บทที่ 4 ผู้หญิงที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี

บทที่ 4 ผู้หญิงที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี หลังจากที่จี้เฟยหวั่นวนกลับไปที่โรงแรมแล้ว ก็รีบกลับไปที่ห้องที่เข้าพักเมื่อคืนนี้ ในตอนนั้นผู้ชายคนนั้นไม่ได้เอาแจ็คเก็ตก็ออกไปแล้ว จี้เฟยหวั่นคิดว่าเขาอาจกลับมาเอาเสื้อได้ บางทีอาจจะได้พบกันอีกครั้ง แต่หลังจากที่เธอวิ่งขึ้นมาแล้ว ก็พบว่าพนักงานทำความสะอาดกำลังทำความสะอาดห้องแล้ว ห้องพักได้ถูกยกเลิกแล้ว จ้างเฟิงเหยาก็หายไปนานแล้ว จี้เฟยหวั่นไม่มีทางเลือก จึงทำได้เพียงลงตึกไป และไปสอบถามที่หน้าเคาน์เตอร์ “สวัสดีค่ะ สามารถรบกวนช่วยเช็คเบอร์โทรศัพท์ของแขกที่เป็นผู้ชาย ที่เข้าพักห้องA001เมื่อคืนนี้หน่อยได้ไหมคะ?” หลังจากที่พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ฟังจบแล้ว ก็ถามกลับ: “คนที่คุณถามหา คือประธานจ้างใช่ไหมคะ?” “อื้อ ใช่แล้ว! ฉันขอเบอร์โทรศัพท์เขาหน่อยค่ะ!” จี้เฟยหวั่นพยักหน้ารัว และไม่ได้ไปสนใจชื่อประธานจ้างที่เธอเรียก “ต้องขอโทษด้วยนะคะ นี่เป็นข้อมูลส่วนตัวของแขก ทางเราไม่สามารถเปิดเผยได้ตามต้องการ” พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์กล่าวขอโทษ เบอร์โทรศัพท์ของประธานจ้าง จะเอาให้คนอื่นง่ายๆ แบบนี้ได้ยังไง? จี้เฟยหวั่นขมวดคิ้ว ระดมสมองคิด และพูดขึ้น: “ฉันตั้งท้องลูกของเขา แต่ว่าลืมเบอร์โทรศัพท์ของเขาแล้ว! เรื่องนี้ค่อนข้างจะใหญ่ ฉันจำเป็นต้องหาเขาให้เจอ!” ในช่วงเวลาวิกฤติ เธอก็ไม่อาจที่จะคำนึงถึงศักดิ์ศรีหรือหน้าตาใดใดทั้งสิ้น พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ชะงัก และอ้าปากค้างในทันที ประหลาดใจสุดๆ จำได้ว่าเมื่อคืนนี้ประธานจ้างอุ้มเธอเข้าไปในห้องด้วยตัวเอง ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนคงจะไม่ธรรมดา เธอไม่กล้าทำผิด ดังนั้นจึงได้ให้เบอร์โทรศัพท์กับจี้เฟยหวั่นไป “ขอบคุณค่ะ!” หลังจากที่จี้เฟยหวั่นจดหมายเลขโทรศัพท์เสร็จแล้ว ก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว พนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์มองดูแผ่นหลังของเธอเดินจากไป แล้วคิดในใจ “ผู้หญิงคนนี้จะโชคดีเกินไปแล้ว ที่มีความสัมพันธ์กับประธานจ้าง? พรที่สะสมมาจากกี่ชาติกัน......” หลังจากที่จี้เฟยหวั่นออกมาแล้ว สิ่งแรกที่ทำก็คือโทรไปหาจ้างเฟิงเหยา “ใครครับ?” ที่ปลายสาย มีน้ำเสียงที่น่าดึงดูดของชายหนุ่มดังขึ้น เพราะมาก จี้เฟยหวั่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่าย และเรียบร้อย: “จี้เฟยหวั่น ก็คือคนที่เมื่อวานนี้.......คุณออกมาเจอกันหน่อยสิ ฉันมีเรื่องอยากจะคุณกับคุณหน่อย!” เมื่อพูดได้ครึ่งหนึ่ง เธอก็รู้สึกอายเล็กน้อย จ้างเฟิงเหยาประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะติดต่อเขากลับมาเร็วขนาดนี้ มีเรื่องอะไรกัน? เขาไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง จึงตอบตกลงไป ทั้งสองคนนัดเจอกันที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ...... ร้านLanbei Cafe เสียงเพลงเบาๆ และผ่อนคลาย แสงไฟในห้องโถงสีเหลืองอ่อนส่องสลัว จ้างเฟิงเหยานั่งอยู่ตรงมุมหน้าต่างคนเดียว ได้ล่วงหน้ามารอก่อนแล้ว ห้านาทีต่อมาจี้เฟยหวั่นก็มาถึงแล้ว เมื่อได้เห็นใบหน้าของจ้างเฟิงเหยาอีกครั้งจี้เฟยหวั่นก็ยังคงรู้สึกประหลาดใจ แสงไปสีเหลืองอ่อนส่องกระทบลงบนใบหน้าสลัวๆ ภายใต้คิ้วที่สง่า มีดวงตาสีดำหนึ่งคู่ประหนึ่งสระน้ำลึก จมูกโด่งที่สูงชัน ริมฝีปากบางๆ เป็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ นี่เป็นครั้งแรกที่จี้เฟยหวั่นตั้งใจมองดูรูปร่างหน้าตาของจ้างเฟิงเหยา...... หน้าตาของผู้ชายคนนี้ ดูไม่เหมือนกับปีศาจร้ายที่ธรรมดาเลยจริงๆ เมื่อผู้หญิงเห็นเขาแล้ว กลัวเพียงแค่ว่าจะยอมจำนนเองมากกว่า เมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาของจี้เฟยหวั่น จ้างเฟิงเหยาก็เอ่ยปากพูดก่อน “เรียกผมมา มีเรื่องอะไร?” ความคิดของจี้เฟยหวั่นถึงได้ถูกดึงกลับมา เธอนั่งลง ถามอย่างตรงไปตรงมา: “คุณชื่ออะไร ปกติก็ทำงานอยู่ที่คลับเมื่อคืนนี้เหรอ?” จ้างเฟิงเหยาขมวดคิ้ว พูดในใจ เพิ่งจะมาถึงก็ถามถึงเรื่องพวกนี้เลย จะทำอะไรกัน? ทว่า เขาก็ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว “จ้างเฟิงเหยา ไม่ได้ทำงานอยู่ในสถานที่เมื่อคืนนี้ ผมเป็นประธานของบริษัทจ้างซื่อ” จี้เฟยหวั่นชะงักไปสักพัก แล้วบ่นขึ้นมาทันที “ครั้งต่อไปถ้าคุณจะพูดโกหก ก็ช่วยใช่สมองคิดก่อนได้ไหม?” บริษัทจ้างซื่อนั้นเป็นที่ไหนกัน? นั้นเป็นถึง บริษัท ขนาดใหญ่เลยนะ หนึ่งในกลุ่มบริษัทที่ดีที่สุดในประเทศ ยังเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่อันดับหนึ่ง! ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเข้าไปได้ง่ายๆ หรอกนะ? ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นตำแหน่งประธานบริษัทอีก ยิ่งไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเป็นได้ง่ายๆ “อื้อ?” จ้างเฟิงเหยาชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ “ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่น คุณไม่ต้องแสร้งทำก็ได้ เป็นคุณชายก็เป็นคุณชายสิ ยังจะพูดถึงประธานบริษัทอะไรกัน!” จี้เฟยหวั่นอธิบายอย่างชัดเจนโดยตรง แม้ว่าจะเสแสร้งก็ให้มันมีขีดจำกัดหน่อย จะพูดจาพร่ำเพรื่อไม่ได้ เมื่อจ้างเฟิงเหยาได้ฟัง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเล็กน้อย ความจริงแล้วนี่ก็คือเรื่องจริง เธอไม่เชื่อก็ช่างเถอะ ยังจะเอาคำว่า ‘คุณชาย’ มากดหัวเขาอีก เขาก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก เพียงแค่ถาม “คุณจะถามเรื่องนี้ไปทำไม?” ท่าทางของจี้เฟยหวั่นเปลี่ยนเป็นอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย “เอ่อ คือว่ามันเป็นอย่างนี้ ฉันมีปัญหานิดหน่อย ดังนั้นจึงอยากจะให้คุณช่วยแสดงละครกับฉันหน่อย เอาแบบนี้ดีไหม ฉันให้ตัวตนคุณไป......” “ตัวตนอะไร?” จี้เฟยหวั่นตอบ: “เดี๋ยวตอนเย็นคุณช่วยไปพบครูประจำชั้นของโรงเรียนเราพร้อมฉันหน่อย ถึงตอนนั้นถ้าคน คนนั้นถามถึงอาชีพของคุณ คุณก็บอกว่าคุณเป็นพนักงานของบริษัทเรา บริษัทของเราชื่อว่าบริษัทเฟิงลุ่ย......” “หลังจากนั้นหละ?” จ้างเฟิงเหยาถามด้วยความสนใจ “หลังจากนั้น ตำแหน่งของคุณก็คือผู้อำนวยการฝ่ายผลิตภัณฑ์ โดยปกติก็รับผิดชอบควบคุมคุณภาพของผลิตภัณฑ์ บริษัท ของเราส่วนใหญ่จะผลิตเสื้อผ้า......” จี้เฟยหวั่นอธิบายสถานการณ์ของ บริษัท สั้นๆ จ้างเฟิงเหยาก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร บริษัทเฟิงลุ่ย เขาไม่เพียงแต่เคยได้ยิน ยังเคยร่วมงานกันอีกด้วย เพียงแต่ว่าเขารู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย ช่างเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีเลยจริงๆ ! มีตำแหน่งประธานของบริษัทจ้างซื่อไม่ใช้ กลับให้เขาแกล้งเป็นผู้อำนวยการผลิตภัณฑ์อะไรก็ไม่รู้...... จี้เฟยหวั่นไม่ทันได้สังเกตเห็น การแสดงออกของจ้างเฟิงเหยา พูดต่อไปตามความคิดของตัวเอง: “สถานการณ์โดยทั่วไป ก็เป็นแบบนี้แหละ อย่างไรก็ตามเมื่อถึงตอนนั้นครูประจำชั้นของเราถามคุณอะไร คุณก็ตอบไป หากอะไรที่ตอบไม่ได้ ฉันจะช่วยคุณตอบเอง คุณอย่าพูดอะไรมากเกินไปก็พอ” เห็นได้ชัดว่าเธอกลัวจ้างเฟิงเหยาจะพูดพลั้งปากไป จึงให้เขาพูดน้อยที่สุด พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง “เข้าใจแล้ว” ถึงแม้ว่าจ้างเฟิงเหยาจะดูถูกตัวตนใหม่ของตัวเองมาก แต่ลึกๆ ในใจของเขากลับรู้สึกสนใจมาก จึงได้ตอบตกลง เขาอยากจะคอยดูว่า ผู้หญิงคนนี้คิดจะเล่นชื่อเสียงอะไรออกมา? “ถ้าอย่างนั้นถึงเวลาฉันเรียกคุณแล้ว คุณต้องมานะ! เรื่องนี้ฉันก็ไม่ได้จะให้คุณทำฟรีๆ หรอก!” ในใจของจี้เฟยหวั่นก็นับว่าโล่งไปบ้าง โชคดีที่เขาตกลงที่จะช่วย “อ๋อ? แล้วยังไงหละ?” “ดังนั้นหลังจากเสร็จงาน ฉันก็จะจ่ายให้คุณเหมือนกัน ครั้งนี้สบายมาก ตราบใดที่คุณไม่พูดอะไรผิด มันก็ง่ายนิดเดียว!” จี้เฟยหวั่นพยายามช่วยปลอบใจจ้างเฟิงเหยา ให้เขาไม่ต้องเครียดจนเกินไป เรื่องเงินไม่ต้องกังวล เมื่อพูดถึงค่าตอบแทน จ้างเฟิงเหยาก็นึกถึงเรื่องเงินหนึ่งพันเมื่อเช้านี้...... ทันใดนั้นก็เกลียดจนปวดฟันขึ้นมา “อ๋อ” จ้างเฟิงเหยาพยายามฝืนเก็บความไม่พอใจภายในใจ รับเรื่องนี้ไว้ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะติดต่อคุณอีกครั้งเมื่อถึงเวลา!” หลังจากเจรจากันเสร็จจี้เฟยหวั่นก็จากไป