บทที่7 ไว้หน้าแต่กลับหน้าไม่อาย

บทที่7 หน้าแต่กลับหน้าไม่อาย “เพี๊ยะ!” หลินเถาเยาตบหน้าเขาอย่างแรงทันทีหลังจากที่สิ้นประโยคนั้น จากนั้นก็วิ่งพรวดออกมาจากห้องน้ำชาย ซ่างซิวจื๋อทันเห็นเพียงว่าตาสวยคู่นั้นเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ยังไม่ทันได้หันหน้ากลับมาเธอก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว นี่เธอร้องไห้เหรอ? เพียงเพราะรู้สึกน้อยใจ? น้อยใจอะไร ที่เขาพูดไม่ใช่เรื่องจริงหรือไงเล่า ซ่างซิวจื๋อลูบซีกแก้มซ้ายที่ปวดตุบเบาๆ โอ๊ย ปากไม่ดีก็ต้องโดนจัดการแบบนี้แหละ หลังจากที่หลินเถาเยาหนีออกมาจากห้องน้ำชายแล้ว เธอก็วิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำหญิง ล็อกประตูเอาหลังเธอพิงประตูห้องน้ำแล้วค่อยๆทรุดตัวลง น้ำตาไหลรินใบหน้าจิ้มลิ้ม เสียงร้องไห้ปานขาดใจเหมือนลูกแมวน้อย คนที่อยู่ในห้องน้ำพอได้ยินเสียงเข้าก็ต่างพากันออกมา แม้แต่คนข้างนอกก็ไม่กล้าเข้ามา ร้องไห้อยู่ครู่ใหญ่ หลินเถาเยาคล้ายว่าใช้พลังงานไปเกือบหมด จึงพยายามใช้แรงหยัดตัวลุกขึ้นมองกระจก เห็นผู้หญิงในกระจกที่ร้องไห้จนเครื่องสำอางเลอะ อันที่จริงเธออายุเพียง24ปี ไม่ควรต้องมาแบกรับความอัปยศอดสูเช่นนี้ รู้ดีว่าคนที่ได้ครั้งแรกของเธอไปเป็นเขา แล้วมีสิทธิอะไรมาพูดแบบนี้? หลินเถาเยาเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ เธออยากโทรหาถังหน่วนเวยเล่าให้เธอฟังว่าตอนนี้เจออะไรมาบ้าง ภายใต้เปลือกนอกที่ดูดีเหล่านี้ ซ่างซิวจื๋อคือตัวแทนของคำว่าสัตว์ร้าย ซ่างซิวจื๋อกลับไปในห้องบอลรูม สายตาควานหาร่างของหลินเถาเยาอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับพบว่าซุนโสงอยู่เพียงลำพัง หรือว่าหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำชายแล้วเธอไม่ได้กลับมาที่นี่? ซ่างซิวจื๋อนึกถึงห้องน้ำชายก็นึกขึ้นได้ว่าเธอพูดกับผู้ชายอย่างไร้เดียงสาว่า “คุณคะ คุณปิดผิดที่แล้วค่ะ” ก็พลันหลุดหัวเราะออกมา เพื่อนซี้ของซ่างซิวจื๋อคนหนึ่งชื่อกงหยู่หรือคุณชายสามแห่งบ้านตระกูลกงเห็นว่าเขาเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กหัวเราะจนเหมือนคนบ้าก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา “เฮ้ นี่นายกินยาผิดมาหรือเปล่า?” เขาไม่เคยเห็นท่าทางของซ่างซิวจื๋อมาดหลุดมาก่อน? แต่ไหนแต่ไรมีแต่วางท่าเป็นสุภาพบุรุษ สง่าผ่าเผย ต่อให้โดนคนต่อย เขาก็ยังเช็ดเลือดมุมปากอย่างสงบนิ่ง ปฏิบัติกับอีกฝ่ายอย่างมีมารยาท โทษนะครับมือคุณเจ็บไหม? จากนั้นหักมือของฝ่ายตรงข้ามอย่างสนิทสนม แบบนี้สิถึงจะเป็นการแก้แค้นที่คลาสสิก เสือยิ้มฆ่าเหยื่อมักไม่เห็นเลือด! ดังนั้นแล้ว ทั้งเขาและสองพี่น้องตระกูลเน่ล้วนไม่มีใครกล้าแหย่ซ่างซิวจื๋อเพราะผู้ชายคนนี้สามารถเอาคืนได้ทุกเมื่อ พูดกันตามตรง หากแหย่เขาแล้วละกัน จะตายเมื่อไหร่ก็ยังไม่ทันได้รู้ตัว ตอนเด็กๆกงหยู่ เน่หรงเป่ยและเน่หรงซีถูกซ่างซิวจื๋อจัดการซะเละ เป็นเพราะพวกเขาเอาหนอนไปวางไว้ในโต๊ะเรียนของซ่างซิวจื๋อทำเอาเขากลัวซะจนร้องดังลั่นออกมา แถมยังทำให้เขาหลุดมาดที่พยายามรักษาไว้ ไอ้หมอนี่ใช้ให้คนเอางูไปยัดไว้ในโต๊ะพวกเขาสามคน งูเชียวนะ! แต่ละคนโดนคนละสามปี ปีหนึ่งมีสามร้อยหกสิบห้าวัน ทั้งปีไม่ได้พัก วันคืนเล่านั้นต้องรอให้เน่หรงเป่ยและเน่หรงซีไปเรียนต่อต่างประเทศถึงจะจบสิ้น แต่นี่ก็เพียงพอที่จะทำให้เกิดภาพฝังใจที่รุนแรงสำหรับทั้งสามคนจนไม่สามารถมองสิ่งของที่มีลักษณะเรียวยาวได้ เรื่องนี้สามารถยืนยันได้ว่าผู้ชายอย่างซ่างซิวจื๋อนั้นเจ้าคิดเจ้าแค้น จิตใจคับแคบ! การกระทำที่กล้าหาญดังกล่าวได้หมดลงแล้วกงหยู่ไม่อยากพูดถึงอีก “เจอผู้หญิงประหลาดๆคนนึง” สายตาของซ่างซิวจื๋อคล้ายมองไปที่หนึ่งแต่ไร้จุดหมาย กงหยู่ยิ่งนึกสงสัย “แปลกพิกล นอกจากเวนซินแล้วนายยังสนใจผู้หญิงคนอื่น ในสายตาของนาย ผู้หญิงก็เป็นเพียงเครื่องมือระบายความต้องการทางร่างกายไม่ใช่เหรอ?” ซ่างซิวจื๋อได้สติกลับมาจึงเหลือบตามองกงหยู่ “นายจำเป็นต้องพูดอะไรที่ไร้มารยาทในสถานการณ์แบบนี้ด้วยเหรอ?” “คำพูดนี้นายเป็นคนพูดเองนะ” กงหยู่น้อยใจ “ฉันไม่พูดอะไรไร้มารยาทแบบนี้หรอก” ซ่างซิวจื๋อพูดจบก็ปละไปอย่างมีมารยาท ปล่อยให้กงหยู่หน้ายุ่ง เจอคนหน้าหนา ก็ไม่เคยจะเห็นใครหน้าหนาขนาดนี้มาก่อนเลย! หลินเถาเยาร้องไห้สั่นสะเทือนเลือนโลกในห้องน้ำ จึงทำให้ผู้หญิงไฮโซเหล่านั้นไม่กล้าเข้าใกล้ หลินเถาเยาพอได้สติแล้วเนื่องจากได้ร้องไห้คนเดียวจนพอใจ ก็ค่อยออกไป เพียงแต่ไม่คิดว่าซุนโสงจะตามมาถึงที่นี่ ยิ่งคิดไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนั้นมีรสนิยมชอบทำในห้องน้ำ ตอนที่ซุนโสงกระโจนตัวเข้ามาหลินเถาเยาเองยังไม่ทันได้เช็ดน้ำตา “ประธานซุน! ประธานซุน! อย่าทำแบบนี้เลยค่ะ! นี่มันที่สาธารณะนะคะ!” หลินเถาเยาเผชิญหน้ากับซุนโสงที่สองตาลุกวาว อยากรีบหนีไปให้ไวแต่กลับถูกคว้าตัวเมื่อเธอก้าวไปยังประตู “ที่รัก อย่ามัวแต่ลีลาอยู่เลย ตั้งแต่เมื่อกี้ที่ผมเห็นคุณก็คิดมาตลอด ว่าท่าทางตอนที่คุณนอนอ้อนบนเตียงจะมีเสน่ห์แค่ไหน ฮ่าๆ! เร็วเข้า ให้ผมชิมคุณหน่อยนะ” ซุนโสงมือไม้สะเปะสะปะ คว้าเอาริบบิ้นที่ชุดราตรีของหลินเถาเยา “ปล่อยฉันนะ! ปล่อย!!” หลินเถาเยาเคยพบเจอเรื่องแบบนี้ที่ไหน เธอเคยคิดว่าอย่างน้อยก็ควรค่อยเป็นค่อยไปบนเตียง ไม่คิดว่าซุนโสงต้องการให้เป็นแบบนี้ แถมยังเป็นที่ห้องน้ำ! นี่มันเกินไปแล้ว! “ที่รักของผม อย่าเล่นตัวเลย ยังไงคุณก็เป็นของผม เด็กดีนะ เด็กดี” ซุนโสงยิ่งตื่นเต้นกับหลินเถาเยาที่มีปฏิกิริยาตกใจ ยื่นปากเตรียมจะจูบหลินเถาเยา สองมือของหลินเถาเยาผลักซุนโสงออก ร้องขอความช่วยเหลือเสียงแหบ “ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!! ปล่อยฉันนะ ปล่อย!!!” คนข้างนอกได้ยินเสียงร้องค่อยๆจุดมวนบุหรี่ ท่ามกลางกลุ่มควัน มองไม่ออกว่าสีหน้าเขาเป็นอย่างไร รู้เพียงว่าใบหน้านั้นหล่อเหลาเหลือคณา ซุนโสงแม้จะอายุล่วงเข้าวัยกลางคน รูปร่างอ้วนฉุ แต่ก็เป็นผู้ชายหลินเถาเยาเองเป็นผู้หญิงตัวเล็กจะสู้เขาไหวได้อย่างไร หลังจากยื้อยุดกันสักพักก็ถูกซุนโสงกดลงบนอ่างล้างมือ แววตาซุนโสงเต็มไปด้วยความปรารถนา ตอนที่ตั้งใจจะปลดเข็มขัดออกไม่ทันคิดว่าหลินเถาเยานั้นจะเตะเขาเข้าให้อย่างแรงหนึ่งที ซุนโสงเจ็บจนจุก ความตั้งใจที่ดีดั้งเดิมถูกทำลายไปหมดดังนั้นจึงตบเธอทันที “ยัยโสเภณี ไว้หน้าให้แต่กลับหน้าไม่อาย!” หลินเถาเยาโดนตบจนหัวหมุน มึนงงไปชั่วขณะแต่ก็พยายามใช้แรงต่อต้านขัดขืน “ปล่อยฉันนะ! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! ปล่อย!!!” ซุนโสงพยายามกดเธอไว้ ยิ้มเยอะมุมปาก “เธอเล่นอะไร! คิดว่าเป็นลูกบุญธรรมแล้วจะเป็นลูกจริงๆงั้นเหรอ? ตลกแล้ว! ลูกบุญธรรมก็โดนแบบนี้แหละ! ไม่ต้องมาเสแสร้งไร้เดียงสาอะไรแล้ว!”