บทที่ 9 ร่วมมือกันเล่นงาน

บทที่ 9 ร่วมมือกันเล่นงาน “ผมไม่ต้องการเงิน แต่ว่าคุณสามารถรับปากกับผมหนึ่งเงื่อนไข” สิ่งที่จ้างเฟิงเหยา มีจำนวนเยอะที่สุดก็คือเงิน เขาไม่อยากได้สิ่งของภายนอกที่น่าเบื่อนี้อีก “เงื่อนไขอะไร?” จี้เฟยหวั่นรีบถามขึ้นทันที เธอเป็นคนที่มีบุญคุณต้องทดแทน ในเวลาเดียวกันก็เกลียดการติดหนี้บุญคุณคนอื่นที่สุด จ้างเฟิงเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูดขึ้น: “ตอนนี้ผมยังคิดไม่ออกว่าจะให้คุณทำอะไร หลังจากนี้หากต้องการความช่วยเหลือ ถึงตอนนั้นผมจะบอกคุณเอง!” “ก็ได้......” จี้เฟยหวั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าตกลง แต่หลังจากนั้นเธอก็รีบโผลงผางขึ้นมา: “ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็คุยกันไว้ก่อนนะว่า! เงื่อนไขของคุณจะต้องไม่มากจนเกินไป!” อย่างเช่น เรื่องแบบยกชีวิตให้ จี้เฟยหวั่นไม่มีวันตกลงแน่นอน ไม่ว่าจะทำเรื่องอะไร เธอก็จะมีขอบเขตของตัวเอง “เข้าใจแล้ว” จ้างเฟิงเหยาหัวเราะหนึ่งที รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างระวังตัวจริงๆ หลังจากนั้น เขาก็มองดูเวลา และถามขึ้น: “คุณจะไปไหนต่อเหรอ?” “กลับโรงเรียน” จี้เฟยหวั่นตอบกลับอย่างรวดเร็ว “อื้อ” จ้างเฟิงเหยาพยักหน้า อย่างไรก็ตามมหาวิทยาลัยจิ่นเฉิงก็อยู่แถวนี้อยู่แล้ว “งั้นผมกลับไปก่อนนะ” ในเมื่อเรื่องทั้งหมดก็จัดการเรียบร้อยแล้ว จี้เฟยหวั่นก็ควรจะกลับไปที่โรงเรียนแล้ว สำหรับจ้างเฟิงเหยา ก็ตามสบายเถอะ จี้เฟยหวั่นก็ไม่ได้ใส่ใจว่าหลังจากนี้เขาจะไปไหน พูดจบ จี้เฟยหวั่นก็โบกมือ จากนั้นก็เดินจากไป ในที่สุดก้อนหินภายในใจก็ร่วงหล่นไปแล้ว ผู้หญิงที่ใจร้ายพวกนั้นก็ถูกลงโทษเช่นกัน จี้เฟยหวั่นรู้สึกว่าคนทั้งคนโล่งไปมาก ...... หลังจากที่จี้เฟยหวั่นจากไปแล้ว กู้เหยียนก็ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน ยืนอยู่ข้างๆ จ้างเฟิงเหยา “คุณชาย” กู้เหยียนทักทายจ้างเฟิงเหยาอย่างนอบน้อม สายตากลับมองตามแผ่นหลังของจี้เฟยหวั่นไป เมื่อมองจากระยะไกล ในใจเขาก็เต็มไปด้วยความสงสัย นี่ก็คือนักศึกษาหญิงที่ธรรมคนหนึ่งสินะ? ท่านประธานของตัวเอง อยู่ดีๆ ทำไมถึงไปข้องเกี่ยวกับเธอได้? หรือว่าจะตกหลุมรักคนอื่นเข้าจริงๆ? ไม่อย่างนั้นจะช่วยเธอจัดการเรื่องที่แปลกประหลาดแบบนี้ไปทำไมกัน? ในใจของกู้เหยียนเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถามท่านประธาน จ้างเฟิงเหยาเองก็ไม่ได้อธิบายให้เขาฟังเหมือนกัน เพียงแค่ออกคำสั่งมาหนึ่งประโยค “ตรวจสอบข้อมูลทั้งหมดของเธอ ผมต้องการทุกอย่าง รู้ทุกอย่าง” “ครับ ท่านประธาน” กู้เหยียนรีบรับคำทันที ต่อมาก็เหมือนกับนึกอะไรขึ้นได้ จากนั้นก็เอ่ยปากพูด: “ใช่แล้ว ประธานหานของบริษัทเฟิงลุ่ย ยังรอคุณอยู่ที่ลานจอดรถ” “อื้อ” จ้างเฟิงเหยาพยักหน้า หมุนตัวแล้วเดินไปทางลานจอดรถ ...... เมื่อหานเทียนหยุนมองเห็นจ้างเฟิงเหยา ก็รีบเดินเข้าไปอย่างเคารพ และโค้งคำนับเล็กน้อย “สวัสดีครับประธานจ้าง” แม้ว่าทั้งสองคนต่างก็เป็นประธาน แต่เมื่อเปรียบเทียบระหว่างบริษัทเฟิงลุ่ย กับบริษัทตี้จิ่นแล้ว ไม่ใช่ระดับเดียวกันเลย เมื่อเทียบกันแล้ว ตัวตน และฐานะของจ้างเฟิงเหยา ตำแหน่งประธานของเขา ไม่นับว่าเป็นอะไรเลย “เมื่อกี้นี้ขอบคุณมาก” ทัศนคติของจ้างเฟิงเหยายังนับว่าเกรงใจ และยังกล่าวขอบคุณหานเทียนหยุนอีกด้วย “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ นี่คือสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้ว!” ใบหน้าของหานเทียนหยุนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สามารถช่วยเหลือประธานจ้างได้ นับว่าเป็นโชคของเขาแล้ว “ใช่แล้ว โครงการที่ประธานหานได้พูดถึงเมื่อครั้งก่อน พรุ่งนี้ก็สามารถให้คนส่งเอกสารมาที่บริษัทจ้างซื่อได้เลย” คำขอบคุณของจ้างเฟิงเหยาดูเหมือนจะไม่เพียงแค่พูดปากเปล่าเท่านั้น ในเมื่อหานเทียนหยุนก็ได้ช่วยเหลือเขาแล้ว ก็ต้องแสดงความตอบแทนเป็นเรื่องธรรมดา “ได้ครับได้ครับ! พรุ่งนี้ผมจะรีบส่งคนไปดำเนินการเรื่องนี้ทันทีเลย!” อาจจะกล่าวได้ว่าหานเทียนหยุนรู้สึกตื่นเต้นมาก จ้างเฟิงเหยาเงียบไป หลังจากไตร่ตรองอยู่สักพักเขาก็พูดว่า: “หวังว่าประธานหานจะสามารถรับปากผมหนึ่งเงื่อนไข ตำแหน่งผู้อำนวยการฝ่ายผลิตภัณฑ์ต่างประเทศของ บริษัท คุณ ผมจะสามารถใช้ได้อีกในอนาคต” เมื่อได้ยินประโยคนี้ หานเทียนหยุนก็ตกตะลึงทันที เขารู้ดีว่า ประธานจ้างไม่ได้อยากจะมาเป็นผู้อำนวยการผลิตภัณฑ์ในบริษัทเฟิงลุ่ยหรอก เพียงแต่ว่าตัวตนนี้มีประโยชน์กับเขาก็เท่านั้นเอง ความคิดของหานเทียนหยุนก็กระตือรือร้นเช่นกัน ตอบสนองกลับมาได้อย่างรวดเร็ว พูดด้วยรอยยิ้มกับจ้างเฟิงเหยา “ได้แน่นอนอยู่แล้ว ขอเพียงคุณต้องการ ตัวตนนี้สามารถใช้ได้ตลอดเวลาเลย!” “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณประธานหานมาก” จ้างเฟิงเหยาพูดอย่างสุภาพ “ประธานจ้างเกรงใจเกินไปแล้ว! หากคุณต้องการความร่วมมือ ก็เอ่ยปากบอกได้เลย เราพร้อมรับใช้เสมอ!” สามารถช่วยงานจ้างเฟิงเหยา นับว่าหานเทียนหยุนได้รับเกียรติมาก “ดี” จ้างเฟิงเหยาพยักหน้า จากนั้นก็กล่าวลาเขา แล้วจากไปพร้อมรอยยิ้ม ...... หลังจากที่จี้เฟยหวั่นกลับไปถึงโรงเรียนแล้ว อารมณ์ก็ยังดีอยู่บ้าง อย่างไรก็ตามท้ายที่สุดกลุ่มฉู่หยุนเย่นก็ทำไม่สำเร็จ และยังเสียเปรียบอีกด้วย ก็ยังทำให้รู้สึกมีความสุขอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อกลับไปถึงหอพักแล้ว ในใจของจี้เฟยหวั่นก็ยังคงเหลืออารมณ์ความรู้สึกอยู่บ้าง เมื่อก่อนตอนที่ทั้งสี่คนพักอยู่หอพักด้วยกันมีความสุขมาก แต่พอวันนี้เหลือเพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น...... หอพักที่ว่างเปล่า ไม่รู้ทำไม ในใจของจี้เฟยหวั่นก็รู้สึกว่างเปล่าเหมือนกัน ที่จริงแล้ว ตอนนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนผู้หญิงทั้งสี่คนนั้นค่อนข้างดีทีเดียว นอกจากบางครั้งที่ฉู่หยุนเย่นดูแปลกไปบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะมีความสุขมาก เนื่องจากทุกคนต่างก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน จี้เฟยหวั่นจึงไม่สนใจมาก แต่หลังจากสำเร็จการศึกษา และเริ่มฝึกงาน พวกเธอทั้งสามคนก็ย้ายออกไป และในหอพัก ก็เหลือเพียงแค่จี้เฟยหวั่นคนเดียวเท่านั้น เดิมคิดว่าพวกเธอทั้งสาวคนอาจจะคิดถึงตัวเองบ้างเป็นครั้งคราว ...... แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงก็คือ ทั้งสามคนนั้นก็เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เริ่มร่วมมือกัน และแยกกันเล่นงานเธอ หนึ่งในนั้นฉู่หยุนเย่นร้ายกาจที่สุดจี้เฟยหวั่นถอนหายใจ ต้องรู้ว่าตอนนั้นเธอนับว่าฉู่หยุนเย่นเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ไม่อยากกลับมาคิดเรื่องนี้อีกแล้ว เมื่อจี้เฟยหวั่นปรับอารมณ์เสร็จก็ไปอาบน้ำ หลังจากหลับมา ก็จัดการกับเรื่องงานต่อ วันรุ่งขึ้นจี้เฟยหวั่นไปทำงานที่ บริษัท ตรงเวลาตามปกติ สาขาที่จี้เฟยหวั่นเรียนคือการออกแบบแฟชั่น และบริษัทเฟิงลุ่ยก็เป็น บริษัท เกี่ยวกับการผลิตเสื้อผ้า เป็นหนึ่งใน บริษัท เสื้อผ้าชั้นนำในเมืองจิ่นแห่งนี้ และยังมีแบรนด์แฟชั่นเป็นของตัวเองแล้วด้วย ดังนั้นจี้เฟยหวั่นตั้งตารอคอยที่จะได้มาที่นี่มาก ต้องรู้ว่าความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอก็คือ การที่ได้เป็นนักออกแบบแฟชั่นชั้นหนึ่ง แต่ว่าครั้งนี้ เธอยังห่างไกลจากความฝันอยู่มาก เพราะว่าที่นี่จี้เฟยหวั่นเป็นแค่เด็กฝึกงานกิ๊กก๊อกเท่านั้น ไม่มีตำแหน่งอะไรเลย แต่ว่าวันนี้ทันทีที่เข้ามาใน บริษัท ก็ถูกผู้อำนวยการออกแบบเรียกเข้าไปพบในห้องทำงานแล้ว ในใจของจี้เฟยหวั่นรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “จากฐานะของฉันในตอนนี้ แน่นอนว่าไม่มีทางข้องเกี่ยวกับผู้อำนวยการออกแบบอยู่แล้ว...... คงจะไม่ใช่เพราะเรื่องงานมีอะไรผิดพลาดหรอกใช่ไหม” เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้อีกครั้งจี้เฟยหวั่นก็ยิ่งกังวลมากขึ้น ดังนั้นตอนที่เข้าไปจึงมีอาการสั่นเทาเล็กน้อย ผู้อำนวยการออกแบบของบริษัทเฟิงลุ่ย ชื่อว่าเสิ่นจิงเป็นถึงผู้อาวุโสคนหนึ่งใน บริษัท คนคนนี้ไม่เพียง แค่หล่อ แต่ยังทันสมัยด้วย และก็เก่งมากๆ เขาเป็นถึงนักออกแบบที่มีชื่อเสียงภายในประเทศแล้ว ส่วนจี้เฟยหวั่นในอนาคต ก็อยากจะเป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน “สวัสดีค่ะ ผู้อำนวยการ” ตอนที่เข้าไปจี้เฟยหวั่นรีบกล่าวทักทายก่อนทันที