已经是第一章了
บทที่9 จี้ซูหานที่น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจ
บทที่9 จี้ซูหานที่น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจ
เพิ่งพูดจบประโยคหลินเถาเยาก็เดินออกมาจากด้านในหลังจัดการเสื้อผ้าเสร็จ มือข้างหนึ่งจับผ้าที่หน้าอก พยายามทำให้ชุดที่ดีไซน์มาค่อนข้างต่ำกว่าหน้าอกดูไม่โป๊จนเกินไป อีกมือหนึ่งก็ยื่นเสื้อสูทคืนให้ซ่างซิวจื๋อ หลินเถาเยาไม่ได้สังเกตบรรยากาศแปลกๆรอบตัวแม้แต่น้อย พูดออกไปอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ประธานซ่าง เสื้อคุณค่ะ เมื่อกี้ขอบคุณมากๆนะคะ”
ซ่างซิวจื๋อแทบอยากจะลากหลินเถาเยาจอมซื่อบื้อกลับเข้าไปในห้องน้ำหญิงอีกรอบแล้วตีสักที แต่เขาก็อดทนไว้ รับเสื้อสูทคืนมาอย่างสุภาพ รอยยิ้มที่สามารถเป็นรอยยิ้มมาตรฐานให้แก่สากลได้แต้มบนใบหน้า “เหมือนง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือครับ”
กงหยู่มองหน้าซ่างซิวจื๋อ ใช้สายตาถามเขา: รสนิยมนายนี่มีเอกลักษณ์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ชอบปลดปล่อยในห้องน้ำหญิง?
ซ่างซิวจื๋อสบตาตอบกลับ: ทำความสะอาดสมองนายซะบ้างนะ ฉันยังไม่ได้น่ารังเกียจขนาดนั้น
กงหยู่หรี่สายตามอง: ไม่ ไม่ นายมันคนอนาจารยิ่งกว่านี้เสียอีก
สายตาของซ่างซิวจื๋อคล้ายมีมีดพุ่งออกมาแล้วพุ่งไปยังหัวใจของกงหยู่
หลินเถาเยาแม้ไม่เข้าใจว่าสถานการณ์ตรงหน้าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ช้าเธอก็รู้สึกได้ว่าทั้งคู่กำลังทำสงครามกันผ่านสายตา
“เอ่อ โทษนะคะ คือว่าตาของพวกคุณเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมรู้สึกว่ามันไม่ปกติเลย” หลินเถาเยาผู้มีจิตวิญญาณแห่งการช่วยเหลือคนอื่นถามอย่างห่วงใย
ซ่างซิวจื๋อและกงหยู่ละลายตาออกจากกัน รู้สึกได้ว่าบนศีรษะมีนกกาบินผ่านไป เห็นได้ชัดว่าหลินเถาเยากับพวกเขาคุยกันคนละภาษา
“คุณผู้หญิงที่น่ารักครับ สายตาของผมกับเขาไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก เมื่อวานซืนพวกเราเพิ่งตรวจสายตากันมา ทั้งสองข้างคือหนึ่งจุดห้า” กงหยู่ยิ้มให้ เป็นยิ้มที่ดูไร้พิษสง
“อ้อ ค่ะ” หลินเถาเยาพยักหน้ารับคำอยู่พักใหญ่ ถามอย่างคนซื่อๆ “แต่ว่านี่มันเกี่ยวอะไรกับฉันงั้นเหรอคะ?”
คราวนี้ซ่างซิวจื๋อแทบไม่อยากจะกรอกตาโดยไม่คำนึงถึงภาพลักษณ์แสนสุภาพของตัวเองอีก ส่วน กงหยู่นั้นเขากลับกลั้นหัวเราะไม่ไหวจนต่องหันตัวไปหัวเราะกับกำแพง ผู้หญิงคนนี้มัน… น่ารักเกินไปแล้ว! ท่าทางน่ารักใสๆเป็นธรรมชาติมันทำให้คนรู้สึกอยากปู้ยี้ปู้ยำสักที
“ไม่เกี่ยวกับคุณ งั้นเชิญคุณไปได้แล้ว คุณหลิน” ซ่างซิวจื๋อเชื่อว่านี่เป็นความอดทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาแล้ว ไม่งั้นเขาไม่รู้ว่าตัวเองจะห้ามใจไม่ให้จับหลินเถาเยาเข้าห้องทดลองแล้วดูโครงสร้างสมองของเธอสักหน่อยว่าแตกต่างจากคนทั่วไปหรือไม่
“อ้อ ค่ะ” หลินเถาเยารับคำอย่างมึนๆอีกครั้ง ใบหน้าดูสับสนขณะเดินไปห้องบอลรูม เพียงเดินพ้นสายตาของซ่างซิวจื๋อเธอก็ได้สติทันที
แย่ล่ะ เมื่อกี้เธอทำอะไรลงไป? เธอปฏิเสธซุนโสง?? พระเจ้า แล้วเรื่องเงินล่ะจะทำยังไงดี? แล้วครอบครัวเธอล่ะจะทำยังไง??? เพื่อวันนี้เธอถึงกับต้องไปหาคนให้เธอเสียบริสุทธิ์เลยนะ! ในเมื่อกับซุนโสงพังไม่เป็นท่า งั้นที่เธอทำมาทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์น่ะสิ?! หลินเถาเยาอยากตบตัวเองให้ได้สติสักสองสามที ไม่ได้ เธอจะไม่ปล่อยความพยายามของเธอให้สูญเปล่า
หลินเถาเยากัดริมฝีปากของตัวเอง รวบกระโปรงของตัวเองเพื่อให้สามารถเดินเร็วขึ้นได้
หน้าประตูห้องน้ำหญิงกงหยู่กับซ่างซิวจื๋อยังคุยธุระกันไม่เสร็จ หรืออาจจะพูดว่ากงหยู่เป็นคนพูดอยู่ฝ่ายเดียว
“ซิวจื๋อ ฉันไม่ยักรู้ว่านายจะชอบแบบโลลิน้อย” กงหยู่ยิ้มล้อเลียน อีกมือหนึ่งก็ตบบ่าซ่างซิวจื๋อ
ซ่างซิวจื๋อสะบัดมืออีกฝ่ายออกอย่างไม่เกรงใจ “ฉันยังไม่ได้พูดถึงงานอดิเรกของนายเลยนะ มีคนจะจับกดเธอที่นี่ฉันก็เลยเข้าไปช่วยเธอก็แค่นั้นเอง”
“อ๋อ?” กงหยู่ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นเข้าไปอีก “ไม่ยักรู้ว่าซ่างซิวจื๋อเป็นฮีโร่พิทักษ์สาวงามแฮะ”
ซ่างซิวจื๋อเลิกตาคู่สวยของเขา “ขอร้องล่ะ เธอก็แค่ผู้หญิงที่ไม่ผ่านมาตรฐาน รูปร่างหน้าตาส่วนสูง แทบจะไม่มีอะไรที่เรียกว่าเป็นผู้หญิงเลยสักนิด” แต่ถ้าพูดกับตามความจริง ผิวเธอใสมาก ได้สัมผัสแล้วรู้สึกดีไม่น้อย ดังนั้นก็ถือว่าไม่เลวเลยแต่คำพูดพวกนี้บอกกงหยู่ไม่ได้ ไม่งั้นเขาอาจจะต้องหัวเราะเยาะตัวเอง
“จุ๊ๆ นายนี่มันงูพิษชัดๆ วิจารณ์ผู้หญิงจนไม่เหลือความเมตตาสักนิด” กงหยู่ใช้มองซ่างซิวจื๋อด้วยสายตาสิ้นหวัง “อย่าเพิ่งรีบด่วนสรุปขนาดนั้น บางทีเธออาจจะเป็นคนที่นายต้องการมาตลอดก็ได้”
ซ่างซิวจื๋อหัวเราะหึ “งั้นก็ถือซะว่าฉันมันโชคร้าย ฉันคงไม่ปล่อยให้เธอข่มขืนสายตาอยู่ข้างๆฉันทุกวันหรอก”
“ใครจะไปรู้ล่ะ” กงหยู่ยิ้มพลางยักไหล่ ก่อนเปลี่ยนประเด็น “แล้วซูหานล่ะ? ช่วงนี้ไม่เห็นหน้าเธอเลยนะ”
“ยัยเด็กนั่นไม่รู้ว่าอยากกระโดดโลดเต้นอะไรอีกเหวยอันไปล่ะ”
“ฉันล่ะสงสารจีเหวยอันจริงๆ เขาคงเป็นบอดี้การ์ดคนเดียวที่สามารถอยู่ข้างนายมาได้นานขนาดนี้แล้วละมั้ง”
“ก็คงมีแค่จีเหวยอันที่สามารถเอายัยแม่มดอย่างน้องสาวฉันอยู่”
“เหอะๆ แถมยังยอมให้ซูหานด้วย”
สายตาลึกล้ำของซ่างซิวจื๋อมองกงหยู่ “ไม่ เป็นจีเหวยอันไม่ได้ ”
กงหยู่มองซ่างซิวจื๋อด้วยความตกใจ “นายคงไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องฐานะหรอกนะ นั่นมันหัวโบราณเกินไปแล้ว”
ซ่างซิวจื๋อไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม พูดเพียงประโยคเดียวว่า “เป็นจีเหวยอันไม่ได้” แล้วก็ผละไปยังห้องบอลรูม
กงหยู่ชะงักอยู่ชั่วครู่ แม้ไม่รู้ว่าทำไมซ่างซิวจื๋อถึงได้ยืนกรานขนาดนั้นแต่ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้วก็แสดงว่าย่อมต้องมีเหตุผล ในฐานะที่เป็นเพื่อนกันเขาก็ไม่ควรถามอะไรให้มากความ เพียงแต่หวังว่าซูหานจะอ้อนวอนขอเองแต่ถ้าหากซ่างซิวจื๋อโกรธขึ้นมาก็คงถึงวันสิ้นโลก หวังแค่ว่าเขาคงไม่ต้องใช้วิธีเดียวกันจัดการกับจี้ซูหาน ทว่า… กงหยู่ยิ้มมุมปาก พูดถึงวิธีการแล้ว ซูหานเป็นคนที่น่ากลัวกว่าซ่างซิวจื๋อเป็นร้อยๆเท่า เธอไม่ใช่แค่ทรมานทางร่างกายอย่างเดียว แต่ยังทรมานจิตใจด้วย
เมื่อก่อนเขาเน่หรงเป่ยและเน่หรงซีเคยคุยกันว่า ถ้าซ่างซิวจื๋อกับจี้ซูหานทะเลาะกันใครจะเป็นฝ่ายชนะ ด้วยเหตุนี้ พวกเขาถึงได้ตัดสินใจในสิ่งที่ทำให้เสียใจมาตลอดสิบปีนี้ มันเห็นได้ชัดว่าพวกเขาประมาณตัวเองสูงไป สุดท้ายแล้วไม่เพียงพวกเขาต้องรับมือกับความประหลาดใจที่ซ่างซิวจื๋อสรรหามาให้แต่ละวันแต่ยังต้องเตรียมตัวเตรียมใจกับการจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัวจากยัยแม่มดจี้ซูหานด้วย
มีแต่ผีเท่านั้นที่รู้ว่าเธอจะโผล่มาจากเตียงคุณตอนไหน จากนั้นก็มองคุณกับผู้หญิงของคุณอย่างใจเย็นขณะสอดส่องหาเสื้อผ้า ยิ่งกว่านั้นคุณยิ่งไม่รู้ว่าเธอจะเอาด้วงมูลสัตว์ไปหย่อนไว้ในอาการของคุณตอนไหน รู้ตัวอีกทีเธอก็จะบอกคุณว่าคุณกำลังเคี้ยวมันอยู่ขณะที่ทานอาหารไปได้ครึ่งทางแล้ว
ถึงตอนนี้เน่หรงเป่ยและเน่หรงซียังเข็ดขยาดอยู่ อีกอย่างเมื่อเห็นจี้ซูหานยอมถอยให้ก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอมีประโยชน์มากกว่าประตูเทพ
ถ้าเกิดว่าจี้ซูหานชอบจีเหวยอันจริงๆ แล้วซ่างซิวจื๋อไม่เห็นด้วยละก็ การล้างแค้นที่รอวันชำระมาเนิ่นนานก็มาถึงเสียที กงหยู่ครุ่นคิดว่าตัวเองถึงวันที่นอนตายตาหลับเสียที
已经是最新一章了
加载中
