บทที่ 15 ไม่ระมัดระวังจนเกิดการสูญเสีย

บทที่ 15 ไม่ระมัดระวังจนเกิดการสูญเสีย ซ่างซิวจื๋อไม่ได้ตอบและถามกลับ \"กงหยู่บอกเธอแล้ว?\" \"นายไม่ต้องสนใจว่าใครบอกฉัน นายบอกมาก่อนว่าใช่หรือไม่ใช่\" ซ่างซิวจื๋อมองบน และตอบว่า \"ใช่\" \"ว้าวซ่างซิวจื๋อเมื่อไหร่กันที่นายมีศักยภาพที่จะเป็นวีรบุรุษ? และยังช่วยหญิงสาวผู้ไร้เดียงสาอีก?\" จี้ซูหานกระแทกแขนไปที่เขาอย่างประจบประแจง \"นายก็ชอบเธอไม่ใช่หรือไง คิดอยากจะได้เธอมาครอบครองใช่ไหมล่ะ?\" ซ่างซิวจื๋ออดไม่ได้ที่จะหันไปมองที่ซูป้านเซี่ย \"แม่ครับ แม่แน่ใจเหรอว่าคนคนนี้เป็นน้องสาวฝาแฝดที่เกิดมาพร้อมกับผม? แม่คงไม่ได้เก็บมาจากโรงพยาบาลใช่ไหมครับ? ทำไมไม่เหมือนกันสักนิด เธอกับผมมีประสาทสัมผัสที่สามารถสื่อสารถึงกันได้ที่ไหนกัน!\" จี้ซูหานเป็นเหมือนกันคนที่อยากรู้อยากเห็นในซีรี่ย์อเมริกา \"Gossipgirl\" ที่ไม่ยอมปล่อยอะไรไปเลยสักเรื่องเดียว โล่คาคาที่นั่งถัดจากซูป้านเซี่ยอยู่เป็นเวลานาน ก็ขัดจังหวะขึ้นและพูดว่า \"ซิวจื๋อ ที่จริงแล้วความอยากรู้อยากเห็นไม่เกี่ยวข้องกับพันธุกรรมสักนิดเดียว คงเป็นเพราะถูกปลูกฝังมาถึงทุกวันนี้\" เธอหัวเราะ \"ส่วนตรงนี้ของซูหานเหมือนฉันมากที่สุด\" โล่คาคามีชื่อเสียงในเรื่องการอยากรู้อยากเห็นมาตั้งแต่เธอยังเด็ก คู่รักคู่ไหนในโรงเรียนมีมือที่สาม คู่รักคู่ไหนที่ทะเลาะกัน เลิกกัน กลับมาดีกัน เธอก็รู้ทุกอย่าง ซูป้านเซี่ยยิ้มอย่างมีความสุข \"ในตอนนั้นเธอเหมือนเด็กสาวที่ยังมึนงง ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง มีปัญหายังให้ฉันไปช่วยจัดการอยู่เลย\" โล่คาคาพยักหน้าเห็นด้วย \"ใช่ๆ เธอยังเป็นเด็กอยู่เลย\" เธอวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วพูดกับซ่างซิวจื๋อและจี้ซูหานพูดว่า \"พวกเธอรู้ไหมว่า เมื่อก่อนป้านเซี่ยแต่งตัวได้เชยมาก แล้วยังใส่แว่นตากรอบดำ ผมหน้าม้ายาวเกือบครึ่งหน้า ถ้าใครไม่รู้ คงคิดว่าเธอเป็นมนุษย์ต่างดาวที่ถูกส่งมาจากดาวอังคารเพื่อตรวจสอบโลกแน่ๆ\" เห็นได้ชัดว่าซ่างซิวจื๋อไม่เชื่อ \"ถ้าเป็นอย่างที่แม่บุญธรรมพูด ทำไมพ่อถึงชอบแม่ล่ะครับ?\" โล่คาคาไม่ลังเลเลยที่จะตอบซ่างซิวจื๋อ \"นายก็เป็นสมาชิกของสมาคมคนหน้าตาดีงั้นเหรอ\" ซ่างซิวจื๋อยักไหล่ ไม่ปฏิเสธ \"ผู้หญิงรอบตัวของผมถึงได้สวยอยู่เสมอไงครับ\" \"คงไม่เหมือนอย่างในนิยายเขียนกันใช่ไหม ในเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน เมื่อพ่อเห็นใบหน้าที่แท้จริงของแม่ ก็ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น?\" จี้ซูหานแสดงจินตนาการของเธอราวกับนักประพันธ์อย่างเต็มตัว \"เฮ้อ\" โล่คาคาเหลือบไปที่ซูป้านเซี่ยอย่างสงสัย และพูดขึ้น \"ไม่ได้เหมือนอย่างในละครอย่างนั้น เพียงแค่แม่ของเธอไปเข้าร่วมงานเต้นรำ และหลังจากนั้นก็ไม่ได้ใส่แว่น นำผมหน้าม้าขึ้น ก็เลยทึ่งไปเลย\" โล่คาคาไม่ได้บอกว่า ที่จริงแล้วเป็นงานเลี้ยงวันเกิดของซูเฉิงอี และก็เป็นเพราะงานเต้นรำนั้น ความสัมพันธ์ถึงค่อยๆ ชัดเจนขึ้น ใบหน้าของซูป้านเซี่ยเรียบนิ่ง ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก พวกเขาทั้งสี่คน ตราบใดที่พูดถึงเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับซูเฉิงอี พวกเขามักจะหลีกเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว คนคนนั้นเป็นความเจ็บปวดตลอดกาลในหัวใจ เมื่อพูดถึงก็จะรู้สึกปวดร้าว จี้ซูหานได้ยินก็สนใจขึ้นมา \"ถ้าอย่างนั้นพ่อทำยังไงถึงชนะใจแม่ได้เหรอคะ?\" \"ด้วยความสามารถความหน้าทนที่หนาอย่างจักรวาลไงล่ะ\" ซ่างยู่จู้สวมใส่ผ้ากันเปื้อน และเสิร์ฟอาหาร พร้อมพูดขึ้น \"พ่อมีเพียงกลวิธีเดียว ก็คือความหน้าทน เธอดุฉัน ฉันก็ไม่ไป เธอตีฉัน ฉันก็ไม่ไป เพียงใช้หลักการและนโยบายนี้ ก็ชนะใจได้แล้ว \" คิดว่าจะสามารถอธิบายเรื่องระหว่างซ่างยู่จู้และซูป้านเซี่ยได้อย่างชัดเจนในหนึ่งหรือสองประโยคเหรอ คิดว่าพูดสามวันสามคืนก็คงพูดไม่หมดหรอก แต่ไม่ว่ากระบวนการจะเป็นอย่างไร ผลลัพธ์ก็คือพวกเขาอยู่ด้วยกัน จึงไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว \"แม่บุญธรรมครับ คุณมีอะไรปิดบังพวกเราอีกรึเปล่าครับ?\" ซ่างซิวจื๋อทำท่าทีสังเกตและถามขึ้น เป็นเพราะ โล่คาคานั้นเป็นคนที่ไม่ค่อยถนัดในการซ่อนอารมณ์ของตัวเอง ดังนั้นซ่างซิวจื๋อแค่มองก็สามารถดูออก \"ทำไมเหรอ แม่บุญธรรมของนายมีเรื่องปิดบังนายไม่ได้เหรอ?\" จี้ชูเห้าก็ออกมาพร้อมกับจาน \"ได้เวลาแล้ว ทุกคนนั่งประจำที่ได้แล้ว\" \"พ่อชูเห้า คุณไม่กลัวว่าแม่บุญธรรมจะซ่อนชายอีกคนไว้ข้างนอกใช่ไหม?\" ซ่างซิวจื๋อพูดเหน็บ \"ถึงแม้เมื่อครู่จะพูดออกไปอย่างนั้น แต่มันก็น่าสงสัยนะครับ\" จี้ชูเห้าหยิบถั่วขึ้นมาบนจานแล้วทุบมัน \"เจ้าเด็กไม่รักดีนี่ ถ้าแม่บุญธรรมของนายมีผู้ชายอีกคนอยู่ข้างนอกคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอ? ฉันได้ลบล้างความคิดของเธอหมดแล้ว ตอนนี้เธอเชื่อฟังฉันอย่างดีเลย\" ซ่างยู่จู้ที่ถือมีดทำครัวอยู่ จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังจี้ชูเห้าใบหน้าของเขาอึมครึม \"จี้ชูเห้า เมื่อครู่นายว่าลูกชายฉันว่ายังไงนะ?\" จี้ชูเห้ายกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ทันที \"ฉันพูดผิดไปแล้ว ท่านซ่างอย่าอารมณ์ไม่ดีเลย ฉันรับผิดเอง ซิวจื๋อไม่ใช่เจ้าเด็กไม่รักดี\" เขาหยิบมีดทำครัวอย่างระมัดระวัง และยิ้ม \"เขาก็เป็นเจ้าเด็กไม่รักดีนั่นแหละ\" \"จี้ชูเห้า ฉันจะฆ่านาย!\" ซูป้านเซี่ยนั่งบนโซฟาและมองดูตาเฒ่าสองคนอย่างพูดไม่ออก \"ที่พวกนายสองคนอายุเกือบจะร้อยปี ยังไม่รู้จักละอายอีก\" \"ที่รัก เขาบอกว่าลูกชายของคุณเป็นเด็กไม่รักดี คุณคิดว่าฉันควรจะสั่งสอนเขาไหม?\" ซ่างยู่จู้มีท่าทางลำพองใจ \"ชูเห้าพูดว่าลูกชายของคุณเป็นเด็กไม่รักดี ไม่ใช่ของฉัน\" ซูป้านเซี่ยเรียบนิ่ง โล่คาคาที่อยู่ข้างๆ หัวเราะออกมา และยกนิ้วให้เธออย่างชอบใจ \"ป้านเซี่ยคุณโหดเหี้ยมมาก\" ซ่างซิวจื๋อผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเรื่อง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย และเลือกที่จะไปที่ห้องครัวเพื่อรับประทานอาหาร นับตั้งแต่ที่เขาจำความได้ พวกเขาไม่กี่คนนี้ ชอบถกเถียงกันเป็นประจำ เขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่า ชายสองคนที่ถือมีดทำครัววิ่งไล่ล่ากันในห้องนั่งเล่น จะเป็นเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่ของ เมืองC หากนักข่าวเห็นฉากนี้ ในใจจะต้องตกใจราวกับน้ำตกแน่ ที่โต๊ะอาหาร ประสบการณ์ที่น่าเศร้าของซ่างซิวจื๋อยังคงดำเนินต่อไป \"ซิวจื๋อ ลูกจำ JJ ได้ไหม?\" ซูป้านเซี่ยถามขึ้น พร้อมคีบผัก ซ่างซิวจื๋อหยุดมือที่กำลังคีบอาหาร และคิดอย่างจริงจัง ในที่สุดเขาก็ส่ายหัว ปฏิเสธว่า \"ผมจำไม่ได้ มีอะไรรึเปล่าครับ?\" \"เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอพบว่าแม่กับยู่จู้มาพักอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ และร้องไห้บอกกับแม่ว่า เธอมีเลือดเนื้อเชื้อไขของลูก\" ซูป้านเซี่ยพูดอย่างเรียบๆ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่จี้ซูหานกลับตกใจจนสำลักข้าวลงบนโต๊ะ และหันไปมองที่ซ่างซิวจื๋อ \"นายไปทำอะไรไว้??\" ซ่างซิวจื๋อที่เพิ่งกลืนข้าว และเพราะคำพูดของซูป้านเซี่ยทำให้ข้าวติดอยู่ในลำคอ จนเขาต้องหาน้ำดื่ม ถึงค่อยโล่ง และหันไปดูแม่ที่ดูเงียบสงบด้วยความไม่สบายใจ \"แม่ครับ อย่าพูดล้อเล่นแบบนี้ได้ไหมครับ?\" ซูป้านเซี่ยหยิบน้ำผลไม้มาดื่ม แล้วพูดว่า \"แม่ไม่ได้ล้อเล่น แม่กำลังถามลูกอย่างจริงจัง ลูกได้นอนกับผู้หญิงที่ชื่อ JJ รึเปล่า\" ซ่างยู่จู้ จี้ชูเห้า โล่คาคาต่างก้มหน้าทางอาหาร เรื่องแม่สอนลูก พวกเขาจะไม่แทรกแซง เพื่อไม่ให้เรื่องใหญ่มากกว่าเดิม