บทที่6 ผิดที่ผิดทาง

บทที่6 ผิดที่ผิดทาง ถือโอกาสช่วงที่ซุนโสงกำลังเฟลิร์ตกับผู้หญิงคนอื่นอยู่หลินเถาเยารีบรวบกระโปรงตัวเองแล้วสาวเท้าหนีไปยังห้องน้ำ เธอรู้ดีว่าหลังจบงานเลี้ยงเธอจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง ดังนั้นเธออยากระบายอารมณ์บ้าง จึงพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองหนี แต่ทันทีที่เธอโผล่หน้าเข้าไปในห้องน้ำ ภาพตรงหน้าทำเอาเธอตกใจอย่างแรง ผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดทักซิโด้ส่วนอีกคนสวมสูทสีดำยืนเรียงแถวต่อกันทั้งยังหันหน้าเข้าหาผนังที่เป็นกระเบื้องสีขาว และหันหลังให้เธอ รู้ดีว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่เพียงแต่หลินเถาเยาสับสนเหลือเกิน อีกทั้งยังไร้เดียงสานัก เธอไม่รู้โครงสร้างของห้องน้ำชาย ดังนั้นจึงตอบสนองไปตามกลไกธรรมชาติของร่างกาย หลุดเสียงร้องออกมาด้วยความตระหนก ชายหนุ่มทั้งสองเมื่อได้ยินเสียงร้องก็หันหน้ามาพร้อมกัน มือของพวกเขายังอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน บรรยากาศรอบตัวเริ่มอึดอัด ทุกอย่างพลันเงียบลง หลังจากโดนจ้องเป็นเวลาสามวินาที ชายหนุ่มคนหนึ่งก็กรีดร้องแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าอก หลินเถาเยาเองก็ตกใจ เมื่อครู่เธอเห็นอะไรไปบ้าง? พระเจ้า มันคืออะไร? สมองบื้อๆของเธอเห็นหน้าของเจ้าของไอ้นั่นแล้ว จึงปิดตาแล้วกรีดร้องออกมา เธอมันซื่อบื้อจริงๆ เข้าห้องน้ำผิดจริงๆด้วย! ทั้งสองกรีดร้องออกมา เหลือเพียงซ่างซิวจื๋อที่ยังนิ่งสงบแล้วรูดซิปขึ้นมา นึกสงสัยที่ทั้งคู่กรีดร้อง ทั้งยังประหลาดใจที่ทำไมเข้าห้องน้ำผิดแล้วยังไม่ยอมออกไปแล้วอีกคนก็ยังไม่ยอมรูดซิปสักที? หลังจากที่หลินเถาเยากรีดร้องเสร็จแล้ว เธอแอบเปิดตาดูผ่านช่องว่างระหว่างนิ้ว จากนั้นก็ถามผู้ชายคนที่ร้องออกมาเสียงเบาว่า “เอ่อ คุณคะ… คุณผิดที่รึเปล่าคะ?” ว่าแล้ว เธอก็ชี้นิ้วตรงที่เขาเปิดโล่งโจ้งไว้ ผู้ชายคนนั้นชะงักไป แล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจคล้ายถูกขืนใจ ชนไหล่ของหลินเถาเยาอย่างแรงไปทีหนึ่งแล้วเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างอับอายระคนขุ่นเคือง หลินเถาเยารู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนเมื่อกี้ร้องอย่างน่าอนาถกว่าเมื่อครู่ เธอไม่ได้พูดอะไรผิดไปนี่ ก็เขาเข้าห้องน้ำผิดจริงๆนี่นา ก็เขาเอามือปิดผิดจุดจริงๆ ใครจะบ้าเอามือบังอกกันเล่า? เวลานี้ซ่างซิวจื๋อที่ไม่ได้มีท่าทียิ้มแย้ม เขาเอามือดันกำแพงไว้ อีกมือก็กุมท้องตัวเองแล้วระเบิดหัวเราะออกมา ผู้หญิงคนนี้… น่าสนใจจริงๆ กล้าพูดออกมาได้หน้าตาเฉยว่าปิดผิดที่ น่ารักแบบใสๆจริงๆ หลินเถาเยาเพิ่งตระหนักว่าในห้องน้ำยังมีผู้ชายอีกคนที่เพิ่งถูกเธอปฏิเสธไปเมื่อครู่อย่างซ่างซิวจื๋อ เธอมองรอยยิ้มของเขา ในใจมีความรู้สึกว่าถูกสวรรค์กลั่นแกล้ง มีสิทธิ์อะไรที่ผู้ชายจะเกิดมาหน้าตาดีกว่าผู้หญิง? เขามีสิทธิ์อะไรที่ยิ้มได้สดใสขนาดนี้? แต่เวลาที่เธอยิ้มถ้ายืมคำพูดของถังหน่วนเวยมาก็คงต้องบอกว่าเห็นฟันทุกซี่อย่างน่าเกลียดละมั้ง? ผู้หญิงกับผู้ชายนี่ต่างกันขนาดนี้เลยเหรอ? ผู้ชายหน้าสวยกับผู้หญิงธรรมดาๆแตกต่างกันขนาดนั้นเชียว? หลินเถาเยาอับอายจนอยากเอาหัวตัวเองโขกกับผนัง “นี่คุณ… อย่าหัวเราะสิ!” ถูกซ่างซิวจื๋อหัวเราะเยอะเข้าก็เกิดโมโหขึ้นมา หลินเถาเยาที่ทนมาตั้งนานกลับพูดออกมาได้แค่ประโยคเดียวที่คิดว่าดูดุดันที่สุดแล้ว “ก็มันตลกนี่… ทำไมจะหัวเราะไม่ได้?” ซ่างซิวจื๋อหัวเราะจนน้ำตาไหล รอยยิ้มที่มุมปากยังไม่จางหาย “โดนคนอื่นเห็นเข้า… คุณคิดว่ามันน่าสนุกนักหรือไง?” หลินเถาเยารู้สึกขัดเขิน เธอคิดไม่ออกว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้หน้าหนาขนาดนี้ ซ่างซิวจื๋อมีสีหน้าไม่แคร์ เขาเดินหน้าดันหลินเถาเยาไปติดกำแพง มองเธออย่างยั่วเย้า “ก็ผมไม่ได้ถูกผู้หญิงเห็นเป็นครั้งแรกนี่ คุณเองก็คงไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นของผู้ชายหรอกมั้ง ไม่เห็นความจำเป็นต้องเสแสร้งอะไรเลย?” หลินเถาเยาพูดอะไรไม่ออก คิดคำพูดโต้แย้งเหล่านั้นไม่ได้เลยสักนิด ทำได้เพียงมองเขาหน้าแดงก่ำ แต่ก็บึ้งตึง หรือจะให้เธอพูดออกไปว่าฉันเองก็ไม่ได้เห็นของคุณครั้งแรก ก่อนหน้านี้เราก็เคยเห็นของกันและกันมาก่อนแล้วนี่? คำพูดพวกนั้นน่ะ แน่นอนว่าเธอย่อมพูดไม่ออก ซ่างซิวจื๋อเห็นเธอโกรธจนหน้าแดง ก็ยิ่งอยากแหย่ “หรือว่านี่เป็นครั้งแรก?” เหอะ ผู้หญิงที่ยกให้ซุนโสงเป็นพ่อบุญธรรม เกรงว่าประสบการณ์บนเตียงคงจะโชกโชนยิ่งกว่าเขาเสียอีกกระมัง หลินเถาเยาอดกลั้นมานาน ในที่สุดก็พูดออกมากเพียงสองคำว่า “ไม่ใช่” “งั้นก็ดีไม่ใช่เหรอ” ซ่างซิวจื๋อถอยตัวออกห่างจากหญิงสาว แต่เห็นว่าเธอยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จึงหัวเราะ “ทำไมครับ อยากปลดปล่อยตัวเองอยู่ในห้องน้ำชายงั้นสิ?” หลินเถาเยาเพิ่งได้สติกลับมา รีบรวบกระโปรงตัวเองเพื่อหนีจากตรงนี้ แต่เมื่อถึงหน้าประตูกลับนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหมุนตัวกลับไป กระซิบกระซาบอยู่พักใหญ่ ซ่างซิวจื๋อจึงถามขึ้นมา “คุณเลี้ยงดูฉันไหวไหม?” ซ่างซิวจื๋อเกือบสำลักน้ำลายตาย เขาตกตะลึงไปพักใหญ่ ใช้สายตาสงสัยสำรวจหลินเถาเยาไปมาสามรอบ ดวงตาเข้มค่อยๆทอประกายโกรธเคือง ผู้หญิงคนนี้ทำไมหน้าด้านขนาดนี้ ไร้ยางอายที่สุด?! รอยยิ้มของซ่างซิวจื๋อเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเยอะเย้ยระคนดูถูกในพริบตา ถ้าเป็นเพื่อนซี้ของซ่างซิวจื๋อละก็ใครที่ได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้คงจะรีบพากันหลบไปให้ไกล เพราะนี่หมายถึงว่าเขากำลังโกรธ โกรธมากๆด้วย “ทำไม ซุนโสงทั้งแก่ทั้งน่าเกลียด เลยกะจะหาคนที่ดูดีหน่อยงั้นสิ?” น้ำเสียงของซ่างซิวจื๋อเยาะเย้ย มองหลินเถาเยาด้วยสายตาที่เหมือนกำลังมองการละเล่นในคณะละครสัตว์ หลินเถาเยาก้มหน้าลงไม่เอ่ยอะไร ซ่างซิวจื๋อพูดถูก เธอคิดเช่นนั้นจริงๆ ในเมื่อขายแล้วก็ควรต้องเป็นคนที่ดีหน่อย ท่าทางกัดปากของเธอทำให้ซ่างซิวจื๋อรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาอย่างประหลาด แต่พราะความดูถูกจึงบดบังความสงสารเสียหมด เขาเห็นเธอไม่พูดอะไร ในใจก็ยิ่งทวีความโกรธ “เธอมีสิทธิอะไรคิดว่าฉันจะเลี้ยงดูเธอ?” ซ่างซิวจื๋อถาม หลินเถาเยาส่ายหน้าอย่างตื่นตกใจ เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดอะไรแบบนี้ออกมา อาจเป็นเพราะมือปลาหมึกของซุนโสงที่ทำให้เธอตกใจ หรือบางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่เต็มใจ จึงทำให้เธอมีความหวังต่อซ่างซิวจื๋อ ถ้าหากว่าเขารีบได้ แน่นอนว่าไม่อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ถ้าไม่ได้แล้ว ก็แค่เลี้ยงเธอเหมือนเมื่อตอนเริ่มแรกก็ไม่ได้แตกต่างอะไร “งั้นเธอมีสิทธิอะไรคิดว่าฉันมีเงินขนาดจะเลี้ยงดูผู้หญิงได้?” หลินเถาเยาเงยหน้าขึ้นมองซ่างซิวจื๋ออย่างตื่นตระหนก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคำพูดดูถูกของเขามีผลต่อหลินเถาเยาแค่ไหน เขารู้เพียงว่าลูกสาวบุญธรรมคนนี้คงเป็นข้าวจืดชืดสำหรับบ้านนี้ไปแล้ว รสนิยมของเขายังไม่ตกต่ำขนาดนั้น ถึงแม้จะผ่านผู้หญิงมามาก ไม่เคยขาดคู่ขา แต่ว่าอย่างน้อยผู้หญิงแบบนี้ก็ไม่เคยเข้าร่วมงานเลี้ยงเช่นนี้อย่างเปิดเผย เป็นลูกบุญธรรมของคนที่มีเมียแล้ว “เธอสามารถยอมแลกร่างกายเพื่อเงินได้แล้วยังอยากจะยกระดับตัวเองอีก?” ซ่างซิวจื๋อสาวเท้าเข้าไปใกล้อีกหนึ่งก้าว หลินเถาเยาเห็นท่าทีคุกคามของเขาแล้วก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แผ่นหลังสัมผัสถึงความเย็นจากกำแพง ดวงตาใสบริสุทธิ์มองซ่างซิวจื๋ออย่างระทึก ราวกับกำลังถามเขาว่าพูดแบบนี้เพื่ออะไร “คุณหลินเถาเยาใช่ไหม?” รอยยิ้มที่มุมปากซ่างซิวจื๋อยังไม่จางหายแล้วก็ยิ่งกดยิ้มลึกขึ้นไปอีก “ผมคิดว่าโสเภณียังมีเกียรติยิ่งกว่าคุณเสียอีก อย่างน้อยพวกเขาก็รู้สถานะตัวเองดี ใช้ร่างกายเข้าแลก ไม่คิดเป็นเมียน้อยแถมยังอยากได้เกียรติอะไรด้วย”