บทที่5 การพบกันครั้งแรกหลังวันไนต์สแตน

บทที่5 การพบกันครั้งแรกหลังวันไนต์สแตน ชายอ้วนยกแขนขึ้นเล็กน้อย หลินเถาเยายกแขนขึ้นเกี่ยวด้วยความเต็มใจ แม้ใจจริงจะไม่ได้มีความสุขนัก ตอนที่ทั้งสองเข้าไปในงาน ภายในนั้นครึกครื้นด้วยผู้คน ทุกคนที่มางานเลี้ยงต่างแต่งตัวดูดี มือหนึ่งถือแก้วไวน์ขณะที่พูดคุยกันอย่างสุภาพ จะว่าไปแล้วเหตุการณ์แบบนี้ ชายอ้วนคนนี้ควรจะต้องพูดคุยกับใครสักคนที่สนิทด้วยทว่าเขากลับหันรีหันขวางคล้ายกับกำลังหาใครสักคน หลินเถาเยาไม่ได้สนใจความคิดของผู้ชายข้างๆนัก เธอก้มหน้าลง อยากให้ตัวเองล่องหนได้ เธอสัมผัสได้ว่าผู้ชายข้างๆกำลังสั่น หลินเถาเยายังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาอะไรกลับถูกเขาถูลากถูกังพาไปข้างหน้า “ประธานซ่าง” ชายอ้วนเอ่ยทักอย่างตื่นเต้นดีใจ “ประธานซุน คุณมาแล้ว” ผู้ชายคนนั้นที่ชื่อประธานซ่าง น้ำเสียงนุ่มทุ้มราวกับมีแรงดึงดูด หลินเถาเยามักมีความรู้สึกดีๆต่อผู้ชายที่มีเสียงน่าฟังอย่างประหลาด นั่นก็เพราะพี่เสิ่นสีก็มีเสียงที่น่าฟัง นุ่มทุ้ม ซุนโสงยิ้มอย่างพอใจ ก้อนไขมันที่แก้มสั่นกระเพื่อม “ประธานซ่าง การลงทุนครั้งนี้ของคุณกับบริษัทY.F.สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองซีเลยนะ ทันทีที่เริ่มการร่วมมือนี้คุณก็รอรับเงินได้เลย ยินดีด้วยนะ” “ประธานซุนพูดอย่างนี้เหมือนกับว่าคุณก็ไม่ได้นั่งรอรับเงินอย่างนั้นแหละ หุ้นของคุณที่เป็นแรงขับเคลื่อนในบริษัทผมเองยังห่างไกลตามไม่ทันหรอกครับ” หลินเถาเยา ค่อนแคะอยู่ภายในใจ กลุ่มคนสุภาพบุรุษที่ปากว่าตาขยิบ พูดอยู่ได้ว่าใครดีกว่าใคร “ประธานซ่าง นี่ลูกสาวบุญธรรมของผมเองครับ หลินเถาเยา” ซุนโสงเอ่ยแนะนำ ดันหลินเถาเยาออกไปเบื้องหน้าเล็กน้อย หลินเถาเยาเงยหน้าขึ้นอย่างจำใจ กำลังจะเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค “สวัสดีค่ะ…” คำว่าประธานซ่างกลับกลืนหายเข้าไปในลำคอ ทำไมเป็นเขาไปได้ล่ะ? โลกมันกลมนักหรือไง? หรือเป็นเพราะพระเจ้าลิขิตเอาไว้… อาภัพนัก! “คุณเองเหรอ?!” หลินเถาเยาเอ่ยออกไป ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก เธอเอามือปิดปากของตัวเองไว้ ซุนโสงและซ่างซิวจื๋อเองก็ต่างตะลึงไปเช่นเดียวกัน ซ่างซิวจื๋อสำรวจผู้หญิงคนตรงหน้า ผมยาวถูกม้วนเก็บขึ้นหลวมๆเผยให้เห็นหน้าผากที่สะอาดสดใส นัยน์ตาสุกใสเหมือนลูกกวางน้อย ผิวเธอดูนวลสว่างใต้แสงใต้เหมือนคริสตัล ส่วนจมูกก็เล็กจิ้มลิ้ม และริมฝีปากชมพูที่ทำให้คนมองอดใจอยากชิมไม่ไหว แม้รูปร่างไม่ได้ดีอะไรนัก เทียบกับผู้หญิงที่อยู่รวบๆตัวเขาแล้วยังด้อยกว่าแต่ดูไปดูมากลับลงตัวพอดิบพอดี ชุดราตรีสีม่วงนี้ก็ทำเอาเลือดลมของชายหนุ่มพลุ่งพล่าน ไข่มุกที่แขวนอยู่บนหน้าอกเธอ หย่อนลงบนหน้าอกเธอพอดี ไม่รู้ว่าตั้งใจให้ดูหน้าอกเธอหรือไข่มุกนั่นกันแน่ ผู้หญิงแบบนี้… ซ่างซิวจื๋อซ่อนยิ้มไว้ บอกว่าเป็นลูกบุญธรรมของเจ้านาย คงไม่เลี้ยงดูกันจนถึงขั้นขึ้นเตียงหรอกนะ? “โทษนะครับ เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอ?” ซ่างซิวจื๋อรู้ว่าผู้หญิงพวกนี้อยากขึ้นเตียงกับเขา จึงใช้โอกาสนี้พยายามเปิดทาง แต่ด้วยมารยาทเขาจะเพลาๆให้หน่อยก็แล้วกัน หลินเถาเยารีบส่ายหน้า เหมือนลูกหมาตื่นตระหนก “ไม่ค่ะ ไม่เคยเจอกันมาก่อน ฉันจำผิดคนเอง” ที่แท้เขาจำเราไม่ได้แล้ว หลินเถาเยาอดใจหายแวบไม่ได้ ไม่ใช่เพราะที่เขาจำเธอไม่ได้แต่เป็นความรู้สึกที่… การที่เอาครั้งแรกของตัวให้คนอื่นไปแล้ว แต่สุดท้ายคนคนนั้นกลับทิ้งมันอย่างไม่ไยดี ผู้ชายไม่ควรใส่ใจคืนแรกของผู้หญิงงั้นเหรอ? หลินเถาเยาคิดอย่างหดหู่ อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนี้ผ่านผู้หญิงมามาก ครั้งแรกของผู้หญิงก็เหมือนการดื่มไวน์เป็นเรื่องปกติงั้นสิ? อือ ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ! หน้าตาเหลาหล่อขนาดนี้ แถมยังเป็นประธานบริษัท คงไม่ขาดผู้หญิงข้างกาย เธอเองก็คงเป็นหนึ่งในผู้หญิงเหล่านั้น เพียงแต่รูปร่างหน้าตาคงไม่ดีเท่า ซ่างซิวจื๋อมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างสนใจ เธอเปลี่ยนท่าทีจากผิดหวังเป็นโกรธเคืองแล้วก็สุดท้ายกลับหดหู่ เขาแปลกใจว่าคนๆหนึ่งจะเปลี่ยนสีหน้าได้มากมายในเวลาอันสั้นได้อย่างไร นักแสดงราชางิ้วโจวซิงฉือหรือไง? ซ่างซิวจื๋อเกิดความสนใจในตัวหญิงสาว ซุนโสงเห็นสายตาของซ่างซิวจื๋อที่มองหลินเถาเยา แม้ไม่ใคร่ยินดีแต่เขาก็โง่เพียงเพราะต้องการปกป้องผู้หญิงจนทำให้เสียโอกาสเจรจา ดังนั้นจึงยิ้มประจบ “เถาเยาของเราชอบประธานซ่างมากๆเลยนะ ไม่งั้นเถาเยาไปดื่มกับประธานซ่างสักหน่อยไหม?” หลินเถาเยารีบปฏิเสธทันทีที่ได้สติ “ไม่ ไม่เอาค่ะ” ซ่างซิวจื๋อตกใจ ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธโอกาสใกล้ชิดเขามาก่อน ผู้หญิงที่ชื่อหลินเถาเยาคนนี้กลับพิเศษ แถมเขายังคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อน หากเขากลับคิดไม่ออก ในเมื่อถูกปฏิเสธแล้ว ซ่างซิวจื๋อเองก็ไม่ใช่คนหน้าหนา เขายิ้มสุภาพ “ในเมื่อคุณหลินไม่ต้องการ งั้นผมก็ไม่อยากบังคับ” เขาหันไปหยิบเครื่องดื่มจากบริการที่เดินมาผ่าน ยกแก้วขึ้นชนกับซุนโสง “ประธานซุน เชิญคุณตามสบาย ขอให้สนุกนะครับ” “ครับ ครับ” ซุนโสงใช้สายตาส่งซ่างซิวจื๋อจากนั้นก็หันมาจ้องหลินเถาเยา “ไม่ได้เรื่อง!” หลินเถาเยาหวานอมขมกลืน เธอไม่อยากมีส่วนร่วมในความรักอะไรแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น สมมติพี่เสิ่นสีกลับมาแล้วเห็นข้างกายเธอมีผู้ชายอยู่ด้วย ก็เกรงว่าจะผิดหวังเอา หลินเถาเยาสับสนจนดูเหมือนจะลืมสถานการณ์ของตัวเอง เทียบกับซุนโสงแล้ว อันที่จริงเสิ่นสีก็คงยอมให้ซ่างซิวจื๋อยืนเคียงข้างมากกว่า อย่างน้อยซ่างซิวจื๋อก็หน้าตาดี เข้าใจอะไรได้ดีไม่ใช้เวลานานเหมือนหลินเถาเยา ตอนที่เธอคิดได้ ซ่างซิวจื๋อก็หายตัวไปแล้ว หลินเถาเยายืนกอดอกอย่างบื้อๆ จะว่ายังดี ซ่างซิวจื๋อเป็นถึงประธานของบริษัทซ่างซื่อ ทั้งเงินและอำนาจไม่รู้ว่ามีมากมายกว่าซุนโสงตั้งเท่าไหร่ ในเมื่อขายตัวเองออกมาอย่างนี้แล้ว ก็ควรจะหาผู้ชายที่ดูดีพอที่จะรับได้สักหน่อย อีกอย่างเธอเองก็ยังให้ครั้งแรกกับคนอื่นไปแล้วด้วย? เธอนี่มันโง่ขนานแท้ โง่จริงเลย!!! เธอนั่งเป็นเพื่อนซุนโสง ที่รู้จักคนไปทั่ว หลินเถาเยารู้ดีว่าสายตาที่คนเหล่านั้นมองมาหมายความว่าอะไร สายตาที่ดูถูก หัวเราะเยาะ และหยาบคาย ทั้งหมดนั้นเหมือนมีดที่กรีดเข้าไปในใจของหญิงสาว หลินเถาเยาฝืนกลั้นความรู้สึกที่อยากร้องไห้ออกมา บอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งเพราะไม่มีทางเลือก มีแค่ทางนี้ที่จะทำให้ครอบครัวของเธอไม่แตกสลาย บนรองเท้าส้นสูงคู่นี้ เธอคงไม่ใช่ซินเดอเรลล่า