บทที่ 2 มีค่าเพียงพันหยวน

บทที่ 2 มีค่าเพียงพันหยวน “สุดหล่อ เลี้ยงเหล้าฉันสักแก้วได้ไหม?” หลินเถาเยาใช้วิธีจีบผู้ชายที่ถังหน่วนเวยสอนเธอมาเปิดฉากอย่างใจเย็น คงมีแต่พระเจ้าที่รู้ว่าตอนนี้เธออยากหาหลุมใต้ดินมุดลงไปขนาดไหน ผู้ชายคนนั้นหันหน้ากลับมาแล้วหลินเถาเยาก็ได้ยินเสียงตัวเองสูดหายใจอย่างรุนแรง พ่อหนุ่มคนนี้เบ้าหน้างามละเอียดมาก ดวงตาเรียวยาวแต่ไม่ใช่แบบที่ดูเจ้าเสน่ห์อย่างสุนัขจิ้งจอก สันจมูกโด่งแบบที่คนเอเชียน้อยคนจะมี ริมฝีปากบางที่เซ็กซี่เกินจะบรรยาย ส่วนคิ้วนั้นก็เรียงตัวสวยเหมือนสายรุ้ง และนัยน์ตาที่เข้มลึกประหนึ่งมหาสมุทรคล้ายกับซ่อนความปั่นป่วนไว้เบื้องหลัง โครงหน้าของผู้ชายคนนั้นดูดีเสียจนคนที่คลังศัพท์น้อยอย่างเธอบรรยายไม่ถูก หลินเถาเยาในฐานะที่เป็นคนนิยมหน้าตาก็แอบกลืนน้ำลายในใจเบาๆ หล่อจังเลย นี่มันอาหารตาชัดๆ! “โทนี่ ลองไอส์แลนด์แก้วนึงให้เธอ” ซ่างซิวจื๋อไม่ได้สนใคร่ใคร่มองหลินเถาเยาเท่าไหร่นัก ทุกครั้งที่เขามาเที่ยวบาร์ก็เจอผู้หญิงแบบนี้อยู่หลายครั้ง เพียงแต่เขาปฏิบัติกับพวกเธอเหมือนอ้อยที่เข้าปากช้าง เวลานี้หลินเถาเยาต้องการทำให้ตัวเองดูสงบนิ่งจึงยกแก้วลองไอส์แลนด์ที่เพิ่งชงเสร็จดื่มเสียอึกใหญ่ ถึงขนาดที่บาร์เทนเดอร์คนข้างๆมองอ้าปากค้าง นั่นเป็นเหล้าดีกรี 40 ขึ้นไปเชียวนะ ผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่ใช่ตัวแม่นักดื่มก็คงจะเป็นกระต่ายขี้กลัวที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด หลังจากที่ดื่มไปหนึ่งอึก หลินเถาเยาที่แม้แต่ไวน์สักจิบก็ไม่เคยแตะมาก่อนก็ย่อมเริ่มมึนหัวเป็นธรรมดา หญิงสาวหัวทิ่มลงเป็นอ้อมกอดของซ่างซิวจื๋อแล้วถามเขาอย่างมึนงงว่า “คุณมาขึ้นเตียงกับฉันได้ไหม?” ซ่างซิวจื๋อที่ถูกถามอย่างไม่อ้อมค้อมถึงกับตกใจไม่น้อย อาศัยแสงสลัวในบาร์สำรวจเธออย่างมีนัยยะ อืม นานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้เจอผู้หญิงใสบริสุทธิ์แบบนี้ งั้นวันนี้ก็ลองเปลี่ยนรสชาติดูบ้างก็ดี ความทรงจำแบบนี้… ดูเหมือนว่านี่คือทั้งที่เธอจำได้ก่อนที่จะเมา งั้นก็แสดงว่าเธอเป็นฝ่ายรุกขอให้เขาขึ้นเตียงกับเธอก่อนน่ะสิ? เอ่อ แม้ว่าตัวเองจะมาที่บาร์ก็เพราะเหตุนี้ก็ตาม แต่พอเอาเข้าจริงแล้ว หลินเถาเยากลับรู้สึกว่างเปล่า หลินเถาเยาย่องตัวไปเก็บเสื้อผ้ามาสวม แถมยังแอบสาปส่งเขาว่าทิ้งร่องรอยไว้ชัดเจนเกินไป หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดและไร้ทางเลือก หลังแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย หลินเถาเยาหยิบเงินที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงพันหยวนวางลงบนหัวเตียง หญิงสาวรู้สึกเสียดายธนบัตรสีแดงที่มีรูปประธานาธิบดีเหมาใบนั้นจนเกือบจะหยิบติดมือกลับมา คืนละหนึ่งพันหยวน ถือซะว่าเป็นเพราะเบ้าหน้าเขาดีก็แล้วกัน ตอนที่ซ่างซิวจื๋อตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว เขาบิดขี้เกียจขณะคิดว่าจะลุกจากเตียง สายตาพลันเหลือบไปเห็นธนบัตรหลายใบบนหัวเตียงแล้วก็ชะงักนิ่ง เขาจำได้ว่าคืนวานมีผู้หญิงคนหนึ่งมากับเขา แล้วทำไมถึงกลายเป็นเงินไปได้? เขาหยิบโน้ตข้างๆธนบัตรเหล่านั้นขึ้นมา ตัวอักษรบนนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อย ให้เรียกว่าละเอียดอ่อนคงต้องบอกว่าอยู่ในระดับเด็กอนุบาลเสียจะมากกว่า เมื่อคืนนี้ขอบคุณคุณมากนะคะ ซ่างซิวจื๋อมองกระดาษในมือแล้วหันไปมองเงิน ผ่านไปชั่วครู่ถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง พระเจ้า นี่เขากลายเป็นผู้ชายขายตัวไปแล้วหรือไง! ! เขาเหมือนโสเภณีชายตรงไหนกัน! ! เป็นแมงดาที่หล่อมากๆงั้นเหรอ! อีกอย่างต่อให้เขาขายตัวก็มีค่าแค่พันหยวนงั้นสิ?? เงินแค่พันหยวนก็ซื้อที่นี่ทั้งคืนไม่ได้ด้วยซ้ำ! ซ่างซิวจื๋อพยายามนึกถึงผู้หญิงคนเมื่อวานแต่กลับพบว่าเขาจำหล่อนไม่ได้ นอกจากทรวงอกที่มีรอยสักหนึ่งตัวอักษรนั้นแล้ว คล้ายว่าจะเป็นผีเสื้อที่กำลังกรีดกราย นี่เธอใช้เงินพันหยวนซื้อเขาจริงๆเหรอเนี่ย! ผู้หญิงคนนี้ชักจะลูบคมคนอย่างเขาเกินไปแล้ว!!! เชี่ย! จู่ๆก็ปวดแสบปวดร้อนที่หลัง ซ่างซิวจื๋อบิดไหล่ตัวเองมาดูแล้วก็พบว่าสมรภูมิเมื่อคืนนี้น่าเวทนาจนกว่าจะทนมองดูได้ ผู้หญิงคนนั้นทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเขามากมาย แถมยังเข้าใจว่าเขาขายตัวอีก! นี่มันอดทนไม่ได้จริงๆ! ซ่างซิวจื๋อสะบัดผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง ความโกรธที่อัดแน่นหายไปทันทีเมื่อมองเห็นว่าบนเตียงมีรอยเปื้อนสีแดง เมื่อคืนนี้… เธอบอกตลอดว่าเจ็บ… ที่แท้เพราะเป็นครั้งแรกนี่เอง… มิน่าถึงได้ข่วนหลังเขาขนาดนี้… เธอมาเพื่อเสียตัวเหรอเนี่ย? แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นยอมมอบครั้งแรกให้กับผู้ชายที่ไม่รู้จักมักคุ้นเลยเนี่ยนะ? นี่มันวันสิ้นโลกหรือไง? ห้ะ หรือว่าชาวมายันเชื่อถือไม่ได้แล้ว? ทำไมต้องมาหาเรื่องใส่ตัวด้วย ซ่างซิวจื๋อเอาผ้าคลุมรอยนั้นไว้อย่างหงุดหงิดใจ ยัดกายลุกขึ้นไปอาบน้ำ หลังชำระร่างกายเสร็จให้พอดีกับที่โทรศัพท์ส่งเสียงร้องขึ้นมา “ฮัลโหล?” “บอสครับ บริษัทY.F.ส่งคนมาคุยเรื่องความร่วมมือ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องประชุม” “โอเค ฉันรู้แล้ว” หลังจากวางสายแล้วซ่างซิวจื๋อก็จัดการสวมเสื้อผ้า ช่างแม่ง ยังไงซะก็เป็นของที่ส่งมาหน้าประตูบ้านเองแถมยังถูกปากเสียด้วย คิดซะว่าเป็นประสบการณ์แปลกใหม่ก็แล้วกัน เขาไม่เสียเปรียบอยู่แล้ว หลินเถาเยากลับไปยังห้องพักที่เธอเช่าอยู่กับถังหน่วนเวยหลังเรียนจบด้วยสภาพขวัญหนีดีฝ่อ ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็พบว่าอีกฝ่ายนั่งรออยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าบึ้งตึงหลินเถาเยาก้มหน้าลง ถอดรองเท้าออกในสภาพคล้ายคนละเมอ ไม่ได้มองหน้าถังหน่วนเวยโดยตรงแล้วก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป “หลินเถาเยา!” ถังหน่วนเวยเห็นว่าเธอไม่กล้าสบตาตัวเองก็โกรธจนลุกขึ้นเท้าสะเอว เอ่ยอย่างโมโหว่า “เมื่อคืนเธอไปไหนมา?” เมื่อวานเธอจีบผู้ชายได้คนหนึ่ง ก็ไม่เห็นหลินเถาเยาแล้ว เธอกลัวว่าหลินเถาเยาจะเกิดเรื่องขึ้นจนแทบจะพลิกบาร์หาตัวเธอแล้ว ไม่สนภาพลักษณ์ของตัวเองอีกแม้แต่น้อย อีกนิดเดียวเธอก็จะไปแจ้งตำรวจแล้วด้วยซ้ำ สุดท้ายพอยัยเด็กนี่กลับมาจะทักทายบอกกล่าวสักนิดก็ไม่มี! หลินเถาเยาถูกแม่สิงโตอย่างถังหน่วนเวยดุเข้าให้ สติที่หายไปก็กลับมาไม่น้อย นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานแล้วหญิงสาวก็กระโจนตัวเข้าหาถังหน่วนเวย ร้องห่มร้องไห้ “เวยเวย…เวยเวย…” ถังหน่วนเวยชะงักนิ่ง คำต่อว่าต่อขานทั้งฟมดกลืนหายไปในลำคอ เหลือแต่เพียงความตระนกตกใจ “เถาเยา เป็นอะไร? มีอะไรรึเปล่า? เกิดอะไรขึ้น??” “ฉัน… ครั้งแรกของฉัน… ฮือ…” หลินเถาเยาร้องไห้อย่างน่าสงสาร น้ำตาของเธอไหลพรากลงบนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ถังหน่วนเวยซื้อให้ “จะทำยังไงดี…” หลินเถาเยาพูดจาคลุมเครือซึ่งทำให้ถังหน่วนเวยสับสนเหมือนนักเขียนที่ต้องใช้จินตนาการของตัวเองนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ดังนั้นเธอถึงได้เริ่มร้องไห้ไปกับหลินเถาเยา “เถาเยาไม่ร้องไห้นะ อย่าร้อง… ไม่เป็นไรนะ… ทุกอย่างจะผ่านไปเอง… ไอ้เลวนั่นจะต้องไม่ตายดี!” “ห้ะ…” หลินเถาเยาร้องไห้หนักขึ้นจนแทบหายใจไม่ทัน “เสียตัวไปแล้ว… ฉันเสียตัวไปแล้ว…” “ไอ้คนเหลือขอ! แม้แต่ผู้หญิงแบบนี้ก็ยังไม่เว้นเหรอเนี่ย! ฉันจะฟ้องมัน! วางใจเถอะฉันจะทำให้มันย่อยยับให้ได้!” ถังหน่วนเวยเข่นเขี้ยว ขณะตบหลังหลินเถาเยาอย่างนุ่มนวล ถามอีกฝ่ายอย่างระมัดระวังว่า “แจ้งตำรวจรึยัง?” หลินเถาเยาสะอึกสะอื้นพลางผละตัวออกจากถังหน่วนเวยถามอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ “แจ้งตำรวจ? ทำไมต้องแจ้งจำรวจ?” “เอ๋ เธอไม่ได้ถูกขืนใจหรอกเหรอ?”