากจะยกมือขึ้นไปผลักซูเฉียว กำลังจะต่อต้าน แต่ซูเฉียวกลับทำสีหน้าน่าสงสาร แล้วรีบกางแขนออกกอดนายหญิงซูไว้แน่น เกือบจะผลักนางล้มด้วยซ้ำ “ท่านแม่คะ ชิงเอ๋อยังเด็ก ไปหลงเชื่อคำพูดของคุณชายโจว ถึงได้ทำผิดใหญ่หลวง ท่านพ่อไม่เอาชิงเอ๋อแล้วใช่ไหม ชิงเอ๋อจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ!” ไม่เหลือเวลาไว้ให้นายหญิงซูได้พูดตอบ โรงสุราที่อยู่ตรงข้ามจวนซู เซียวยี่หันมองโจวไป๋มู่ “เจ้าว่าของอยู่ในมือของนาง?” ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก โจวไป๋มู่พยักหน้า “อยู่ในมือของนางก็ดีสิ” ในแววตาของโจวไป๋มู่มีความรังเกียจและประชดเล็กน้อย “ซูซื่อชังไม่ใช่ ‘เสือร้ายไม่ฆ่าลูก’นะ ภรรยาของเขายิ่งโหดร้ายไปใหญ่.....มีพวกเขาคอยช่วยจัดการหนูเล็กนั่น พวกข้าก็สามารถไปเอาของได้เลย และไม่ต้องลงมือเองด้วย ส่วนหนูเล็กนั่น....ก็คงต้องโทษที่นางโชคร้ายเอง ชาติหน้าไปเกิดดีๆแล้วกัน!” สำหรับหญิงสาวที่มาตื้อเพื่อนรักของเขา เขาไม่มีใจไปสงสารหรอก แต่เซียวยี่หันกลับไม่พูดอะไรสักคำ สักพักถึงอดกลั้นความไม่สบายในใจไว้ได้ แล้วมองโจวไป๋มู่ด้วยความเฉยชา “เกรงว่า เรื่องจะไม่เป็นอย่างที่เจ้าหวัง” “หมายความว่าอย่างไร?” โจวไป๋มู่ขมวดคิ้ว หรือว่าเรื่องมีการเปลี่ยนแปลงหรือ? เซียวยี่หันไม่พูดอีกต่อไป สายตามองไปทางประตูจวนซู แล้วในแววตามีความสนใจเล็กน้อย หากเขาไม่ได้มองผิด ที่แขนเสื้อของหญิงสาวนั้นมีแสงกำลังสว่างไสว นั่นไม่ใช่กระต่ายที่ไร้พิษภัย นั่นคือสุนัขจิ้งจอก ใช้ภายนอกที่ไม่มีความอันตรายเพื่อปิดบังเขี้ยวที่แหลมคม ต้องสามารถหาจังหวะได้ถูกและกัดไปที่คอของศัตรู..... อีกทั้ง เขายังไม่ลืม เมื่อครู่นั้นนางพูดเก่งแค่ไหน แค่พูดประโยคสลับไปมาก็สามารถทำลายแผนร้ายได้ และในเวลาเดียวกันหลอกใช้ผู้อื่นโดยไม่ต้องกระดิกนิ้ว เพื่อจัดการปัญหาข้างกาย..... ชั้นล่างหน้าจวนซู องค์รัชทายาทเซียวจิ๋นยวนก็พาซูซือรีบตามมา ซูเฉียวตาไว เห็นรถม้าของจวนรัชทายาทมา ไม่แม้แต่จะคิด ก็รีบเหยียบขาของนายหญิงซูแรงๆ ให้นางร้องด้วยเจ็บปวด จากนั้นก็พุ่งไปด้านหน้า! เฉียวซูที่จับนายหญิงซูไว้แต่แรกนั้นรีบไปพยุงนาง แล้วพูดเตือนดังๆ “ท่านแม่ ระวังหกล้มเจ้าค่ะ!” เพลานี้นายหญิงซูกริ้วโกรธมาก แล้วก้มหน้ามองซูเฉียวด้วยแววตาที่ประชด อยากจะบีบนางให้ตาย จึงยกมือขึ้นแล้วผลักนางออกไป ซูเฉียวล้มลงกับพื้นอย่าง “อ่อนแอ แล้วสีหน้ามีความเจ็บปวด!” เวลานี้รอบๆตัวต่างก็หวือหวากันใหญ่! เสื้อคลุมของนายหญิงซูขาดหลุดร่วง แล้วเผยให้เห็นถึงรูปร่างขาวเนียนลางๆ ซูเฉียวที่มีไหวพริบจึงรีบไปขวางไว้ด้านหน้า แต่ตอนนี้นายหญิงซูกริ้วโกรธมาก ไม่ได้รู้สึกถึงความแปลก ทุกอย่างที่นางวางแผนไว้โดนซูเฉียวทำลายหมดเลย แล้วหันกลับมาดูสีหน้าที่ซูเฉียวแสดงเป็นคนดี เลยรีบยกมือขึ้น แล้วตบแรงๆ วินาทีนี้ซูเฉียวอึ้ง แต่ก็ยังคงก้มหน้าแล้วยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นด้วยความ “ไม่ได้ตั้งใจ” เลยหลบไว้ได้ทัน และทำให้นายหญิงซูโผล่ต่อหน้าทุกคน!