บทที่11 เขาจะแข่งรถกับฉันเหรอ?

บทที่11 เขาจะแข่งรถกับฉันเหรอ? แน่นอนว่าฉันไม่ได้ทำอะไร เป็นคนขายตัวที่มีระดับและศักดิ์ศรีเท่านั้น ตอนนี้ความคิดของฉันทำให้ฉันคิดว่า ฉันทำงานเพื่อต้องการเงิน ไม่มีเงิน นั่นคือการสูญเสีย！ ดังนั้นฉันจึงก้มหัวลงและนวดเท้าต่อไป แล้วแอบมองลู่ปู้หนาน. ลู่ปู้หนานดูเหมือนจะรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นเธอจึงรีบดึงกระโปรงลง และเห็นฉันก้มหัวนวดเท้าอยู่ เธอถึงโล่งใจ. ประมาณ10นาทีหลังจากนั้น ฉันปล่อยมือ ให้ลู่ปู้หนานลองเดินบนพื้นดู. เธอลงพื้นเดินไม่กี่ก้าว ใบหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์ “แม้ว่ามันจะยังเจ็บอยู่ แต่ก็ไม่มีอุปสรรคในการเดินแล้ว ขอบคุณนะ.” ฉันบอกว่าไม่เป็นไร. จากนั้น ฉันก็ส่งเธอออกไปจากโรงแรม และดูเธอนั่งแท็กซี่ออกไป. พอกลับถึงห้อง ฉันก็นอนงีบอยู่ที่โซฟา และแน่นอนว่า บางครั้งฉันก็สูดดมถุงน่องที่ลู่ปู้หนานทำตกเอาไว้ แต่เสียดายที่ไม่มีกลิ่น ไม่ดีเท่าถุงน่องของหยู่ถิงที่หอม ดังนั้นฉันจึงคิดถึงหยู่ถิง ฉันอยากรู้ว่าเมื่อไรที่จะได้นำน้ำเชื้อเข้าสู่ร่างกายของเธอ…… เข้าวันที่สอง เสียงกรนของหวูเจิ่นดงดังมาก ฉันจึงถีบเขาให้ตื่น. เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เขาจำอะไรไม่ได้เลย. พอทานข้าวเช้าด้วยกันเสร็จ หวูเจิ่นดงก็ไปทันที ส่วนฉันก็ไปโรงพยาบาลไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลของคุณพ่อ. คุณหมอแนะนำว่าให้อยู่ต่อเพื่อดูอาการ แต่เดิมแล้วฉันเตรียมเอาเงิน1หมื่นหยวน ‘ค่าขนม‘ ให้พ่อจ่ายค่ารักษาโรงพยาบาล  แต่คุณพ่อเป็นตายร้ายดีก็ยังไงก็จะออกจากโรงพยาบาล ไม่มีทางเลือกฉันก็ต้องพาเขาออกจากโรงพยาบาลกลับมาบ้าน. พอจัดการเรื่องที่บ้านเสร็จ ฉันก็งีบไปสักพัก พอตื่นขึ้นก็4โมงเย็นแล้ว. ที่จริงแล้วอยากอยู่ทานอาหารเย็นที่บ้าน พอได้ยินเสียงโทรศัพท์เข้า ก็รู้เลยว่าคงจะไม่ได้กินข้าว. ว่าแล้ว คนที่โทรมาคือหยู่ถิง เธอถามว่าอยู่ไหน. “ฉันอยู่ที่บ้านเกิด.” “บ้านเกิดอยู่ไหน？” แล้วฉันก็บอกกับเธอไป. “งั้นดีเลย ฉันผ่านทางนั้นพอดี เดี๋ยวฉันไปส่งนายที่บ้าน แล้วกลางคืนไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย.” “เอ๊ะ เป็นการรวมตัวแบบนั้นอีกแล้วเหรอ？” หยู่ถิง ไม่ได้ตอบฉัน ต่อมาก็ได้ยินเสียงวางสายออกมา. ประมาณทุ่มกว่า หยู่ถิงลากฉันแล้วไปหยุดอยู่ที่ร้านปิ้งย่างข้างทาง เพื่อมากินข้าวจริงๆ. แต่ว่าฉันมีข้อสงสัย “เธอมีเงินขนาดนี้ มากินอาหารข้างทางไม่เป็นไรจริงๆเหรอ？” หยู่ถิงมองฉัน “จางหงหวู่บอกนาย？” แต่จางหงหวู่ไม่ได้พูด แต่การ์ดที่เธอพกไว้ล่ะ พ่อของหยู่ถิงคือคนที่รวยที่สุดในเมือง เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง ในถนนวงแหวนที่สามของเมืองหลวงนั้นมีบ้าน10กว่าหลัง สามารถจินตนาการถึงสมบัติของครอบครัว. ฉันไม่ได้พูดออกมา “จางหงหวู่อาจจะเคยพูดถึง พูดว่าเธอมีเงินเยอะ แล้วเป็นคนมีสถานะทางสังคม.” หยู่ถิงพยักหน้าเบาๆ แล้วพวกเราก็หาโต๊ะนั่งกัน. “ไม่มีสถานะอะไร มีบัตรประจำตัวประชาชนหนึ่งใบ เชื่อว่านายเองก็มี ถึงฉันจะมีอำนาจกว่าเธอนิดหนึ่ง นั้นก็คือพ่อฉันนั้นมีอำนาจมากกว่าพ่อของนาย อย่างอื่นก็ไม่มีแล้ว. บางทีนายกับฉันเปลี่ยนพ่อกัน นายอาจทำได้ดีกว่าฉัน. \" ฉันมองออก เวลาที่หยู่ถิงพูดถึงเรื่องพวกนี้ ใบหน้าของเธอก็ดูหม่นลง เธอดูเหมือนว่าจะเหนื่อยและผิดหวัง ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องที่ทำให้เธอไม่พอใจ. ฉันก็ถามเธอมีปัญหาอะไร เธอพูดเกี่ยวกับธุรกิจแต่ไม่ได้พูดถึงมัน ไม่ได้พูดอะไรมากด้วย. พออาหารมา พวกเราก็กินของใครของมัน ไม่ได้มีการพูดคุยอะไร ส่วนใหญ่อยู่ที่หยู่ถิงไม่มีอารมณ์คุย. แต่ว่าวันนี้เธอแต่งตัวได้สวยมาก กางเกงขายาวสีขาว ใส่คู่กับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวที่จีบ ให้ความรู้สึกถึงผู้หญิงที่แข็งแกร่ง ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่ดูเซ็กซี่. ตอนที่พวกเราใกล้จะกินเสร็จแล้ว ฉันก็ถามขึ้น “เดี๋ยวจะไปไหนต่อ？” หยู่ถิงเหมือนจะคิดไว้แล้ว ฉันกำลังจะพูดแต่ไม่คิดว่าเธอก็พูดขึ้นมาอย่างไม่คิด “เปิดห้อง ทำรัก.” คำตอบที่ตรงขนาดนี้ ทำให้ฉันไม่รู้จะพูดอะไร แม้แต่พนักงานเสิร์ฟยังตกใจ. หยู่ถิงมองพนักงานหญิงที่อายุประมาณ18 19 “ทำไม อยากร่วมด้วย มาทำกันสามคนไหม？” พนักงานหญิงก็หน้าแดงขึ้นมาแล้วก้มหน้าเดินจากไป. อย่าว่าแต่พนักงานหญิงคนนั้นเลย แม้แต่ฉันเองก็ยังรู้สึกอาย นี่ก็ตรงเกินไปไหม ถึงแม้ความจริงฉันจะอยากก็เถอะ. แต่ในเวลานี้ ทันใดนั้นริมถนนนั้นมีเสียงท่อของรถสปอร์ตดังขึ้น ทำให้ผู้คนสนใจ. รถสปอร์ตก็หยุดอยู่ที่ท้ายรถของหยู่ถิง จากนั้นชายหนุ่มหน้าตาดีลงมาจากรถ เซตทรงผมเหมือนกับเซนด้าวจางในการ์ตูน ร่างสูงใหญ่ อยู่ในชุดลำลองในช่วงฤดูร้อน อย่างเท่. หลังจากนั้น ผู้ชายหล่อคนนี้ก็อยู่ที่หน้าโต๊ะของพวกเรา แล้วลากเก้าอี้ออกมานั่งลงข้างๆหยู่ถิง. “ถิงถิง ริมถนนแถวนี้มีแต่เนื้อสกปรก ทำไมเธอถึงมากินข้าวสถานที่แบบนี้？” หยู่ถิงยังไม่ทันพูด เจ้าของร้านไม่มีความสุข เขาประท้วงอย่างจริงจัง. แต่ว่าคำพูดของชายรูปหล่อนี้ทำให้เขาอารมณ์เสีย “ให้นาย1หมื่นหยวน แล้วก็หุบปาก.” เจ้าของร้านรีบหุบปาก. จากนั้นชายหล่อคนนั้นยังคงเซ้าซี้หยู่ถิงต่อ บลาบลาบลา บลาบลาบลา เหมือนหญิงชราที่มีปากไว้พูด น่ารำคาญ. พูดไปครึ่งวัน หยู่ถิงไม่สนใจเขาเลยสักคำ มองตรงมาที่ฉัน “ที่รัก ฉันกินเสร็จแล้ว พวกเราไปเปิดห้องกัน. จากนั้น หยู่ถิงดึงมือฉันไป เหมือนนกที่พิงเกาะฉัน ให้ความรู้สึกอบอุ่น โดยเฉพาะความรัก. แต่ว่าความรักนี้ยังไม่ได้ไปต่อ ก็ถูกกันโดยหนุ่มหล่อ. “นายเป็นใคร กล้ามาแย่งผู้หญิงของฉันเจิงห้าว ในเมืองนี้ไม่มีใครไม่รู้จักฉันเจิงห้าว！” เจิงห้าวมองมาที่ฉัน สายตาเต็มไปด้วยความดูถูก ราวกับว่าฉันเป็นขอทานที่ข้างถนน. จากนั้นฉันก็ยกมือขึ้น “ฉัน ฉันไม่รู้จักนาย.” เจิงห้าวกำลังอยากจะพูดอะไร แต่คนที่อยู่ข้างๆฉันหยู่ถิงก็พูดออกมา “เจิงห้าว นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้ายจากฉัน ถ้านายกล้าเกี่ยวข้องกับฉันอีก ฉันจะเปลี่ยนกระบอกปืนไปเล่นงานบ้านเจิงของพวกนาย อย่าทำตัวเป็นเด็ก3ขวบที่ไม่รู้จักโต ถ้าไม่ใช่ฉันร่วมงานกับพ่อของนาย ฉันก็ไม่อยากสนใจนาย หลีกไป!” เจิงห้าวยอมแพ้ มันเป็นความจริงอย่างที่หยู่ถิงบอกไว้ เขาก็ต้องไปจริงๆ. ก่อนที่จะไป เขาก็ยกมือขึ้นมาชี้ฉัน “นายก็แค่เกาะผู้หญิงกิน ไม่มีความสามารถเลย ถ้ามีก็มาเล่นเกมที่มันตื่นเต้นกับฉัน เล่นเกมที่ผู้ชายเล่นกัน. จากนั้น เขาก็จากไป และขับรถออกไป. ฉันไม่เข้าใจกฎของเกมในสังคมของพวกเขา จากนั้นหันไปมองหยู่ถิง “เขาหมายถึงอะไร ทำไมพูดครึ่งหนึ่งก็ไปแล้ว แถมยังกลั้นอารมณ์แล้วกลับไป?” หยู่ถิงอธิบาย：  “นี้ก็คือกฎของกลุ่มนี้ ทิ้งคำพูดไว้แล้วคนก็จากไป ถ้านายไม่ไปแปลว่านายยอมแพ้.” ฉันสับสน “อธิบายให้ฉันฟังหน่อยว่าเกมนี้มันเป็นยังไง？” หยู่ถิงดูเหมือนจะไม่อธิบาย ฉันจะถามต่อไป จนเธอขึ้นรถเธอถึงจะอธิบายให้ฉัน “การแข่งรถ.” “การแข่งรถ? ฉันเป็นคนเริ่มเหรอ เขาจะแข่งรถกับฉันเหรอ?”