บทที่ 18 ฉันจะฟ้องคุณ

บทที่ 18 ฉันจะฟ้องคุณ เธอไม่ต้องการเป็นผู้หญิงที่ร้องไห้เพราะความรัก มันน่าอายเกินไป หลิวเฉิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงของเขาก็ค่อยๆ หมดความอดทน \"ผมก็พูดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเรากลับบ้านแล้วค่อยแก้ปัญหากัน??\" \"แก้ปัญหายังไงคะ? คุณจะแก้ปัญหายังไง?\" น้ำตาของถังหน่วนเวยคลออยู่ในดวงตา ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าอย่าร้องไห้ แต่ทำไมดูเหมือนว่าใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว \"หลิวเฉิงความรู้สึกสองปีนี้ เราบอกว่าเราจะแต่งงานเมื่อเราหาเงินได้มากพอแล้ว\" เธอชี้ตรงไปที่ตู้เยว่เซิน \"นั่นคือวิธีที่คุณเดินทางตามสัญญาของเราเหรอคะ!\" \"เวยเวย อย่าเพิ่งก่อเรื่องได้ไหม?\" ใบหน้าของหลิวเฉิงดูไม่ดีนัก ความรู้สึกที่ว่าถูกจับได้ว่ามีชู้เป็นอย่างไร ตอนนี้เขารับรู้แล้ว \"ก่อเรื่องที่นี่ก็ไม่มีใครได้รับผลดีเลยนะ น่าอับอายจะตายไป\" ถังหน่วนเวยหัวเราะออกมา \"คุณยังอายอีกเหรอคะ? พาผู้หญิงมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่น่าอายกว่าเหรอคะ? หลิวเฉิงคุณแสดงละครเก่ง หรือว่าสายตาฉันแย่กันแน่?\" ในเวลานี้ตู้เยว่เซินก็พูดเยาะเย้ยขึ้น \"เมื่อครู่หลิวเฉิงก็พูดแล้วไม่ใช่หรือไง คุณอารมณ์ร้าย แถมยังไร้เดียงสาอีก เป็นคนที่ไม่เป็นที่ต้องการของผู้ชาย\" เธอม้วนเกี่ยวผมของตัวเองด้วยท่าทางเยาะเย้ย \"จะดูดียังไงก็แค่นั้นแหละ? ก็เหมือนกับแจกันที่มีไว้ประดับสวยๆ เท่านั้น\" \"ตู้เยว่เซินเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ เชิญหลีกไปให้พ้นด้วยค่ะ!\" ถังหน่วนเวยทนไม่ไหวว่ากล่าวออกไป ในเวลานี้เธอสามารถทำได้ทุกอย่าง ไม่ไกลกันนัก กงหยู่ที่กำลังคุยกับผู้จัดการ ก็ได้ยินเสียงทะเลาะมาจากข้างๆ ก่อนที่เขาจะมองไปโดยจิตใต้สำนึก และเห็นคนที่เคยชกเขาที่งานเลี้ยง เขาลำพองขึ้นมาเล็กน้อย ๆ นี้เรียกว่า โลกกลมรึเปล่า ในตอนนั้นได้ที่เธอบอกฐานะปลอมของตัวเอง ทำให้เขาหาคนผิด ตอนนั้นเขาก็คิดแล้วว่าคงจบไปแบบนั้น ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้งที่นี่ เขาจะต้องสั่งสอนเธอ ให้เธอรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงที่ชกเขาและหลอกเขา! กงหยู่ที่กำลังจะเดินไป แต่พบว่าบรรยากาศนั้นไม่ปกติ ใบหน้าของเธอดูไม่ค่อยดี ราวกับว่า......เธอกำลังจะร้องไห้ และผู้ชายที่กำลังเผชิญหน้ากับเธอก็มีสีหน้าไม่ต่างกับเธอเท่าไหร่ เกิดอะไรขึ้น? กงหยู่หยุดฝีเท้าและดูสถานการณ์ \"ถังหน่วนเวย คุณก่อเรื่องพอหรือยัง?!\" หลิวเฉิงทนไม่ไหวกับคนรอบข้างที่พูดซุบซิบกัน และตะโกนออกไป ตอนนี้เขาแค่อยากจะทำให้เรื่องนี้จบลงอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากปล่อยให้มันยุ่งเหยิงต่อไปแล้ว ถังหน่วนเวยมองหลิวเฉิงอย่างไม่อยากจะเชื่อ และน้ำตาก็ไหลออกมา \"หลิวเฉิง คุณบอกว่าฉันกำลังก่อเรื่องเหรอ? ตอนนี้ใครกำลังก่อเรื่องกันแน่? ผู้หญิงที่คุณพามา มาหยามหน้าฉันก่อน! แต่กลับโทษฉันเหรอคะ?\" \"แล้วทำไมคุณไม่คิดว่าคุณได้ทำอะไรผิดไปบ้าง?\" หลิวเฉิงนั่งลง \"วันๆ คุณเอาแต่ยุ่ง ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ผม ผมเป็นผู้ชายนะ คุณรู้ไหม คุณทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ หลิวเฉิงก้มศีรษะลง แล้วเอามือแสกไปในผม ด้วยท่าทางเจ็บปวด ถังหน่วนเวยชะงัก ทำท่าจะเอ่ยปากพูดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เสียงของหลิวเฉิงก็ลดลงเรื่อยๆ และพูดว่า \"ผมพยายามอย่างหนักที่จะหาเงิน แต่ก็ยังไม่สูงเท่ากับเงินเดือนของคุณ ทุกครั้งที่ผมโทรหาคุณ คุณจะบอกผมเสมอว่าคุณกำลังยุ่ง เดี๋ยวจะโทรกลับในภายหลัง ผมจึงรอเหมือนคนโง่ ที่รออยู่ทั้งคืน เป็นเพราะแบบนี้ ความรู้สึกที่มีต่อคุณถึงค่อยๆ ลดไป!\" น้ำตาของถังหน่วนเวยไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ มือเธอเหยียดออกไป หวังจะแตะหลิวเฉิงก็ชะงัก และหยุดอยู่กลางอากาศ ก่อนจะนำมือกลับมา \"ไม่ง่ายเลยที่จะมีเวลากินข้าวกับคุณสักครั้ง และเมื่อมีโอกาสก็กินไปได้ครึ่งหนึ่งเท่านั้น โทรศัพท์ของคุณก็ดังขึ้น และรีบออกจากร้านอาหารโดยไม่พูดอะไรสักคำ \"หลิวเฉิงหัวเราะสองสามครั้ง ด้วยความเศร้า \"ในหัวใจของคุณ สถานะของหลินเถาเยานั้นสูงกว่าผมอีก คุณคิดว่ามันยังมีความหมายอีกไหมที่ผมจะรักคุณ!\" \"ฉัน......\" ถังหน่วนเวยอยากจะอธิบายเรื่องของหลินเถาเยา แต่ทันใดนั้นก็พบว่า อธิบายไปก็คงไม่มีความหมายแล้ว ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้เหรอ? ถ้ากลับไปแล้วจะเป็นยังไงต่อ? จะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนเหรอ? ความรู้สึกเมื่อมันไม่เหลือแล้วก็คือไม่เหลือแล้ว มันไม่เหมือนกับสิ่งของ ที่หายไปก็สามารถหาได้ สิ่งเดียวที่เธอเสียใจคือเธอไม่ได้บอกหลิวเฉิง ว่าจริงๆ แล้วเธอยังรักเขาเสมอ เพียงแค่เธอไม่ได้พูดเท่านั้นเอง เธอเพียงแค่ยุ่งอยู่กับการสร้างอนาคตของพวกเรา แต่กลับลืมเขาในตอนนี้ ถังหน่วนเวยไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดยังไง ในตอนที่เธอจะหันหลังกลับเพื่อทำอะไรบางอย่าง พนักงานเสิร์ฟที่เสิร์ฟกาแฟก็กระแทกเธออย่างจัง ทำให้กาแฟหกราดเธอ ถังหน่วนเวยโซเซเล็กน้อย ทำได้เพียงคว้าขอบโต๊ะ และด้วยความสูงนั้นพอดีสำหรับตู้เยว่เซินในการเทกาแฟทั้งถ้วยบนหัวของเธอ \"โอ้ ขอโทษนะหน่วนเวย ฉันไม่รู้ว่าคุณจะชนมาอย่างกะทันหัน เป็นความผิดของฉันเอง ทำไมกาแฟถึงได้วางไว้ขอบโต๊ะขนาดนั้นกัน\" ตู้เยว่เซินปิดปากด้วยความประหลาดใจ แต่น้ำเสียงลำพองใจอย่างชัดเจน \"คุณคงจะไม่โทษฉันใช่ไหม?\" พนักงานข้างๆ ได้ทำความสะอาดกาแฟที่หกเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพูดขอโทษ ถังหน่วนเวยพูดเรียบๆ \"มันไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณไปได้แล้วค่ะ\" \"หน่วนเวย คุณใจดีมาก โอ้โห ดูคุณสิ กาแฟหกเลอะไปหมด\" ตู้เยว่เซินยืนขึ้น นำกระดาษทิชชูวางบนโต๊ะ แล้วเช็ดให้เธออย่างกระตือรือร้น ทั้งร่างของถังหน่วนเวยนั้นเต็มไปด้วยกาแฟ และยังมีคราบกาแฟบนใบหน้าของเธอหยดลงมาอีก จนแยกไม่ออกว่ามันเป็นน้ำตาหรือกาแฟ สูทของเธอก็เปื้อนกาแฟจากพนักงานที่ไม่ระวังด้วย ทำให้ทั้งร่างเธอเมื่อมองไปแล้วดูตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เธอจับจ้องที่หลิวเฉิง แต่เห็นเขาหันหน้าไปอีกทาง ถังหน่วนเวยยิ้มเยาะขึ้นมา เป็นไปตามนั้นจริงๆ ในใจของผู้ชายคนนี้ไม่มีที่สำหรับเธอแล้ว เธอผลักมือของตู้เยว่เซิน ออกไป แล้วก้าวไปด้านข้าง ยืนอยู่ตรงหน้า ตู้เยว่เซิน แต่เดิมเธอสูงกว่า ตู้เยว่เซินมาก ความสูงที่กดขี่ทำให้ ตู้เยว่เซินรู้สึกกลัวเล็กน้อย \"หน่วนเวย ฉันไม่ได้ตั้งใจราดกาแฟไปบนหัวของคุณนะ คุณคงไม่เอาเรื่องใช่ไหม?\" ถังหน่วนเวยยิ้มขึ้นที่มุมปากของเธอ และไม่ใช่รอยยิ้มที่ดีสักนิดเดียว เธอไม่ตอบคำถามของ ตู้เยว่เซินแต่ฟาดมือไปที่แก้มของตู้เยว่เซินอย่างแรง น้ำหนักมือนั้นทำให้คนที่ดูอยู่ไม่ไกลรู้สึกร้อนบนใบหน้าของตัวเอง เมื่อเปรียบเทียบกับตบนี้ ดูเหมือนว่าหมัดที่เธอเคยชกครั้งที่แล้วจะเบากว่ามาก กงหยู่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโชคดี ตู้เยว่เซินกุมใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากจะเชื่อ \"คุณตบฉันเหรอ?\" หลังจากที่เธอรู้สึกตัว ก็กรีดร้องออกมา \"ถังหน่วนเวย คุณเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแล้วเหรอ? ฉันจะฟ้องคุณข้อหาทำร้ายร่างกาย! คุณจะไม่มีที่ยืนในโลกของทนายความอีก!!\"