บทที่8 ตรวจห้องน้ำหญิง

บทที่8 ตรวจห้องน้ำหญิง “ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ! ปล่อย! ขอร้องละคุณปล่อยฉันเถอะ!!” หลินเถาเยาร้องไห้อ้อนวอน ในใจรู้สึกหมดหวัง “ฮะ เธอบอกไม่เอางั้นก็ไม่เอา? เธอเห็นคนอย่างซุนโสงเป็นอะไร? ฉันจะบอกให้นะ เธอไม่เอาเงินก็เรื่องของเธอแต่คืนนี้ฉันจองเธอแล้ว!” พูดจบก็คว้าข้อมือของหลินเถาเยาอย่างดุดัน ตอนที่อยากได้ความตื่นเต้นเร้าใจสักหน่อยประตูห้องน้ำกลับถูกผลักเข้ามา ซุนโสงหันไปมายังทิศของประตูห้องน้ำ แล้วก็พบว่าผู้ชายคนนั้นเป็นซ่างซิวจื๋อ! หลินเถาเยาขดตัวลง ใบหน้าพริ้มเพรานั้นมีน้ำตาเปื้อนเต็มแก้ม สายตาของซ่างซิวจื๋อหยุดอยู่ที่ทรวงอกของหลินเถาเยาอยู่ชั่วครู่ รอยสัก? เอ๊ะ? คุ้นมาก หรือว่า… ซ่างซิวจื๋อคิดขึ้นได้ในทันที เขาถูกผู้หญิงที่มีรอยสักที่หน้าอกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ชายขายตัวไม่ใช่เหรอ? ถ้าเช่นนั้นผู้หญิงในคืนนั้น… คนที่เรียกชื่อพี่เสิ่นสีไม่หยุด… คือเธอ? ซ่างซิวจื๋อชะงัก เขายังจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นยังบริสุทธิ์ ปฏิกิริยาของเธอทำเอาเขาแทบคลั่ง แถมเพศรสเธอยัง… ไม่เลวเลยทีเดียว แล้วจู่ๆทำไมถึงได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของซุนโสงได้ แถมยังไปถึงจุดที่ขึ้นเตียงกับเขาเพื่อหาเงินเนี่ยนะ? ตอนแรกเธอไม่ได้ให้เงินเขาพันหยวนหรอกเหรอ? ไม่เห็นเหมือนคนที่ไม่มีเงินเลยสักนิด ซ่างซิวจื๋อยิ่งคิดยิ่งสับสน แต่สิ่งที่เร่งด่วนที่สุดกลับไม่ใช่เช็คให้แน่ใจว่าเธอคือผู้หญิงในคืนนั้นหรือไม่แต่เป็นเรื่องที่เขาต้องจัดการซุนโสงไอ้เฒ่าลามกนี่ต่างหาก แต่งงานแล้วยังหาเศษหาเลยนอกบ้าน ที่สำคัญคือผู้หญิงอายุเท่าลูกก็ยังไม่เว้น แทบจะไม่เหลือความเป็นลูกผู้ชายอยู่แล้ว ซ่างซิวจื๋อถอดเสื้อสูทของตัวเองแล้วคลุมให้หลินเถาเยา ไม่เอ่ยอะไรออกมา ซุนโสงมีสีหน้าที่เห็นได้ชัดว่างุนงงสับสน “ซ่าง… ประธานซ่าง ทำไมถึงเข้าห้องน้ำหญิงมาได้?” ซุนโสงกลืนน้ำลายลงคอ ซ่างซิวจื๋อยิ้มอ่อน กวาดสายตามองซุนโสง ที่ยังเปลือยท่อนบน ถามเสียงอ่อนโยนว่า “ทำไมครับ ประธานซุนสนใจเข้าห้องน้ำหญิงเลยไม่อยากให้ผมเข้าด้วยงั้นสิ?” “ไม่ใช่ๆประธานซ่างคุณก็ล้อผมเล่นแล้ว” ซุนโสงเริ่มเหงื่อแตก มองซ่างซิวจื๋ออย่างเดาไม่ออก “ผมหยอกเถาเยาเล่นนะ” “ที่แท้ก็หยอกเล่นเหรอครับ” ซ่างซิวจื๋อยิ้มสบายใจ “คนที่ไม่รู้เขาจะเข้าใจผิดว่าคุณรังแกลูกสาวเอาได้นะครับ” หลินเถาเยาขดตัวหลบอยู่ที่มุม พยายามกัดปากตัวเองแทบตายเพื่อไม่ให้หลุดเสียงอะไรออกมา “ฮ่าๆ” ซุนโสงหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน “ประธานซ่าง คุณนี่ล้อเล่นเก่งนะ” “ใช่แล้วล่ะครับ ประธานซุน ผู้จัดการแผนกการจัดการจากบริษัทY.F.กำลังรอคุณอยู่ข้างนอก เห็นว่ามีเรื่องธุรกิจอยากคุยกับคุณพอดี ถ้าคุณไปสายก็อาจจะถูกคนจากบริษัทอื่นขุดคุ้ยเอานะครับ” ซ่างซิวจื๋อมักพูดโกหกโดยไม่กระพริบตาอีกทั้งยังฟังดูสมเหตุสมผล แน่นอนว่าซุนโสงย่อมไม่รู้ว่าจริงหรือหลอก แต่อย่างน้อยเขารู้ความหมายของซ่างซิวจื๋อคือต้องการให้เขารีบไปให้พ้น บริษัทซ่างซื่อเป็นบริษัทใหญ่ที่เขาไม่ควรหาเรื่องด้วย ดังนั้นเขาก็ไม่เห็นควรจำเป็นที่ควรจะปะทะกับซ่างซิวจื๋อเพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น ซุนโสงหมุนตัวหนีไปอย่างรวดเร็วด้วยเสียงหัวเราะ ทั่วทั้งห้องน้ำตกอยู่ในความเงียบหลินเถาเยาถึงเพิ่งจะกล้าหลุดเสียงร้องไห้ออกมา ซ่างซิวจื๋อมองเธอร้องไห้อย่างเย็นชาโดยไม่ทำอะไรและไม่เอ่ยอะไรเช่นกัน รอให้เธอสงบสติอารมณ์ลงก่อนแล้วถาม “ผู้หญิงในคืนนั้นคือคุณใช่ไหม?” ทันใดหลินเถาเยาก็เงยหน้าขึ้นมามองซ่างซิวจื๋ออย่างตกตะลึง ดวงตาสุกใสดุจคริสตัลคู่นั้นราวกับสามารถอ่านทะลุสิ่งอยู่ในใจได้หมดเปลือก หลินเถาเยาส่ายหน้า “ไม่ใช่ ใช่ฉันค่ะ” ซ่างซิวจื๋อหลุดเสียงหึคล้ายจะดูถูก “ถ้าไม่ใช่คุณ ผู้หญิงทั่วไปก็คงจะถามแล้วว่าคืนไหน?” ผู้หญิงคนนี้โง่ถึงขึ้นที่พูดโกหกไม่เป็นเลยงั้นเหรอ? หลินเถาเยาถูกเขาจับเท้าข้างที่ปวด ทำได้เพียงเอ่ยมั่วๆว่า “ฉันแค่เห็นว่าคุณเข้าห้องไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง ก็เลยไม่ได้ถามว่าคืนไหน ไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง?” “อ๋อ?” ซ่างซิวจื๋อเลิกคิ้ว “แล้วคุณไปที่โรงแรมนั่นทำไม? ที่นั่นไม่ใช่ที่ที่เงินแค่พันหยวนก็จะซื้อได้นะ” “อะไรนะ พันหยวนก็ยังซื้อไม่ได้เงินเหรอ? เงินพันหยวนของฉัน…” ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค หลินเถาเยาก็เอามือกุมปาก แย่ล่ะ ถูกเขาจับได้ซะแล้ว! หลินเถาเยา ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้นะ! ซ่างซิวจื๋อท่าทางคล้ายจับคนทรยศได้สำเร็จ “คุณหลิน ท่าทางคุณคงไม่ฉลาดสักเท่าไหร่” “มันไม่ใช่เรื่องของคุณ!” หลินเถาเยาหน้าแดงก่ำ ซ่างซิวจื๋อย่อตัวลงต่ำในระดับสายตาเดียวกันกับเธอ ดวงตาที่ลึกล้ำตรึงเธอไว้แน่น “ถ้างั้นทำไมคืนนั้นคุณถึงพาผมขึ้นเตียง?” หลินเถาเยาถูกเขาย้ำเตือนทำให้คิดถึงรายละเอียดในคืนนั้นขึ้นมา รวมถึงเรื่องที่ทั้งคู่นัวเนียกันบนเตียงและท่าทางของเธอในตอนนั้น ใบหน้าก็ยิ่งแดงก่ำ คำพูดตะกุกตะกัก “คืนนั้น… คืนนั้นฉันดื่มไปเยอะ จำอะไรไม่ได้หรอก” “งั้นเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าซ่างซิวจื๋อไม่เชื่อคำพูดของเธอ ยิ้มมุมปากอย่างมีนัยยะ “แต่จากปฏิกิริยาคุณบอกผมว่าไม่ใช่ว่าคุณจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้แต่ยังจำรายละเอียดทุกอย่างได้ดีเสียด้วยซ้ำ” “ไม่ใช่!” หลินเถาเยาลนลานปฏิเสธ “ฉันจำอะไรไม่ค่อยได้! เรื่องบนเตียงฉันจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!” ซ่างซิวจื๋อยิ่งยิ้มพอใจ เขาพบว่าผู้หญิงคนนี้ใสซื่อ อืม หรือไม่ก็โง่ แต่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมเธอถึงได้ไปเป็นคู่ควงของซุนโสงได้ หรือว่าทั้งหมดนี่เป็นแผน? พอคิดมาถึงตรงนี้ซ่างซิวจื๋อกลับหมดความสนใจ เยื่อพรหมจารีสามารถรีแพร์ได้ ความใสซื่อก็สามารถเสแสร้งแกล้งทำได้เหมือนกัน ผู้หญิงที่ต้องการเข้าหาเขาก็พยายามทุกวิถีทางอยู่แล้ว เขาไม่อยากมีความรู้สึกถูกรังแกและลูบคมอีกครั้ง เจอแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว หลินเถาเยาเกิดความรู้สึกสงสัยว่าทำไมฮีโร่ตรงหน้าเธอถึงได้มีสีหน้าเศร้าหมองขนาดนั้น ดวงตาที่ยิ้มแย้มก็กลายเป็นเย็นชา หรือนี่คือสิ่งที่เรียกว่าเปลี่ยนสีหน้าเหมือนพลิกหน้าหนังสือในตำนาน? หรือผู้ชายแบบนี้คือคนร้ายลึกอย่างที่ถังหน่วนเวยเคยพูดไว้ ถ้างั้นคนที่ไอคิวอย่างเธอก็ควรอยู่ให้ห่างเขาไว้? ยิ่งไกลยิ่งดี? หลินเถาเยาถูกเขาทำให้ตกใจ น้ำตาพลันไหลออกมา เธอพยายามสูดจมูกและห่อตัวลง เอ่ยเสียงเบาว่า “เอ่อ อันที่จริงฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณออกไปได้แล้วล่ะค่ะ” ซ่างซิวจื๋อเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังอยู่ในห้องน้ำหญิง เขาคำรามเสียงต่ำแล้วรีบจากไป ตอนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำก็พบกับกงหยู่ที่กำลังจะมาเข้าห้องน้ำพอดี เห็นอีกฝ่ายตกใจแต่เขากลับตอบด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง “ช่วงนี้มีแผนจะสร้างห้องน้ำสาธารณะแห่งใหม่ เลยเข้าไปดูว่าโครงสร้างห้องน้ำหญิงเป็นยังไง ก็แค่ไปตรวจห้องน้ำหญิงเท่านั้น”