บทที่ 12 จอมวายร้ายตัวจริงที่หลอกลวง

บทที่ 12 จอมวายร้ายตัวจริงที่หลอกลวง กงหยู่เห็นสายตาของหลินเถาเยา จึงทำได้แค่เขาเตือน \"คือว่า น้ำลายไหลออกมาแล้วครับ\" หลินเถาเยาที่เหมือนเพิ่งตื่นขึ้นมาจากความฝัน รีบกลืนน้ำลายของตัวเองกลับเข้าไป ชายหล่อคนนั้น เขามาเพื่อเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงามเหรอ? ในระยะไกลซ่างซิวจื๋อแทบอยากจะนำแก้วแชมเปญในมือของเขาขว้างไปบนใบหน้าของกงหยู่ ปล่อยให้ไปคลี่คลายสถานการณ์ แต่ผลที่ได้คือไปสมคบกัน! และแน่นอนว่า ชายที่ดูดีไม่น่าเชื่อถือ! แต่ซ่างซิวจื๋อมองข้ามไปสิ่งหนึ่ง นั่นก็คือเขาก็เป็นคนประเภทที่ดูดีเหมือนกัน และคำพูดแขวะเมื่อครู่นี้เห็นได้ชัดว่ามีความคิดอย่างลูกสะใภ้ \"คุณชายสามบ้านกง\" ซุนโสงรีบคลายมืออย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกันก็ขยับเท้าของเขาออก ผู้ดุร้ายอย่างเมื่อครู่หายตัวไปในพริบตา เหลือเพียงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม \"คุณอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอคับ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณชายอีกสองคนของบ้านตระกูลกงสบายดีนะครับ?\" รอยยิ้มของกงหยู่นั้นหวานจนสามารถฆ่าผึ้งกลุ่มหนึ่งได้อย่างแน่นอน แต่ในใจได้ทักทายบรรพบุรุษของซ่างซิวจื๋อมาหลายพันครั้งแล้ว ตัวเองไม่อยากออกหน้าเอง ก็ขู่ให้เขาออกหน้ามาช่วย น้ำเสียงนี้ไม่ว่ายังไงจะต้องเอาคืนให้ได้ แม้ว่าในใจเขาจะว่ากล่าวซ่างซิวจื๋ออยู่หลายพันครั้ง แต่ภายนอกกงหยู่ก็ยังคงสุภาพ ดวงตาสดใสเหล่านั้นเต็มไปด้วยพลังที่แม้แต่ซุนโสงซึ่งเป็นผู้ชายก็ไม่สามารถยืนหยัดต่อสู้ได้ ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงอย่างหลินเถาเยา \"พวกเขาสบายดีครับ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง ภรรยาของคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ ผมได้ยินมาว่าช่วงนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี\" ซุนโสงหัวเราะสองสามครั้ง รู้สึกละอายเล็กน้อย \"ปกติของผู้หญิงครับ คงหนีไม่พ้นที่จะมีช่วงที่อารมณ์ไม่ดีอย่างนี้\" \"แล้วภรรยาของคุณรู้เรื่องที่ท่านซุน คุณมีลูกสาวบุญธรรมรึเปล่าครับ?\" ใบหน้ากงหยู่ยังคงมีรอยยิ้มที่ไม่เป็นพิษภัย ซึ่งทำให้คนรู้สึกว่าเป็นสุภาพบุรุษ ซ่างซิวจื๋อพ่นลมออกมาจากจมูกด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย \"คนหน้าซื่อใจคดจอมวายร้ายตัวจริง\" แม้ว่ากงหยู่จะถูกเขาหลอกมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่เขาและจี้ซูหานก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พี่น้องของพวกเขานั้นสดใสและซื่อตรงซึ่งรับมือกับความแน่วแน่เด็ดเดี่ยวของพวกเขา แต่กงหยู่ต่อสู้อย่างลับๆ จนสามารถยับยั้งอาการบาดเจ็บภายในของซ่างซิวจื๋อได้ ซุนโสงได้ยินคำพูดของกงหยู่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแทบจะหยุดไม่ได้ \"คุณชายสามบ้านกง คุณอย่ามาเล่นตลกกับผม ภรรยาของผมเป็นคนมีชื่อเสียง และเป็นคนดุ ถ้าเธอรู้ขึ้นมา บ้านของผมคงเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ\" \"โอ้ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง\" กงหยู่ทำท่าทางเหมือนกับว่าเป็นแบบที่คิดได้ และเข้าไปใกล้ซุนโสง ส่งเสียงกระซิบ \"แล้ววันนี้ที่ท่านซุนทำแบบนี้ คนจะพูดไปต่างๆ นานาได้นะครับ ไม่กลัวว่าจะไปถึงหูของภรรยาคุณเหรอครับ?\" ทันใดนั้นใบหน้าของซุนโสงก็ซีดเซียว มืออวบอ้วนสั่นเทาขึ้นมา \"คง......คงไม่หรอกครับ ใครจะพูดออกไปได้\" \"มันยากที่จะพูดเกี่ยวกับสังคมชั้นสูงนะครับ\" กงหยู่มองอย่างเห็นอกเห็นใจ \"คุณรู้ไหม ผู้หญิงในสังคมชั้นนี้ไม่มีสิ่งอื่นที่ต้องทำ และสิ่งที่ชื่นชอบมากที่สุดคือการพูดคุยข่าวซุบซิบ\" ซุนโสงตกใจคำพูดของกงหยู่และพูดอะไรไม่ออก เขามีชื่อเสียงเรื่องกลัวภรรยาอยู่แล้ว ที่วันนี้เขาสามารถทำแบบนี้กับหลินเถาเยาอย่างโจ่งแจ้งได้ เพราะไม่กี่วันนี้ภรรยาของเขาได้กลับไปที่บ้านของแม่ของเธอ แต่ตามที่กงหยู่ได้พูด ในโลกนี้ไม่มีกำแพงที่สามารถปิดกั้นอะไรได้ \"แล้ว แล้วผมควรทำยังไงดี?\" \"ท่านซุน คุณกลับบ้านก่อน ผมจะจัดการที่นี่เองครับ\" กงหยู่ตบไหล่ของซุนโสง จากนั้นมองไปทางซ่างซิวจื๋อและทำสัญลักษณ์ว่า OK ซ่างซิวจื๋อยกแก้วขึ้นแสดงถึงว่ารับรู้แล้ว \"ครับ ครับ ผมจะกลับเดี๋ยวนี้\" ซุนโสงกลัวมาก เขาไม่สนใจหลินเถาเยาที่ยังอยู่บนพื้น และรีบออกจากห้องโถง การแสดงสิ้นสุดลง ผู้คนที่กำลังพูดคุยกันค่อยๆ กระจายออกไป \"คุณหลิน คุณไม่เป็นไรนะครับ?\" กงหยู่ย่อตัวลง และถามด้วยความเป็นห่วง หลินเถาเยาอยู่ใกล้ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นมาก จนหายใจเร็ว \"ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ\" \"งั้นผมช่วยพยุงคุณลุกขึ้น\" กงหยู่คุ้นเคยกับสายตาของผู้หญิงมาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก แน่นอนว่าเขารู้ว่าใบหน้าของเขานั้นเป็นอย่างไร ดังนั้นเมื่อพบกับสายตาของหลินเถาเยา เขาก็รู้สึกเคยชินอยู่แล้ว เขายื่นมือออกไปจับแขนของหลินเถาเยาอย่างระมัดระวัง เดิมทีมันเป็นเพียงพฤติกรรมที่สุภาพ ไม่คาดคิดว่าหลินเถาเยาจะโถมน้ำหนักตัวเองมาที่ร่างของเขาทั้งหมด เพราะบวกกับเธอที่นั่งคุกเข่าเป็นเวลานาน ขาของหลินเถาเยาชาขึ้นมา ทำให้ร่างหลินเถาเยาล้มไปใส่เขา แชมเปญที่ซ่างซิวจื๋อกำลังจะกลืนลงไป ถูกพ่นออกมา ดวงตาทุกคู่ในห้องโถงมองที่ตรงนั้น นี่กำลังแสดงอะไรกันอยู่? มันเกินไปรึเปล่า?? \"อ่า ฉันขอโทษ ฉันขอโทษค่ะ ขาของฉันชาไปหมดแล้ว\" หลินเถาเยาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วจากบนร่างกงหยู่ ใบหน้าแดงก่ำ กงหยู่เป็นสุภาพบุรุษมาก แม้ว่าจะมีสัตว์นับล้านบินอยู่ในใจเขา ใบหน้าของเขาก็ยังยิ้มอยู่ \"ไม่เป็นไรครับ อย่าอยู่บนพื้นเลย ลุกขึ้นเถอะครับ\" \"เงินของฉัน\" เงินหยวนที่หลินเถาเยาเพิ่งหยิบขึ้นมานั้นกระจัดกระจายไปทั่ว ทำได้แค่เก็บใหม่อีกครั้ง รอยยิ้มของกงหยู่บิดเบี้ยวไปเล็กน้อย \"คุณหลิน เราลุกขึ้นก่อนแล้วค่อยพูดกันดีกว่าครับ\" \"ไม่ได้ค่ะ เงินพวกนี้นำไปใช้เพื่อช่วยชีวิต จะขาดสักใบเดียวก็ไม่ได้\" \"คุณลุกขึ้นยืนและหยิบขึ้นมาก็คงไม่ขาดไปหรอกใช่ไหมครับ?\" กงหยู่ไม่ต้องการเป็นจุดสนใจของสายตาคนอื่นแล้ว อยู่กับผู้หญิงที่มีน้ำตาทั่วใบหน้า และยังช่วยผู้หญิงเก็บเงินอีก สิ่งนี้ท้าทายเกินไปสำหรับรสนิยมของเขา! ในห้องเก็บของ กงหยู่รู้สึกพลังบางอย่างที่กำลังจะมาถึงของเขา เขาที่เพิ่งเงยหน้าขึ้น กำปั้นก็ถูกกระแทกอย่างแรงบนใบหน้าเขา \"ผู้ชายอย่างนาย อยู่ห่างจากเถาเยาของพวกเราหน่อย!!!\" กำปั้นอันทรงพลังนี้ทำให้ชายร่างใหญ่อย่างกงหยู่นอนลงไปที่พื้นหินอ่อนเย็นนั้น เขาเวียนหัวอยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะปะติดปะต่อสถานการณ์ตรงหน้าเขาตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะโดนต่อย และได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง? ซ่างซิวจื๋อรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของกงหยู่ ก่อนที่กงหยู่จะเห็นโคมระย้า เขาก็เห็นใบหน้าหนึ่งปรากฏขึ้นมา และเสียงที่ถามขึ้นอยู่หลายพันครั้ง \"กงหยู่ นายไม่เป็นไรนะ?\" กงหยู่ค่อยๆ ยกตัวและลุกขึ้นมา ถูใบหน้าที่เจ็บปวด และพูดว่า \"ซ่างซิวจื๋อ ไม่ต้องแสดงจริงจังขนาดนั้นก็ได้ อยากหัวเราะก็หัวเราะออกมาเถอะ\" ซ่างซิวจื๋อดูเหมือนจะได้รับการปลดปล่อยตัว ก่อนจะหัวเราะออกมา \"ฉันคิดว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นข่าวแน่ๆ นายจะต้องมีพาดหัวในวันพรุ่งนี้\" \"ซ่างซิวจื๋อ ก่อนหน้านี้ล่ะก็ ฉันจะให้นายได้ลิ้มรสว่าถูกผู้ชายขึ้นจะเป็นอย่างไร\" สายตามองบน รอยยิ้มของ กงหยู่เปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างเยือกเย็น ซ่างซิวจื๋อยกมือขึ้นและยอมแพ้ \"OK ฉันรู้ว่านายมีรสนิยมอย่างนี้ ดังนั้นฉันจะระวังตัว\"