บทที่ 14 ยามวิกาลทำลายชื่อเสียง

บทที่ 14 ยามวิกาลทำลายชื่อเสียง ขณะที่โจวไป๋มู่ออกจากจวนซู หน้าผากล้วนเป็นเหงื่อเย็นทั้งหมด เขานับว่าได้เผชิญพบเห็นความหน้าด้านของซูเฉียวแล้ว พูดวาจาแบบนั้นออกมาได้ยังไง? เขารู้สึกหัวใจตับและปอดได้รับการกระตุ้นทั้งหมดแล้ว ดังนั้น ต้องไปหาเซียวยี่หันค้นหาการปลอบใจ ตอนนี้เซียวยี่หันกับแพทย์พิษวิทยาและฉู่เฝิงใต้บังคับบัญชาของเขากำลังวิเคราะห์ยาพิษขวดนั้นในจวนซู “พี่น้อง!” โจวไป๋มู่เช็ดเหงื่อบนใบหน้าปราดหนึ่งทันทีแล้ว เหินบินเข้าไปในจวนอ๋องอย่างรวดเร็วเหมือนมีผีไล่ตามเขาปานนั้น ด้านจวนซูนั่น เจ้าเชิญยอดฝีมือคนอื่นเถิด!” ฉู่เฝิงได้เห็นบนใบหน้าของโจวไป๋มู่ค่อนข้างกระอักกระอ่วน ปกติมักโบกพัดแสร้งทำท่ากะล่อนเจ้าสำราญ วันนี้พัดไม่ได้เปิดคลี่ ก็รู้สึกนอกเหนือความคาดหมายบ้าง “คุณชายเล็กโจวจะเปลี่ยนนิสัยแล้ว?” ไม่สนใจฉู่เฝิง โจวไป๋มู่ได้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในจวนซูตามเหตุการณ์ทั้งหมดออกมาแล้วอย่างรวดเร็ว ลักษณะดูได้รับความตกใจมากเกินไปแล้ว เซียวยี่หันกำลังถือขวดยา มองดูโจวไป๋มู่เหมือนอย่างมองดูคนโง่งมแล้วคราหนึ่งปานนั้น สำหรับสายตาของเซียวยี่หันเช่นนี้ โจวไป๋มู่รู้สึกคับข้องใจไร้ความเป็นธรรมอันไม่มีที่สิ้นสุด “เจ้าข้าพี่น้องรอบหนึ่ง เจ้ามิอาจให้ข้าตกอยู่ท่ามกลางน้ำไฟน่ะ” “เจ้าสืบพบอะไรแล้ว?” เซียวยี่หันดูราวกับไม่ได้ยินข้อกล่าวหาต่อว่าเหล่านั้นของเขาเมื่อครู่ ถามอย่างจริงจัง ในช่วงเวลานี้ โจวไป๋มู่จึงคิดได้ถึงภารกิจของตนที่ไปยังจวนซู ส่ายหน้าอย่างหมดหนทางแล้ว “ไม่มี!” แลกได้เซียวยี่หันหนึ่งค้อนประหลักประเหลือกแล้ว ไม่คิดจะสนใจเขาอย่างสิ้นเชิง “แต่ทว่า ฟังความหมายของนาง นางรู้ว่าใครสามารถรักษาเท้าของซูชิงให้หายได้” โจวไป๋มู่รู้ว่าตนเองทำผิดพลาด ไม่สามารถสืบหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากตัวซูเฉียว เขาถูกซูเฉียวทำให้ตกใจแล้วจริง ๆ เซียวยี่หันกับฉู่เฝิงต่างฝ่ายสบตากันคราหนึ่ง ในก้นบึ้งดวงตาทั้งหมดมีประกายสลัวปาดหนึ่งแวบผ่านไป ที่ต้องการก็คือผลเช่นนี้ “ดูไปแล้ว เบื้องหลังนางต้องมียอดคน!” ฉู่เฝิงหรี่ตาแล้ว “เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกอย่างก็ล้วนสามารถอธิบายได้แล้ว” “แจ้งวัดต้าหลี่ด้านนั้นปิดคดีของจวนซูแล้วเถิด!” เซียวยี่หันกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “ท่านอ๋อง!” ฉู่เฝิงหรี่ตาแล้ว “คุณหนูใหญ่ซูคนนี้...” “เฝ้าจ้องดูอีก!” วาจานี้เซียวยี่หันกลับกล่าวกับโจวไป๋มู่ เวลานี้โจวไป๋มู่กลัวซูเฉียวแล้ว สั่นศีรษะอย่างแรง “สามารถเปลี่ยนคนไดไหม?” เซียวยี่หันมองเขาคราหนึ่ง “ทำไม คิดจะสมรสกับนาง ดังนั้นเริ่มหลบเลี่ยงรังเกียจแล้ว?” ความหมายในวาจา ถ้าไม่คิดสมรสก็อย่าหลบเลี่ยง ทำต่อไป! ยกเลิกการสมรสกับเขา สมรสกับโจวไป๋มู่ นี่จริง ๆ เป็นความคิดที่ดีมากความคิดหนึ่ง แต่พูดไปกลับขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน เขารู้สึกว่าซูเฉียวกำลังรนหาที่ตายมากจริง ๆ ! คิดจะยกเลิกการสมรสก็ต้องให้เขามายกเลิก! ลักษณะโจวไป๋มู่ที่มิหลงใหลกับสิ่งใด ๆ ในชีวิตแบบนั้น กำลังนั่งอยู่บนหลังคาของซูเฉียว ตอนนี้เขาไม่กล้าเดินเข้าไปในห้องของซูเฉียวแล้ว เพียงแต่ในช่วงเวลาที่เขากำลังเหม่อลอย คนชุดสีดำสองคนก็ถูกโยนออกมาแล้ว ทั้งสองต่างถูกแทงใส่จุดที่สําคัญแล้ว ที่ตายก็ตายไม่ได้อีกแล้ว ตามด้วยซูเฉียวก็เดินออกมาด้วยแล้ว บนร่างคลุมเสื้อคลุมข้างนอกชุดหนึ่ง ผมยาวสยายอยู่ข้างหลัง ดูเหมือนได้หลับไปแล้ว ถูกรบกวนการนอนหลับแล้ว ท่าทีไม่ค่อยสุขสบาย ยกเท้าเตะไปที่คนชุดดำซึ่งได้สิ้นลมไปแล้วครั้งหนึ่ง กลอกดวงตาไปมา หัวเราะเสียงเย็นชาแล้วทันที “เชี่ยเม่ย เจ้ายังไม่ได้หยุดจริง ๆ ถึงเวลานี้ยังไม่รู้จักสำนึกกลับใจ ข้าให้ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ชุดหนึ่งแก่เจ้าแล้ว!” พลางเอาคนชุดดำแบกไว้บนร่างแล้ว ออกไปจากเซียงซือหยวนอย่างรวดเร็ว โจวไป๋มู่อึ้งไปแล้วทันที รีบโคจรพลังลมปราณขึ้นตามไปแล้ว ที่ซูเฉียวไป เป็นเรือนของนายหญิงซูซึ่งกำลังปิดประตูใคร่ครวญความผิดพลาดพอดี บนร่างนางแบกคนคนหนึ่งไว้ ก็กระโดดข้ามกำแพงสูงไปแล้วอย่างง่ายดายเช่นนั้น เข้าไปในเรือนอย่างไร้สุ้มเสียงแล้ว และแล้วจัดท่าทางคนชุดดำที่สิ้นลมไปแล้วนั้นไว้ท่าหนึ่ง แขวนไว้ที่ด้านนอกหน้าต่างของนายหญิงซูแล้ว ตามด้วยป้ายเลือดบนร่างของคนชุดสีดำไว้ในทุกที่ทุกแห่ง ปรบมืออย่างพอใจทั้งหมด “หวังว่าท่านแม่จะชอบ!” โจวไป๋มู่ที่มองดูทุกสิ่งนี้ ในใจเย็นวาบอีกครั้งแล้ว ยั่วใครก็ได้ทั้งหมดมิอาจยั่วผู้หญิง เขากลับรู้สึกว่ายั่วใครก็ได้มิอาจยั่วซูเฉียวด้วย เรื่องอะไรก็ทำออกมาได้ ซูเฉียวทำเสร็จทุกอย่างแล้ว ก็กลับไปที่เรือนของตนเองแล้ว ตลอดทางโจวไป๋มู่ติดตามอยู่ด้านหลังอย่างใกล้ชิด เพียงแต่เดินพลาง ๆ จู่ ๆ ซูเฉียวก็หันหลังกลับมาทันที ร่างแฉลบก็ยืนอยู่ตรงหน้าของร่างโจวไป๋มู่แล้ว ยกมือขึ้นก็คว้าแขนเสื้อไว้ข้างหนึ่งแล้ว “ทหาร มีมือสังหาร!” โจวไป๋มู่ที่ไม่ทันตอบโต้กลับคิดสลัดนางทิ้ง ไม่ทันแล้ว มีคนรับใช้ที่อยู่รายรอบเอาคบเพลิงล้อมเข้ามาแล้ว เพราะเรื่องป้าจางถูกวางยาพิษถึงตาย สองวันนี้ซูซื่อชังก็กลัวมากสุดขีด เพิ่มองครักษ์เฝ้าระวังเรือนในเรือนขึ้นมาก ผลักเวรยามเฝ้ากันสิบสองชั่วยาม ดังนั้นทันทีที่ด้านนี้มีการเคลื่อนไหว ทั้งหมดก็ล้อมเข้ามาแล้ว แม้แต่ซูซื่อชังก็คลุมเสื้อรีบมาที่นี่ “คุณชายเล็กโจว!” ซูซื่อชังรู้สึกว่าศีรษะค่อนข้างโตบ้าง “ทำไมถึงเป็นเจ้า?” โจวไป๋มู่แทบอยากบีบคอซูเฉียวให้ตาย แต่กลับอดทนไว้เท่านั้น ใช้แรงสะบัดมือของซูเฉียวแล้วทันที กลับไม่สามารถสลัดหลุดออก ไม่คิดว่าเวลานี้ซูเฉียวกลับกล่าวเสียงสั่นว่า “มีมือสังหาร!” ยกนิ้วชี้ไปทางเรือนของตนพลาง กล่าวอย่างประจบสอพลออีกว่า “ขอบคุณคุณชายเล็กโจวทีช่วยเหลือ...ซูเฉียว ขอบคุณมากอย่างซาบซึ้ง!” ตอนนี้ทุกคนจึงเข้าใจ ที่แท้โจวไป๋มู่ไม่ใช่มือสังหาร แต่เป็นผู้ที่ยื่นมือออกช่วยคน โจวไป๋มู่พ่นลมหายใจขุ่นออกมาคำหนึ่ง เขารู้สึกว่าตนเองต้องตายในมือของซูเฉียวไม่ช้าก็เร็ว มีการจัดการคนแบบนี้ไหม? “ที่แท้เป็นคุณชายเล็กโจวช่วยชีวิตบุตรสาวแล้ว ข้าผู้เฒ่าซาบซึ้งอย่างไม่สิ้นสุด!” ซูซื่อชังยังระบายหายใจออกมาคำหนึ่ง ถ้าโจวไป๋มู่อยากสังหารคน ก็คือส่งไปที่จวนขุนนาง กลัวว่าพรุ่งนี้ต้องปล่อยตัวออกมาแล้วด้วย นั่นก็คือเป็นห่วงเป็นกังวลไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว สีหน้าของโจวไป๋มู่เปลี่ยนไปแล้วเปลี่ยนอีก ก้มศีรษะลงจ้องซูเฉียวแล้วอย่างดุดันคราหนึ่ง ที่แท้นางลากเขาลงในน้ำไปแล้ว ไม่สงสัยเลยว่าเพิ่งลงมืออย่างดุดันขนาดนั้น ที่แท้ได้วางแผนทุกอย่างไว้แล้วแต่เนิ่น ๆ เขาไม่เคยรู้สึกว่ามีผู้หญิงคนไหนที่น่ากลัวขนาดนี้ ทำให้เขาคิดอยากห่างไปไกลจริง ๆ ยิ่งไกลยิ่งดี “แต่นี่ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว คุณชายเล็กโจวทำไมมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้?” แม้ว่า ซูซื่อชังเป็นวิถีแห่งซานกง วาจาต่อหน้าฮ่องเต้มีน้ำหนักสามส่วน กลับเคารพนอบน้อมต่อตระกูลโจวด้วย เห็นได้ถึงตำแหน่งของตระกูลโจว เวลานี้ เขากลับรู้สึกว่าซูเฉียวยืนเคียงข้างด้วยกันกับโจวไป๋มู่ยังค่อนข้างง่ายดูสบายตาด้วย บุตรสาวคนหนึ่งสมรสเข้าจวนรัชทายาท มีอำนาจ ถ้าซูเฉียวสามารถเข้าไปในจวนโจ ก็คือมีความมั่งคั่งแล้ว ดังนั้น เวลานี้ ดวงตาทั้งคู่ของซูซื่อชังต่างเป็นประกายแล้ว เขาหวังจริง ๆ ว่า ซูเฉียวมีอะไรบ้างกับโจวไป๋มู่... แน่นอน เขาเพียงสามารถคิดอย่างนี้ แต่ไม่สามารถแสดงออกบนใบหน้าได้ ตอนนี้ ใบหน้ายิ่งดูเย็นชา “คุณชายเล็กโจว นี่พัวพันถึงชื่อเสียงของบุตรสาว!” ได้มีผู้รับใช้หามผู้ที่อยู่ชุดสีดำตายสนิทเข้ามาแล้ว เตรียมส่งไปยังจวนขุนนาง ส่วนโจวไป๋มู่เวลานี้ยิ่งยากจะกล่าวโต้แย้งได้ มีทุกข์พูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มแล้ว คราหนึ่ง “ข้าน้อยเพียงผ่านมาที่นี้ พบว่ามีคนร้ายบุกเข้ามาในจวน ดังนั้น...  ผ่านมาเห็นความไม่เป็นธรรม จึงยื่นดาบเข้าช่วย ก็เป็นเช่นนี้!” โจวไป๋มู่มีเพียงใช้เหตุผลนี้เท่านั้นมาโน้มน้าวตัวเองให้ยอมความแล้ว ตอนนี้เขาแค่คิดอยากให้เซียวยี่หันปลอบใจจิตวิญญาณที่ได้รับบาดเจ็บของตนเองสักคราเท่านั้น เหมือนนังหนูปีศาจอย่างซูเฉียวแบบนี้ มีเพียงเซียวยี่หันที่สามารถทนได้เท่านั้น เขากลัวแล้วจริง ๆ “อ้า...” เวลานี้เรือนด้านหลังกลับส่งเสียงกรีดร้องแหลมเสียงหนึ่งออกมา เสียงน่าสังเวช ยาวนาน ดูเหมือนได้เห็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวสุดขีด...