บทที่ 1 ค่ำคืนแห่งความสับสน

บทที่ 1 ค่ำคืนแห่งความสับสน คุณเหมือนปีศาจตาเดียวที่จู่ๆก็โผล่เข้ามาในโลกของฉัน คุณทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แต่ฉันกลับตกใจเสียจนจนทำอะไรไม่ถูก ในห้องสุดหรูของท่านประธานาธิบดี เสียงครวญครางที่ทำให้คนฟังต้องใจสั่นหน้าแดงดังกระเส่าอยู่เบื้องหน้า บนเตียงอันกว้างใหญ่นั้น มีชายหนุ่มหล่อเหลารูปงามและหญิงสาวน่ารักมีเสน่ห์คู่หนึ่งนอนอยู่ ทั้งคู่ดูสมบูรณ์แบบประดุจหยกงามที่พระเจ้าสรรค์สร้างขึ้นมา ยิ่งเมื่ออยู่คู่กันแล้วก็ยิ่งดูน่าอภิรมย์ ณ ห้วงอารมณ์นั้น ความคิดเสี้ยวหนึ่งของชายหนุ่มก็อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เลวเหมือนกัน ใต้แสงไฟสลัว รอยสักตรงทรวงอกของหญิงสาวดูสวยงามเลือนราง เบาบางจนแทบแยกไม่ออก สวยแบบที่ไม่ใช่คนในพื้นที่ “ครั้งแรก?” หญิงสาวค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น นัยน์ตาใสแจ๋วราวกับน้ำคู่นั้นยิ่งทำให้เปลวไฟในตาชายหนุ่มลุกโชน แอลกอฮอล์ในร่างกายทำให้รู้สึกอ่อนไหวกว่าปกติ เธอจึงเอ่ยออกมาเป็นคำพูดไม่เป็นประโยคชัดเจน “อะ… ไร… แรก…” น้ำเสียงอ่อนหวานทำให้อีกฝ่ายไม่อาจควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป จูบบางเบาประทับลงบนดวงตาของหญิงสาว “เสิ่น… พี่เสิ่นสี…” เรียวปากของหญิงสาวหลุดชื่อหนึ่งขึ้นมาอย่างไม่คาดฝัน ชายหนุ่มชะงักการกระทำของตัวเองไปชั่วขณะ เสิ่นสี? ใครกัน? แฟนของเธองั้นเหรอ? ท้ายที่สุดหญิงสาวก็ร้องอ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธออ้อนวอนครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยเสียงอันอ่อนเพลีย “พี่เสิ่นสี… พี่เสิ่นสี… เบาๆหน่อยค่ะ…” จวบกระทั่งรุ่งเช้า พวกเขาผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อแสงแรกยามเช้าส่องผ่านม่านสีอ่อนและส่องมาถึงผ้าคลุมเตียงกำมะหยี่หลินเถาเยาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น ความเมื่อยขบตามร่างกายไม่ได้เลือนหายไป หญิงสาวหยัดตัวลุกขึ้น มารู้ตัวอีกทีก็พบว่าข้างกายมีผู้ชายคนหนึ่งนอนหลับอยู่ สมองพลันว่างเปล่า ชิ้นส่วนความทรงจำที่กระจัดกระจายรวมตัวกันเป็นภาพภาพหนึ่งในหัวของเธอ หลังจากที่หญิงสาวตัวแข็งไปชั่วครู่ก็เลื่อนสายตามาที่ร่างกายของตัวเอง นี่มัน… จอมวายร้ายในหัวกรีดร้องด้วยระดับเสียงเดซิเบลอันสูงลิบหลินเถาเยามองผิวขาวของตัวเองเต็มไปด้วยรอยสีชมพู แทบอยากจะหั่นผู้ชายตรงหน้าเป็นชิ้นๆ เขา เขา เขา เขา… กล้าทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเธอขนาดนี้! คนเลว! สมองยังคงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้อย่างไม่หยุดหย่อน จากนั้นที่คิดจะหยิบหมอนมาสั่งสอนผู้ชายคนนี้ก็ค่อยๆลดมือลงอย่างๆช้าๆ โธ่เอ๊ย เกิดอะไรขึ้นกับความจำของเธอกันเนี่ย? คืนวาน เธอลากถังหน่วนเวยไปบาร์ที่ทั้งแพงและดังที่สุดของเมืองC แค่อยากจะเติมเต็มความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่และเจ็บปวดที่สุดในวัย24ปีของเธอ แน่นอนว่าเพื่อนสนิทอย่างถังหน่วนเวยไม่รู้อะไรเลย ยังเข้าใจว่าเธอแค่นึกคึกขึ้นมาอย่างกะทันหันก็เท่านั้น สไตล์ของบาร์แห่งนี้หรูหรากว่าปกติ ไม่ได้เลวร้ายเท่าที่เธอเคยได้ยิน ที่นี่นอกจากจะมีเพลงแจ๊สที่ไพเราะแล้ว หน้ำซ้ำผู้คนยังดูดีมีระดับ ต่างคนต่างนั่งพูดคุยจิบไวน์ อันที่จริงจะพูดว่าเป็นร้านกาแฟก็ไม่ผิดนัก ถังหน่วนเวยสวมกระโปรงสั้นพอดีตัวสีแดง รองเท้าส้นสูงสิบเซน ใบหน้าแต่งแต้มอย่างบรรจง คล้ายนางมารที่เคลื่อนตัวอยู่ท่ามกลางมนุษย์ ทันทีที่เข้าไปก็ได้รับความสนใจจากชายหนุ่มทั้งหลายหลินเถาเยารู้สึกจิตตกไปเล็กน้อยเพราะตั้งแต่เล็กหน่วนเวยเป็นคนสวยโดดเด่น ตอนที่หลินเถาเยายังสวมเสื้อทีเชิร์ตลายการ์ตูน หล่อนก็เริ่มหัดใส่เดรสชีฟองแบบเจ้าหญิงแล้ว แถมตอนที่หลินเถาเยามัวแต่งอแงอยู่กับหน้าอกคัพเอของตัวเองถังหน่วนเวยก็ภูมิใจกับอกคัพซีของตัวเองนำหน้าไปแล้ว ดังนั้นตอนที่หลินเถาเยากระวนกระวายอยู่ไม่สุขเพราะได้รับจดหมายรักครั้งแรก ถังหน่วนเวยก็มีแฟนไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่คน ในสถานการณ์เช่นนี้ การที่ถังหน่วนเวยสามารถแย่งความสนใจไปได้หลินเถาเยาจึงไม่แปลกใจแม้แต่น้อย อันที่จริงหลินเถาเยาหน้าไม่เลวเลยทีเดียว เพียงแต่เธออยู่กับถังหน่วนเวยมาตลอดจึงมักถูกคนส่วนใหญ่มองข้าม เธอมีนัยน์ตาโตสุกใสคล้ายกวางบริสุทธิ์ตัวน้อย ไร้เดียงสา ใบหน้ากลมๆมีเบบี้แฟตเล็กน้อย มองไปมองมาก็เหมือนเด็กอายุ17 ทั้งที่ความจริงแล้วเธออายุ24 ส่วน ร่างกายของเธอทุกส่วนล้วนเล็กไปหมด ปากนิดจมูกหน่อย แม้แต่หูยังเรียกได้ว่าเล็กกระทัดรัด เสื้อผ้าที่เธอสวมก็มิดชิดกว่าถังหน่วนเวยกระโปรงคลุมเข่า ส้นสูงก็ไม่เกินห้าเซนแต่แค่นี้ก็ทำให้เธอทรงตัวไม่อยู่แล้ว กระโปรงก็เป็นทรงกระบอกน่ารักๆซึ่งทำให้เธอดูเล็กกระทัดรัดยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อดวงตาแจ่มใสคู่โตสังเกตเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งดื่มเพียงลำพังข้างๆเคาเตอร์บาร์ เธอกลืนน้ำลายลงคอ ในใจก็แอบตัดสินใจอยู่เงียบๆ เป็นเข้าก็แล้วกัน