บทที่ 3 ผู้หญิงคนนี้ ช่างกล้าพูดจริงๆ

บทที่ 3 ผู้หญิงคนนี้ ช่างกล้าพูดจริงๆ เมื่อคิดได้แบบนี้ ในใจก็รู้สึกสงบลงบ้างแล้ว ดังนั้นเธอจึงพลิกตัว หยิบเงินหนึ่งพันออกมาจากกระเป๋าที่วางอยู่บนหัวเตียง และโยนไปให้จ้างเฟิงเหยา “ให้คุณ นี่คือรางวัลของคุณสำหรับเมื่อคืนนี้” จ้างเฟิงเหยาหยุดชะงักลง สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก ดวงตาที่กลมโตหรี่ลงเล็กน้อย เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่อันตราย “นี่คุณหมายความว่าไง?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาขึ้นมาก ท่าทางก็ดูค่อนข้างแย่ จี้เฟยหวั่นไม่ทันสังเกตเห็น และตอบกลับไปว่า: “นี่ยังต้องถามอีกเหรอ? ระเบียบข้อบังคับของพวกคุณที่ทำงานสายนี้ไง หรือว่าคุณไม่รู้เหรอ?” จ้างเฟิงเหยากัดฟันถามขึ้น: “สายงานแบบพวกผม......คือสายไหน?” จี้เฟยหวั่น สีหน้าแน่วแน่ “แน่นอนว่าคือคุณชายไง(แมงดา บางทีคำว่าคุณชายมีความหมายว่าแมงดาในภาษาจีน) คุณไม่ใช่คุณชายไนต์คลับเหรอ? หรือคุณรู้สึกว่าเงินหนึ่งพันมันน้อยเกินไป? คุณลองมองดูสภาพของฉันสิ อย่างน้อยก็เหลือเงินใช้ฉันไปตรวจดูที่โรงพยาบาลบ้างเถอะ ใครจะไปรู้ว่าคุณสะอาดหรือเปล่า......” ตอนที่พูดประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของเธอก็เริ่มเบาลงอย่างเห็นได้ชัด แต่จ้างเฟิงเหยานั้นหูดี ได้ยินทุกคำพูดเข้าไปในหูโดยไม่ขาดสักคำ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ไม่รู้ว่าตัวเองควรที่จะโกรธ หรือว่าหัวเราะดี ผู้หญิงคนนี้ ช่างกล้าพูดจริงๆ !!! ราวกับว่ากินหัวใจหมี และความกล้าของลิงลงไปเลย! ทว่า จ้างเฟิงเหยาไม่ได้ทำร้ายเธอราวกับปาฏิหาริย์ แต่กลับยื่นมือออกไปรับเงินหนึ่งพันนั้นด้วยใบหน้าที่ขี้เล่น เขา จ้างเฟิงเหยา กลับถูกคนซื้อไปหนึ่งคืน ด้วยเงินหนึ่งพัน? อ๋า...... จี้เฟยหวั่น ผมจำคุณไว้แล้ว! จี้เฟยหวั่นไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะเผชิญกับภัยพิบัติครั้งใหญ่ หลังจากที่เห็นเขารับเงินไปแล้ว ก็เริ่มไล่คนขึ้นมา “ตอนนี้พวกเราก็ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว คุณรีบไปเถอะ ฉันยังต้องอาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้าอีก” จ้างเฟิงเหยากระตุกยิ้มที่มุมปาก เชื่อฟังมาก “ได้” จากนั้น เขาก็เดินออกจากห้องไป โดยไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย สำหรับจี้เฟยหวั่น หลังจากอาบน้ำอย่างรวดเร็วเสร็จแล้ว ก็ออกจากโรงแรมไป และตรงไปที่ บริษัท ฝึกงานเลย ระหว่างทาง โทรศัพท์ที่ใส่ไว้ในกระเป๋า ก็สั่นขึ้นมาอยู่ตลอด มีการแจ้งเตือนของข้อความใหม่ จี้เฟยหวั่นรีบหยิบออกมาดูทันที พบว่าเป็นกลุ่ม วีแชทของเพื่อนร่วมชั้น ภายใน นำโดยพวกของฉู่หยุนเย่นไม่กี่คน กำลังส่งข้อความที่เกี่ยวกับเธอ ฉู่หยุนเย่น “เมื่อคืนนี้ได้เจอเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งที่ไนต์คลับ กลับไปหาคุณชายคนหนึ่งไปค้างคืนด้วย น่าทึ่งจริงๆเลย!” ซูเซวียน “ใช่แล้วใช่แล้ว คนคนนั้นดูเหมือนจะไม่ธรรมดาเลยอีกด้วย พวกเราไม่กล้าโพสภาพออกมา กลัวว่าจะทำให้สายตาของทุกคนสกปรกไปด้วย” ด้านล่างยังมีคนไปร่วมแสดงความคิดเห็นด้วย “โพสเถอะโพสเถอะ พวกเราอยากดูว่าเป็นใครกันแน่ ที่เก่งขนาดนี้เลย!” เสิ่นมั่นหลิงพูดเตือนความจำขึ้น: “คนที่สูงส่งมาก ตอนที่ยังเรียนอยู่” คำพูดนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่หลายคนก็สามารถเดาออกมาได้ว่าเป็นใคร จากนั้น ทุกคนก็พากันแปลกใจ “คงจะไม่ใช่คนที่ฉันคิดหรอกใช่ไหม? ตอนนั้นหนุ่มหล่อประจำโรงเรียนตามจีบเธอ แต่ไม่เหลียวมองคนอื่นเขาเลยสักนิดคนนั้นเหรอ?” “ฮาฮา แน่นอนว่าต้องเป็นเธออยู่แล้ว! ตอนนั้นสูงส่ง แต่ตอนนี้ก็คงจะหิวกระหายขึ้นมา ถึงได้ทำเรื่องต่ำๆ แบบนี้ได้” “น่าขยะแขยงเกินไปแล้ว? ถึงกลับหาคุณชาย? ต้องขาดผู้ชายขนาดไหนกัน?” “ฉันว่านะ นี่เป็นการทำผิดศีลธรรม ทำให้ชื่อเสียงของโรงเรียนเสื่อมเสียไปด้วย” “ใช่แล้ว อีกหน่อยคงไม่ต้องไปพูดหรอกว่าจบมาจากโรงเรียนเดียวกันนะ” “ถ้าเกิดว่าขาดผู้ชายมากนัก ก็ลองมองผมสิ ว่าร่างกายของผมแข็งแรงมากแค่ไหน......” ตามด้วยอีกหลายๆ ประโยคที่ไม่อาจทนดูต่อไปได้ เลื่อนผ่านสายตาไปจี้เฟยหวั่นรู้สึกโกรธจนร่างกายสั่นเทา เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าพวกฉู่หยุนเย่น จะไร้ยางอายได้ขนาดนี้ ถึงกับโพสเรื่องแบบนี้เข้าไปในกลุ่ม เธอโกรธจนอยากจะออกจากกลุ่มนี้ แต่ช่วงเวลาสำคัญกลับทำให้หยุดลง จะออกจากกลุ่มไปไม่ได้! ถ้าเกิดว่าออกไปแล้ว มันก็ยิ่งเป็นการยืนยันในสิ่งที่พวกเขาพูดนะสิ? แต่ว่า ถ้าจะให้เธอกลืนความโกรธครั้งนี้ลงไป มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้แน่นอน เธอเลื่อนหาเบอร์โทรของฉู่หยุนเย่นอย่างฉุนเฉียว จากนั้นก็โทรออกทันที โทรศัพท์ถูกรับสายอย่างรวดเร็ว ด้านในมีเสียงของฉู่หยุนเย่นดังลอดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ล้อเล่น “โทรหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?” จี้เฟยหวั่นหยุดยั้งความโกรธไว้ และพูดอย่างเย็นชา: “ฉู่หยุนเย่น คุณหมายความว่าอะไรกัน?” ฉู่หยุนเย่นดูเหมือนจะอารมณ์ดีมาก พูดด้วยรอยยิ้ม: “ไม่ได้หมายความอะไรนิ ฉันก็แค่พูดตามความจริง ทำไม? คุณหนูใหญ่จี้กล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับเหรอ?” จี้เฟยหวั่นโกรธจนกัดฟัน ในหัวใจเต็มไปด้วยความเย็น เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมฉู่หยุนเย่นถึงได้เป็นแบบนี้ ตอนที่ยังเรียนมหาลัยอยู่ เธอเองก็ได้ช่วยเหลือเธอไว้มาก สุดท้ายเธอกลับตอบแทนเธอแบบนี้! จี้เฟยหวั่นกำโทรศัพท์แน่นด้วยความโกรธ และพูดขึ้น: “ฉันหวังว่าคุณจะพอแค่นี้ อย่าให้มันมากจนเกินไปนะ!” ฉู่หยุนเย่นหัวเราะเยาะขึ้นมา “ฉันทำมากเกินไปแล้วจะทำไม? คนที่เธอหาก็เป็นคุณชาย(แมงดา)จริงๆ นิ คิดว่าเป็นเจ้าชายหรือไง ทั้งๆ ที่คุณไม่มีแฟน แต่กลับพิสูจน์ด้วยวิธีแบบนี้ คุณอยากจะทำให้ใครขายหน้ากัน พวกเราเหรอ? คงจะเป็นตัวคุณเองมากกว่ามั้ง?” เมื่อได้ยินประโยคนี้ ก็โกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเมาเหล้า เธอถึงได้ทำผิดพลาดไป แต่ว่า นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่พวกเธอจะสามารถนำออกไปป่าวประกาศได้ เธอกัดฟันกรอด “ฉู่หยุนเย่น ขอเตือนคุณไว้ก่อนนะ อย่าทำแบบนี้ต่อไปอีกเลย ทำให้ฉันโกรธ มันไม่เกิดผลดีอะไรกับคุณหรอก! ถ้าเห็นคำพูดที่ไม่ดีเกี่ยวกับฉันอีก ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่” “โอ้โห ฉันกลัวมากจริงๆ เลย” หลังจากที่ฉู่หยุนเย่นได้ฟังแล้ว ก็รีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่มีนัยทันที จากนั้นก็พูดล้อเลียน “จนป่านนี้แล้ว ยังจะเสแสร้งอีกเหรอ? จี้เฟยหวั่น ยิ่งคุณไม่ให้ฉันพูด ฉันก็ยิ่งอยากจะพูด แล้วจะทำไม? ยิ่งไปกว่านั้น ฉันจะรายงานเรื่องนี้ต่อครูประจำชั้นด้วย ถึงตอนนั้นหากมีการดำเนินการเรื่องนี้ คุณก็อย่าแม้แต่จะคิดว่าจะได้รับใบประกาศนียบัตร” พูดจบ ก็ไม่รอให้จี้เฟยหวั่นตอบกลับ ฉู่หยุนเย่นก็วางสายไป จี้เฟยหวั่นโกรธมากจนไม่ไหว วันนี้เธอได้สำเร็จการศึกษา และเริ่มฝึกงานแล้ว เหลือเพียงแค่ยังไม่ได้รับใบประกาศนียบัตรเท่านั้น หากเรื่องนี้ไปถึงหูของครูประจำชั้น ตัวเองจะต้องจบเห่แน่ หัวใจของจี้เฟยหวั่น เย็น และชา สับสนไปหมด ไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองไปทำอะไรให้ฉู่หยุนเย่น ไม่พอใจ ทำไมพวกเธอถึงได้เล่นงานตัวเองขนาดนี้! ในขณะที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้นเอง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา จี้เฟยหวั่น เหลือบดูเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เป็นเบอร์โทรศัพท์ของครูประจำชั้น! เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกดรับ แล้วก็ได้ยินเสียงของครูประจำชั้นถามขึ้น “นักเรียนจี้เฟยหวั่น ทางด้านของผมได้รับแจ้งว่าคุณ......ไปใช้บริการคุณชายไนต์คลับ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?” จี้เฟยหวั่นหัวร้อนขึ้นมาทันที พูดไม่ออกเลยแม้แต่ประโยคเดียว เมื่อครูประจำชั้นเห็นว่าเธอไม่พูดอะไรเลย น้ำเสียงจึงจริงจังขึ้นมา “นักเรียนจี้เฟยหวั่น กรุณาตอบตามความจริงด้วย! เรื่องนี้จะบอกว่าใหญ่ก็ใหญ่ จะบอกว่าเล็กก็เล็ก ถ้าเล็ก ก็เพราะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่ถ้าใหญ่ ก็เรื่องที่โรงเรียนเสื่อมเสียชื่อเสียง มันสามารถส่งผลเสียต่อโรงเรียนได้ หวังว่าคุณจะมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลที่สุด!” เพียงชั่วขณะ สีหน้าของจี้เฟยหวั่นก็ซีดขึ้นเยอะมากเลยทีเดียว เธอควรจะอธิบายยังไง? บอกว่าถูกใส่ร้าย หรือถูกรังแกดี? ถึงได้หัวร้อน และทำเรื่องโง่ๆ ลงไป? ไม่ว่าจะอธิบายยังไงก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อครูประจำชั้นเห็นว่าเธอยังคงไม่พูดไม่จาอะไร ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “นักเรียนจี้เฟยหวั่น ครูคิดมาเสมอว่าคุณเป็นนักเรียนที่ประพฤติตัวดี และเชื่อฟัง ถ้าหากว่าคุณมีปัญหาอะไรที่อธิบายไม่ได้ สามารถพูดออกมาได้ ครูยังคงเต็มใจที่จะฟังคำอธิบายของคุณนะ ......หรือว่าเอาแบบนี้ดีไหม? เย็นนี้พวกเรานัดเจอกัน และมาคุยกันหน่อย?” เมื่อจี้เฟยหวั่นได้ยินอย่างนั้น จึงทำได้เพียงเอ่ยปากรับคำอย่างยากลำบาก “ค่ะ” หลังจากเสร็จสิ้นการโทรแล้ว จี้เฟยหวั่นก็เริ่มคิดว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง สุดท้าย เธอก็ตั้งเป้าหมายไว้ที่จ้างเฟิงเหยา ถ้าเป็นไปได้ ก็ให้เขาแสดงใบรับรองอาชีพ ไม่ใช่คุณชายจะดีที่สุด แต่ถ้าใช่ ก็อ้างชื่อ บริษัท อะไรก็ได้ ถึงตอนนั้นก็ให้เขาแกล้งเป็นคนรัก หลอกครูประจำชั้นไปก่อน ค่อยว่ากันอีกที คิดถึงตรงนี้ จี้เฟยหวั่นก็รีบบอกคนขับที่อยู่ด้านหน้าทันที “ลุงคะ รบกวนช่วยขับวนกลับไปโรงแรมที่เพิ่งออกมาเมื่อกี้นี้หน่อยคะ พอดีฉันลืมของไว้” จากนั้นก็โทรไปที่ บริษัท เพื่อลางาน