บทที่ 5 ยกก้อนหินมาทุบขาตนเอง

บทที่ 5 ยกก้อนหินมาทุบขาตนเอง “คุณท่านเจ้าคะ อย่าไปฟังพวกนางเลยค่ะ พวกนางหวังร้ายต่อข้าค่ะ!” นายหญิงซูรนไปหมดแล้ว นายหญิงชิวหักหลังกะทันหันเช่นนี้ ทำให้นางทำตัวไม่ถูก และซูเฉียวก็พยายามเป่าหูไม่เลิก นายหญิงซูเลยกลัวในทันที ผลักซูซือเบาๆ ซูซือเคยเสียเปรียบในมือซูเฉียวหนึ่งครั้ง เวลานี้เลยรู้สึกไม่ดีในใจ แต่ก็ยังคงจำใจไปคุกเข่าต่อหน้าซูซื่อชัง “ท่านพ่อ ท่านแม่เป็นผู้ที่มีเหตุมีผลมาโดยตลอด ดูแลบ้านเป็นระเบียบ จะทำเรื่องไม่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร ต้องเป็นเพราะว่าโดนน้องรองกับนายหญิงชิวใส่ร้ายแน่ๆเจ้าค่ะ ท่านพ่อคืนความยุติธรรมให้ท่านแม่ด้วยเจ้าค่ะ!” ซูซื่อชังมองหน้านายหญิงซูที่ร้องไห้จนหน้าลาย แล้วมองนายหญิงชิว ก็เห็นความแตกต่างได้ชัดเจน และวันนี้นายหญิงซูก็ทำให้เขาเสียหน้ามามากพอแล้ว เลยสะบัดแขนเสื้อ แล้วจ้องซูซือ “พระชายารองลุกขึ้นด้วยขอรับ ข้าไม่สมควรให้ท่านมาคุกเข่าเช่นนี้” เมื่อครู่นี้องค์รัชทายาทไม่ได้เข้าบ้าน ซูซื่อชังก็รู้แล้วว่าลูกสาวคนนี้ของตนเองไม่ได้มีศักดิ์อะไรในจวนรัชทายาท เพราะเช่นนั้น เขาจึงสีหน้าดูไม่ค่อยดี ซูซือสะดุ้งเล็กน้อย แล้วมองหน้าพ่อของตนเองด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ! ท่านพ่อคนนี้เห็นแก่ตัวแค่ไหน นางเองก็รู้ดี ตอนนั้นเขาคิดจะส่งลูกสาวทั้งสามเข้าไปในจวนรัชทายาทด้วยซ้ำ เพื่อประจบองค์รัชทายาท ขนาดนายหญิงซูเองก็ยังเข้าใจ ตอนนี้นางหมดหนทางแล้ว “นายหญิงทำผิด ฝีมือโหดร้าย ใส่ร้ายคุณหนู ขังไว้หลังบ้าน หากไม่ได้รับคำสั่งจากข้า ห้ามใครไปเยี่ยม!” ซูซื่อชังยกมือขึ้น แล้วพูดด้วยความเย็นชา ซูเฉียวก้มหน้าแล้วยิ้ม นางรู้ การที่ดึงนายหญิงชิวมาอยู่พวกเดียวกันนั้น นายหญิงซูต้องตายอย่างทุกข์ทรมานแน่นอน ตั้งแต่ที่นางลงจากรถม้า แล้ววิ่งไปที่หน้าประตูจวนซู นางก็วางแผนทุกอย่างไว้แล้ว และก็ผ่านไปค่อนข้างดี “ท่านพ่อคะ ไม่ได้นะเจ้าคะ!” ซูซือเริ่มรน นางไม่มีศักดิ์ในจวนรัชทายาทอยู่แล้ว หากตอนนี้ ท่านแม่ของนางเกิดเรื่องอีก นางต้องแย่แน่ๆ “ทำไมหรือ? พระชายารองยังมาจะยุ่งเรื่องของจวนไท่ซือหรือ?” วินาทีที่องค์รัชทายาทไม่ได้เข้ามาพร้อมกับซูซือ ซูซื่อชังก็ทอดทิ้งลูกสาวคนนี้แล้ว เขาเองก็ไม่กลัว เพราะเขายังมีลูกสาวอีกสองคน ถึงซูเฉียวจะต้องสมรสกับอ๋องหัน แต่การทำลายเรื่องสมรสเช่นนี้ ขอเพียงประโยคเดียวของฮ่องเต้ก็เพียงพอ ซูซือมองใบหน้าที่เย็นชาของซูซื่อชัง อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ส่ายหน้าไปมา แล้วนั่งลงกับพื้น คิดไม่ถึง วางแผนเพื่อทำลายซูเฉียวนั้น ตอนนี้กลับกลายเป็นเช่นนี้ นี่ก็คือยกก้อนหินมาทุบขาตนเอง มีแม่บ้านหญิงมากักตัวนายหญิงซูออกไป และภายในห้องรับแขก ซูเฉียวคุกเข่าอยู่เงียบๆ ก้มหน้า ยังคงแสดงถึงความอ่อนแอ ซูเฉียวในลักษณะเช่นนี้ ซูซื่อชังดูแล้วก็หงุดหงิด เลยยกมือขึ้น “เอาเถอะ ถอยกันไปได้แล้ว ข้าต้องการความสงบ” เรื่องของวันนี้โดนลือกันไปทั่วในอีกวัน เขาถือว่าเสียหน้ามากเลยจริงๆ ไม่เพียงแต่นายหญิงเสียหน้า ลูกสาวเองก็ยังกลายเป็นตัวตลก ตอนนี้เขาโกรธมาก และยิ่งโกรธที่นายหญิงซูทำงานไม่ได้เรื่อง ซูเฉียวตอบรับอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องของตนเลย นางยิ้มที่มุมปาก มีความโล่งอก เดินเข้าไปในตำหนัก ก็เห็นแม่บ้านคนหนึ่งจ้องตนเอง นางเดินเข้าไปใกล้ ก็มีน้ำร้อนถูกโยนเข้ามาพร้อมกับแก้ว ซูเฉียวที่ไหวตัวทันขยับไปทางข้าง แก้วน้ำตกลงที่พื้น แตกสลาย และน้ำก็หก ยังมีไอร้อน หากเมื่อครู่หกบนตัวซูเฉียว ผลที่ตามมานั้นคาดไม่ถึงจริง! “นางชั้นต่ำ กล้าใส่ร้ายคุณหนูสาม นายหญิงชิวรับสั่งแล้ว ตอนนี้เจ้าไปคุกเข่าหน้าประตูจวน บอกว่าคนที่ไปเจอชู้เมื่อคืนคือเจ้า ก็จะสามารถเก็บชีวิตไว้ได้!” แม่บ้านนั้นพูดด้วยความโหดร้าย ไม่เห็นซูเฉียวที่เป็นบุตรสาวรองในสายตาเลย ในความทรงจำ ซูเฉียวอยู่ในตำหนักไม่มีศักดิ์แม้แต่น้อยจริงๆ เพราะว่าซูซือและซูชิงต่างก็มีมารดา มีเพียงนางที่ไม่มีคนสนใจ ซูเฉียวถอยหลัง แล้วยิ้มอย่างเย็นชา “นายหญิงชิวพูดเช่นนี้หรือ?” “แน่นอนอยู่แล้ว!” แม่บ้านพูดโดยไม่ลังเล อยู่ในบ้านหลังโตเช่นนี้ เจ้านายที่ไม่ถูกโปรดปราน ยังสู้บ่าวไม่ได้เลย “ได้สิ!” ซูเฉียวพยักหน้า นางเองก็รู้ นายหญิงชิวไม่ปล่อยนางไปแน่ๆ เลยพุ่งเข้าไปแล้วจับที่คอเสื้อของแม่บ้าน กำมือแน่น แล้วกดไปที่บางจุดบนร่างกายของนาง ตามความรู้ของนาง นางรู้ดีทุกจุดบนร่างกายของมนุษย์ รู้ว่าถ้ากดที่จุดไหนจะทำให้คนเจ็บปวดราวกับตาย แต่กลับไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ! แม่บ้าน “โอ๊ยยยย” ร้องเสียงดัง แต่กลับไม่สามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา นางเองก็คิดไม่ถึง ซูเฉียวที่ใจไม่กล้าจะกล้าทำกับนางเช่นนี้ อีกทั้งซูเฉียวที่อ่อนแอจะมีเรี่ยวแรงขนาดนี้ ในใจก็ยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่ จนกระทั่งแม่บ้านเจ็บจนพูดไม่ออก ซูเฉียวถึงปล่อยมือ แต่ก็ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูด “กลับไปบอกนายหญิงชิว ถ้าอยากเป็นนายหญิงหลวงของจวนซู ฝันไปเถอะ!” ก่อนหน้านี้ที่นางช่วยนายหญิงชิวก็เพื่อจะทำลายนายหญิงซู แต่ก็นะ เป็นเพราะอำนาจของทางฝั่งแม่นายหญิงซู ซูไท่ซือเองก็ไม่กล้าหย่าร้างกับนางหรอก มากสุดก็แค่ละเลยนาง ตำแหน่งนายหญิงหลวงของจวนไท่ซือนี้ไม่มีทางเปลี่ยนง่ายๆหรอก และนี่ก็เป็นผลลัพธ์ที่ซูเฉียวต้องการ ตอนนี้นายหญิงซูก็เหมือนเป็นเสือที่โดนถอนเขี้ยวไป ไม่มีความอันตรายใดๆแล้ว นายหญิงชิวเห็นสีหน้าที่แม่บ้านร้องไห้อย่างทรมาน ขมวดคิ้วแล้วถาม “เจ้าร้องไห้ทำไมใครตายหรือ?” “นายหญิง นางชั้นต่ำนั่นกล้าดียังไงมาตีข้าน้อย! ข้าน้อย ข้าน้อยไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ!” แม่บ้านพูดด้วยเสียงสะอึ้น นางไม่รู้ว่าซูเฉียวทำได้อย่างไร แต่วินาทีนี้ รู้สึกแค่ว่าทั้งร่างกายเจ็บปวดไปหมด “นางกล้าตีเจ้า?” นายหญิงชิวมองหน้าแม่บ้าน “เจ้าไปหกล้มที่ไหนมาเองหรือเปล่า แค่มดนางยังไม่กล้าเหยียบตายเลย!” บนใบหน้ามีความเย็นชา แล้วหันไปมองซูชิง “ชิงเอ๋อ เจ้าไปดูซูเฉียวสิ วันนี้นางเก่งนัก เพียงแต่ว่า นี่คือสิ่งที่ข้าต้องการ แต่ว่าตอนนั้นนางพูดจาไปเรื่อย ทำให้ชื่อเสียงของเจ้าเสื่อมเสีย ต้องห้ามปล่อยนางไปง่ายๆ เรื่องนี้ ต้องให้นางออกไปแก้ข่าว ไม่เช่นนั้น ชีวิตของเจ้าจะพังเอานะ!” ซูชิงเองก็สีหน้าแย่ พยักหน้าเบาๆ แล้วยื่นมือไปพยุงนายหญิงชิว “ท่านแม่วางใจได้เจ้าค่ะ ลูกจะไปหานางตอนนี้เลย ให้นางไปแก้ข่าวเดียวนี้เลยเจ้าค่ะ” “ดี!” นยหญิงชิวตอบ นางเชื่อว่าลูกสาวของตนเองต้องสืบทอดความฉลาดของตนเองแน่นอน แค่ไปจัดการซูเฉียวคนเดียว ง่ายดายสิ้นดี ซูเฉียวไม่ได้กลับห้องนอน แต่กลับยืนอยู่ที่สวน ยืนอยู่เงียบๆ มองดูดวงอาทิตย์ตกดิน ซูชิงพาแม่บ้านเดินขาเป๋เข้ามา ซูเฉียวมองพวกนางทั้งสองด้วยแววตาที่หาเรื่องเล็กน้อย แค่แววตานี้ ก็ทำให้ซูชิงโมโหจนขึ้นสมอง ตลอดเวลาที่ผ่านมา ซูเฉียวเห็นนาง มักจะทำความเคารพเสมอ ทำตัวระมัดระวังตลอด ไม่เคยโอหังเหมือนครั้งนี้ กล้าดียังไงใช้สายตาเช่นนี้มองนาง! เพราะเช่นนั้น ซูชิงจึงเดินเข้าไปโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น เตรียมสั่งสอนซูเฉียว แต่ว่ายังไม่ถึงข้างกายซูเฉียว ก็ร้องออกมาเสียงดัง แก้วน้ำที่แม่บ้านโยนแตกก่อนหน้านี้แทงไปที่เท้าของซูชิง แค่แปปเดียวก็มีเลือดไหลเต็มพื้นไปหมด!