บทที่10 คนตายเพราะความร่ำรวย นกตายเพราะความตะกละ

บทที่10 คนตายเพราะความร่ำรวย นกตายเพราะความตะกละ ห้องบอลรูมที่โอ่โถงฟูฟ่า รอบกายมีแต่นักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จต่างพูดจาหารือกัน หลินเถาเยารวบกระโปรงขึ้นมาแล้วมองไปรอบๆ ในที่สุดก็เห็นซุนโสงอยู่มุมหนึ่งของห้องขณะที่กำลังก้อร้อก้อติกกับบริกรสาว หลินเถาเยาอดกลั้นความรู้สึกมวนท้องเดินหน้าเข้าไปทักทาย อันที่จริงเธอไม่อยากเห็นหน้าไอ้อ้วนลามกนี่สักเท่าไหร่แต่เพื่อครอบครัวแล้ว เธอถึงจำเป็นต้องทำเช่นนี้ “ท่านซุน คุณอยู่นี่นี่เอง ฉันหาอยู่ตั้งนาน” หลินเถาเยายิ้มโง่ๆเพื่อจะได้ซ่อนความฝืดบนใบหน้าตัวเอง เธอเองไม่ใช่คนที่แสดงอะไรได้เก่งนัก ซุนโสงหันกลับมา พอเห็นว่าเป็นหลินเถาเยาใบหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นสีเข้ม เขาส่งสัญญาณให้บริกรไปจากนั้นก็แกล้งทำท่าทางเป็นทางการแต่ไม่ได้มองหน้าหลินเถาเยาโดยตรง “คุณหลินกับประธานซ่างจัดการธุระกันเสร็จเรียบร้อยแล้วหรือ?” หลินเถาเยาแทบอยากจะเอาแชมเปญรดหัวล้านของเขา แต่ใบหน้ายังคงยิ้มพรายเหมือนเดิม “ท่านซุน คุณนี่พูดจาตลกเก่งนะคะ ฉันกับประธานซ่างจะมีเรื่องอะไรกันงั้นเหรอ?” “ผมพูดเล่นงั้นเหรอ?” ซุนโสงกระอักกระอ่วนไปชั่วครู่ แล้วก็เอ่ยเสียงต่ำว่า “แล้วเมื่อกี้ใครกันล่ะที่ทำให้ผมขายหน้าต่อหน้าประธานซ่าง!” “ท่านซุน ก็เมื่อกี้ฉันตกใจ ไม่รู้นี่คะว่าประธานซ่างจู่ๆจะโผล่เข้ามา” หลินเถาเยารีบอธิบาย “งั้นคุณก็รีบบอกผมมาว่าคุณกับประธานซ่างเกี่ยวข้องกันยังไง” “ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแม้แต่น้อย จริงๆนะคะ” หลินเถาเยาคิดเพียงแค่ต้องการหาเงิน เรื่องอื่นก็ช่างแม่งไปก่อน “พวกคุณไม่รู้จักกันเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าซุนโสงไม่เชื่อ “ไม่รู้จักค่ะ เมื่อก่อนก็ไม่เคยเจอกันมาก่อน ท่านซุน คุณลองคิดดู ถ้าฉันมีความสัมพันธ์กับประธานซ่าง ตอนนี้ฉันก็คงไม่มีปัญหาเรื่องเงินหรอกจริงไหม” ทันทีที่หลินเถาเยาพูดแบบนั้นก็แทบจะอยากตัดลิ้นตัวเองออก หลินเถาเยาคงไม่คิดว่าตัวเองจะมีวันนี้ที่จะขายตัวเพื่อแลกเงิน แถมยังขายให้กับตาเฒ่าอ้วนฉุจอมลามก “ก็ถูกของคุณ” ซุนโสงพยักหน้า หัวเราะถูกใจ “งั้นก็แสดงว่า เราก็ยังไปทำเรื่องทำยังค้างอยู่เมื่อกี้ต่อได้ใช่ไหม?” หลินเถาเยาฝืนใจพยักหน้า ปล่อยให้ซุนโสงโอบเข้าสู่อ้อมกอดตามแรงฉุดรั้งแล้วพาไปยังจุดที่ครึกครื้นที่สุดของงาน หลินเถาเยาคิดว่าขอแค่เธอทำให้ซุนโสงมีความสุขเธอก็สามารถได้เงินแล้วจากไปโดยง่าย แต่เธอไม่ทันคิดว่า ซุนโสงนั้นเจ้าคิดเจ้าแค้น คนที่กล้ามีเรื่องกับเขาแถมยังมีสถานะต่ำกว่าเขาจะต้องเอาคืนให้สาสม โปรดอย่าได้สงสัยว่าทำไมผู้ชายถึงได้คิดเล็กคิดน้อยเหมือนผู้หญิง บางครั้งการล้างแค้นของผู้ชายสามารถทำให้ผู้หญิงเจ้าเล่ห์เพทุบายคนหนึ่งตกตะลึงได้เหมือนกัน ตอนที่ซ่างซิวจื๋อและกงหยู่มาถึงห้องบอลรูม เสียงเพลงไพเราะก็ถูกบรรเลงขึ้น ในฐานะสุภาพบุรุษแห่งเมืองC กงหยู่ย่อมขอสุภาพสตรีสักคนเต้นรำอย่างไม่ต้องสงสัย ซ่างซิวจื๋อเองก็คงถูกเพื่อนพ้องทิ้งไว้ลำพัง แต่สำหรับเขาแล้วมันก็ไม่ได้เป็นไร เพราะเขาน่ะชินแล้ว เพียงแต่เมื่อสายตาของเขาเห็นซุนโสงกับหลินเถาเยาเท่านั้น สายตาลึกล้ำก็พลันเกิดประกายความโกรธขึ้นมา ตอนที่อยู่ในห้องน้ำ เธอยังร้องตะโกนให้คนช่วยแต่ทำไมตอนกลับหน้าตาระรื่น? หรือผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีตรรกะเหมือนคนทั่วไป ซ่างซิวจื๋อ เอาเหล้ากรอกปากด้วยความขุ่นมัว โกหก มารยาหญิงทั้งนั้นแถมเขายังแยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่ที่ควรเชื่อหรือเมื่อไหร่ที่ไม่ควรเชื่อ เห็นได้ชัดว่าซ่างซิวจื๋อเข้าใจว่าตัวเองถูกหลอก ดังนั้นเมื่อเขาเห็นว่าซุนโสงผลักหลินเถาเยาไปเบื้องหน้าเขาถึงไม่ยอมยื่นมือออกไปช่วยเหมือนคนอื่นๆที่เลือกที่จะมองอยู่ข้างๆ เสียงของซุนโสงหยาบกระด้างจนกลบเสียงดนตรี ประกอบกับท่าทางเล่นใหญ่ ทำให้ดึงดูดความสนใจของคนทั้งห้องมาได้ “ยัยทุเรศ! เธอนี่มันคนประเภทไหนกัน?! กูว่ามึงโชคดีแค่ไหนแล้ว แล้วยังกล้าแต่งตัวดูดีขนาดนี้! ถุย!!! เงินไม่กี่ร้อยหยวนก็ซื้อได้แล้วงั้นเหรอ คิดว่าฉันชอบเธอนักหรือไง!!!” ท่ามกลางฟลอร์เต้นรำ หญิงสาวในชุดราตรีสีม่วงถูกผลักให้ล้มลงบนพื้น ผมเธอหลุดลุ่ยปรกหน้า พยายามเอาชุดคลุมขาไว้เพราะตอนที่ล้มลงมันเปิดเผยต้นขาเธอออกมา ทว่าใบหน้าซุนโสงตอนนี้กลับพึงพอใจเป็นอย่างมาก ท่าทางหยิ่งผยอง “เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไง ว่าที่เธออยู่ข้างฉันเพราะต้องการเงินฉันยังไงเล่า? ในเมื่อเธอตั้งราคาเรียบร้อยแล้ว แล้วทำไมในห้องน้ำเมื่อกี้ถึงไม่ยอมฉันซะดีๆล่ะฮะ? ให้ฉันชิมเธอนิดหน่อยก็ไม่ได้!” ซุนโสงเป็นนักธุรกิจ ยังมีความฉลาดอยู่บ้าง เนื่องเพราะความสัมพันธ์กับซ่างซิวจื๋อ เขาถึงไม่กล้าทำอะไรหลินเถาเยาเมื่อครู่ แต่หลินเถาเยากลับบอกว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับประธานซ่างดังนั้นเขาถึงสามารถเอาคืนผู้หญิงคนนี้ได้เต็มที่ หลินเถาเยาทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าซ่างซิวจื๋อ เขาก็คงไม่โง่ปล่อยเธอไปง่ายๆ แค้นต้องชำระคือกฎของเขา คนรอบกายเริ่มกระซิบกระซาบ เสียงจากทั่วสารทิศดังเข้าไปในหูของหลินเถาเยาเธอจับกระโปรงของตัวเองไว้แน่นจนนอ้วกลายเป็นสีขาว น้ำตาใสเหมือนคริสตัลพรั่งพรูออกมาแล้วหยดลงบนกระโปรงสีม่วงเป็นวงเล็กๆ “เมื่อไม่ได้บอกว่าเป็นลูกบุญธรรมของท่านซุนหรอกเหรอ? แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?” “เธอไม่รู้หรอกเหรอว่าสังคมเดี๋ยวนี้ว่าลูกบุญธรรมเสร็จพ่อบุญธรรมกันทั้งนั้นแหละท่านซุนมีลูกบุญธรรมกี่คนแล้ว แก่ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เลิกรา” “คิดไม่ถึงเลย ดูใสซื่อขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้” “เด็กสาวสมัยนี้ใครจะไปดูออกกันเล่า? สวยหน่อยก็มีคนเลี้ยงแล้ว แต่เธอคนนี้น่ะเกรดต่ำไปนิด ขายกันโต้งๆเลย” “งั้นก็ไม่เหมือนโสเภณีใช่ไหม?” “เหมือนได้ไง? อย่างน้อยเงินก็ต่างกันแล้ว” เหมือนเสียงฝูงนกบินที่กระพือใส่หูของหลินเถาเยา เธออยากยกมือขึ้นปิดหูแต่เสียงเหล่านั้นยังคงดังลอดเข้ามาไม่หยุดจนมันทิ่มแทงใจของเธอ ซ่างซิวจื๋อถือแชมเปญแก้วหนึ่งแล้วจิบอย่างสง่างาม ใบหน้าพอใจกับการแสดงที่แสนจะขบขัน เขาไม่โง่พอที่จะช่วยเธอเป็นครั้งที่สอง “ท่านซุน คุณจะคิดยังไงฉันไม่สน แต่คุณจะให้เงินฉันตามสัญญาใช่ไหมคะ?” เสียงของหลินเถาเยาดังก้องแม้จะยังไม่เงยหน้าขึ้นมา มือที่ถือแก้วเชมเปญของซ่างซิวจื๋อสั่นเทิ้ม ในเวลาแบบนี้เธอยังคิดถึงเรื่องเงินอีกงั้นเหรอ? นี่มันคนตายเพราะความร่ำรวย นกตายเพราะความตะกละจริงๆ? หรือผู้หญิงคนนี้มีอะไรปิดปังอยู่กันแน่?