已经是第一章了
บทที่8 ทำความรู้จัก
หลายวันต่อมา
มินกำลังจะออกจากบ้านไปที่ร้านกาแฟจึงไปแวะหาภาคินที่บ้านหลังเล็กก่อน เจอภาคินอยู่ที่ริมสระบัวพอดี
\"พี่คินเป็นยังไงบ้างเมื่อคืนหลับสบายดีไหมคะ\"
\"ก็ดี\"
\"อย่าลืมไปทานข้าวเช้าด้วยนะคะ\"
\"พี่รู้แล้ว\"
\"งั้นมินขอตัวไปทำงานก่อนนะ\" พูดจบก็เดินออกไป
ภาคินหันไปมองหลังน้องสาวตัวเองเดินไปแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปทางเดิม
\"คุณคินไปทานข้าวกันเถอะค่ะ\" น้อยเดินมาทางด้านหลังภาคิน
ภาคินได้ยินอย่างนั้นก็เคลื่อนวีลแชร์ไปทางบ้านหลังใหญ่ด้วยตัวเอง น้อยได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินตามหลังไปเงียบๆ พอเข้าไปในบ้านภาคินก็ตรงไปที่โต๊ะอาหาร อัมพรกับสุวัตรนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ระหว่างที่ทานอาหารไปอัมพรกับสุวัตรก็ชวนภาคินคุย
\"ช่วงนี้ลูกได้ทำกายภาพบ้างไหม\" อัมพรเอ่ยขึ้นเพราะความเป็นห่วง
\"อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลยครับเสียเวลาเปล่าๆ \" ภาคินเริ่มหงุดหงิดจะทำหรือไม่ทำมันก็มีค่าเท่ากัน
\"แต่แม่อยากให้ลูกทำบ้างก็ยังดี\"
\"ผมอยากทำเมื่อไหร่เดี๋ยวผมจะทำเอง\"พูดด้วยความหงุดหงิด
\"คุณก็อย่าไปกดดันลูกให้มากเลย\" สุวัตรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นภาคินเริ่มไม่พอใจ
\"ก็ได้จ้ะ ตามใจลูกก็แล้วกัน\" อัมพรหันหน้ามาทางสามีตัวเอง
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จก็เหมือนทุกวันภาคินเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ออกมาตรงริมสระบ้าง ไม่ยอมให้น้อยเข้าใกล้เพื่อทำกายภาพให้ แล้วยังอาละวาดทำลายข้าวของในห้องจนตกแตกกระจายไปทั่วห้องอีก
ด้านมินกำลังช่วยพนักงานในร้านจัดเตรียมของอยู่ตรงเคาร์เตอร์ หมอต้นก็เดินเข้ามาในร้าน ตรงมายังเคาร์เตอร์เพื่อสั่งกาแฟทันที
\"เอสเพรสโซ่ร้อนๆ แก้วหนึ่งครับ คุณมิน\"
\"คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไงคะ\" มินถามออกไปด้วยความแปลกใจ
\"ผมถามพนักงานของคุณเมื่อวันก่อนครับ\"
\"อ่อ เหรอคะ รอสักครู่นะคะ\"
\"ครับ\" เดินไปนั่งโต๊ะมุมหนึ่งของร้านรอ
รอสักพักมินก็นำกาแฟไปเสิร์ฟให้หมอหนุ่มด้วยตัวเองถึงโต๊ะ
\"ได้แล้วค่ะ\" ยกถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะแล้วหมุนตัวไปตรงเคาร์เตอร์
\"ผมขอเค้กวนิลาเพิ่มอีกหนึ่งชิ้นครับ\" หันไปบอกมินตรงเคาร์เตอร์
\"ได้ค่ะ\"
มินหยิบเค้กใส่จานพร้อมช้อนไปเสิร์ฟให้หมอต้น
\"ขอบคุณครับ\"
\"ทานให้อร่อยนะคะ\"
\"ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ผมชื่อต้นครับ\" เอ่ยยิ้มๆ
\"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\" ส่งยิ้มให้หมอต้น
\"เช่นกันครับ\"
\"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ\"
\"ตามสบายครับ\"
มินเดินกลับไปที่เคาร์เตอร์แล้วยกแก้วกาแฟร้อนๆ ไปเสิร์ฟให้ผู้ชายอีกโต๊ะหนึ่งที่กำลังคุยโทรศัพท์กับปลายสายอย่างดุเดือดเหมือนกำลังทะเลาะกัน
\"ก็บอกแล้วยังไง ว่าผมไม่ได้มีอะไรผู้หญิงคนอื่น\" ยกถ้วยกาแฟร้อนๆ ขึ้นดื่ม
\"เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป\"
\"มีอะไรค่ะคุณลูกค้า\" มินหยุดเดินแล้วหันไปทางลูกค้า
\"คุณเอากาแฟอะไรมาให้ผมดื่ม รสชาติหมาไม่แดก!\" ตะคอกใส่หน้ามิน
\"ฉันก็ชงตามที่ลูกค้าสั่งแล้วนะคะ\"
\"งั้นก็ชงดื่มเองสิวะ\" พูดจบก็ยกถ้วยกาแฟร้อนๆ สาดไปทางมินจนลวกไปที่แขนข้างซ้ายของเธอ
\"โอ้ย!\"
\"คุณ!\"หมอต้นรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้าไปหามินทันทีด้วยความตกใจ พร้อมจับดูแขนที่โดนกาแฟลวก
\"คุณเจ็บมากไหม\"
\"นิดหน่อยค่ะ \" จับแขนของตัวเองไว้
\"นี้คุณมันจะมากไปแล้วนะ\" หมอต้นหันไปต่อว่าลูกค้า
\"ก็มันไม่อร่อย\"
\"ไม่อร่อยก็ไปร้านอื่น คุณไม่ควรมาทำร้ายคนอื่นอย่างนี้ ทำไมไม่บอกกันดีๆ\"
\"ก็ได้เอาค่าเสียหายไปก็แล้วกัน\" ควักเงินในกระเป๋าออกมาวางลงบนโต๊ะแล้วจะเดินออกไป
\"เดี๋ยวก่อน!\" หมอต้นเรียกเอาไว้ก่อน
\"อะไรอีกผมมีธุระจะต้องไปทำ\"
\"ผมว่าไปคุยกันที่โรงพักดีกว่า\"
พอหมอต้นบอกไปอย่างนั้นลูกค้าผู้ชายที่ก่อเรื่องก็หน้าถอดสีทันที เพราะตัวเองผิดเต็มๆ ที่เอากาแฟไปสาดมิน
\"คุณอย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยค่ะ\" มินพูดขึ้น
\"ทำไมล่ะเขาทำร้ายคุณถึงขนาดนี้คุณจะไปใจดีกับมันทำไม\"
\"อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่เลยค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก\"
\"ก็ได้ แต่คุณต้องขอโทษก่อนถึงจะออกจากร้านไปได้ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ไปโรงพักกัน\"
\"ผมขอโทษ พอใจหรือยัง\" มองหน้ามินแวบหนึ่งแล้วหันไปทางอื่น
\"ค่ะ\" มินรับคำขอโทษเพราะไม่อยากจะให้เป็นเรื่องราวใหญ่โต
หลังจากที่ลูกค้าคนที่ก่อเรื่องออกไปหมอต้นก็พามินไปล้างแขนที่โดนน้ำกาแฟลวก โชคดีที่โดนแค่นิดเดียวและน้ำกาแฟก็ไม่ถึงกับร้อนมาก จึงทำให้ผิวหนังบริเวณนั้นมีรอยแดงขึ้นมานิดหน่อย
\"คุณทำเหมือนคุณเป็นหมอเลยนะคะ\" มินนั่งให้หมอต้นใช้ผ้าก๊อซพันแขนให้
\"ใช่ครับผมเป็นหมอ\" เงยหน้าขึ้นมองหน้ามิน
\"จริงเหรอคะ ไม่น่าละถึงดูคล่องจัง\"
\"ผมเพิ่งย้ายมาอยู่โรงพยาบาลประจำอำเภอนี้เองครับ\"
\"เหรอคะ เพื่อนฉันก็เป็นพยาบาลอยู่ที่นั้นเหมือนกันค่ะ\"
\"เหรอครับ แล้วชื่ออะไรครับ เผื่อผมจะรู้จัก\"
\"ชื่อมะลิค่ะ\"
\"ชื่อมะลิเหรอครับ ผมก็รู้จักนะครับแต่จะใช่คนเดียวกันไหมผมก็ไม่แน่ใจ\"
\"เพื่อนฉันอยู่แผนกผู้ป่วยหญิงค่ะ\"
\"งั้นก็เป็นคนเดียวกันแล้วแหละครับ คุณเป็นเพื่อนกันมานานแล้วเหรอครับ\"
\"ค่ะ นานแล้วตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกัน\"
\"อ่อ\"พยักหน้ารับรู้ \"ยังเจ็บอยู่ไหมครับ\"
\"ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ\"
\"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ\" มองหน้ามิน
\"ถ้าอย่างนั้นเพื่อแทนคำขอบคุณ เอาเค้กไปทานนะคะ\"
มินลุกขึ้นแล้วไปหยิบเค้กสองชิ้นใส่กล่องยื่นให้หมอต้นทันที
\"ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องก็ได้\"
\"รับไปเถอะค่ะ ไม่รับก็เสียน้ำใจฉันหมดสิคะ\"
\"ก็ได้ครับ\" ยื่นมือไปรับกล่องเค้กจากมือมิน
\"ทานให้อร่อยนะคะ\" ส่งยิ้มให้หมอต้น
\"ครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน\"
\"งั้นฉันไปส่งคุณที่รถดีกว่า\"
\"ครับ\" เดินนำหน้ามินออกมาตรงลานจอดรถข้างๆ ร้านกาแฟ
พอไปถึงรถหมอต้นก็ขึ้นไปนั่งด้านคนขับก่อนที่หมอจะออกรถไป มินก็ไม่ลืมขอบคุณหมอต้นอีกครั้ง อยู่รอจนรถลับตาไปจึงกลับเข้ามาข้างในร้าน นั่งลงบนเก้าอี้ใช้มืออีกข้างจับลงตรงผ้าก๊อซที่หมอต้นพันแขนให้เธอแล้วก็อดอมยิ้มออกมาไม่ได้
หมอต้นขับรถไปถึงอพาร์ตเมนต์ของตัวเองก็เข้าห้องทันที เพราะวันนี้เป็นวันหยุดของเขา จึงได้หยุดพักผ่อนหลังจากที่ทำงานอย่างหนักในโรงพยาบาล วางเค้กที่มินให้ลงบนโต๊ะแล้วก็อดที่จะนึกถึงใบหน้าของเธอไม่ได้ แต่ก็ต้องสลัดทิ้งเมื่อนึกถึงหน้ามะลิขึ้นมา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามินกับมะลิจะเป็นเพื่อนกัน
มะลิกำลังทานข้าวอยู่ที่โรงอาหารคนเดียว ไอซ์ก็เดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามเธอแล้วก็เปิดประเด็นขึ้นมา
\"ทำไมวันนี้ทานข้าวคนเดียวล่ะ ปกติหมอต้นจะมานั่งทานด้วยไม่ใช่เหรอ\"
\"วันนี้หมอหยุด ไอซ์มีอะไรหรือเปล่า\"
\"เปล่าแค่ถามเฉยๆ \"
\"แล้วไม่ทานข้าวเหรอ เที่ยงแล้ว\"
\"ไม่ฉันไม่หิว แล้วตกลงเธอกับหมอต้นคบกันเป็นแฟนหรือยัง\" ไอซ์ถามออกไปตรงๆ
มะลิชะงักไปชั่วครู่ไม่คิดว่าไอซ์จะถามเธอแบบนี้
\"ฉันกับหมอเราไม่ได้เป็นอะไรกัน\"
\"งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็มีสิทธิ์น่ะสิ\"
\"ก็คงงั้นมั้ง\" ก้มหน้าทานข้าวต่อ
\"ฉันไปก่อนนะ ทานข้าวให้อร่อยล่ะ\" ไอซ์เดินยิ้มออกไป
มะลิส่ายหน้าให้กับท่าทางของไอซ์ที่แสดงความดีใจจนออกนอกหน้า เธอรู้ว่ามีพยาบาลหลายคนที่แอบชอบหมอต้น ตั้งแต่ที่หมอต้นย้ายมาประจำโรงพยาบาลนี้ ใครๆก็ต่างชื่นชมในตัวหมอต้นที่ทำงานอย่างหนัก เพื่อให้คนไข้ได้รับบริการที่ดี จนคนไข้และคนในโรงพยาบาลต่างก็ชื่นชมในตัวหมอต้นมาก หลังจากที่ทานข้าวเสร็จมะลิก็กลับไปทำงานที่แผนกของตัวเองต่อ
ตกเย็นมินกลับบ้านก็ไปแวะหาภาคินที่บ้านหลังเล็กก่อนที่จะเข้าบ้านหลังใหญ่ เดินหาภาคินรอบบ้านแต่ก็ไม่เจอ จึงเดินเข้าไปในห้องเห็นภาคินกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนวีลแชร์ มองออกไปนอกหน้าต่างพร้อมกับถือโทรศัพท์ ที่เปิดรูปของกิ่งกับตัวเองค้างหน้าจอไว้
มินเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงด้านหลังภาคินจึงทำให้เห็นรูปที่เปิดค้างไว้ ก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้แสดงว่าภาคินยังอาลัยอาวรณ์กิ่งอยู่ ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายบอกเลิกแท้ๆ
\"พี่คินยังคิดถึงพี่กิ่งอยู่เหรอคะ\"
\"มินทำไมมาเงียบๆล่ะ\"
\"ถ้าพี่คินยังรักพี่กิ่งอยู่ทำไมถึงบอกเลิกล่ะคะ\"
\"ใครบอก ว่าพี่เป็นคน....\" หยุดพูดทันทีที่คิดได้ว่าจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้เด็ดขาด
\"บอกอะไรคะ พี่คินหยุดพูดทำไมล่ะ มีอะไรที่มินไม่รู้หรือเปล่า\"
\"เปล่าไม่มีอะไร\" ไหนๆ เขาก็เลิกกับกิ่งแล้วเขาไม่อยากจะพูดอะไรเกี่ยวกับกิ่งอีก
\"ถ้างั้นมินขอตัวก่อนนะคะ\"
\"เดี๋ยวก่อนแล้วแขนไปโดนอะไรมา\"
\"พอดีมินชงกาแฟเลยโดนน้ำร้อนลวกนิดหน่อยค่ะ\"
\"จะทำอะไรก็ระวังหน่อยก็แล้วกัน\" พูดด้วยความเป็นห่วง
\"ค่ะ มินระวังมากกว่านี้ พี่คินก็อาบน้ำได้แล้วจะได้ไปทานข้าวเย็นกัน\"
\"ไปเถอะไม่ต้องห่วงพี่หรอก\"
\"ค่ะ\" เดินออกไปจากห้องทันที
ในระหว่างมื้ออาหารภาคินก็เอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา มินจึงเปิดประเด็นขึ้น
\"พี่คินคิดถึงพี่กิ่งเหรอคะ\"
\"เปล่า\"
\"ถ้าคิดถึงก็โทรไปหาสิคะ ป่านนี้คงจะโกรธพี่แย่แล้วที่ไปบอกเลิกเขา\"
\"พี่ไม่ได้รักเขาแล้ว พี่จะคิดถึงเขาอีกทำไม\" พูดไปอย่างนั้นแต่จริงๆ แล้วเขายังมีกิ่งอยู่เต็มหัวใจแต่สิ่งที่กิ่งทำกับเขามันเกินจะให้อภัยได้
\"ถ้ายังรักอยู่ก็ไปง้อเขาสิคะ จะให้มินตามพี่กิ่งมาบ้านเราเลยไหม\"
\"ไม่ต้อง!\"ตวาดเสียงดังพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความโกรธ
มินสะดุ้งตกใจกับท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของภาคิน เพราะพี่ชายของเธอไม่เคยจะเสียงดังกับเธอเลยสักครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ภาคินตวาดใส่เธอ
\"คินลูกใจเย็นๆ น้องแค่ถามเพราะความเป็นห่วงเอง\" อัมพรเดินเข้าไปตบไหล่ภาคินเบาๆ
\"พี่คินโกรธมินเหรอคะ มินขอโทษค่ะ\" พูดพลางน้ำตาคลอเบ้า
\"พี่ขอโทษก็แล้วกัน ขอตัวก่อน\" เคลื่อนวีลแชร์ออกจากห้องรับประทานอาหารไป
\"ทำไมพอพูดถึงพี่กิ่งทีไร พี่คินจะต้องไม่พอใจตลอดเลยว่าไหมคะ\" มินหันหน้าไปถามสุวัตรกับอัมพร
\"นั้นน่ะสิ แม่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ\"
\"ก็คินเป็นฝ่ายบอกเลิกเอง ธรรมดาแหละที่เขาจะโกรธ ไม่อยากจะพูดถึงอีก\" สุวัตรเอ่ยขึ้น
\"มินกลัวว่าพี่คินจะเป็นโรคซึมเศร้าเข้าซักวัน\"
\"พ่อก็ว่าอย่างนั้นแหละ \" ถอนหายใจแรงๆ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เพราะภาคินชอบเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้อง
ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกได้แต่มองหน้ากันแล้วถอนหายใจเท่านั้น ลงมือทานข้าวต่อคนละคำสองคำ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวของตัวเอง
มินขึ้นไปบนห้องนอนนั่งมองแขนตัวเองที่โดนน้ำกาแฟลวก จนเกิดรอยแดงแล้วก็อดนึกถึงหมอต้นที่ช่วยปฐมพยาบาลให้เธอไม่ได้ นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว
ภาคินพาตัวเองไปอยู่ตรงริมสระบัวมองออกไปในความมืดสลัว ซึ่งไม่ต่างอะไรกับชีวิตของตัวเองในตอนนี้ ที่มืดมนมองไม่เห็นอนาคตของตัวเองข้างหน้าเลย สำหรับเรื่องของกิ่งเขาอยากจะบอกความจริงกับทุกคน ก็กลัวจะทำให้กิ่งเสียหายและทุกคนจะรังเกียจเธอ แล้วอีกอย่างเขาก็ได้บอกเธอไปแล้วว่า เขาจะเป็นฝ่ายที่ทำให้ทุกคนเข้าใจว่าเขาเป็นฝ่ายขอเลิกเองไม่ใช่เธอ
ด้านมะลิหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ยืนอยู่ตรงริมหน้าต่างในห้องมองออกไปข้างนอกในความมืดที่มีแสงไฟสลัวพอมองเห็นอยู่บ้าง ในหัวก็คิดถึงภาคินไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะอ่านการ์ดที่เธอเขียนให้หรือยัง หรือถ้าอ่านแล้วก็ได้แต่หวังว่าภาคินจะมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง ในการใช้ชีวิตต่อไปในวันข้างหน้า
已经是最新一章了
加载中
