已经是第一章了
บทที่6 ไร้ค่า
หลายวันต่อมา
รถตู้แล่นเข้ามาจอดตรงลานจอดข้างในบ้านพงษ์ไพศาล พอประตูรถเปิดออก มินก็ลงมาเป็นคนแรกตามด้วยอัมพรกับสุวัตร ส่วนภาคินยังนั่งอยู่ในรถอยู่ มินกับคนขับรถจึงไปช่วยกันยกวีลแชร์ไฟฟ้าลงจากหลังรถ แล้วเข็นไปไว้ตรงหน้าประตูรถ เพื่อยกตัวภาคินให้นั่งลงได้สะดวก
หลังจากที่ยกตัวภาคินลงนั่งบนวีลแชร์แล้วมินก็สอนการใช้งานวีลแชร์ไฟฟ้าโดยการแนะนำกดปุ่มต่างๆ จากนั้นภาคินก็กดปุ่มเดินหน้าไปทางบ้านหลังเล็กที่เป็นบ้านไม้ชั้นเดียว ซึ่งมินให้คนทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว บริเวณบ้านมีต้นไม้ล้อมรอบทำให้ร่มรื่นน่าอยู่มากขึ้น ส่วนด้านหลังบ้านมีสระบัวขนาดกลางอยู่หนึ่งสระที่เชื่อมทางเดินด้วยไม้เข้ากับตัวบ้าน ภาคินพาตัวเองมาหยุดตรงริมสระมองไปข้างหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย
\"พี่คินไปทานข้าวกันเถอะค่ะ\" เดินไปหยุดตรงด้านหลังภาคิน
\"พี่ไม่หิว\"
\"ไม่หิวก็ต้องทานค่ะ พี่รู้ตัวไหมว่าตัวเองผอมลงเยอะมากเลย\"
\"ช่างพี่เถอะ\"
\"ช่างไม่ได้หรอกค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่รออยู่ไปเถอะค่ะ\" นั่งลงยองๆ ข้างภาคินพร้อมกับจับมือและส่งสายตาอ้อนวอน
\"ก็ได้ไปสิ\" เคลื่อนวีลแชร์นำหน้ามินไปตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ ส่วนมินก็เดินตามไปติดๆ
ภาคินเข้าไปในบ้านได้อย่างง่ายดาย เพราะช่างได้มาทำทางลาดไว้ก่อนที่จะกลับมาแล้ว พอเข้าไปในห้องรับประทานอาหารก็เจออัมพรกับสุวัตรนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
\"มาแล้วเหรอลูก เป็นไงนั่งวีลแชร์ไฟฟ้าสะดวกดีใช่ไหม ไปไหนมาไหนได้สบายเลยทีนี้\" อัมพรลุกขึ้นไปสวมกอดลูกชายตัวเอง
\"ครับสะดวกดี\"
\"ทานเยอะๆ นะลูก มีแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลย\" สุวัตรเอ่ยขึ้น
\"ใช่ค่ะ ป้าทำสุดฝีมือเพื่อคุณคินเลยนะคะ\" ป้าชุ่มแม่ครัวเก่าแก่ของบ้านที่กำลังยืนอำนวยความสะดวกให้ทุกคนเอ่ยขึ้น
\"มาค่ะ พี่คินอยากทานอะไรบอกมินได้เลยนะคะ เดี๋ยวมินตักให้\"
\"มินจะตักอะไรให้พี่ก็ตักมาเถอะ \"
\"ค่ะ\" รับคำแล้วตักไส้อั่วที่หั่นเป็นชิ้นๆ ใส่ลงไปในจานข้าวของภาคิน
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จภาคินก็กลับไปที่บ้านหลังเล็ก เอาแต่เก็บตัวเองอยู่ในห้อง ด้วยการจ้องมองภาพถ่ายตัวเองกับกิ่งที่อยู่ในมือถือ น้ำตาไหลเอ่อออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างกำมือแน่น
ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ภาคินจึงรีบเช็ดน้ำตาทิ้งแล้วพาตัวเองไปปลดล็อกกลอนประตูเปิดออก เจอมินยืนอยู่ตรงหน้าประตูพร้อมกับส่งยิ้มให้ภาคิน
\"พี่คินพอดีมินมีคนมาแนะนำให้รู้จักค่ะ\"
\"ใครเหรอ ทำไมพี่ต้องรู้จักด้วย\"
\"ตามมินมาค่ะ\"เดินนำภาคินออกไปตรงหน้าบ้าน ภาคินจึงเคลื่อนวีลแชร์ตามหลังมินออกไป
\"พี่คิน นี้พี่น้อยค่ะ พยาบาลที่จะมาทำกายภาพให้พี่ทุกวันแล้วอยู่คอยช่วยเหลือพี่\"
\"สวัสดีค่ะ\" เอ่ยทักทายภาคิน
\"พี่ว่าไม่จำเป็นหรอก\"
\"จำเป็นสิคะ เดี๋ยวมินจะให้พี่น้อยพักอยู่อีกห้องหนึ่งก็แล้วกัน เผื่อตอนกลางคืนพี่ต้องการความช่วยเหลือจะได้ช่วยทัน\" จริงๆแล้วบ้านหลังเล็กเป็นบ้านสำหรับไว้รับแขกจึงมีสองห้องนอนพอดี
\"อยากทำอะไรก็ทำแล้วอย่าโวยวายทีหลังก็แล้วกัน\"พูดจบก็พาตัวเองเข้าไปข้างในห้องเหมือนเดิม
\"พี่น้อยอย่าถือสาพี่คินเลยนะคะ ตามมินมาค่ะ\" เดินนำไปยังห้องนอนที่อยู่อีกฝากหนึ่งของบ้าน
\"ค่ะ\" เดินตามหลังมินไปข้างในห้อง
\"เป็นไงคะ พอจะอยู่ได้ไหม\"
\"ยิ่งกว่าอยู่ได้อีกค่ะ\" ส่งยิ้มให้มิน
\"ดีเลยค่ะ มินคงจะไม่ต้องแนะนำอะไรพี่มาก เพราะพี่ก็ผ่านงานแบบนี้มาเยอะแล้ว\"
\"ค่ะ แต่ว่าอยู่ที่ตัวคนไข้ด้วยว่าจะให้ความร่วมมือหรือเปล่า\" ดูจากท่าทางภาคินแล้วเหมือนจะไม่อยากจะให้ใครยุ่งด้วย
\"เรื่องนั้นมินว่าพี่น้อยค่อยๆ ทำความรู้จักกับพี่คินไปนะคะ มินจะช่วยพูดให้อีกแรงหนึ่งค่ะ\"
\"ค่ะ\"
\"งั้นก็ไปหาพี่คินกันค่ะ\" มินเดินนำออกไปจากห้อง
มินเดินไปหยุดตรงหน้าประตูห้องภาคิน เคาะไปตามมารยาทแล้วเปิดประตูเข้าไปเห็นภาคินกำลังนั่งหันหลังให้พร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่าง
\"พี่คินค่ะ จะให้พี่น้อยช่วยเหลืออะไรก็บอกได้เลยนะ\"
\"ยังไม่มีออกไปก่อนเถอะ\"
\"พี่คินจะเข้าห้องน้ำหรือจะอาบน้ำอะไรก็บอกให้พี่น้อยช่วยเลยนะคะ อย่าทำเองเดี๋ยวจะล้มลงไปกับพื้น\"
\"พี่รู้แล้วตอนเย็นค่อยเข้ามาอีกทีก็แล้วกัน\"
\"ก็ได้ค่ะ\"
\"คุณคินเรียกใช้พี่ได้ตลอดเลยนะคะ ไม่ต้องเกรงใจ\" น้อยเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
\"มินยอมรับนะคะ ว่าพี่คินไม่เหมือนเดิมคงต้องเอาใจหน่อย\" มินบอกกับน้อย
\"พี่เข้าใจค่ะ จากคนที่เคยเดินได้ปกติต้องมาอยู่ในสภาพนี้\"
\"มินหวังว่าพี่คินจะใหัความร่วมมือกับพี่นะคะ\"
\"พี่ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ\"
ด้านกิ่งกำลังคุยโทรศัพท์กับแม่ของตัวเองที่อยู่ต่างประเทศ ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
\"แม่ค่ะ ก็กิ่งบอกไปแล้วไง ว่ากิ่งไม่ได้รักพี่คินแล้ว\"
\"แสดงว่าลูกโกหกทางโน้นใช่ไหม ว่าคินเขาขอถอนหมั้นลูกเอง\"
\"ไม่ได้โกหกค่ะ พี่คินเขาบอกทางพ่อแม่เขาแบบนั้นเอง\"
\"ถ้าทางโน้นรู้ว่ากิ่งไม่พูดความจริงทั้งหมด เขาจะคิดยังไง กิ่งเคยคิดบ้างไหม\"
\"แม่หยุดพูดเรื่องนี้ สักทีเถอะค่ะ \"
\"คงไม่ได้หรอก คุณสุวัตรเขาโทรมาขอโทษฝ่ายเราตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่คินเขาขอเลิกกับลูก แล้วอีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้คินมาเป็นภาระให้ลูก เห็นไหมเขาดีกับเรามาก แต่ทำไมลูกถึงนอกใจนอกกายเขาได้ แม่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ\"
\"แม่ก็พูดได้สิ แม่ไม่ลองมาเป็นกิ่งแม่ไม่เข้าใจหรอก แค่นี้ก่อนนะคะ\" กดวางสายทันทีด้วยความโกรธ
ด้านมะลิกำลังเดินตรวจคนไข้กับหมอต้นที่แผนกผู้ป่วยหญิง ทั้งคู่สนิทสนมกันจนเพื่อนพยาบาลคนอื่นอิจฉามะลิกันยกใหญ่โดนเฉพาะไอซ์พยาบาลสาวร่วมแผนก
\"มะลิจ้ะให้ฉันช่วยอะไรไหม\" ไอซ์มองหน้าหมอต้นไม่วางตา
\"ไม่มีจ้ะ ใกล้จะตรวจเสร็จแล้วล่ะ\"เดินตามหลังหมอต้นไป
\"เห็นว่าหมอชอบก็เลยได้ใจ คิดจะเก็บไว้คนเดียวล่ะสิ\" ไอซ์คิดในใจแล้วเดินออกไป
\"มะลิหมดแล้วใช่ไหมคนไข้\" หมอต้นหันมาถามมะลิที่เดินตามหลังอยู่
\"หมดแล้วค่ะ\"
\"งั้นพี่ไปตรวจคนไข้แผนกอื่นต่อก่อนนะ\"
\"ค่ะ\" รับคำแล้วเดินออกไป
แต่ทางเดินเพิ่งจะถูเสร็จใหม่ๆทำให้มะลิลื่นจะล้มลง โชคดีที่หมอต้นรีบเข้าไปคว้าตัวเอาไว้ก่อนทำให้มะลิตกอยู่ในกอดแขนไปโดยปริยาย ทุกการกระทำของทั้งคู่อยู่ในสายตาของไอซ์หมดที่แอบมองดูอยู่ห่างๆ
\"มะลิเป็นอะไรไหม\" โอบเอวไว้
\"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยไว้ทัน\"ผลักออกห่างจากหมอต้นทันที
\"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เดินระวังอีกนิดก็แล้วกัน พื้นมันลื่นอยู่\"
\"ค่ะ มะลิจะระวังให้มากกว่านี้\"
\"พี่ไปก่อนนะ\"
\"ค่ะ\" เดินกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
มะลิรู้ว่าหมอต้นคิดกับเธอมากไปกว่าความเป็นพี่น้องกัน แต่เธอกลับไม่คิดอย่างนั้น ที่เธอสนิทกับหมอต้นก็เพราะความเป็นกันเองของหมอต้นมากกว่าที่เป็นมิตรกับทุกคนในโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าหมอต้นจะเพิ่งย้ายมาอยู่ไม่กี่เดือนก็ตาม
พอตกเย็นน้อยก็เข้าไปข้างในห้องของภาคินเพื่อช่วยจัดการเรื่องส่วนตัวต่างๆ ของภาคิน
\"คุณคินจะอาบน้ำเลยไหมคะ เสร็จแล้วจะได้ไปทานข้าว\"
\"ไม่ต้องเดี๋ยวฉันจะเข้าไปอาบเอง เอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนไว้ในห้องน้ำก็พอ\"
\"ไม่ได้นะคะ อย่างน้อยให้พี่ช่วยยกตัวคุณวางลงตรงเก้าอี้ในห้องน้ำก็ได้ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณจะลงจากรถเข็นยังไงคะ\"
\"ฉันบอกว่าจะทำเองไง ออกไป!\" ตวาดเสียงดัง
น้อยสะดุ้งตกใจรีบออกไปจากห้องตรงไปหามินที่บ้านหลังใหญ่ทันที เพราะกลัวภาคินจะไปล้มในห้องน้ำ
\"อ้าว พี่น้อยมีอะไรหรือเปล่าคะ\"
\"คือคุณคินเขาไม่ยอมให้พี่ช่วยเหลืออะไรเลยค่ะ พี่กลัวว่าจะไปล้มในห้องน้ำ\"
\"ให้มันได้อย่างนี้สิพี่คิน รีบไปกันค่ะ\" ถอนหายใจแรงๆ แล้วเดินตรงไปยังบ้านหลังเล็ก
พอมินเข้าไปในห้องก็เจอแต่ความว่างเปล่า แต่ประตูห้องน้ำกลับปิดอยู่ มินจึงเคาะประตูเรียก
\"พี่คินค่ะ มินเข้าไปได้ไหมคะ\"
\"เข้ามาเลย ประตูไม่ได้ล็อค\"
มินได้ยินอย่างนั้นก็เปิดประตูเข้าไปก็เจอภาคินล้มลงไปกองนอนอยู่บนพื้นห้องน้ำ พยายามจะลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ไม้ที่เอาไว้สำหรับนั่งอาบน้ำโดยเฉพาะ
\"ตายแล้ว!พี่คิน พี่น้อยมาช่วยกันค่ะ\" มินกับน้อยจึงช่วยกันพยุงตัวภาคินนั่งลงบนเก้าอี้
\"พี่คินทำไมดื้อ จังเลยคะ ทำไมไม่ให้พี่น้อยช่วยตั้งแต่แรก\"
\"พี่อยากจะทำเองบ้าง ให้คนอื่นช่วยเหมือนไม่มีค่ายังไงก็ไม่รู้\"
\"มินรู้ค่ะ แต่มินอยากให้พี่เปิดใจรับความช่วยเหลือจากคนอื่นบ้าง\" พูดพลางถอดเสื้อกับกางเกงของภาคินออกจนเหลือแต่กางเกงชั้นในตัวเดียว
\"จะอาบเองหรือว่าจะให้มินอาบให้ค่ะ\" หยิบแชมพูกับสบู่เหลวอาบน้ำมาวางไว้ใกล้ๆตัวภาคิน
\"พี่อาบเองดีกว่า\"
\"อาบเสร็จแล้วก็บอกด้วยนะคะ มินจะรออยู่ตรงหน้าประตู\" หยิบฝักบัวพร้อมกับเปิดน้ำยื่นให้ภาคินแล้วปิดประตูออกมายืนรออยู่ตรงหน้าห้องน้ำ
\"พี่น้อยอดทนหน่อยนะคะ\"
\"ค่ะ พี่จะพยายามทำให้ดีที่สุด\"
ด้านภาคินต้องอาบน้ำด้วยความยากลำบากเพราะนั่งอยู่กับที่ขยับได้แต่ท่อนบนส่วนท่อนล่างขยับไม่ได้ ใช้เวลาสักพักก็อาบเสร็จ
\"มินพี่อาบน้ำเสร็จแล้ว\" ภาคินตะโกนออกมาจากในห้องน้ำ
\"ค่ะ\" เปิดประตูเข้าไปก็เห็นภาคินเอาผ้าเช็ดตัวพันเอวไว้แล้ว
\"มาค่ะพี่น้อยช่วยกันยกตัวพี่คินไปนั่งลงบนวีลแชร์\"
\"ค่ะ\" เข้าไปช่วยมินพยุงภาคินลงบนวีลแชร์
จากนั้นมินก็เข็นวีลแชร์ไปตรงตู้เสื้อผ้าแล้วจัดการใส่เสื้อผ้าให้พี่ชายตัวเองจนเสร็จ แล้วเข็นภาคินไปทานข้าวเย็นที่บ้านหลังใหญ่ต่อ
\"ทานเยอะๆ นะลูก\"อัมพรส่งยิ้มให้ภาคิน
\"ครับ\" ตักข้าวเข้าปาก
\"แล้วเป็นไงบ้าง น้อยเขาดูแลลูกดีไหม\" สุวัตรถามขึ้น
\"เพิ่งจะวันแรกเองต้องดูไปหลายๆ วันก่อนค่ะ\" มินเอ่ยขึ้น เธอหวังว่าภาคินจะยอมให้คนอื่นเข้าใกล้บ้าง
\"น้อยเขาผ่านงานมาเยอะแล้ว คงจะไม่มีปัญหาอะไร\" อัมพรเอ่ยขึ้น
\"ทานข้าวกันต่อเถอะ\" สุวัตรเอ่ยขึ้น
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จมินก็เข็นภาคินกลับไปที่บ้านหลังเล็กเพราะเริ่มจะมืดแล้ว โดยมีน้อยเดินตามไปติดๆ พอเข้าไปในห้องมินก็พาภาคินไปแปรงฟันในห้องน้ำแล้วกลับมาที่เตียง มินกับน้อยช่วยกันพยุงตัวภาคินให้นั่งลงบนเตียง พร้อมกับจัดท่าให้นอนได้สบาย
จากนั้นน้อยจึงทำกายภาพโดยการยกบริหารขาและเท้าทั้งสองข้างก่อนนอน โดยมีมินยืนมองอยู่ใกล้ ๆ พอครบเซ็ทตามที่กำหนดน้อยก็ออกไปจากห้อง
\"เป็นไงคะ หลังจากที่ได้คลายกล้ามเนื้อแล้ว\" มินถามขึ้น
\"ก็เฉยๆ ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย ไม่ต้องจ้างมาให้เสียเวลาหรอก\"
\"พี่คินอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ มินอยากให้พี่กลับมาเดินได้อีก อย่าเพิ่งท้อนะคะ\"
\"มินกลับไปเถอะ พี่ง่วงแล้ว\"
\"ก็ได้ค่ะ ฝันดีนะคะ มีอะไรก็เรียกพี่น้อยได้เลยนะคะ กระดิ่งอยู่ข้างๆ นี้เอง\" มินหยิบกระดิ่งวางไว้บนโต๊ะหัวเตียง
\"พี่รู้แล้วไปเถอะ\" หลับตาลง
มินจึงเดินไปปิดสวิชต์ไฟในห้องแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ พอมินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ก็ตรงเข้าห้องนอนตัวเองแล้วจัดการอาบน้ำแต่งตัว กำลังจะเข้านอนก็นึกถึงมะลิขึ้นมา จึงหยิบโทรศัพท์มาโทรหามะลิทันที
\"ฮัลโหลมะลิ นอนหรือยัง\"
\"ยังจ้ะ \"
\"ฉันพาพี่คินกลับมาอยู่บ้านแล้วนะ เพิ่งกลับมาวันนี้เอง\"
\"จริงเหรอ แล้วพี่คินเขาเป็นยังไงบ้าง\"
\"ก็ชอบเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง คงเป็นเพราะสภาพจิตใจยังแย่อยู่\" ถอนหายใจเบาๆ
\"เรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลาช่วยเยียวยาเท่านั้นแหละ\"
\"แล้วเธอจะมาเยี่ยมพี่คินไหม\"
\"ไปสิ วันพรุ่งนี้เลยก็แล้วกันตอนเย็นนะ\"
\"งั้นฉันไปรับเธอที่โรงพยาบาลนะ แล้วจะกลับไปส่งด้วย\"
\"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปเองก็ได้\"
\"ฉันไปรับนั้นแหละดีแล้ว เธอจะมาเองให้ลำบากทำไม\"
\"ก็ได้ ฉันจะรอก็แล้วกัน\"
\"งั้นแค่นี้ก่อนนะฉันง่วงแล้ว ไว้เจอกันวันพรุ่งนี้ตอนเย็น\" มินยกมือขึ้นปิดปากหาว
\"จ้ะ ฝันดีนะ\"
หลังจากที่มินวางสายไปมะลิก็นึกถึงใบหน้าอันคมเข้มของภาคินที่เธอไม่ได้เห็นมานานแล้ว ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงใด ล้มตัวลงนอนแล้วหลับตาลง
已经是最新一章了
加载中
