บทที่ 7 อยากอยู่ค้างคืนต่อหรือ

บทที่ 7 อยากอยู่ค้างคืนต่อหรือ “เหลวไหล！” มือที่ถือแผนที่ที่พับไว้ของผู้เฒ่าซูสั่นเล็กน้อย ใบหน้ามีสีหน้าที่โมโห แล้วสั่งเบาๆไปในทางที่มืด “ซูชี?” ชายหนุ่มอายุน้อยเดินออกมา ใส่หน้ากากสีเงินไว้บนหน้า บดบังใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง “เจ้านายขอรับ!” “ส่งนี่ไปที่จวนลับ!” ผู้เฒ่าซูยื่นแผนที่ให้ซูชี แล้วสั่ง ซูชีรับแผนที่มา แล้วตอบรับ จากนั้นก็หายตัวไปเลย ซูเฉียวดูแล้วอึ้งเล็กน้อย นี่คงจะเป็นองครักษ์ลับที่เลื่องลือสินะ！ มาไวไปไวไม่ทิ้งล่องรอย ก็ว่าทำไมผู้เฒ่าซูนั้นไม่มีตำแหน่งแล้ว และปล่อยวางอำนาจในจวนซู แต่ก็ยังไม่มีใครกล้ามาหาเรื่อง “ไม่เป็นไรนะลูก ฝั่งพี่ใหญ่ของหนู ทวดจะไปจัดการให้เอง” ผู้เฒ่าซูมองดูซูเฉียวด้วยแววตาเมตตา “แต่ว่า...แผนที่นี้มีแค่ครึ่งเดียวหรือ?” ซูเฉียวลืมตาโต แล้วพยายามพยักหน้า “ตอบท่านทวด ท่านแม่ให้ข้ามาแค่ครึ่งเดียวเจ้าค่ะ” ไม่ว่าตอนนี้ผู้เฒ่าซูจะพูดอะไร นางก็ต้องปิดปากห้ามพูดอะไรใด นี่คือสิ่งที่ช่วยชีวิตของนาง เพียงแค่ผู้เฒ่าซูอยากได้ของสิ่งนี้ ก็ต้องปกป้องชีวิตของนาง และนี่ก็คือแผนของนาง ผู้เฒ่าซูฉลาดแค่ไหน ตอนนี้จึงหลับตาแล้วพยักหน้า “อืม ทวดรู้แล้ว เจ้ากลับไปเถอะ!” หลังจากที่กลับมาถึงที่พัก ท้องฟ้าก็มืดแล้ว แม่บ้านจางโดนตีจนตาย และเท้าของซูชิงก็โดนทิ่มแทงอย่างรุนแรง หมอไม่มีทางรักษา นายหญิงชิวจึงไปขอร้องให้ซูไท่ซือไปเชิญหมอหลวง ในจวนยุ่งวุ่นวายไปหมด และเวลานี้ จึงไม่มีใครสนใจอาหารเย็นของซูเฉียวเลย นางหลับตาเข้าไปดูในระบบ แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่สามารถทานได้ เลยทำได้เพียงไปหาอาหารทานเองในห้องครัว ซูซือที่ไม่ได้กลับบ้าน ก็ฉวยโอกาสที่วุ่นวายออกจากห้อง ตอนนี้นางไม่สามารถช่วยนายหญิงซูได้ เลยทำได้แค่ช่วยตัวเอง นางหาแผนที่สมบัตินั้นไม่เจอ เซียวจิ๋นยวนต้องไม่ยอมง่ายๆแน่ อย่าว่าแต่จะได้เลื่อนตำแหน่งเลย แค่ตำแหน่งพระชายารองในตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะรักษาอยู่หรือไม่ พอนึกถึงจุดนี้ นางก็เกลียดซูเฉียวมาก ไม่เพียงแต่หลอกนาง แต่ยังทำให้แม่ของนางโดนกักขังอีกด้วย “จิ๋วหลิน เห็นนางชั้นต่ำนั่นยัง?” ซูซือถามไปในทางลับ ไม่ว่านางจะไปไหน จิ๋วหลินมักจะตามไปทุกที่ และช่วยนางตลอด “คุณหนูใหญ่ขอรับ นางไปห้องครัวขอรับ พอดีเลยจะได้ไปหาของที่ห้องนาง!” จิ๋วหลินออกมา “เพียงแต่ว่า...ก่อนหน้านี้ข้าเห็นนางไปที่ห้องผู้เฒ่าซูขอรับ” “นางคงจะไปฟ้องสินะ ต่ำช้าจริง!” ซูซือพูดด้วยความเกลียด “เจ้าไปยื้อนางไว้ แต่อย่าถึงขั้นตายล่ะ เดียวข้าไปหาแผนที่ รอสัญญาณ หากได้แผนที่ ก็ฆ่านางเสีย” “ขอรับ!” จิ๋นหลินตอบรับ จากนั้นก็ไปห้องครัวเลย ภายในห้องครัว ซูเฉียวหาอาหารที่เหลือมาทาน ทานไปถึงครึ่ง ก็รู้สึกถึงความอันตรายรอบข้าง ค่อยๆวางถ้วยอาหารในมือลง แล้วหยิบตะเกียบขึ้นมาเล่น หลังจากนั้นก็โยนไปทางข้างหลังมุมที่มืด จิ๋วหลินที่กำลังค่อยๆเข้ามาใกล้นั้น รีบหลบไปด้านข้าง ตอนที่อยู่จวนรัชทายาท เขาเคยเห็นความสามารถของซูเฉียวแล้ว ตอนนี้จึงพยายามระมัดระวัง เลยไม่โดนลูกหลง และในใจของเขาก็ยิ่งกลัว เขาติดตามอยู่ข้างกายซูซือตลอด รู้ทุกอย่างของจวนซู และรู้ทุกอย่างของซูเฉียวด้วยเช่นกัน ซูเฉียวในวันนี้ ทำให้เขาตกใจอีกครั้ง และทำให้เขารับไม่ได้ แต่ว่า เขาก็ไม่ได้ยอม ปล่อยธนูสองดอกออกมาจากแขนเสื้อ แล้วเลงไปทางคอหอยของซูเฉียว ธนูพุ่งมาด้วยความแรง ซูเฉียวรีบหมุนตัวหลบ แต่กลับบาดเชือกที่คอขาด มีหยกร่วงลงมา นางยื่นมือไปเก็บแล้วโยนเข้าไปในระบบ และนี่ก็เป็นของที่แม่ของเจ้าของร่างเดิมเหลือไว้ให้ และเป็นของที่ล้ำค่ามาก บนเพดานห้อง โจวไป๋มู่สะดุ้ง แล้วกำมือแน่น “เสียดายนัก！” หยกที่ซูเฉียวทิ้งเข้าไปในระบบนั้น ก็คือของที่พวกเขาต้องการ ที่ก็ติดตามมาทั้งวัน แต่กลับพลาด “รู้ว่าอยู่กับนางก็พอ！” เซียวยี่หันที่อยู่ด้านข้างทำสีหน้าเย็นชา พูดอย่างเฉยเมย แล้วหันหลังเดินไปเลย โจวไป๋มู่ลังเลเล็กน้อย “ไปง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ?” “ไม่งั้ล่ะ? ไม่ไป อยากอยู่ค้างคืนต่อหรือ?” เซียวยี่หันมองโจวไป๋มู่ราวกับว่ามองคนโง่ สายตานั้นเหมือนกำลังบอกว่า เจ้าไปแย่งสิ? ทำงานร่วมกับเซียวยี่หันมาตั้งนาน แค่แววตาโจวไป๋มู่ก็รู้แล้วว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เลยเบ้ปากเล็กน้อย “พวกข้าไปง่ายๆเช่นนี้ พระชายาในอนาคตของเจ้าอาจจะต้องตายที่นี่ก็ได้นะ” “ตายไป ก็ถือว่าโชคร้ายแล้วกัน!” เซียวยี่หันพูดลอยๆ ไม่เก็บไว้ในใจ! เขาไม่มีความสนใจที่จะช่วยคน โดยเฉพาะช่วยซูเฉียว! “นางบอกว่า ถ้าไม่ได้แต่งงานกับเจ้า จะนอนตายตาไม่หลับ ดูท่าทางแล้ว การได้แต่งงานกับเจ้า ก็คงตายตาไม่หลับเช่นกัน!” โจวไป๋มู่ส่ายหน้าไปมา พูดด้วยสีหน้าที่เสียดาย “คุณหนูรองจวนซูนี้ก็หน้าตาสวยงามมากเลยนะ!” แต่กลับแลกมาด้วยการเหลือกตาของเซียวยี่หัน “ไม่กลับ?” วินาทีต่อมา คนก็ออกจากจวนซูไปแล้ว! มาเร็วไปเร็วไม่เหลือร่องรอย จิ๋วหลินเห็นการกระทำของซูเฉียว จึงขมวดคิ้วแรงๆ ไม่รู้ตัวเลยว่าบนเพดานมีคนมาและหายไปแล้ว ไม่รู้สึกใดๆทั้งสิ้น แต่กลับเป็นซูเฉียวที่เงยหน้าขึ้นไปมองบนเพดานเล็กน้อย แต่กลับไม่พบอะไรทั้งสิ้น “ส่งของมา ให้เจ้าตายครบสามสิบสอง!” ซูซือที่หาแผนที่ไม่เจอก็ตามมาแล้ว เขาปล่อยแส้ในมือออก แล้วเฆี่ยนแรงๆไปที่หลังของซูเฉียว ครั้งนี้โดนเต็มๆ แรงจนสามารถทำให้เนื้อหนังของซูเฉียวฉีกขาด แผลที่นางทำกับซูเฉียวตอนกลางวันยังอยู่ ซูเฉียวรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวด้านหลัง แล้วเห็นธนูนับสิบดอกที่ถูกปล่อยออกมาโดยจิ๋วหลิน สีหน้าของนางก็เย็นชา “อยากได้ของข้า เอาชีวิตมาแลก!” สองนายบ่าวคู่นี้ร่วมมือกันได้ดีทีเดียว “ติ้ง!” ภายใต้ความอันตราย ซูเฉียวหยิบหยกออกมาแล้วโยนไปทางจิ๋วหลิน! หยกนั้นโดนธนู เลยแตกสลาย และเวลานี้ ซูเฉียวก็ดึงแส้ที่โดนตีมาทางตนเอง ดึงซูซือมาด้านหน้าพร้อมกับแส้ แล้วยกมือขึ้นตบไปที่ใบหน้าของนาง “เพี๊ยะ!” เสียงดังขึ้น วินาทีต่อมา ไฟในห้องครัวก็ถูกจุดขึ้นให้สว่าง “พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน?” ซูซื่อชังพาพวกบ่าวมาล้อมไว้ ซูเฉียวรู้ตัวเร็ว รีบยกมือขึ้นมาจับหน้าของตนเอง แล้วคุกเข่าไปทางขาของซูซือ “พี่ใหญ่ ข้าไม่ชอบองค์รัชทายาทจริงๆ ข้าแค่อยากแต่งงานไปที่จวนอ๋องหัน หวังว่าพระชายาองค์รัชทายาท ปล่อยน้องไปเถอะเจ้าค่ะ!” สีหน้าที่เหมือนโดนรังแก แต่ในใจนั้นกลับเย็นชา จะทำให้เจ้าตกอับโดยไม่มีข้อต่อรอง! น้ำตาไหลออกมาพรากๆจากหางตา “ซูซือ เมื่อไหร่จะจบ?” ซูซื่อชังโมโห เรื่องของนายหญิงซู ก็ทำให้เขาเสียหน้ามามากพอแล้ว เรื่องแผลที่เท้าของซูชิง และนายหญิงซูก็ร้องไห้มาทั้งวัน ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดไปหมด แล้วพอมาเห็นเรื่องตรงหน้านี้ ก็ยิ่งโกรธจนอดกลั้นไม่อยู่ โมโหราวกับฟ้าผ่า ใบหน้าของซูซือโดนตบจนบวมแดง ในมือยังถือแส้ไว้ มีความงงเล็กน้อย นางอยากรู้มาก ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ซูซื่อชังก็ย่อมรู้เหตุผลที่องค์รัชทายาทกับซูซือมาทำร้ายซูเฉียว เพียงแต่ว่าเขาอยู่ข้างองค์รัชทายาท เลยทำได้แค่ลืมตาข้างหนึ่ง หลับตาข้างหนึ่ง ไม่ถามและไม่ฟัง แต่ว่าเมื่อกี้ผู้เฒ่าซูได้ไปหาเขามา เขาจึงไม่สนใจไม่ได้แล้ว!